Жан Пол Мара: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
сНема опис на уредувањето |
Поднаслов за сопругата на Жан-Пол Мара |
||
Ред 150:
Во 1791-та, откако Париз се наоѓа под воениот закон по Мартовските масакри врз демократската интелигенција, оди во канализации, криејќи се од генерал Лафајет и Националната гарда.<blockquote>Јас го знам тоа, дека мојата глава е уценета, од никаквеците кои ги водат државните работи; петсто полицајци ме бараат ден и ноќ. Па добро! Ако тие ме фатат, ќе ме заколат и ќе умрам како маченик на слободата. Никогаш нема да се каже дека татковината ќе пропадне и дека пријателот на народот бил држан во кукавички молк.</blockquote>
=== Симон Еврар (април 1792) ===
=== Судскиот процес против Луј XVI ===▼
Врз одлуката на Мара да се врати на револуционерното новинарство во април 1792 година влијаела една извонредна жена што ја сретнал. Некаде во 1790 година тој ги запознал сестрите Еврар, Катрин, Eтиенет и Симон - работнички девојки од Бургоњ кои се преселиле во Париз да најдат работа. Сопругот на Катрин, Жан-Антоан Корн, бил печатар кој работел за L'Ami du Peuple и го познавал Мара лично. Преку оваа врска Мара ги запознал сестрите Еврар, сите три огнени партизанки на Револуцијата. Во октомври 1791, тој ја побарал нивната помош за да ја избегне полицијата на Лафајет и бил поканет да остане во нивната куќа на улица Сен Онор, бр. 243.
Кога се дискутирало во Конвентот за односот кон Луј XVI после Варен, Сен-Жист делегатот кој прв побарал Луј Капе да биде суден не како крал или дури граѓанин туку како предавник кој заслужува смрт во својот славен говор ''Discours sur le jugement de Louis XVI''. Според Сен-Жист, „Оn ne peut régner innocemment. Tout roi est un rebelle et un usurpateur“ (Не може да се владее невино. …Сите кралеви се бунтовници и угнетувачи). На пример, Камиј Демулен во јули 1789 година веќе се борел за република, отворено изјаснувајќи се за република, додека Мара бил приврзаник на уставната монархија дури после бегството на кралот од Тиљерискиот дворец на 21 јули 1791, сметајќи дека како најитна практична мерка е неопходно привремено да се избере регент, меѓутоа „само идиот би можел да ме осомничи за поддршка на ројализам“, пишува Мара. „Јас сум претставен дека ги носам своите жалби од моите прогонувачи до Принцот. Тој е последниот човек, после неговите министери, за кои треба да мислам да зборувам. Далеку сум од тоа да очекувам благосостојба на народот од монархот, јас кој го сметам како вечен непријател. Луј XVI е во моите очи покриен со крвта на патриотите од Нанси, кој му ракоплескаше на нивниот егзекутор; сè додека живеам, нема да престанам да му го упатувам тоа злосторство на негова адреса.“<ref>{{Наведена книга|title=L’Ami du Peuple, No. 24|last=Marat|first=Jean-Paul|publisher=|year=|isbn=|location=|pages=}}</ref>▼
Една од сестрите, Симон, станала девојка на Мара и, макар што без црквена или граѓанска церемонија, негова сопруга. Нивната врска траела до смртта на Мара, после неговото убиство таа станала позната како „вдовицата Мара“. После 31 година упорно бранење на споменот за Пријателот на Народот низ тешките времиња на Термидорската реакција, Империјата на Наполеон и Реставрацијата на Бурбоните, таа умрела во сиромаштија во 1824 година.
Кога Мара ја запознал Симон, тој бил 47 а таа била 26 години. Нејзината прва привлечност не била кон Жан-Пол Мара туку кон прославениот Пријател на Народот. Нивната врска се развила од тесна политичка соработка. Повторното раѓање на L'Ami du Peuple во април 1792 веројатно немало да биде можно без скромната, но важна финансиска поддршка овозможена од нејзината заштеда и плата.
== Улогата на Мара во Септемвриските егзекуции ==
Ред 166 ⟶ 170:
Мара бил избран во Националната конвенција во септември 1792 година како еден од 26 пратеници на Париз, иако тој не припаѓал на ниту една партија. Кога Франција била прогласена за Република на 22 септември, Мара го преименува својот весник ''L'Ami du Рeuple'' во ''Le Journal de la République française'' (''Весник на Француската Република''). Дотогашното мото на весникот ''Vitam impendere vero'' (Да се жртвува животот за вистината) било заменето со ново мото ''Ut redeat miseris, abeat fortuna superbis'' (Богатството треба да премине од моќните кај сиромашните). Неговиот став за време на судењето на соборениот крал Луј XVI бил единствен. Тој изјавил дека било неправедно да се обвини Луј за било што пред неговото прифаќање на францускиот Устав од 1791 година, и иако несомнено, рекол тој, верувајќи дека смртта на монархот ќе биде добра работа за народот, го бранел Гијом-Кресјан де Ламоањон де Малешерб, советникот на кралот, како „''sage et respectable vieillard''“ („мудар и почитуван старец“). На 21 јануари 1793 година, Луј XVI бил гилотиниран, што предизвикало политички превирања. Во бр. 105 од ''Le Journal de la République française'' по повод егзекуцијата на поранешниот монарх Мара напишал'':''<blockquote>Главата на тиранинот само што падна под мечот на законот; истиот удар ги турна темелите на монархијата меѓу нас. Конечно јас верувам во републиката. ... Егзекуцијата на Луј XVI, далеку од тоа да го вознемири мирот на државата, ќе служи само за да го зајакне, не само зафаќајќи ги внатрешните непријатели со терор, но исто така надворешните непријатели. Егзекуцијата на тиранинот исто така ќе ѝ даде на нацијата нова сила да ги притисне назад свирепите орди на странските верни следбеници на тиранинот кои би се осмелиле да земат оружје против неа. Бидејќи нема враќање назад и ова е положбата во која ние се наоѓаме денес: ние мораме да победиме или да погинеме, очебијна вистина која Пјер-Жозеф Камбон ја укажа во возвишена слика кога тој рече на говорницата пред два дена: „Конечно ние пристигнавме на островот на слободата и ние го запаливме бродот кој нè донесе овде.“</blockquote>
▲=== Судскиот процес против Луј XVI ===
▲Кога се дискутирало во Конвентот за односот кон Луј XVI после Варен, Сен-Жист делегатот кој прв побарал Луј Капе да биде суден не како крал или дури граѓанин туку како предавник кој заслужува смрт во својот славен говор ''Discours sur le jugement de Louis XVI''. Според Сен-Жист, „Оn ne peut régner innocemment. Tout roi est un rebelle et un usurpateur“ (Не може да се владее невино. …Сите кралеви се бунтовници и угнетувачи). На пример, Камиј Демулен во јули 1789 година веќе се борел за република, отворено изјаснувајќи се за република, додека Мара бил приврзаник на уставната монархија дури после бегството на кралот од Тиљерискиот дворец на 21 јули 1791, сметајќи дека како најитна практична мерка е неопходно привремено да се избере регент, меѓутоа „само идиот би можел да ме осомничи за поддршка на ројализам“, пишува Мара. „Јас сум претставен дека ги носам своите жалби од моите прогонувачи до Принцот. Тој е последниот човек, после неговите министери, за кои треба да мислам да зборувам. Далеку сум од тоа да очекувам благосостојба на народот од монархот, јас кој го сметам како вечен непријател. Луј XVI е во моите очи покриен со крвта на патриотите од Нанси, кој му ракоплескаше на нивниот егзекутор; сè додека живеам, нема да престанам да му го упатувам тоа злосторство на негова адреса.“<ref>{{Наведена книга|title=L’Ami du Peuple, No. 24|last=Marat|first=Jean-Paul|publisher=|year=|isbn=|location=|pages=}}</ref>
== Мара пред Револуционерниот трибунал ==
| |||