Небесна механика: Разлика помеѓу преработките

'''Небесна механика''' е гранка на [[астрономија]]та која се занимава со [[Движење (физика)|движењата]] на [[Небесно тело|небесните тела]]. Исторично,небесната механика ги применува законите од физиката(механика)на астрономски објекти,како ѕвезди и планети, за да се добие информации за нивната положба.Исторично небесната механика ги применува принципите од физиката(класична механика) на астрономски објекти,како ѕвезди и планети за да ги предвиди нивните положби во текот на годината.како и полиња од [[Орбитална механика]] ([[астродинамика]]), која ги проучува орбитите на вештачките сателити и Лунарната теорија која ја проучува орбитата на [[Месечина|месечината.]]

Модерната аналитичка небесна механика започнала пред повеќе од 329 години принципот од 1687 на Исак Њутн.Името небесна механика е понов од тоа. Њутн напишал дека полето треба да се вика рационална механика. Терминот динамика пристигнал со мало писмо со Готфрид Лајбниц , и по повеќе од еден век по Њутон, [[Пјер Симон Лаплас]] го претставил терминот небесна механика.

Неговата работа не донела до современите закони на планетарни орбити, кои ги создал користејќи ги неговите физички принципи и планетарнинабљудувања од [[Тихо Брахе]]. Кеплеровиот модел многу ја подобрил прецизноста на предвидувањата на планетарното движење, години пред Исак Њутн го создал својот закон за гравитација во 1686.

Лагранж исто така ги реформулирал принципите на класичната механика, нагласувајќи ја енергијата повеќе од силата и создавајќи митод за користење единствена поларно координатна равенка за да се опише орбита , дури и тие што се параболични и хиперболични.Ова е корисно за да се пресмета однесувањето на планетите, кометите и сл. Скорешно исто така стана корисно и за пресметување на траекториите на вселенските возила.

[[Алберт Ајнштајн]] (14 Март 1879-18 Април 1955) ја објаснил аномалната прецесија на [[Меркуровиот перихел]] во неговото дело од 1916 за основата на генералната [[Теорија за релативноста|теорија за релативност]]. Ова ги довело астрономите да препознаат дека Њутновата механика не ја снабдува најголемата прецизност. Биле набљудувани бинарни пулсари, првиот во 1974, чии орбити не само што имале потреба од генерална релативност за да бидат објаснети , туку нивната еволуција го докажува постоењето на гравитационална радијација, откритие кое довело до [[Нобелова награда за физика|Нобеловата награда за Физика]] во 1993.

Методите на хаосот започнуваат поедноставена форма од оригиналниот проблем,кој е внимателно избран за да биде точно решен.Во небесна механика,ова вообичаено е Кеплерова елипса,која е точна кога има само 2 гравитациони тела(како Земјата и Месечината)или кружна орбита која е точна само во случаи во кои има движење на само 2 тела, но ова е често доволно прецизно за практична примена. Решениот но решен проблем а потоа "растревожен" за кондицијалите да бидат поблиски до реалниот проблем, како вклучувајќи ја гравитацијата на трето тело(како Сонцето)..Најмалите промени можат и самите да бидат поедноставени и да бидат искористени како корекции. Бидејќи поеднастувањата не запознаваат со секој чекор од патот,корекциите никогаш не се перфектни,но и само еден циклус од корекции често придонесува зачудувачки подобро приближно решение на вистинскиот проблем.