Театар Сан Бенедето

Театaр Сан Бенедето (итал. Teatro San Benedetto) бил оперска куќа во Венеција, изграден во 1755 година. Се истакнал во оперскиот живот на градот во 18-тиот и почетокот на 19-тиот век. Во него биле прикажани премиери на преку 140 опери, меѓу кои и Италијанка во Алжир од Росини. По изградбата на Ла Фениче во 1792 година, оваа оперска куќа станал негов најголем конкурент.

Франческо Гварди . Вечера и бал во чест на грофот и грофицата Де Норд. Театар Сан Бенедето, 22 јануари 1782 година

Сценографија на Франческо Багнара за Италијанка во Алжир во Театар Сан Бенедето во 1826 година.

Историја

Малиот, елегантен театар го изградил Микеле Гримани. Свеченото отворање се одржало на 26 декември 1755 година со изведба на операта Зое од Џоакино Коки. Во 1766 година, кога Гримани западнал во финансиски проблеми, зградата преминала во заедничка сопственост на неколку благородни венецијански патриции кои поседувале свои ложи во театарот. Оригиналниот дизајн на театарот бил кружен но по пожарот во 1773 бил направен во традиционална форма на потковица.

Во првата половина на 1760-тите, Пјер Гранже бил кореограф во театарот. Во 1765 и 1767-1769 година на таа позиција дошол Винченцо Галеоти, кој танцувал во театарот од 1761 година. Во тоа време, трупата се состоела од двајца солисти и шеснаесет танчери во балетскиот корпус. Во 1772-1773 година, учителот на Галеоти, Гаспаро Анџолини бил балет мајстор на театарот.

На 22 јануари 1782 година, во театарот Сан Бенедето се одржал бал и гала вечера во чест на грофот и грофицата, Де Норд, рускиот принц Павел Петрович и неговата сопруга, кои ја посетиле Венеција.

Во 1786 година, по тужба, театарот преминал во сопственост на семејството Вениер, на чие земјиште бил изграден театарот, а во 1787 година станал познат како Театар Вениер (или Театро Вениер во Сан Бенедето). Претходните сопственици почнале да го градат Ла Фениче.

Во 1810 година, сопственоста преминала на импресариото Џовани Гало, а одредено време бил познато како Театро Гало. Неговите синови, кои го наследиле театарот во 1847 година, го преименувале во Театро Росини во 1868 година во чест на Џоакино Росини, чии опери „Италијанка во Алжир“ и „ Едуардо и Кристина“ биле премиерно изведени претходно во театарот.

Во 1937 година зградата била целосно пренаменета во кино, Кино Росини, со нова фасада од италијанскиот архитект Карло Скарпа. Киното било затворено во 2007 година, а во 2010 година започнала реконструкцијата на зградата во проект финансиран од Градот Венеција.

Извори

• Biblioteca Nazionale Braidense (Ufficio Ricerca Fondi Musicali), Luoghi di rappresentazione: Venezia . Пристапено на 9 ноември 2009 година (на италијански).
• Comune di Venezia, Ex Cinema Rossini, firmata la convenzione: ad April 2010 avvio dei lavori Архивирано на 27 февруари 2012 г., соопштение за печатот од 22 април 2009 година. Пристапено на 9 ноември 2009 година (на италијански).
• Фелдман, Марта, Опера и суверенитет: трансформирање на митовите во Италија од XVIII век, Прес на Универзитетот во Чикаго, 2007 година, стр. 390.ISBN 0-226-24113-0
• Талбот, Мајкл, „Гримани“, Речник на музиката и музичарите на Новиот Гроув, второ издание, 2001 година.ISBN 0-333-60800-3ISBN 0-333-60800-3