Света песна
Света песна — збирка од 40 пеења и над 22 илјади песни од Анте Поповски, објавена во 2001 година.
| Автор | Анте Поповски |
|---|---|
| Земја | Македонија |
| Јазик | македонски |
| Жанр | збирка песни |
| Издавач | МАНУ |
Издадена | 2001 |
Песната - „Македонија“
уредиМ А К Е Д О Н И Ј А
1.
Стиснете ги тревките
неа ќе ја исцедите.
Наслоните се врз каменот
името ќе и го чуете.
Симнете се во рекине
дното со неа ќе ве почести.
Легните да починете
и ноќта со неа ќе ве покрие.
2.
На овој даб името ќе ти го напишам
дождовите да го симнат
жедните в земја
да ги напоиш.
На оваа нива грутка од тебе ќе посеам
класатка да никне
со неа внучињата да ни ги храниш.
На овој рид ќе те оставам
и кога ќе заминам
пак да те гледам
Голема.
3.
Еве ја таа проста земја
од дволичен камен
и сонце
Децата уште незаодени каде откопуваат
лобањи по градините
Еве ја таа проста земја
од пајажина
и од води
Мудро слободата кај што ги запишува
селските имиња
Место икони по црквите
И каде летото како судбина
Трае до последниот востанат
Еве ја таа проста земја
од заморено дишење
и од молк
Низ која времето одминува
и пак се враќа
Со неа да го сподели лажното траење.
О, еве ја таа проста земја
од грч
и од чекање
Што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски
А никој не ја знае.
4.
Се искачија маглишта по ридон нагоре
– И месечината ќе ја украдат.
Долу по рекана,
Горе по добравана,
Одѕива полено којзнае кој век
Во војнички цокули обуено.
5.
За рик волчји и уплав на небињата мојата земја е создадена
Без чемреси и без божилак
До капка, три дена пред да се покаже над мојата земја
Гробишта облакот го исцицуваат
И црна сенка од нож место крст каменот што те покрива го сени
За вечни времиња.
Зашто ништо друго не му прилега на ова диво билје и црногорица
Освен да го чека недојденото.
6.
Се изнагледав месечина. Како капка мојата изгорена душа
Те испи за три животи напред и пак горам.
Истеков со сите реки и празни корита им донесов на морињата
– И за шпионот во твои меса ако се криел болка ме пече
Зашто, ти од малена не научи
Така просто, така јасно да си се разбираме
Тој нож што нема – среќа нема.
7.
3а неколку нови чекори недостижност
ме остави утринава зад тебе.
Чинам се делиме:
Твојот пат нагоре
мојот пат кон тебе води.
Стапни ме, во твоите корени скри ме
никојпат да не се разделиме.
Критички осврт
уредиПоезијата на Анте Поповски е специфична во својата метафорика со изграден посебен култ кон сликата, кон природата, кон навраќање на стварниот и имагинарниот амбиент пред универзалното, тој бил поет на својот народ, на Македонија. За него, Македонија е географски малата а културно и историски огромната, библиската земја. Тој нè учи како да ја сакаме, како да ја чувствуваме, и како да се гордееме со неа[1].