Non piangere, Liù
„Non piangere, Liù“ (се изговара: Нон пјанџере, Лиу; во превод: „Не плачи, Лиу“) ― арија испеана од Калаф, „Непознатиот принц“, во дело една од италијанската опера „Турандот“ од Џакомо Пучини. Текстот го напишале Џузепе Адами и Ренато Симони. Сцената се одвива пред ѕидините на царската палата. Во претходната арија („Signore, ascolta!“; во превод: „Господару, слушај!“), Лиу го моли Калаф да не си го ризикува животот играјќи смртоносна игра за да се омажи за принцезата Турандот, а Калаф ѝ одговара нежно, барајќи од неа да не плаче.[1]
Либрето
уредиNon piangere, Liù
se in un lontano giorno
io t'ho sorriso
per quel sorriso,
dolce mia fanciulla
m'ascolta
il tuo signore
sarà, domani,
forse, solo al mondo
Non lo lasciare...
portalo via con te
Dell'esilio,
addolcisci a lui le strade
Questo...questo,
o mia povera Liù,
al tuo piccolo cuore
che non cade
chiede colui
che non sorride più!
Не плачи, Лиу,
Ако пред некој ден
ти се насмевнав;
За таа насмевка,
Мојата слатка девојка,
Слушај ме:
Вашиот господар
ќе биде утре,
можеби, оставен сам на светот.
Не го оставајте зад себе...
земете го со вас;
На егзилот,
Олесни му ги за него патеките.
Ова... ова,
о моја кутра Лиу,
на твоето скромно срце
што не се онесвестува
прашува тој
кој повеќе не се смее!
Наводи
уреди- ↑ "Non piangere, Liù" Архивирано на 27 септември 2011 г.. Aria database site. Посетено на 1 септември 2022.