Житно поле со гаврани
Житно поле со гаврани (Korenveld met kraaien) — слика од јули 1890 година на Винсент ван Гог. Неколку критичари ова дело го навеле како една од неговите најголеми творби. Насликана во јули 1890 година, неколку недели пред неговата смрт[1].
| холандски: | |
| |
| „Житно поле со гаврани“, 1890 година. 50,2 см × 103 см. Музеј на Ван Гог, Амстердам | |
| Творец | Винсент ван Гог |
|---|---|
| Година | јули 1890 година |
| Димензии | 50,2 см × 103 см |
| Место | Музеј на Ван Гог, Амстердам |
Историја и ликовна анализа
уредиФилмот од 1956 година, заснован на романот на Ирвинг Стоун, Жед за живот (филм) прикажува дека Ван Гог извршил самоубиство по завршувањето сликата. Утврдено е дека е завршена 19 дена порано, а истражувачите се убедени дека Ван Гог создал и други дела по оваа слика, како што е Житно поле.
Долго време, но погрешно, се претпоставувало дека ова е последната слика што ја насликал Ван Гог пред да умре. Историчарите на уметност всушност не се сигурни која е последната слика на Ван Гог, бидејќи за неа нема документирани извори.
Генерално, критичарите и историчарите на уметност гледаат во оваа слика претстава на измачената и вознемирена состојба на уметникот: платното е измачувачки крик на болка, нагласен со вртливиот ритам на четка, преку кој сликарот го проектира страдање врз околната реалност.
Невремето, речиси како знак на жалост, во поле со пченица. Познато е дека уметникот имал длабока почит кон силите на природата, и тоа објаснува зошто го насликал небото со таков драматизам.
Всушност, метафорично делото алудира на уништувачките и ужасни алтернативи кои непрестајно го оптоварувале животот на Ван Гог, кој - како вистински „ученик на болката“, во киркегорова смисла на терминот - се борел да избере помеѓу непомирливото. егзистенцијални и професионални настојувања што ги имал пред себе, а кои често воделе до дијаметрално спротивни и неубедливи правци, за да се препознае и имплементира во уметничката можност, со која престанал да ги потиснува и да ги задушува своите внатрешни тензии. Патеката во центарот, која низ годините се покажа како најбремена со толкувања, претставува пат без излез, потенцијално патуван од оние кои немаат дестинација каде да одат, а не знаат ни што да бараат и кој, токму поради оваа причина, најдобро ја претставува силната егзистенцијална болка што го вознемирувала сликарот. Така тој самиот го опишал платното во едно од писмата до неговиот брат Тео: „Тие се големи житни полиња под вознемирено небо и не требаше да излезам од мојата состојба за да изразам тага и екстремна осаменост“.
Контрастот помеѓу жолтата боја, бојата на плодноста и животот, и кобалтно сината се враќа овде. Меѓутоа, ова хроматско поврзување сега ги изгуби сите радосни ноти и добива драматично темни тонови, полни со претчувство, нималку осветлени од погребното вртење на гавраните[2].
Густите бои се нанесени на платното со нетрпеливи, скршени, зашилени, речиси лути потези со четката, што го прави ова дело „најголемата колористичка симфонија некогаш направена за болката на живеењето“ (Франческо Моранте). Светлината сега е на пат да потклекне, совладана од темнината на црната боја која, немилосрдно, целосно ќе ја обвие. На уметникот не му преостанува ништо друго освен беспомошно да размислува за бурата што наскоро ќе биде ослободена, исто како птицата во кафез веќе опишана во писмото до Тео во 1880 година: „Гледајќи кон надојденото небо, полно со бура и во себе го чувствувам револтот против сопствената судбина“. Всушност, и покрај тоа што неговата душа продолжува да гори со тој проголтувачки оган што отсекогаш го карактеризирал, уметникот не гледал иднина за сопственото постоење.[3]
„Овде се чувствував многу тажен и продолжив да чувствувам дека бурата што ти се заканува ме совладува. Што да правам со тоа - гледате, обично се трудам да бидам расположен, но и животот ми е врзан во конец, и чекорот ми се кине. Се плашев - не целосно, но малку - да не те исплашам дека сум зависен од тебе, но писмото јасно ми покажува дека разбираш дека од моја страна имам болки како тебе. Еве - овде се вратив на работа - но четката за малку ќе ми падне од рака - знаејќи добро што сакам, сепак насликав уште три големи слики. Тие се огромни пространства од пченица под облачно небо и не чувствувам апсолутно срам во обидот да изразам тага и екстремна осаменост. Се надевам дека ќе ги видите наскоро - затоа што се надевам дека ќе ви ги донесам во Париз што е можно поскоро, затоа што дури сум уверен дека сите овие слики ќе можат да ви кажат[4].
Наводи
уреди- ↑ „Wheatfield with Crows, 1890 by Vincent Van Gogh“. Архивирано од изворникот на 2022-03-23. Посетено на 2022-05-10.
- ↑ Van Gogh’s mysterious Wheatfield with Crows—what does it really mean?
- ↑ Vincent van Gogh · Wheatfield with Crows
- ↑ Wheatfield with Crows by Vincent van Gogh
Литература
уреди- John Leighton (red.): 100 Meesterwerken in het van Gogh Museum. Van Gogh Museum, Amsterdam, 2002, nr. 75. ISBN 90-6314-012-6
- Josephine Cutts, James Smith: Van Gogh. Parragon, Bath, 2000, blz. 254-255. ISBN 1-40541-326-3
- Stephen Farthing: 1001 Schilderijen die je gezien moet hebben. Librero, 2012, blz. 509. ISBN 978-90-8998-209-4