Зигмунд Фројд: Разлика помеѓу преработките

Во тој период, тој не може да предвиди дека сите негови сестри ќе настрадаат во Холохаустот. Во март 1938г., Назиска Германија се приклучува кон Австрија во Аншлус. Ова води кон силни изливи на антисемитизам во Виена, а Фројд и неговото семејство добиваат посети од Гестапо полицијата. Фројд одлучува да оди во прогонство ,,да умре на слобода “. За оваа цел, случајно му помага Антон Соервалд, службеник на Нази, којшто е обвинет за сиот имот на Фројд во Австрија. Меѓутоа Соерволд не е простичок Нази, додека ,,ги прави бомбите за движењето на Нази, тој истовремено студира медицина, хемија и право”.

На Универзитетот во Виена, Соерволд е студент на професорот Џозеф Херциг, којшто често го посетува Фројд за играње карти. Соерволд не му открива на својот надреден Нази дека има многу тајни сметки во банката и не му ветува директива за да ги има неговите уништени книги за психоанализа. Наместо тоа, Соерволд и еден негов соучесник ги шверцуваат книгите од Австриската Национална библиотека, каде што се скриени. Конечно престрашени од законот на Нази за трансформирање на куќата на Фројд во институт за студирање на Аријанската супериорност, Соерволд ја потпишува визата за излез на Фројд. Во јуни 1938г., Фројд ја напушта Виена со западниот експресен воз и се доселува во Лондон. Додека тој соопштува во локалниот весник ,, сите мои пари и сопственост во Виена исчезнаа”, не спомнува за неговите тајни сметки во банката. Кога Антон Соерволд е однесен на судење за наводно бегство со тајното богатство на Фројд после војната, Ана Фројд, ќерката на Фројд прави се за да го заштити Соерволд и да го открие Хари Фројд, офицер на Американската армија којшто го уапсува Соерволд: <br /> {{cquote | Вистина е дека ние навистина ги поседуваме нашите животи и нашата слобода. Без неа ние никогаш не би побегнале.” Соерволд тогаш е отпуштен од Американскиот притвор.}}

По пристигнувањето во Велика Британија, Фројд заедно со своето семејство се сместува во 20-те градини Марестфиелд, Хампстид, Лондон. Има статуа од него на аголот од Белзиската коловозна лента и Авенијата Фижон, близу до Швајцарската колиба. Како тежок пушач, Фројд прави повеќе од триесет операции од рак на грлото за време на својот живот. Во септември 1939г., тој го убедува неговиор доктор и пријател Макс Чур да му помогне во самоубиството. Откако ја прочитува ,, ''Шагринска кожа'' “ на Балзак во еден здив, тој вели: ,,Драг мој Шур, ти сигурно го паметиш нашиот прв разговор. Ти ми вети дека нема да ме напуштиш кога ќе ми дојде времето. Сега се е само тортура и ништо нема смисла повеќе”. Шур му препишува три дози морфиум којшто е причина за смртта на Фројд на 23-ти септември 1939г. Три дена по неговата смрт телото му е кремирано во Голдерс Греен крематориумот во Англија за време на службата на која присуствуваат Австриски бегалци, како авторот Стефан Цвејг. Неговата пепел подоцна е сместена во крематориумскиот цолумбариум. Таа останува во вазна од античка грција којашто му ја поклонува Марија Бонапарта и којашто ја чува за време на своите студии во Виена многу години. По смртта на Марта Фројд во 1951г., пепелта му е сместена во истата вазна. Крематориумот е вечен дом и за Ана Фројд и нејзината животна пријателка Дороти Бурлингем, како и за неколку други членови од семејството на Фројд.

Фројд започнува со студиите по медицина на Универзитетот во Виена, но му требаат осум години за да ги заврши студиите поради неговиот интерес за истражување од областа на неврологијата, обрнувајки особено внимание на половата анатомија на јагулите и физиологијата на нервниот сѕстем на рибите (како што е претходно наведено). Тој се запишува на приватни часови по неврологија поради финансиски причини и го добива неговиот М.Д. степен во 1881г. на 25 годишна возраст. Тој е исто така почетен истражувач во областа на церебралната патологија, која во тоа време е позната како ,,церебрална парализа”. Тој објавува неколку врвни медицински извештаи и докажува дека болестите постојат уште пред да почнат да ги забележуваат и студираат другите истражувачи. Фројд исто така укажува на тоа дека Вилијам Литл, човекот кој прв ја открива церебралната патологија, бил во заблуда во врска со недостатокот од оксиген за време на процесот на раѓање. Наместо тоа, тој укажува на тоа дека компликациите при раѓањето се само симптоми на проблемот.

Фројд се надева дека неговото истражување ќе обезбеди солидни научни основи за неговата терапевтска техника. Целта на Фројдовата терапија или психоанализа е да ги открие потиснатите потсвесни мисли и чувства во свесноста за пациентот да се ослободи од страдањето предизвикано од повторното враќање на искривените форми на овие мисли и чувства. Претворањето на несвесните мисли и чувства во свесни се изведува со охрабрување на пациентот да зборува со слободен разговор а воедно да зборува и за соновите. Друг важен елемент на психоанализата е релативниот недостиг од директно вклучување во делот на аналитичарот. Преку овој процес на пренесување, пациентот може повторно да дејствува и да ги реши потиснатите конфликти, посебно конфликтите од дејството со (или околу) родителите.

Потеклото на раната работа на Фројд со психоанализата може да се поврзе со Џозеф Бруер. Фројд го вреднува Бруер по откривањето на психоаналитичкиот метод. Еден случај ја започнува оваа појава која што би ја формирала областа на психоанализата, случајот на Ана О. Во 1880г., еден млад човек доаѓа кај Бруер со симптоми во тоа време познати како женска хистерија. Ана О. е висока 21годишна жена , која ги претставува симптомите на парализа на екстремитетите, оградување и амнезија; денес ваквата поставеност на симптомите е позната како преправање на нередот. Откако многу доктори се откажуваат и ја обвинуваат Ана О. за фалсификување на нејзините симптоми, Бруер одлучува да се однесува добро со неа, а и со сите други негови пациенти. Тој започнува да го слуша нејзиното мрморење за време на она што тој го нарекува состојба на отсуство. Веројатно Бруер почнува да препознава некои зборови и ги запишува. Потоа ја хипнотизира и и ги повторува зборовите со што открива дека тие зборови се поврзани со болеста и смртта на татко и.

Во почетокот на 1890г. Фројд го користи третманот заснован на оној којшто му го опишува Бруер, изменет со она што тој го нарекува ,,техника на притисок” и неговата новоразвиена техника за анализа на интерпретацијата и реконструкцијата. Според традиционалната приказна, заснована на подоцнежните сметки на Фројд, како резултат на употребата на оваа постапка кај повеќето од неговите пациенти во средината на 1890г. дава извештај за сексуалната злоупотреба во детството. Тој верува во овие приказни, но потоа сфаќа дека се само фантазии. Најпрвин ги објаснува како ,,зачувување” на спомени од инфантилна онанија, но во подоцнежните години пишува дека тие претставуваат фантазии на Оедипал.

Друг вид на настани почнуваат со ставот на Фројд дека несвесните сеќавања за инфантилната сексуална злоупотреба се во коренот на психоневрозите во писмата до Вилхем Флајс во октомври 1895г. пред да извести дека всушност открил ист таков вид на злоупотреба помеѓу неговите пациенти. Во првата половина на 1896г. Фројд ги објавува неговите три извештаи во коишто тврди дека кај сите негови пациенти има откриено длабоко потиснати сеќавања за сексуална злоупотреба во раното детство. Во овие извештаи Фројд наведува дека тие спомени се несвесни и дека според неговата теорија тие мора да бидат присутни како несвесни сеќавања ако резултираат со симптоми на хистерија или опсесиона невроза. Пациентите се подложени на одреден притисок за да ,,предизвикаат” сцени на инфантилна сексуална злоупотреба за коишто Фројд е убеден дека се потиснати во несвесното. Меѓутоа тие воглавно не се убедени дека она што го искусиле под влијание на нивните клинички процедури укажува на тоа дека всушност во детството биле подложени на сексуална злоупотреба: тој извести дека дури после претпоставената репродукција на сексуалните сцени пациентите јасно го уверуваат за нивното неверување.

Како и неговата ,,техника на притисок”, клиничките процедури на Фројд го вклучуваат аналитичкото заклучување и симболичната интерпретација на симптоми кои ,,потекнуваат” од сцените на инфантилната сексуална злоупотреба. Неговото тврдење за едно од стотината потврдувања на неговата теорија служат само за поткрепување на претходно изразените сомненија од страна на неговите колеги за веродостојноста на пронајдоците добиени со средствата на сугестивните техники коишто ги користи.

Како медицински истражувач, Фројд е еден почетен корисник и тој го опишува кокаинот како стимулант, а и како аналгетик. Тој пишува неколку статии за антидепресивните својства на дрогата и е поттикнат од неговиот пријател и доверител Вилхелм Флајс, којшто го препорачува кокаинот за третманот на ,,назалната рефлексна невроза”. Флајс работи на чувствата на Фројд и на Фројдовите пациенти за коишто сметаме дека страле од нарушување, како Ема Екштајн, чијашто хирургија се докажува како катастрофална.

Фројд чувствува дека кокаинот би дејствувал како панацеа за многу нарушувања и го пишува доброприфатениот извештај за ,,кока”, во кој ги објаснува нејзините предности. Тој му го препишува на неговиот пријател Ернест вон Флајкл Марксоу за да му помогне да го совлада морфиумот којшто го добива за време на лекувањето на болеста на нервниот систем. Фројд исто така го препорачува кокаинот на своето семејство и пријателите. Тој го пропушта постигнувањето на научен приоритет за откривање на анестетските способности на кокаинот (за којшто Фројд е свесен но нема пишувано многу за нив), откако Карл Колер, колега на Фројд во Виена пишува репортажа за медицинското општество во 1884г. истакнувајки ги начините на коишто може да биде употребен кокаинот за деликатната очна хирургија. Фројд добива модрица за ова, особено затоа што ова би можело да почне да се смета за една од побезбедните употреби на кокаинот, како што извештаите за додавање и предозирање почнуваат да се пробиваат од многу места во светот. Медицинскиот углед на Фројд бледнее поради оваа рана амбиција. Понатаму пријателот на Фројд Флајкл – Марксоу развива акутен случај на ,,кокаинска психоза” како резултат на препишувањата на Фројд и умира две години подоцна. Фројд чувствува поголемо жалење поради овие настани, коишто подоцна биографиите ги именуваат како ,,Инцидентот со кокаин”. Меѓутоа тој продолжува напред, а некои шпекулираат дури и дека продолжил да употребува кокаин после овој настан. Некои критичари шпекулираат дека повеќето психоаналитички теории на Фројд се двоен производ од неговата употреба на кокаин.

Можеби најголемиот придонес на Фројд за западното мислење се неговите аргументи коишто се однесуваат на значењето на несвесниот ум за разбирањето на свесните мисли и однесување. Меѓутоа, како што и психологот Жак Ван Рилер забележува, ,,спротивно на она во што веруваат повеќето луѓе, несвесното не е откриено од Фројд. Во 1890г., кога психоанализата е сосема непозната, Вилијам Џејмс, во принципите на психологијата, неговата голема статија за психологијата, го испитува начинот на којшто Шопенхауер, Вон Хартман, Џенет, Бинет и други го имаат употребувано терминот ,,несвесно” и ,,потсвест”. Борис Сидис, руски Евреин кој емигрира во САД во 1887г. и студира кај Вилијам Џејмс, ја пишува Психологија на сугестијата: Истражување во потсвесната природа на човекот и општеството во 1898г., проследено со десет или повеќе дела во текот на наредните дваесет и пет години на слични теми со оние на Фројд. Историчарот по психологија Марк Алтшул заклучува: ,,Тешко е, или можеби невозможно – да се најде психолог или психијатар од деветнаесетиот век којшто не го препознава несвесното не само како вистинско туку од највисоко значење”. Предноста на Фројд не е во откривањето на несвесното туку измислување на метод за негово систематско проучување.

Фројд ги нарекува соновите ,,кралскиот пат до несвесното”. Ова значи дека соновите го прикажуваат ,,логичното” на несвесниот ум. Фројд ја развива неговата прва теорија за психата во Толкувањето на соништата ( 1899г.) во којашто вели дека несвесното постои и го опишува методот за негово достигнување. Претсвесното е опишано како слој помеѓу свесните и несвесните мисли и кон него може да се пристапи со мал напор.

Клучен фактор за работата на несвесното е ,,потиснувањето”. Фројд смета дека многу луѓе ,,потиснуваат” болни спомени длабоко во нивниот несвесен ум. Иако Фројд подоцна се обидува да најде примери за потиснувањето кај неговите пациенти за да најде соодветен модел на мозокот, тој исто така забележува дека потиснувањето варира помеѓу одделни пациенти. Фројд исто така зборува за тоа дека чинот на потиснувањето не зазема место во свесниот дел на личноста. Па затоа луѓето не се свесни за фактот дека имаат закопани спомени или трауматични искуства.

Подоцна Фројд ги разликува трите концепти на несвесноста: описната, динамичната и системската несвесност. Описната укажува на сите оние појави од менталниот живот за коишто луѓето не се субјективно свесни. Динамичната несвесност, поспецифична конструкција, укажува на менталните процеси и содржини коишто се одбрамбено преместени од свесниот дел на умот како резултат на конфликтни намери. Системот на несвесното ја означува идејата дека кога менталните процеси се потиснати, се организираат со принципи различни од оние на свесниот ум, како кондензацијата и преместувањето.

Веројатно Фројд ја напушта идејата за системот на несвесноста, заменувајки ја со концептот на егото, супер – егото и ид. Меѓутоа преку неговата кариера, тој ја задржува дескриптивноста и динамичната концепција за несвесното.

Фројд сака да докаже дека неговиот модел е универзален и поради тоа ја користи античката митологија и современата етнографија за компаративен материал. Фројд, неговата нова теорија ја нарекува Едипов комплекс според познатата Грчка трагедија Едип Рекс од Софокле. ,,Јас најдов во себе постојана љубов за мајка ми и љубомора за татко ми. Сега ова го сметам за универзален настан од детството”, вели Фројд. Тој го зацврстува чувството спрема татко му со развојот на динамиката на мислите. Секој степен погоре кон развојот е чекор понапред во сексуалната зрелост, којашто се карактеризира со силно его и способност за одложување на задоволството (Трите есеи за теоријата на сексуалноста). Тој го користи конфликтот со Едип за да открие колку верува дека желбата на луѓето е инцест и дека таа желба мора да се потисне. Едиповиот конфликт е опишан како состојба на психосексуален развој и свесност. Тој исто така им придава значење на антрополошките студии за тотемизам и расправа дека тотенизмот рефлектира ритуализирано дејствување на Едиповиот племенски конфликт.

Фројд детското сексуално потиснување го користи како општо објаснување за потеклото на неврозите, но тој ја напушта оваа ,,заводлива теорија” како недоволно објаснета. Тој забележува многу случаи во коишто се појавуваат сеќавања од детското сексуално потиснување коишто повеќе се засновани на имагинацијата отколку на вистински настани. При крајот на 1890г., Фројд, кој никогаш не ја напушта сексуалната етиологија за неврозите, почнува да го истакнува создавањето на фантазиите околу Едиповиот комплекс како примарна причина за хистеријата и другите невротични симптоми. Освен оваа промена на неговиот објаснет модел, Фројд секогаш препознава дека некои невротични заболувања се всушност сексуално потиснати од нивните татковци.

Тој нашироко расправа дека либидото кај индивидуите се развива со промена на нивната цел, кодифициран процес со концептот на сублимација. Тој расправа дека луѓето се родени ,, полиморфно перверзни”, со значење дека било колкав број на цели може да биде извор на задоволство. Тој понатаму расправа дека, како што луѓето се развиваат, тие се определуваат за различни и специфични цели во текот на нивните фази на развој – најпрвин во усната (орална) фаза (прикажана со задоволството на бебето при доење), потоа во аналната фаза и во фаличната фаза. Фројд расправа за тоа дека децата тогаш минуваат низ фаза во којашто се определуваат за мајката како сексуален објект (познато како Едипов комплекс) но дека детето веројатно ја совладува и потиснува оваа желба затоа што тоа е табу ( забранета) природа. Терминот ,, електро комплекс” понекогаш се користи за такво определување кон таткото, иако Фројд не го застапува ова тврдење. Потиснатата или неактивна притаена фаза на психосексуалниот развој и претходи на сексуално зрелата генитална фаза на психосексуалниот развој.

Погледите на Фројд понекогаш се нарекуваат филоцентрични, поради несвесните желби на Фројд за фалусот. Мажите се плашат од губењето на нивната машкост (којашто ја симболизира фалусот) кај другиот пол. Жените секогаш сакаат да имаат фалус - како неостварена желба. Затоа момчињата ги мразат татковците (страв од кастрирање), а девојчињата ги сакаат. Исто така, на прашањето дали би требало да користи концепти поврзани со вулвата, Фројд одговара: “…вулвата е небитна, а фалусот постои…”

Во неговата подоцнежна работа, Фројд потврдува дека човечката психа може да биде поделена на три дела: его, супер – его и ид. Фројд зборува за овој модел во 1920г. во есејот помеѓу принципот на задоволството и целосно елаборира на оваа тема во егото и ид (1923г.), кадешто ја развива темата како алтернатива за неговата претходна топографска тема ( пр. свесноста, несвесноста и претсвесноста). Ид – е импулсивен дел на детската психа којшто работи врз ,,принципот на задоволството” и го вреднува само она што сака и не ги гледа последиците.

Терминот его почнува да се употребува во англискиот јазик при крајот на 18-ти век; Бенжамин Франклин (1706 - 1790) ја опишува играта шах како начин за ,,…чување на здравиот ум и проверка на егото”. Фројд открива дека употребата на терминот Ид (дас Ес, “тхе ит”) потекнува од книжевните дела на Георг Гродек. Терминот ид се појавува во почетните дела на Борис Сидис, во коишто е значаен Вилијам Џејмс, во 1898г.

Супер – егото е моралната компонента на психата, којашто ги зема предвид посебните околности во коишто морално – правната работа може да не е правна за дадена ситуација. Рационалното его се обидува да оствари баланс помеѓу непрактичниот хедонизам на ид – то и еднаквоста на непрактичниот морализам на супер – егото; тоа е делот на психата којшто најчесто се одразува директно на дејствувањето на луѓето. Кога тоа е преоптоварено или загрозено од неговите задачи може да употреби одбрамбени механизми како негирање, потиснување и преместување. Теоријата на механизмите за одбрана на егото имаат емпириско вреднување, и природата на потиснување, особено станува една од најжестоките дебатни области на психологијата во деведесетите.

Фројд смета дека се умртвени двете централно – конфликтни желби на луѓето: животната умртвеност (либидо/Ерос) (преживување, пропагирање, глад, жед и секс) и умртвениот нагон (Танатос). Описот на Фројд за Катексис, чијашто енергија е позната како либидо, ги вклучува сите креативни, животно продуктивни нагони. Умртвениот нагон (или мртов инстинкт), чијашто енергија е позната како антикатексис, претставува едно принудно влијание за сите живи суштества да ја вратат состојбата на смиреност: со други зборови, неорганска (т.е. нежива) или мртва состојба.

Со давање на овој предлог, Фројд ја дознава тенденцијата за несвесното да ги повторува незадоволителните искуства за телото да се направи нечувствително, или да се умртви. Ова принудување да се повторуваат незадоволителните искуства објаснува зошто трауматичните кошмари се појавуваат во соништата, како што кошмарите им се спротивставуваат на пораната концепција на сништата на Фројд, сиромашно како состојба на задоволство, фантазија и желба. Од друга страна животните нагони промовираат преживување со избегнување на екстремно незадоволство и било каква животна опасност. Од друга страна, функциите на умртвените нагони истовремено го насочуваат екстремното задоволство, коешто води кон смрт. Фројд ги испраќа концептуалните двократности на задовоство и незадоволство, како и секс/живот и смрт, во неговите дискусии за мазохизам и садомазохизам. Тензијата помеѓу живиот и умртвениот нагон претставува револуција во неговиот начин на мислење.

Овие идеи означуваат аспекти на философите на Артур Шопенхауер и Фридрих Ниче. Песимистичката философија на Шопенхауер, образложена во Светот како желба и репрезентација го опишува откажувањето од желбата за живот што одговара на многу нивоа со умртвениот нагон на Фројд. Слично на ова, животниот нагон јасно ја поврзува теоријата на Ниче со онаа на Дионисијан во раѓањето на трагедијата. Меѓутоа, Фројд одбива да се запознае со своите дела пред да ја формира основата на неговите идеи.

Теориите на Фројд и методите за истражување отсекогаш беа контраверзни. Меѓутоа, Фројд има големо влијание врз психотерапијата. Многу психотерапевти го следат достигнувањето на Фројд до одредена мера, иако ги одбиваат неговите теории.

Придонесите на Фројд за психотерапијата се доста критикувани и бранети од многу ученици и историчари.

Критиките го вклучуваат Х.Ј. Ајсенк, којшто пишува дека Фројд „ја поставува психијатријата стотици години наназад” без да ги дијагнозира неговите пациенти, без да ги претстави историските случаи и дека „она што е вистина, не е ново за Фројд и она што е ново, за Фројд не е вистина”.

Бети Фриден исто така го критикува Фројд и неговото Викторијанско искривување на жената во нејзината книга од 1963г. Женската мистика. Теоријата на Фројд на завидливоста на пенисот – и неговата дефиниција за жената како негативна – е нападната од Кејт Милет, чијашто книга од 1970г. сексуална политика ја објаснува забуната и пропустите во неговата работа. Наоми Вајштајн пишува дека Фројд и неговите следбеници погрешно мислеле дека неговите „години на интензивно илинично искуство” даваат научна строгост.

Мајкл Борч - Џејкобсон пишува во прегледот на книгата на Хан Израел Дер Фалл Фреуд, објавена во Лондонскиот преглед на книги дека:

„Вистината е дека Фројд знаел уште од самиот почеток дека Флајкл, Ана О. и неговите 18 пациенти не се излечени, и сѐ уште не се двоуми да изгради големи теории врз овие непостоечки пронајдоци… тој преправа делови од неговата самоанализа како „објективни” случаи, такашто ги прикрива неговите извори, што соодветно претходат на некои од неговите анализи, што тој понекогаш ги вреднувал кај неговите родители „слободни здружувања” што тој самиот ги создал, коишто ги зголемуваат неговите терапевтски успеси, што тој ги клевети неговите противници.

Францускиот психоаналитичар [[Жак Лакан]] бара начини за да ја лоцира психологијата и потоа да ја лекува индивидуалноста како покарактеристична за Американската егопсихологија отколку за сопствената психоанализа. За Лакан, психоанализата вклучува „самооткривање” и дури и општествен критицизам и тоа успева и понатаму како што овозможува еманципаторна самосвест.

Дејвид Стефорд Кларк го резимира критицизмот на Фројд. „Психоанализата беше и ќе остане оригинално дело на Фројд. Неговото откритие, изложување, испитување и постојана ревизија ја формираат неговата животна работа. Тоа е манифестирање на неправда, како и расипнички навредливо, да се фали психоанализата, како и помалку да се бара помош од неа „без премногу да се бара од Фројд”. „Тоа се бара од Дарвин. Ако психоанализата воопшто треба да се прифати сериозно, мора да се обрне внимание на една работа, сериозна и со еднаква цел, оригиналните теории на Сигмунд Фројд.

Австриско - британскиот философ Карл Попер расправа дека психоаналитичките теории на Фројд се претставени во непроверена форма. Деловите на психологијата во американските универзитети денес се научно ориентирани и Фројдовата теорија е маргинализирана. Меѓутоа, истражувачите во полето на невропсихоанализата расправаат за теориите на Фројд, откривајки дека мозочните структури поврзани со Фројдовите концепти како либидо, нагони, несвесно и потиснувања. Основана од јужноафриканскиот невронаучник Марк Солмс, невропсихианализата добива придонеси од истражувачите Оливер Сакс, Жак Панксеп, Даглас Ват, Антонио Дамасио, Ерик Кендел и Џозеф Е.ЉДу.

Фројд употребува псевдоними, во неговиот случај, истории. Многу од луѓето определени само со псевдоними потекнуваат од нивните вистински идентитети на Петар Свелс. Некои пациенти познати по псевдонимите се Ана О. (Берта Папенхајм, 1859 - 1936); Сесилија М. ( Ана вон Либен); Дора (Илда Бауер, 1882 - 1945); Фрау Еми вон Н. (Фани Мозер); Фраулеин, Елизабет вон Р. (Илона Вејс); Катерина Фраулејн (Аурелија Кроник); Луси Р. Фраулен; Малиот Ханс (Херберт Граф, 1903 - 1973); Човек стаорец (Ернст Ланцер, 1878 - 1914) и Човек волк (Сергеј Панкејеф, 1887 - 1979). Други познати пациенти се: Х.Д. (1886–1961); Ема Екштајн (1865 - 1924); Густав Махлер (1860 - 1911), со коишто Фројд имал само една консултација и принцезата Марија Бонапарта.

Луѓето на коишто психоаналитичките испитувања им беа објавени, но не беа пациенти, вклучувајки го и Даниел Пол Шребер (1842 - 1911); Џордано Бруно, Вудро Вилсон (1856 - 1924), којшто Фројд го анализира во својот есеј ,,Музите на Микеланџело" ; Леонардо да Винчи, анализиран во книгата на Фројд Еден спомен од детството на Леонардо да Винчи; Музите, во книгата на Фројд Музи и монотеизам и Жозеф Попер - Врскаеј, во извештајот на Фројд ,,Жозеф Попер - Врскаеј и Теоријата за соновите".

• Стандардното издание на комплетните психолошки дела на Сигмун Фројд, преведени од германски под генерално уредништво на Џејмс Стрејчи во соработка со Ана Фројд. Потпомогнат од Аликс Стрејчи и Ален Тајсон, 24 тома, Винтаге, 1999г.;

• Учењата за хистеријата (со Џозеф Бруер) Studien über Hysterie, 1895г.);

• Комплетните писма на Сигмунд Фројд до Вилхелм Флајс, 1887 - 1904, издавач: Белкнап Пресс, 1986г.;

• Толкување на соништата (Die Traumdeutung , 1899 - 1900);

• Психопатологија на секојдневниот живот (Zur Psychopathologie des Alltagslebens, 1901);

• Трите есеи за теоријата на сексуалноста (Drei Abhandlungen zur Sexualtheorie, 1905г.);

• Шегите и нивната врска со несвесното (Der Witz und seine Beziehung zum, 1905г.);

• Тотем и табу (Totem und Tabu, 1913г.);

• За нарцизмот (Zur Einführung des Narzißmus, 1914г.);

• Вовед во психоанализата (Vorlesungen zur Einführung in die Psychoanalyse, 1917г.);

• Зад принципот на задоволството (Jenseits des Lustprinzips, 1920г.);

• Егото и Ид (Das Ich und das Es, 1923г.);

• Иднината на илузијата (Die Zukunft einer Illusion, 1927г.);

• Неугодното во културата (Das Unbehagen in der Kultur, 1930г.);

• Мозис и монотеизмот (Der Mann Moses und die monotheistische Religion, 1939г.);

• Преглед на психоанализата (Abriß der Psychoanalyse, 1940г.);

• Филогенетска фантазија: Преглед на преносот на неврозите преведена од Аксел Хофер и Питер Хофер, Харвардско универзитетски печат

• За креативното и несвесното:Психологијата на уметноста, литературата, љубовта и религијата, издавач: Современа мисла Харпер Перениал, 2009г.);<br />

• Допишувањето помеѓу Сигмунд Фројд и Сандор Ференчи, том 2, 1914 - 1919, Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат, 1996г.;

• Писмата на Сигмунд Фројд до Едвард Силберштајн, 1871 - 1881г., Белкнап Пресс, Харвардско - универзитетски печат;

• Хенри Еленбергер, Откритието на несвесното (1970)

• Ричард Волхајм, Фројд (Фонтана, 1971)

• Метју Фројд (роден 1963) се жени двапати; 1.Со Каролина Хјутон, 2 деца; 2.Со Елизабет Мурдок, 2 деца

[[sq:ZigmundSigmund FroidFreud]]