[[Image:StAnthony.jpg|thumb|200px|[[Св. Антоний Велики]], considered the Father of Christian Monasticism]]
'''Монаси''' се лица кои по сопствена волја и по Божjи благослов стапиле во [[манастир]].
Мохах«Монах» од грчки{{lang-grc|μοναχός}} од ''{{lang|grc|μόνος}}'' монос= «еден», или «калугер» =калоод ''{{lang|grc|καλό(ς)-геросγῆρος}}'' = «добар старец». Се појавуваат монасите за време на гонењето на христијаните, некои толку свикнале на одвоен живот од другите луѓе што и понатаму останале во пустините. Воглавно постојат два вида на монаштво: анхоретски или пустински; и опстозице. Како Татко на монаштвото се зема св. Антониј Велики и св. Пахомиј Велики. Се поминува извесно време во послушание (искушеништво). Задолжително под нечиј надзор. После се постригува во мала схима и веќе е монах. Поради огромниот авторитет, епископите ги земаат за свои советнници; тоа се сингели, протосингели, и од нив се бираат кандидати за Епископ од монасите. Полагаат три завети при замонашувањето: сиромаштво, безбрачност и беспрекорно послушание. Во манастирот главен е Игумен, а во поголемите Архимандрит, постојат и кај нив напредувања како: монахоѓакон(=јероѓакон), свештеномонах(=јеромонах)и друго. Целта на монахот е да се моли за сите луѓе. Кога црквата била во искушение било од византиските цареви или од други, монасите се јавуваат како бескомпромисни борци и голем од нив и маченички пострадале.
