Википедија

HLA-A*02

HLA-A*02 (A*02) е серотип на хуман леукоцитен антиген во рамките на групата HLA-A серотип. Серотипот се одредува со препознавање на антитела на α2 доменот на HLA-A α-синџирот. За A*02, α синџирот е кодиран од генот HLA-A*02, а β синџирот е кодиран од локусот B2M.[1] Во 2010 година, Комитетот за именување на фактори на HLA на Светската здравствена организација ја ревидира номенклатурата за HLA. Пред оваа ревизија, HLA-A*02 се нарекувала и HLA-A2, HLA-A02 и HLA-A*2.[2]

HLA-A*02 е една посебна група на алели на главен хистокомпатибилен комплекс од класа I (MHC) во локусот HLA-A. Групата на алели A*02 може да кодира многу протеини; од декември 2013 година имала 456 различни HLA-A*02 протеини.[3] Серотипирањето може да идентификува до HLA-A*02, што е типично доволно за да се спречи отфрлање на трансплантацијата (оригиналната мотивација за идентификација на HLA). Гените може дополнително да се одвојат со генетско секвенционирање и анализа. HLA може да се идентификуваат со дури девет броеви и буква (пр. HLA-A*02:101:01:02N).[2] HLA-A*02 е глобално вообичаен, но одредени варијанти на алелот може да се одвојат според географската важност.

Серотип

уреди

Серотипизацијата за најзастапените А*02 алели е добра. За A*02:03, A*02:06, A*02:07 серотипирањето е гранично корисно. Постои посебна серотипизација за А203 и А210. Почнувајќи од декември 2013 година, постојат 456 алели идентификувани (најчесто по хомологија на секвенцата) како А2, од тие 27 се нула, а големо мнозинство имаат непознати серотипови, иако е голема веројатноста дека сите тие ќе ги вратат серотиповите А2.[3]

Здруженија на болести

уреди

HLA служат како примарна врска помеѓу имунолошкиот систем и внатрешноста на клетките. Така, секоја промена на HLA што предизвикувала намалено врзување за одреден пептид или зголемено врзување за одреден пептид, се изразува како, соодветно, зголемена подложност на болест или намалена подложност на болест. Со други зборови, одредени HLA може да не се способни да врзат кој било од кратките пептиди произведени со протеолиза на патогени протеини. Ако HLA не врзуваат ниту еден од пептидите произведени од патогенот, тогаш нема начин имунолошкиот систем да каже дека клетката е заразена. Така, инфекцијата може да се пролиферира во голема мера неконтролирано. Работи и на друг начин. Некои HLA врзуваат патогени пептидни фрагменти со многу висок афинитет. Ова во суштина го „полни“ нивниот имунолошки систем во однос на тој конкретен патоген, овозможувајќи им лесно да контролираат инфекција која инаку би можела да биде катастрофална.[4]

Спонтан абортус

уреди

Антигенот HLA-A*02 е поврзан со спонтан абортус кај неплодни парови. Во суштина, постојат индикатори, иако од мала студија која ја споредувала експресијата на HLA кај плодни и неплодни парови, дека HLA-A*02 можел да предизвика зголемен имунолошки одговор на мајката на фетусот. Овој имунолошки одговор можел да се спореди со алергиска реакција и, доколку е доволно силен, може лесно да предизвика абортус на фетусот.[5] Иако ова е многу интересна корелација, студијата која првпат ја открила оваа врска била прилично мала и требало да се работи повеќе за да се потврди оваа хипотеза.

Вирус на човечка имунодефициенција

уреди

Се чини дека HLA-A*02 ги стимулирал мононуклеарните клетки на периферната крв на начин кој ја инхибирал репликацијата на ХИВ. Ова можело да биде причина за документирано 9-кратно намален ризик од пренос на ХИВ кај доенчиња за време на породувањето.[6] ХИВ еволуирал механизми за борба против имуното препознавање. ХИВ произведува протеин наречен Неф кој се врзува за цитоплазматската опашка на HLA-A и B и го пренасочува кон лизозомите за уништување. Ова спречувало HLA да се изразат на површината на клетката и потоа да функционираат правилно.[7] Дополнително, постоеле неколку HLA-A*02 хаплотипови кои се чини дека во голема мера придонесувале за повисоки или помали вирусни оптоварувања кај пациенти со ХИВ. Се покажало дека HLA-A*02-C*16 и HLA-A*02-B*45 придонесувале за значително зголемено вирусно оптоварување (повеќе од 100.000 копии на милилитар).[8] Накратко, HLA-A*02 се чини дека бил нешто помалку ефикасен од другите HLA-A во заштитата од ХИВ инфекции.

Хочкин лимфом

уреди

HLA-A*02 бил поврзан со намален ризик од развојот на Epstein-Barr virus (EBV)-позитивен Хочкин лимфом (HL). Меѓу пациентите со EBV+ HL, само 35,5% од луѓето изразиле HLA-A*02 во споредба со 50,9% во групата EBV-HL и 53% во контролната група. Ова било значително намалување и речиси сигурно било резултат на ненормално ефикасното врзување на HLA-A*02 со пептидите кои потекнувале од EBV.[9] Овој висок афинитет ја зголемувал веројатноста за препознавање на CD8+ t-клетките на EBV пептидите кои се чувале од HLA-A*02 комплексите. Ова, пак, ја подобрувало способноста на имунолошкиот систем да го контролира и исчисти EBV, што ја намалувало промената на развојниот Хочкин лимфом како резултат на инфекцијата.

По хаплотип

уреди

A*02:Cw*16 бил поврзан со зголемено поголемо вирусно оптоварување кај ХИВ.[8]

А2-Б хаплотипови

уреди

A2-B7 (Јазол во Холандија) A2-B5

  • A2-B51
  • A2-B52

А2-Б8А2-Б13А2-Б14

  • A2-B64
  • А2-Б65

А2-Б15

  • A2-B62
  • A2-B63
  • A2-B70,71,75,76
  • A2-B46 (Јазол во Јужна Кина, можеби е најзастапен хаплотип)

А2-Б16

  • A2-B44
  • А2-Б45

А2-Б18А2-Б27А2-Б35A2-B37 A2-B39 (Јазол во северноамерикански америнди)А2-Б40

  • А2-Б60
  • A2-B61

А2-Б46

A2-Cw5-B44

уреди
ХЛА А2-Б44 хаплотип фреквенции
фрек Ранг во
уп. Популација (%) Поп.
[10] Корнвол 11.4 1 1
[11] Ирска 9.2 2
[12] Северна Ирска 8.0 1 2
[10] Шведска 7.2 2
[13] Швајцарија 6.9 2
[10] Полска 6.2 1
[10] Шпанија 5.9 1
[10] Украина 5.9 1
[14] Холандска Холандија 5.9 3
[10] Данска 4.8 1
[10] Чешка 4.7 3
[10] Баскија 4.7 3
[10] Грција 4.5 3
[10] Југославија 4.4
[10] Унгарија 3.5
[10] Британија 2.6 4
[1] Романија 2.5
[10] Австрија 2.4
1 Cw*0501 (Евр.)

A2-Cw5-B44 е ознака со повеќе серотипови за хаплотипот HLA-A*02:01~C*05:01~B*4402, дел од класа I, од хаплотип на предците (A2~B44~DR4~DQ8). Целосниот хаплотип е (за релативни растојанија) видете Антигени на човечки леукоцити:

A*02:01 ~ C*05:01 ~ B*44:02 ~ DRB1*04:01 ~ DQA1*03:01 ~ DQB1*03:02

Друг хаплотип кој е повеќе чест во Централна Европа е (A2-B44-DR7-DQ2)

A*02:01 ~ C*05:01 ~ B*44:02 ~ DRB1*07:01 ~ DQA1*02:01 ~ DQB1*02:02

Над северозападна Европа A2-B44 покажува единствен заеднички предок кој придонел Cw5 алелот во хаплотипот. Се чинело дека хаплотипот бил воведен рано во европскиот праисториски период, фреквенциите на хаплотипот генерално корелирале со A1-Cw7-B8 и A2-B7. Хаплотипот е значително поурамнотежен во однос на А1-Б8 и можна причина е генскиот тек од Пиринејскиот Полуостров или од исток со сродни хаплотипови по првичните миграции.

Наводи

уреди
  1. ↑ „The genetic control of HLA-A and B antigens in somatic cell hybrids: requirement for beta2 microglobulin“. Tissue Antigens. 11 (2): 96–112. Feb 1978. doi:10.1111/j.1399-0039.1978.tb01233.x. PMID 77067.
  2. ↑ 2,0 2,1 „HLA Nomenclature @ hla.alleles.org“. Anthony Nolan Research Institute. 10 Nov 2013. Посетено на 8 Dec 2013.
  3. ↑ 3,0 3,1 „Allele Search Tool“. European Molecular Biology Laboratory. 2013. Посетено на 20 December 2013.
  4. ↑ Daniel M. Davis (2014). The Compatibility Gene. How Our Bodies Fight Disease, Attract Others, and Define Our Selves. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-931641-0.
  5. ↑ „HLA-A2 class I antigens in couples with recurrent spontaneous abortions“. International Journal of Immunogenetics. 34 (4): 241–6. Aug 2007. doi:10.1111/j.1744-313X.2007.00682.x. PMID 17627758.
  6. ↑ „Generation of alloantigen-stimulated anti-human immunodeficiency virus activity is associated with HLA-A*02 expression“. The Journal of Infectious Diseases. 183 (3): 409–16. Feb 2001. doi:10.1086/318085. PMID 11133372.
  7. ↑ „Ability of HIV-1 Nef to downregulate CD4 and HLA class I differs among viral subtypes“. Retrovirology. 10 (1): 100. 16 September 2013. doi:10.1186/1742-4690-10-100. PMC 3849644. PMID 24041011.
  8. ↑ 8,0 8,1 „Favorable and unfavorable HLA class I alleles and haplotypes in Zambians predominantly infected with clade C human immunodeficiency virus type 1“. Journal of Virology. 76 (16): 8276–84. Aug 2002. doi:10.1128/JVI.76.16.8276-8284.2002. PMC 155130. PMID 12134033.
  9. ↑ „HLA-A*02 is associated with a reduced risk and HLA-A*01 with an increased risk of developing EBV+ Hodgkin lymphoma“ (PDF). Blood. 110 (9): 3310–5. Nov 2007. doi:10.1182/blood-2007-05-086934. PMID 17630352.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 10,12 Sasazuki, Takehiko; Tsuji, Kimiyoshi; Aizawa, Miki (1992). HLA 1991: proceedings of the eleventh International Histocompatibility Workshop and Conference, held in Yokohama, Japan, 6-13 November, 1991. Oxford [Oxfordshire]: Oxford University Press. ISBN 0-19-262390-7.
  11. ↑ „Distribution of HLA-A, B and DR genes and haplotypes in the Irish population“. Experimental and Clinical Immunogenetics. 14 (4): 250–63. 1997. PMID 9523161.
  12. ↑ „Frequency of HLA-B alleles in a Caucasoid population determined by a two-stage PCR-SSOP typing strategy“. Human Immunology. 61 (12): 1285–97. Dec 2000. doi:10.1016/S0198-8859(00)00186-5. PMID 11163085.
  13. ↑ „HLA-DPB1 DNA polymorphism in the Swiss population: linkage disequilibrium with other HLA loci and population genetic affinities“. European Journal of Immunogenetics. 21 (3): 143–57. Jun 1994. doi:10.1111/j.1744-313X.1994.tb00186.x. PMID 9098428.
  14. ↑ „HLA gene and haplotype frequencies in Dutch blood donors“. Tissue Antigens. 48 (5): 562–74. Nov 1996. doi:10.1111/j.1399-0039.1996.tb02670.x. PMID 8988539.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=HLA-A*02&oldid=5274291“