Ропство во САД

Ропството во Соединетите Американски Држави е форма на неслободна работна сила, која како правна институција во Северна Америка постоела речиси повеќе од еден век пред создавањето на САД во 1776 година, а најмногу продолжилa во Југот сè до усвојувањето на тринаесеттиот амандман во Уставот на САД во 1865 година, по Американската Граѓанска Војна. Првата англиска колонија во Северна Америка, Вирџинија, ги добила своите први Африканци во 1619 година, по пристигнувањето на непобаран брод кој пренесувал товар од 20 Африканци. На тој начин една акција основана во шпанските колонии во почетокот на 1560- тите години се проширила во англиската Северна Америка. Повеќето од робовите биле црни и биле сопственост на белци, иако некои Индијанци и слободни црнци имале свои робови. Имало и мал број на бели робови. Европејците исто така имале Индијанци како робови и некои Афроамериканци. Ропството се ширело во области каде имало почва со добар квалитет, големи плантажи со висококвалитетни жетви за продажба како што се тутун, памук, шеќер и кафе. Робовите ја вршеле физичката работа која вклучува одгледување и берење на жетвата. До првата декада од 19 век, поголемиот дел од сопствениците на робови и робовите биле во јужниот дел на САД каде што повеќето робови биле вклучени во системи за работни групи во земјоделство на големи плантажи, а особено биле посветени на памукот и шеќерната трска. Верувале дека ваквите големи групи на робови по ефикасно работат кога се водени од менаџерска класа наречена чувари кои најчесто биле белци.

Пред широкораспространетоста на робовладетелството (целосна сопственост на едно човечко суштество и неговите/нејзините потомци) голем дел од работната сила бил организиран во систем на ропска работа познат како присилно слугување. Ова обично траело неколку години, под исти услови и за белците и за црнците. Луѓето со работа плаќале за трошоците при превозот до колониите. Тие правеле вакви договори, бидејќи имале сиромашна економија во нивните земји. Помеѓу 1680 и 1700 година, принудната работа почнала да се заменува со договорено слугување во поголемиот дел од колонијална Америка. Признавајќи ја важноста на ропството, Домот на Малограѓанството (the House of Burgesses) во 1705 година донел нов код за робовите, кој ги здружил раштраканиот закон од претходниот век и додал нови мерки кои во законот ги вметнале принципите на белата надмоќ. До 18 век, колонијалните судови и законодавства имале расно ропство, суштински создавајќи каста систем во кој ропството ќе се применува исклучиво за црните Африканци и луѓе со африканско потекло, а повремено и за Индијанците. Шпанија го укина ропството на Индијанците во своите територии во 1769 година.

Од 16-ти до 19 век, се проценува дека 12 милиони Африканци се пратени како робови во Америка. (види ропство во Америка) Од нив, околу 645.000 биле донесени во она што сега е во САД.

Со пописот на населението во САД во 1860 година, бројот на ропското население пораснал на четири милиони.

Ропството било контроверзно прашање во политиката на САД од 1770-тите, преку 1860-тите, станувајќи тема на дебата во изработката на Уставот, предмет на федерална легислатива, како што е забраната за транс-атлантската трговијата со робови и Актот за робовите бегалци од 1850 година и пресвртен предмет во случаите на Врховниот суд, како на пример одлуката на Дред Скот. Робовите се противеа на институцијата преку побуни и неусогласеност и ја избегнале патувајќи во држави каде немало ропство и Канада, со помош на подземната железница. Застапниците на забрана за ропството ангажирани во морални и политички дебати, со продолжувањето на Западната експанзија го охрабриле создавањето на држави на слободна територија. Ропството било главниот проблем кој довел до Американската граѓанска војна. Откако Унијата преовладила во војната, со усвојувањето на Тринаесеттиот Амандман во Уставот на САД, ропството станало нелегално низ Соединетите Американски Држави. Неколку примери за поробување на Индијанци од страна на други Индијанци траеле во наредните години. На Југот, сопствениците на робови ги именувале институциите како изнајмувачи на осудени лица и изнајмувачи на земја. Нелегалното поробување на заробени работници, често имигранти, се случиле во 21 век во земјите низ светот.

Содржина

1 Колонијална Америка

2 Револуционерен период

      2.1 Англија

      2.2 прокламацијата на Лордот Данмор

      2.3 Уставот на Обединетите Нации

      2.4 укинување на север

3 1783 година до 1850 година

     3.1 Присилна миграција западно и јужно

      3.2 Постапување

      3.3 Код на робовите

      3.4 Движење на противниците на ропството

      3.5 Раст на тензијата

      3.6 Војната во 1812 година

      3.7 Внатрешна трговија со робови

      3.8 Религија

      3.9 Нат Тарнер, закони за против описменување

      3.10 Економија

4 1850-тите

      4.1 Крвавиот Канзас

      4.2 Дред Скот

5 Граѓанска војна и еманципација

      5.1 претседателските избори во 1860 година

      5.2 Граѓанска војна

      5.3 прокламација за ослободувањето

      5.4 крај на ропството

6 Реконструкција за да се претстави

      6.1 Изнајмување на осуденици

      6.2 Образовни теми

      6.3 Извинувања

7 Оправдувања

      7.1 “ потребно зло “

      7.2 позитивни добра

8 Индијанци

      8.1 Интер-племенско ропство

      8.2 Пост-Еманципација за прокламација на ропство

9 Црни споственици на робови

      9.1 Дистрибуција на робови

      9.2 Дистрибуција на робовладетели

10 Историографија

11 Поврзано

      11.1 Историја на ропството во поединечни држави

12 Белешки

13 Библиографија

      13.1 Национални и компаративни студии

      13.2 државни и локални студии

      13.3 Историографија

      13.4 основни извори

14 Дополнителни информации

15 Надворешни врски

Колонијална Америка

Првите африкански робови пристигнале во денешен САД како дел од колонијата Сан Мигел де Гуалдапе ( најверојатно се наоѓа во областа Винај Беј, денешна Јужна Каролина) основана од страна на шпански истражувач Лукас Васкес де Ајлон во 1526 година. Несреќната колонија беше прекината поради тепачка за водство при што робовите се кренале на бунт и побегнале од колонијата да бараат засолниште кај локалните Индијанци. Де Ајлон и многу други од колонијата кратко потоа умреле од епидемија. Шпанците ја напуштиле колонијата, оставајќи ги избеганите робови на почвата на Северна Америка. Во 1565 година, шпанската колонија на Сан Агустин во Флорида стана првата постојана населба на модерната европска територија на САД и вклучи непознат број на африкански робови.

Првите 30 црнци дошле во Вирџинија во 1619 година и се приклучиле на работна сила составена од околу 1000 Англичани кои работеле како чираци во колонијата. Како последица на африканските робови, Европејците по своја воља дошле како слуги-чираци и таму така платиле за нивните билети, нивното одржување и обуката на неплатената работна сила која најчесто била на фарма. Слугите биле млади луѓе, одбрани за постојано живеење и биле исто како дел од фамилијата. Тие не биле робови. Историчарите сметаат дека повеќе од половината бели имигранти во англиските колонии во Северна Америка за време на 17-ти и 18 век биле изнајмени слуги. Раните колонии во Вирџинија ги третирале првите Африканци во колонијата како изнајмени слуги. По одредениот период тие биле ослободени и им била дадена земја и потребни ресурси од нивните поранешни господари.

Богатите земјопоседници сметале дека најголем проблем кај слугите-чираци бил тоа што тие требало да си заминат токму кога станувале највредни работници. Трансформацијата на статусот на Африканците од слуги-чираци во робови, според кој тие никогаш не можат да си заминат, се случил постепено. Во раната историја на Вирџинија не постоеле закони за ропството. Но во 1640 година судовите во Вирџинија најмалку по еден црнец го осудиле на ропство.

Во 1654 година, Џон Касор, Африканец, станал првиот правно признат роб во денешен САД. Во неговиот костум на слобода тој потврдил дека бил изнајмен слуга чијшто период завршил. Судот во округот Нортхемптон пресудил против Касор, го прогласил за жива сопственост, сопственост на неговиот поранешен господар црниот колонист Ентони Џонсон. Бидејќи лицата со африканско потекло не биле англиски предмети од раѓање, се сметале за странци и биле надвор од англискиот закон. Елизабет Ки Гринстед е жена од измешана раса која успешно ја стекнала нејзината слобода и слободата на нејзиниот син во судот во Вирџинија во 1656 година со тоа што таа во случајот се водела како ќерка на слободен англичанец Томас Ки. Таа исто така е покрстена христијанка. Таткото на нејзиниот син е англичанец.

Набргу по судењето на Елизабет Ки и некои други слични случаи, во Вирџинија во 1662 година се донел закон кој го усвоил Partus sequitur ventrum, според кој секое дете чија мајка е роб ќе го преземе нејзиниот статус и ќе биде родено под ропство, без разлика ако неговиот татко е роден како слободен англичанец. Ова ги институционализирало моќните врски, ослободувајќи ги белите мажи од правна одговорност за образување или поддршка на нивните деца и на некој начин ги избегнало можните скандали за дворасни деца кои се во рамките на ропството (нирмално децата ја поминувале расната граница).

Кодот за робови во Вирџинија од 1705 година како робови ги дефинира оние луѓе кои биле донесени од не христијански нации, а исто така и Индијанците кои од други Индијанци им биле продадени на колониите. Ова ја поставило основата за легално поробување на сите не христијански странци.

Во 1735 година, доверителите на колонијата на Џорџија се поставиле на тој начин што на работниците ќе им се овозможи да имаат нов почеток и го донеле законот за забрана на ропството кој во тоа време бил легален во дванаесет други англиски колонии. Тие сакале да го намалат ризикот од бунтување на робовите и ја направиле Џорџија подобра држава која ќе може да се брани од нападите од шпанците од југот. Законот ја поддржал оригиналната повелба на Џорџија, дел од англиското сиромашно население да го претвори во мали фармери.

Протестантските шкотски хајландери, кои се населиле на денешен Дариен, Џорџија додаде морален аргумент против ропството што било реткост во тоа време, во нивната Петиција од жителите од Њу Инвернес во 1739 година.

До 1750 година Џорџија го легализирала ропството во државата. За време на британските колонии, ропството постоело речиси во сите колонии. Во голем број во градовите, луѓето поробени на северот, најчесто работеле како куќни слуги, занаетчии, работници, мајстори. На Југот во земјоделието имало значително поголем број на робови, бидејќи растенијата што тие ги одгледувале биле значително по успешни. Пред тоа робовите во југот главно работеле во земјоделството, на фармите и плантажите со индиго, ориз и тутун. Памукот станал главна култура по 1970-тите години. Тутунот бил многу трудоинтензивен како и полињата со ориз. Во јужна Каролина во 1720 година околу 65 % од населението се состоело од робови. Плантажерите (дефинирани како лица кои имаат по 20 или повеќе робови) користеле робови коишто им одгледувале стокови култури. Порано земјоделците кои едвај опстојувале, бран од доселеници во 18 век, ретко имале робови.

Некои од британските колонии се обиделе да ја укинат меѓународната трговија со робови, стравувајќи дека носењето на нови Африканци ќе им создаде проблеми. Вирџинија донела закон што влијалел врз ветото на Британскиот Совет за Суверенитет. Род Ајленд забрани увоз на робови во 1774 година. Сите колонии освен Џорџија го забраниле или намалиле увозот на робови од Африка во 1786 година. Џорџија тоа го сторила во 1798 година. Некои од овие закони подоцна биле укинати.

Револуционерна ера

Англија

Ропство во Англија никогаш не било овластено со закон. Во 1772 година било направено неприсилно во обичајното право, со одлука на Лорд Менсфилд, главниот судија на клупата на кралот, но таа одлука не важеше во колониите. Голем број на случаи за еманципација беа презентирани на судовите во Англија. Голем број на бегалци се надевале дека ќе стигнат во Англија каде што се надевале дека ќе бидат слободни. Верувањето на робовите дека кралот Џорџ III е за нив и е против нивните господари ја зголеми тензијата пред Американската револуција. Колонијалните сопственици на робови стравувале од нивен бунт.

Прокламација на Лордот Данмор

Во почетокот на 1775 година Лорд Данмор, кралскиот гувернер на Вирџинија, му напиша писмо на Лорд Дартмаут за неговата намера да ја искористат оваа ситуација. На 7 ми Ноември 1775 година, Лорд Данмор имал проблеми за прокламацијата издадена од Лорд Дартмаут која прогласила слобода за сите робови на американските патриоти кои ќе ги остават своите господари и ќе се придружат кон воените сили.

Десетици илјади робови го направиле тоа, особено во Југот, наоѓајќи слобода зад британските граници, уништувајќи ги плантажите при нивното бекство. На пример, во Јужна Каролина, околу 25 000 робови (30 % од целото поробено население) побегнале, мигрирале или загинале за време на прекинувањето на војната. Во завршните месеци на војната, британците евакуирале 20 000 слободни луѓе транспортирајќи ги и доселувајќи ги во Нова Шкотска, на Карипските Острови и некои во Англија.

Уставот на Обединетите Нации

Уставот на Обединетите Нации е издаден во 1787 година и содржи неколку услови што се однесуваат на ропството. Параграф 9 од член 1 дозволува продолжен увоз на такви луѓе, параграф 2 од член 4 го забранува помагањето на избеганите луѓе и бара нивно успешно враќање и параграф 2 од член 1 ги дефинира другите лица како три-петтини од луѓето при пресметувањето на официјалното население во секоја држава за застапување и федерално оданочување. Член 5 забранува какви било амандмани или закони менувајќи ги одредбите за увоз на робови сè до 1808 година и на тој начин на државите кои постоеле во тоа време им дава 20 години за решавање на тоа прашање.

Укинување на Северот

Поголем дел од североисточните држави станале слободни преку локални движења за укинување. Спогодбата на среднозападните држави по Американската револуција од многу Јенки и Северњаци во 1820 тите години довела до нивна одлука да не го дозволат ропството. Северен блок од слободни држави ги обединил во едно соседните по географска територија кои ја ширеле анти-ропската култура. Границата е Мејсон-Диксон линијата (помеѓу робовската држава Мериленд и слободната држава Пенсилванија) и реката Охајо.

1783 до 1850 година

Присилна миграција западно и јужно Зголемената побарувачка за памук доведе до тоа многу плантажни сопственици западно да бараат погодна земја. Освен тоа пронаоѓањето на ........ овозможи економски подобро одгледување на памукот со кратко стебло, кој многу виреел во планинскиот дел. Ова довело до развој на големи плантажи со памук длабоко во Југот. Овој бум во економијата на земјоделството длабоко во југот резултирал со голема миграција на робови западно и јужно. Историчарите сметаат дека еден милион робови се преселиле западно и јужно во периодот од 1790 и 1860 година. Поголемиот дел од робовите потекнувале од Мериленд, Вирџинија и Каролина каде промените во земјоделството ја намалиле потребата на робови. Пред 1810 година главни одредишта биле Кентаки и Тенеси, но по 1810 година Џорџија, Алабама, Мисисипи, Лузијана и Тексас ги добиле повеќето од робовите.

Историчарот Ира Берлин го нарече ова присилно мигрирање Втор среден премин бидејќи предизвикало ист хорор како и Средниот премин (името е дадено по пренесувањето на робовите од Африка во Северна Америка). Оваа голема миграција на робови била трауматична, растурајќи многу семејства и предизвикувајќи многу зло. Историчарот Питер Колик напишал: “ Со растурањето на постоечките семејства и присилувањето на робовите да се преселат далеку од се и секој што го познаваат “ оваа миграција “ реплицира (иако на ниско ниво) со многу хорор” од Атлантската трговија со робови. Опишувајќи го како “главен настан” во животот на робовите помеѓу Американската револуција и Граѓанската војна, Берлин пишува дека без разлика дали робовите биле директно раселени или живееле во страв дека нивните семејства ќе бидат присилно раселени “масивното депортирање ги трауматизирало црните луѓе, како робовите така и слободните”.

Во 1830 година речиси 300 000 робови биле транспортирани, а Алабама и Мисисипи примиле по 100 000. Секоја деценија помеѓу 1810 и 1860 година најмалку по 100 000 робови се преселувале на нивна територија. Во последната декада пред Граѓанската војна 250 000 се преселиле. Мајкал Тадам во неговата книга од 1989 година Шпекулации и Робови: мајстори, трговци и робови од Стариот Југ, покажал дека 60 до 70 % од меѓународните миграции резултирале со продажба на робови. Во 1820 година дете од горниот Југ имало 30 % шанси да се продаде јужно до 1860 година.

Трговците со робови биле одговорни за најголемиот дел робови што се движеле кон запад. Само мал дел од нив се преселувале со своите семејства и господари. Трговијата со робови имала мал интерес за купување или транспорт на цели семејства робови. Имало побарувачка само за млади машки робови во раните години. Подоцна, во интерес на создавање на само продуктивна работна сила, плантажерите купувале ист број и на мажи и на жени. Берлин напиша,

“Внатрешната трговија со робови стана најголема фирма во Југот и во самите плантажи и најверојатно најмногу напредна со вработувањето и модерната транспортација, финансии и публицитет. Трговијата со робови си разви свој јазик со термини како што се прва рака, долари, млади женички за работа и фенси девојки, кои веќе се применуваат и во општа употреба”.

Проширувањето на меѓународната трговија со робови придонесе за економско разживување на некогашните депресивни крајбрежни држави, а со тоа се зголеми и цената на робовите кои биле предмети за продажба.

Некои трговци ги преселиле нивните имоти крај морето, а патот од Нофлок до Њу Орлеанс станал најчест пат но робовите морале да го одат пешки. Се создале редовни миграциски маршути и служеле како мрежа за робовите, дворовите и складиштата кои биле потребни за нивно вдомување. Освен тоа други производители обезбедувале облека и потрошен материјал за робовите. Како што им одела работата, многу робови се продавале а нови се носеле. Берлин заклучил: се вкупно, трговијата со робови, со станиците и регионалните центри, патчиња и патеки, навлегле во секоја пукнатина во јужното општество. Малкумина јужњаци, црнци или белци останале недопрени.

Смртната стапка на робовите на патот до нивните нови одредишта преку американскиот југ е многу помала од онаа на заробениците превезени преку Атлантскиот Океан, но смртноста сепак била повисока од нормалната смртна стапка. Откако пратувањето завршило, робовите се соочиле со живот на границите значително различен од нивното искуство назад на истокот. Чистењето дрва и садењето на растенија на недопрени полиња било тешко и ја уназадувало работата. Комбинацијата од несоодветна храна, лоша вода и измореноста од патувањето и работата ги ослабело новодојдените робови и предизвикало загуби. Новите плантажи биле позиционирани на рабовите од реките за полесен транспорт и патувања, во животна средина со комарци и други животни предизвици каде болестите биле закана за опстанување на робовите. Во нивните претходни домови тие се стекнале само со ограничен имунитет. Смртната стапка била таква што во првите години кога имале плантажи надвор во дивината сопствениците претпочитале кога биле во можност да користат изнајмени робови а не нивните.

Лошите услови го зголемиле отпорот кај робовите и довеле до тоа сопствениците и надзорниците да употребат сила за да ги контролираат. Многу од робовите за првпат биле на полиња со памук и не биле навикнати на работа од утро до мрак која се барала од нив во нивниот нов живот. Со робовите се постапувало многу полошо отколку кога одгледувале тутун и жито назад на исток. Тие имале помалку време и шанси да го подобрат квалитетот на нивните животи преку одгледување на жива стока или зеленчукови градини за нивно консумирање или трговија како што имале југоистокот. Во Луизијана, француските колонии основале плантажи со шеќерна трска и извезувале шеќер како главно нивно растение. По купувањето од Луизијана во 1803 година американците влегле во државата и се приклучиле на одгледувањето на шеќер. Помеѓу 1810 и 1830 година бројот на робови се зголемил од под 10 000 на повеќе од 42 000. Њу Орлеанс станал значаен на државно ниво како ропско пристаниште, бидејќи робовите биле транспортирани по реката од запирачки бродови до плантажите. До 1840 година го имал најголемиот пазар на робови во земјата. Станал најбогат и четврти најголем град во земјата кој се основал главно на трговијата со робови и бизнисот поврзан со тоа. Справувањето со шеќерна трска имало повеќе физички барања од одгледувањето на памук. Плантажерите претпочитале млади мажи кои претставувале две третини од робовите. Поголемите млади, неженети машки робови биле подложени на насилство од сопствениците, посебно дивјаштво.

Постапување

Третирањето на робовите во Обединетите Нации варирало во зависност на условите, времето и местата. Третирањето воглавно се одликувало со бруталност, деградација и нечовечност. Камшикувањето, погубувањата и силувањата биле чести. Постоеле исклучоци речиси секаде, на пример имало робови кои вработувале бели луѓе, доктори робови кои лечеле бели пациенти од повисоките класи и робови кои ја изнајмувале нивната работа.

Робовите често немале можност да учат да читаат или да пишуваат со цел да се осигураат дека нема да формираат аспирации кои може да доведат до бегање или бунт. Медецинската нега на робовите главно била обезбедена од други робови или од членови на фамилијата на робовладетелите. Многу од робовите имале медецински вештини кои ги користеле за меѓусебно лекување и користеле многу традиционални лекови кои ги донеле од Африка. Во некои држави религиски собирања биле забранети, бидејќи стравувале дека таквите средби ќе ја олеснат комуникацијата и може да доведат до бунтување.

Робовите се казнувале со камшикување, биле ставани во пранги, бесење, тепање, палење, осакатување, жигосување и затворање. Казните најчесто се изрекувале како резултат на непослушност или ако забележеле прекршок, но некогаш злоупотребувањето се вршело за да се потврде доминацијата на господарот или надзорникот врз робот. Ропството во САД опфаќа широка распространетост на силување и сексуална злоупотреба. Многу робови се бореле против сексуалните напади, а многу умреле злоупотреба на робовите потекнува од патријархарната јужна култура која била закана за сите жени, бели и црни, како имоти или лични предмети. Расната чистота е движечка сила помеѓу силната забрана на јужната култура за сексуални односи помеѓу белите жени и црните мажи, но иронично, истата култура ги охрабрувала сексуалните односи помеѓу белите мажи и црните жени од кои произлегле многу потомци од мешана раса (мулати).

Код на робовите

За да се помогне да се регулира односот помеѓу робовите и сопствениците на робови, вклучувајќи задржување на робовите како сопственост биле основани кодови на робовите. И додека секоја земја имала свој код, повеќето од идеите биле поделени меѓу сите земји со робови. Во кодот на Вашингтон, робот е дефиниран како “човечко суштество кое со закон е лишено од слобода на животот и е сопственост на друг”.

Движење за отстранување на казни

Помеѓу 1776 и 1804 година ропството било нелегално ви сите земји северно од реката Охајо и Мејсон-Диксон границата.(Некои држави тоа постепео го правеле претворајќи ги старите робови во слуги-чираци.) За време на Северозападниот Декрет од 1787 година, според Конгресот на конфедерацијата, роството е забрането на териториите северозападно од реката Охајо. Тоа е компромис за оригиналниот предлог на Томас Џеферсон во 1784 година, за крај на ропството на сите територии, кој за еден глас загубил на Конгресот. Како резултат на тоа на териториите јужно од реката Охајо имало робови.

Откако во 1808 година Велика Британија и Обединетите Нации ја прогласиле за нелегална интернационалната трговија со робови,во почетокот на 1820 година британските западно африкански ескадрилски прикриени активности на трговијата со робови биле потпомогнати од воените сили на армијата на САД. Некои слободни држави донеле закон за постепено укинување. Како резултат на тоа, Њујорк и Пенсилванија во пописот во 1840 година сè уште имале наведено робови, иако ја укинале институцијата децении пред тоа. Мал број на црни робови бил наведен во пописот на Њу Јерси во 1869 година.

Главни тела организирани за да ги спроведат овие реформи биле Здружението за укинување во Пенсилванија и здружението Манумижн во Њујорк. Уставот на Масачусетс од 1780 година ги прогласува сите мажи за родени како слободни и еднакви. Робот Кок Вокер тужел врз основа на оваа слобода и добил, па така ропството завршило во Масачусетс. И покрај активностите за укинување на северот слободни црнци биле предмет на расна сегрегација.

За време на првата половина од 19 век, движење за крај на ропството прераснало во посилно низ САД. Оваа борба се одржа сред поддршката за ропство од белите јужњаци кои значително профитираа од системот на поробена работна сила. Овие сопственици на робови ропството го опишале како “посебни институции” со одбранбен обид за да ги разликуваат од другите примери на присилна работа.

Во почетокот на 19 век, разни организации кои го поддржувале движењето на црните луѓе од САД се основале на места каде имаат поголема слобода. Некои ја одобрувале колонизацијата, а други се залагале за емиграција. Во периодот од 1820 до 1830 година Здружението Американска колонизација (ЗАК) е главен превозник на предлозите за враќање на црните американци на места со поголема слобода и еднаквост во Африка, а во 1821 година ЗАК основало колонија во Либерија која помагала на многу поранешни афроамерикански робови и слободни црнци да се иселат од САД. Многу белци ова го сметале за подобра еманципација во Америка според верувањата на основачот на ЗАК, Хенри Клеј, за непобедливи предрасуди кои произлегуваат од нивната боја, а тоа никогаш нема да ги спои со слободните белци во оваа земја. Тоа е пожелно, па затоа бидејќи ги почитуваат нив и остатокот од населението, тоа нив ги исцедува. Клеј тврди дека црнците никогаш нема целосно да бидат интегрирани во американското општество поради непобедливите предрасуди на белите американци и затоа подобро ќе биде тие да емигрираат во Африка. Робовладетелите се спротивставиле на слободата за црнците, но враќањето го сметале за начин за избегнување на бунтовите.

По 1830 година, верско движење водено од Вилијам Лојд Гарисон го прогласило ропството за личен грев. Тој од сопствениците побарал веднаш да се покаат и да започне процесот на еманципација. Движењето било многу контраверзно и било фактор во предизвикувањето на Американската граѓанска војна. Неколку аболиционисти како што е Џон Браун претпочитал употреба на вооружена сила за да се поттикнат востанија меѓу робовите, додека пак други се обидувале да го користат правниот систем.

Раст на тензиите

Економската вредност на ропството на плантажите се зголемила во 1793 година со пронаоѓањето на машината за чистење памук од Ели Витни, направа дизајнирана за да ги оддели памучните влакна од насадите, а понекогаш лепливите семиња. Пронајдокот ја револуционизира памучната индустрија со зголемување од педесет пати на количината на памук која може да се обработи во текот на еден ден. Еден од резултатите е експлозивниот раст на памучната индустрија и зголемената побарувачка на робови на Југот.

На крајот од осумнаесетти век северните држави почнале да го забрануваат ропството во нивните граници. Некои држави почнале постепено, најпрво со забрана на продажбата на робови, а потоа и забрана за сопственост. Еманципацијата на робови на Север доведе до пораст на црното население на север од неколку стотици во 1770-тите до речиси 50 000 во 1810 година.

Како што се зголемуваше побарувачката на робови, така се огранучуваше понудата. Уставот на САД усвоен во 1787 година го спречил Конгресот да го забрани увозот на ропството до 1808 година. На 1 јануари 1808 година Конгресот го забранил натамошниот увоз. Сите нови робови би требало да се потомци на оние кои во моментот се во САД. Сепак внатрешната американска трговија со робови и вмешаноста на меѓународна трговија со робови или тимот од бродови за трговија со луѓе во САД не биле забранети. Иако имало многу прекршувања на овој закон, ропството во Америка стана самоодржливо. И покрај забраната увозот на робови продолжил, но во помал број, преку шверцери кои продолжиле да носат робови поминувајќи ги американските поморски патроли. Иако трговијата со робови во 1820 година се прогласила за пиратски чин и шверцерите биле предмет на остри казни вклучувајќи и смрт ако ги фатат, трговијата продолжила до самиот почеток на Граѓанската војна.

Војната во 1812 година

За време на војната во 1812 година, Британската кралска морнарица позиционирана на бродоградилиштето Бермуда на своите команданти на флотата за блокади им дала инструкции да го поттикнат пребегувањето на американските робови, нудејќи им слобода, на ист начин како што правеле за време на револуционерната војна. Илјадници ровоци црнци заедно со своите фамилии заминале во престолнината и биле регрутирани во Кралската воена морнарица на окупираниот остров Тангиер во Чесапик. Друга компанија на колонијални маринци се собрала на бродоградилиштето Бермуда каде што на многу ослободени робови, мажи, жени и деца, им биле дадени засолништа и работа. Ги чувале за одбранбена сила во случај на напад.

Овие поранешни робови се бореле за Британија за време на Атлантската кампања, вклучувајќи го нападот на Вашингтон Д.Ц. и кампањана на Луизијана, а повеќето подоцна пак биле регрутирани во британскиот полк во западна Индија или се преселиле во Тринидад во август 1816 година каде што на седумстотини од овие поранешни маринци им било доделено земјиште. Многу други ослободени американски робови дирекно биле регрутирани во постоечките полкови во западна Индија или во новосоздадените британски воени единици. Неколку илјади ослободени робови подоцна од страна на британците биле сместени во Нова Шкотска.

Сопствениците на робови превенствено на Југот искусиле значителна загуба на имот, бидејќи десетици илјади робови избегале на британските граници или биле пренесени на слобода и покрај тешкотиите. Задоволството на плантажерите за робови им донело шок гледајќи колку многу ризикуваат робовите за слобода. Подоцна, кога некои од ослободените робови се сместиле во Бермуда, сопствениците на робови како што е мајор Пирс Батлер од Јужна Каролина се обидел да ги убеди да се вратат во САД, но не успеал. Според Договорот од Гент во 1814 година, Велика Британија вети да ги врати овие слободни црнци-робови, но наместо тоа неколку години подоцна на САД и платила 350 000 фунти за нив.

Внатрешна трговија со робови

До 1815 година внатрешната трговија со робови стана главна активност во САД која траела до 1860 година. Помеѓу 1830 и 1840 година речиси 250 000 робови биле пренесени во границите на земјата. Во 1850-тите повеќе од 193 000 робови биле транспортирани а до 1860 година ропското население достигнало до 4 милиони. Како последица, внатрешната трговија со робови станала доминантна во американското ропство каде поединци од фамилии и кланови биле присилувани да се преселат во други држави, што претставувало тешкотија да се одреди земјата на потекло на робовите и дали потекнува од Африка или е роден како роб.

Религија

Пред почетокот на Американската револуција, учители и преродбеници го шителе христијанството во робовските заедници, поддржани од Друштво за ширење на Евангелието. Во првото големо будење, Баптисти и Методисти од Нова Англија проповедале порака против ропството, охрабрувајќи ги господарите да ги ослободат нивните робови, ги преобратувале робовите и слободните црнци и им давале активни улоги во новите црковни заедници.

Низ декадите и со растот на ропството на Југот, свештеници Баптисти и Методисти постепено ги смеиле своите пораки за да се приспособат на институцијата. По 1830 година белците јужњаци одбиле да учествуваат во разговори за моралот на ропството. Тие расправале за компатибилноста на христијанството и ропството со многу цитати од Стариот и Новиот завет.

Јужните робови присуствувале и често ги надминувале по број белите верници во нивните бели цркви каде што им било дозволено само да седат најназад или на балконот. Тие ги слушале белите проповедници кои го истакнувале соодветото однесување на робовите за да си се држат на место и за знаењето на идентитетот на робовите како и нивното лице и имот. Проповедниците учеле за одговорноста на господарот и концептот за соодветниот татковски третман, користејќи го христијанството за да ги подобрат условите на робовите и за да ги третираат праведно и чесно. Ова вклучува и самоконтрола, без гневно дисциплинирање, без закани и на крај со поттикнување на христијанството меѓу своите робови.

Исто така робовите создале и свои верски празници, самостојни средби без надзор од нивните бели господари или надзорници. Плантажите кои имале групи со над дваесетина робови или повеќе имале можност за ноќни состаноци на населението од една или повеќе плантажи. Овие собири се базирале на еден проповедник, честопати неписмен со мало познавање на теологија за кој карактеристична била неговата лича побожност и способност да поттикне духовна средина. Едно долготрајно влијание на ваквите тајни собири е духовното афроамериканско.

Нат Тарнер и закони за против описменување

Во 1831 година, крваво ропско востание се одржа во Саутемптон, Вирџинија. Нат Тарнер, роб кој бил способен да чита и да пишува и имал идеи го започнал она што е познато како Бунтот на Нат Тарнер или Востанието во Саутемптон. Со цел да се ослободи себе, а и другите, Тарнер и неговите следбеници убиле речиси шеесет бели жители, претежно жени и деца на многу мажи кои присуствувале на религиските настани во Северна Каролина. На крајот Тарнер бил фатен заедно со уште 17 други бунтовници и биле покорени од милицијата.

Нат Тарнер и неговите следбеници биле обесени, а телото на Тарнер одерено. Милицијата убила и повеќе од сто робови кои не биле вмешани во бунтот. Стравувајќи од револтот на другите робови, стотици невини робови јавно биле камшикувани и погубени. На Југот се усвоиле нови строги закони како последица на бунтот на Тарнер во 1813 година за прекин на веќе ограничените права на Афроамериканците. Нови закони во Вирџинија им забраниле на црнците ослободување од ропство, проповедање, им забраниле сопственост на оружје, а на некои им забраниле и да ги учат другите робови како да читаат. Карактеристично за Вирџинија е законот за против описменување на робовите, слободните црнци и децата на белците и црнците, кој се одликува со тешки казни за ученикот и учителот кога образува робови.

Економија

Во Демократија на Америка (1835 година), Алексис де Токвил истакна дека “колониите кои немаат робови се понаселени и побогати од оние во кои цвета ропството. Колку поголем напредок е направен, толку повеќе е јасно дека ропството кое е сурово за робовите е штетно и за господарите”.

За време на трговијата со робови “премии и попусти се применети за робовите со различни вештини и дефекти. Постои мала разлика во начинот на кој плантажерите им ставаат цени на своите робови и на другите нивни капитални средства. Тие се прецизни во вреднувањето на човечките атрибути како и она на нивниот добиток или опрема. Премиите и попустите се мерат во однос на цената на здравјето, годините и полот”. На пример, роб со вештини во столарство ќе се продаде за 50% помалку од здрав без вештини. Робовите кои се сакати или дефектни се продаваат со попуст. Маж кој е поранешен бегалец се продава за најмалку 40% пониска цена а оној кој е слеп на двете очи за 35%. Возраста најмногу влијаела на цената.

1850 тите

Како резултат на компромисот од три петини во Уставот на САД, во кој робовите се сметаат како три петини од населението во Конгресната застапеност, елитните плантажери долго време биле на власт во Конгресот со голем процент на застапеност на бели јужњаци. Во 1850 година донеле построг закон за бегство на робовите. Бегалците од ропство продолжиле да го напуштаат Југот преку реката Охајо и други делови на Мејсон-Диксон границата која го деле северот од југот, преку подземната железница. Физичкото присуство на Афроамериканци во Синсинати, Оберлин и другите северни градови ги вознемири некои од белците северњаци, иако други им помогнале на поранешните робови да се сокријат од нивните поранешни сопственици, а други им помогнале да се здобијат со слобода во Канада. По 1854 година, републиканците тврделе дека моќта на робовите, посебно про-ропската Демократска партија, ги контролира две од трите гранки на Федералната влада.

Конгресот ја укина трговијата со робови (иако не и законот за ропство) во Декретот на Колумбија како дел од компромисот во 1850 година.

Крвавиот Канзас

По усвојувањето на законот Канзас-Небраска во 1854 година, избувнале војни на границата на територијата на Канзас, каде прашањето дали во Унијата ќе влезе како робовска или слободна држава било оставено на населението. Џон Браун кој се залагал за укинување на смртната казна бил активен во бунтот и убиствата на многу бели јужњаци во “Крвавиот Канзас”. Во исто време стравот дека робовската моќ ќе заземе целосна контрола на централната власт ги збришал републиканците кои биле против ропството од канцелариите.

Дред Скот

Дред Скот бил 46-47 годишен роб кој тужел за неково ослободување по смртта на неговиот сопственик, бидејќи тој живеел на територија каде ропството било забрането. Скот поднел тужба за слобода во 1846 година и бил на две државни судења, првото го одбило, но второто му обезбедило слобода. Единаесет години подоцна врховниот суд ја негирал слободата на Скот со конечна одлука која го ставила САД на пат кон граѓанска војна. Судот пресудил дека Дред Скот не е граѓанин кој има право да тужи во федерален суд и дека Конгресот нема уставна моќ за да го усвои компромисот од Мисури. Одлуката за Дред Скот во 1857 година, одлука 7-2, смета дека робот не може да стане слободен кога се зема во слободна држава, Конгресот не може да го спречи ропството на територијата и луѓето со африканско потекло увезени во САД кои се чуваат како робови не можат да бидат граѓани. Исто така државата не може да им забрани на сопствениците на робови да носат робови во државата. Оваа одлука која се смета како неправда од многу републиканци, вклучувајќи го и Абрахам Линколн исто така се смета за доказ дека моќта на робовите е запленета од Врховниот суд. Одлуката напишана од шефот на правдата Роџер Б. Танеј им забранила државјанство на робовите и нивните потомци. Оваа одлука ги разгневила аболиционистите и ги охрабрила сопствениците на робови, помагајќи и на земјата да дојде до граѓанска војна.

Граѓанската војна и еманципација

Претседателските избори во 1860 година Поделбите целосно дошле до израз со претседателските избори во 1860 година. Изборот се поделил на четири начини. Јужните демократи го одобрувале ропството, додека пак републиканците го осудувале. Северните демократи велеле дека демократијата бара луѓето сами на локално ниво да се одлучат за ропството. Уставата обединета партија рече дека опстанокот на унијата е загрозен а се друго треба да биде во компромис. Линколн, Републиканците, победија со поголема разлика и мнозинство од избирачките гласови. Сепак, Линколн не се појави на гласачките ливчиња во десет јужни земји, на тој начин изборот потребно ја подели нацијата на два дела. Многу од сопствениците на робови на југот стравуваа дека вистинската намера на Републиканците е укинувањето на ропството во државите каде сè уште постои и дека ненадејната еманципација на четири милиони робови ќе биде проблематична за сопствениците на робови и за економијата која имаше најголем профит од бесплатната работна сила.

Исто така тие сметаа дека забраната на ропство во новите држави ќе го вознемири, како што тие го нарекуваат, деликатниот баланс помеѓу слободните држави и државите со робови. Комбинација од овие фактори доведе до тоа Југот да се отцепи од Унијата, а со тоа започна и Американската граѓанска војна. Северните водачи интересите на ропството ги сметаа како политичка закана, а со отцепувањето на југот гледаа можност за создавање на нова јужна нација, Конфедеративни држави на Америка, кои ќе имаат контрола врз реката Мисисипи и Западот, што е политички и воено неприфатливо.

Граѓанска војна

Последователната Американска Граѓанска Војна која започна во 1861 година доведе до крај на ропството во Америка. Не долго по избубнубањето на војната, преку правно движење кое се припишува на генералот на унијата Бенџамин Ф. Батлер, по професија адвокат, робовите кои станаа сопственост на Унијата се сметаа за шверцувана стока од војната. Генералот Батлер смета дека тие не се предмет кој треба да се врати на конфедеративните сопственици како што било пред војната. Наскоро откако неговите зборови се расчуле, многу робови побарале засолниште на териториите на Унијата, одлучувајќи да бидат претставени како стоки. Многу од робовите се приклучиле на армијата на унијата како работници или војници, формирајќи цели полкови на американските обоени трупи. Други заминале во камповите на бегалците како што се Големиот камп на шверцуваните во близина на Форт Монро или избегале во северните градови. Изјавата на генералот Батлер се засилила кога Конгресот го усвоил Законот за конфискација во 1861 година, според кој секој имот користен од конфередативната војска вклучувајќи ги и робовите може да биде конфискуван од силите на Унијата. Во почетокот на војната, некои од командантите во Унијата сметаа дека треба да ги вратат избеганите робови на нивните господари. Во 1862 година кога станало јасно дека тоа ќе биде долга војна, најглавно станало прашањето што ќе биде понатаму со ропството. Јужната економија и воените напори зависеле од робовите. Станало неразумно штитењето на робовите, а блокирање на Јужната трговија и уништување на Јужните производи. Како што еден конгресмен изјави робовите, “не може да бидат неутрални”. Како работници, или како војници тие ќе бидат сојузници на бунтовите или на Унијата. Истиот конгресмен и неговите пријатели, радикалните републиканци, го притискале Линколн за брза еманципација на робовите, која републиканците ќе ја прифатат постепено и ќе надоместат за еманципација и колонизација.

Североамериканците, државите на границите и демократите во војната се противеле на еманипацијата иако државите на границите и воените демократи ја прифатиле како дел од тотална војна потребна за спас на Унијата.

Прокламација за еманципација

Во 1861 година, Линколн изразил стравување дека предвремените обиди за еманципација ќе значат загуба на граничните држави. Тој верувал дека загубата на Кентаки е исто како да се изгуби цел натпревар. Најпрво Линколн ги променил обидите за еманципација преку секретарот на војната Симон Камерон и генералите Џон Ц. Фремон (во Мисури) и Дејвид Хантер (во Јужна Каролина, Џорџија и Флорида) со цел да ја задржи лојалноста на граничните држави и воените демократи.

Линколн ја споменал својата Прокламација за еманципација на членовите на неговиот кабинет на 21 јули 1862 година. Државниот секретар Вилијм Х. Севард му рекол на Линколн да почека победа пред да ја издаде прокламацијата, бидејќи инаку тоа би изгледало како “нашиот последен крик пред повлекувањето”. Во септември 1862 година, битката Антиетам дала таква моќност, а последователната војна на гувернерската конференција ја подрќала прокламацијата. Линколн веќе го објавил писмото со кое ги охрабрува граничните држави да ја прифатат еманципацијата, бидејќи е потребна за спас на Унијата. Подоцна Линколн изјави дека ропството на некој начин ја предизвика војната. Прелиминарната Прокламација за еманципација Линкол ја издаде на 22 септември 1862 година и соопшти дека крајната прокламација ќе биде издадена ако неговиот план за постепена еманципација и доброволна колонизација биде одбиен. Само Декретот на Колумбија го прифатил првичниот план на Линкол, па така тој на 1 јануари 1863 година ја издал неговата крајна прокламација за еманципација. Во неговото писмо до Хог тој го објаснува неговото верување дека “ако ропството не е во ред тогаш ништо не е во ред... А сепак никогаш не сфатив зошто претседателството ми додели неограничено право да дејствувам на оваа пресуда и чувство..... Тврдам дека немам контролирани настани, но признавам дека настаните се тие што ме контролираат мене”. Прокламацијата за еманципација на Линколн објавена на 1 јануари 1863 година е моќен потег кој ветува слобода за робовите во конфедерацијата штом армиите на Унијата допрат до нив и го одобрува регрутирањето на Афроамериканци во армијата на Унијата. Прокламацијата за еманципација не ги ослободи робовите во државите сојузнички на унијата кои граничат со конфередацијата. Бидејќи конфедеративните држави не ја признавале власта на Линколн, прокламацијата не се примени во граничните држави, а прокламацијата ги ослободи само оние робови кои избегаа во Унијата. Сепак прокламацијата го направи забранувањето на ропство главна цел на војната, што беше спроведено откако Унијата ги зазеде териториите на Конфедерацијата. Според пописот од 1860 година, оваа политика би требало да ослободи речиси четири милиони робови што е 12% од целокупното население во САД.

Откако прокламацијата за еманципација се базираше на претседателската воена моќ, ги вклучи и териториите кои во тоа време ги држеше конфедерацијата. Сепак, прокламацијата стана симбол за растечката посветеност на Унијата за додавање на еманципацијата како дефиниција за слобода. Исто така Линколн одигра значајна улога во наговорувањето Конгресот да го усвои тринаесеттиот амандман кој еманципацијата ја направи универзална и постојана.

Поробените Афроамериканци не чекале Линколн да дејствува пред да избегаат и да бараат слобода во Унијата. Во првите години на војната стотици илјади Афроамериканци избегале во границите на Унијата, особено во областите контролирани од Унијата како што се Норфолк и Хемптон патиштата, регион во Вирџинија во 1862 година, Тенеси во 1862 година и на териториите на Херман Марш, итн. Па така многу од Афроамериканците кои побегнаа во Унијата и за кои командантите изградија кампови и училишта беа возрасни и деца кои сакаа да научат да читаат и пишуваат. Американската мисионерска асоцијација влезе во војната обидувајќи се да испрати наставници од југот во таквите кампови на бегалци, на пример за создавање на училишта во Норфолк или на блиските плантажи. Покрај тоа околу 200 000 Афроамериканци, мажи, служеа како војници или морнари во трупите на Унијата. Поголемиот дел од нив беа избегани робови.

Законот во Аризона го забранил ропството на 24 февруари 1863 година на новоформираната територија на Аризона. Тенеси и сите други гранични градови (освен Кентаки) го забраниле ропството на почетокот од 1865 година. Илјадници робови биле ослободени со прокламацијата за еманципација како што армијата на Унијата марширала на Југ. Еманципацијата во реалност ги пристигна преостанатите јужни робови по предавањето на сите трупи на Конфедерацијата пролетта 1865 година.

Поробувачите од Конфедерацијата ги заробувале црните војници на Унијата и посебно тие биле убивани кога се обидувале да се предадат во Четвртиот пилов масакар. Ова довело до распаѓање на програмата за размена на затвореици и раст на затворските логори како што е затворот Андерсонвил во Џорџија каде речиси 13 000 затвореници од Унијата умреле од болест или глад.

И покрај недостатокот на Југот од работна сила сè до 1865 година поголемиот дел од водачите на југот се противеле да имаат робови како воини. Сепак неколку конфередативциво почетокот на војната дискутирале за регрутирање на робови а некои слободни црнци добиле понуди да се борат за југот. Во 1865 година конгресменот на Џорџија Варен Акин го поддржал запишувањето на робовите со ветување за еманципација како што направи законодавната власт на Алабама. Поддршка за тоа се појавила и во јужните земји. Неколку од конфедерациските милиции особено во првата гарда на Луизијана се формирале во почетокот на војната, но биле распуштени во 18862 година. Во почетокот на март 1865 година Вирџинија го одобрила нацрт законот за регрутирање на црни војници и на 13 март конфедеративниот конгрес го сторил истото.

Крај на ропството

Војната заврши во април 1865 година а наредната се предале, прокламацијата за еманципација стапила на сила во останатите региони на Југ кои не ги ослободиле робовите. На некои места ропството продолжило уште неколку месеци. Федералните трупи пристигнале во Галвестон, Тексас на 19 јуни за да ја засилат еманципацијата и тој ден денеск се слави како Џунтин во неколку земји.

Тринаесеттиот амандман кој го забранува ропството бил усвоен од Сенатот во април 1864 година а во Куќата на репрезентативците во јануари 1865 година. Амандманот не се применувал сè до неговоро ратификување од три четвртини од земјите што се случило на 6 декември 1865 година кога Џорџија го ратификувала. На тој датум сите останати робови официјално станале слободни.

Последните 40 000 или повеќе робови биле ослободени во Кентаки со крајната ратификација на тринаесеттиот амандман од Уставот во декември 1865 година. Робовите останале во Тенеси, Кентаки, Канзас, Њу Џерси, Делвер, Западна Вирџинија, Мериленд, Мисури, Вашингтон и во дванаесет заедници во Луизијана кои правно станале слободни на овој датум. Американскиот историчар Р.Р. Палмер истакнува дека укинувањето на ропството во САД без компензација на поранешните сопственици на робови е уништување на приватните права за сопственост без паралели... во историјата на западниот свет. Економскиот историчар Роберт Е. Рајт вели дека многу поевтино би било, со минимални смртни случаи ако федералната влада ги купи и ги ослободи сите робови, отколку да се бори во Граѓанска војна.

Реконструкција на сегашноста

Во текот на реконструкцијата сериозно прашање било дали ропството е трајно укинато или некои полуробови ќе се појават по заминувањето на армијата на Унијата. Со текот на времето големи движења за граѓанските права се нафатиле целосните граѓански права и еднаквоста да ги спојат во едно и да ги применат во рамките на законот за сите американци.

Изнајмување на осуденици

Со еманципација на правната реалност, белите јужњаци биле загрижени за контролирањето на новите ослободени робови и одржувањето на работна сила на најниско ниво. Систем за изнајмување на осуденици започнал за време на реконструкцијата и целосно бил спроведен во 1880-тите. Овој систем им дозволил на приватните претприемачи да купуваат услуги од осуденици од државните или локалните власти на одреде временски период. Како резултат на енергичното и селективното спроведување на законите и дискриминаторните пресуди, американците го сочинувале мнозинството на изнајмените осуденици. Писателот Даглас А. Блекмон за системот пишува:

Тоа е форма на ропство кое значително се разликува од она на предвоениот Југ кое за повеќето мажи и неколку жени, не трае цел живот и автоматски не се пренесува од генерација на генерација. Но сепак тоа е ропство, систем во кој армијата на слободни мажи, виновни за никакви злосторства и со право на слобода, биле принудени да работат без надоместок, брзо биле купувани и продавани и биле принудени да се придржуваат до белите господари преку регуларна примена на извонредни физички присилувања.

Уставната основа за изнајмување на осуденици е таа дека тринаесеттиот амандман, додека се укинува ропството и присилното слугување, особено дозволува казни за кривичните дела.

Проблеми во образованието

Законот за против описменување по 1832 година значително придонел за проблемот на ширење на неписменоста кој се соочувал со ослободувањето на други Афроамериканци по еманципацијата и Граѓанската војна 35 години подозна. Проблемот на неписменоста и потребата за образование се смета за еден од најголемите предизвици кој се соочува со овие луѓе како што тие се борат за да влезат во системот на слободна иницијатива и нивна поддршка за време на реконструкцијата и подоцна.

Како резултат на тоа многу црнечки и бели верски организации, поранешниот воен сојуз на полицајци и војници и богатите филантропи биле инспирирани да создадат и направат образовни напори посебно за подобрување на Афроамериканците на Југот. Црнците основале нивни училишта пред крајот на војната. Северњаците помогнале во создавањето на нормални училишта како што е Хемптон Универзитетот и Туски Универзитетот. Црнците ги одржувале предавањата чиј приоритет бил образованието на децата и возрасни. Многу од најталентираните се приклучиле. На некои од училиштата им тербале години за да постигнат висок стандард, со успеале да вработат илјадници учители. Како што В.Е.Б Ду Боис изјавува, црнечките колеџи не се совршени, но во една генерација на Југ поставиле триесет илјади црни учители и ја избришале неписменост од мнозинството на црнци.

Северните филантропи продолжиле да го поддржуваат образованието на црнците во 20 век и покрај зголемувањето на тензиите во рамките на црнечките друженија, објаснува д-р Букер Вашингтон и д-р В.Е.Б Ду Боис, со посебно акцентирање нс индустриското и класичното академско образование на ниво на колеџ. Соработувајќи со д-р Вашингтон во првите децении на 20 век, филантропот Јулиј Росенвалд обезбедил соодветни фондови за обидите на заедницата да изградат училишта за децата црнци. Тој инсистира на соработка меѓу црнците и белците сакајќи да се осигура дека одборите кои ги контролираат училиштата за белци ќе придонесат во одржување и на овие училишта. До 1930 година локалните родители помогнале да се соберат средства (понекогаш со донирање на работа и земја) за создавање на повеќе од 5 000 рурални училишта на југ. Други филантропи како што се Хенри Х. Роџерс и Ендрју Карнеги секој од кои имале појавено скромни корени да станат богати, употребиле фондови кои ќе го стимулираат развојот на локални библиотеки и училишта.

Извинувања

На 24 февруари 2007 година, генералното собрание на Вирџинија донесе заеднички домашен резолуциски број 728 признавајќи го, со длабока жал несаканото слугување на Африканците и извозот на индијанци и барале помирување меѓу сите во Вирџинија. Со донесувањето на оваа резолуција, Вирџинија стана прва земја која преку нејзиното управно тело го признава негативното учество на државата во ропството. Усвојувањето на оваа резолуција се случи веднаш по прославата на 400 годишнина на градот Џејмстаун, Вирџинија кој е еден од првите пристаништа на робовите од американските колонии.

На 30 јули 2008 година, Домот на претставници на САД усвои резолуција со која се извинува за американското ропство и последователните дискриминаторски закони.

Американскиот Сенатедногласно усвои слична резолуција на 18 јуни 2009 година со која се извинува за основната неправда, суровост, бруталност и нечовечност во ропството.

Оправдувања

Потребно зло

Во 19 век, поборниците на ропството честопати ги бранеле институциите како потребно зло. Белците во тоа време стравувале дека еманципацијата на црнците ќе има повеќе штетни социјални и економски последици отколку продолжувањето на ропството. Во 1820 година Томас Џеферсон еден од основоположниците на САД напишал писмо со кое ропството:

Имаме волк до уво, и ниту можиме безбедно да го држиме ниту па да го пуштиме. Правдата е на еден степен, а самоодржувањето на друг.

Во 1856 година Роберт Е. Ли напиша:

Постојат неколку, верувам, во ова просветлена доба, кои нема да признаат дека ропстовото како институција е морално и политичко зло. Пишувано е и за неговите недостатоци. Мислам дека е поголемо зло за белците отколку за обоената раса. Додека моите чувства силно се впишани во име на второво, моето сочувство е подлабоко за претходното. На црнците им е многу подобро морално, физички и општествено овде отколку во Африка. Болната дисциплина низ која минуваат е потребна за нивните понатамошни инструкции како раса, и ќе ги подготви, се надевам, за подобри нешта. Колку време е потребно за нивното слугување се знае и наредено е од милосливата Провиденс.

Алексис де Токвил во Демократија на Америка исто така го изрази спротивставувањето на ропството, но го почувствува присуството на повеќерасно општество без одржување на ропство и забележа пораст на предрасудите кон црнците како што тие се здобиваа со поголеми права (на пример во северните држави). Тој смета дека ставот на белите јужњаци и сместувањето на црното население на југ, поради извозот како резултат на забрани од север и климатски и економски причини, го носи белото и црното население во состојба на рамнотежа како опасност за двете раси. Така поради расните разлики меѓу господарот и робот, еманципација подоцна не може да постои.

Позитивно добро

Сепак како што растеше аболициската агитација и се прошируваше садењето, на Југот се помалку имаше извинувања кон ропството. Потоа извинувањата беа заменети со тврдења дека ропството е корисна шема за контролата на работната сила. Џон В. Калхон во познатиот говор пред Сенатот во 1837 година изјави дека ропството е “наместо зло, добро-позитивно добро”. Калхон го поддржал неговото гледиште со следниве размислувања: во едно цивилизирано општество еден дел од заедницата мора да живее од трудот на другите, учењето, науката и уметностите се извршуваат во слободното време, африканските робови љубезно се третираат од страна на нивните господари и господарки кои ги гледаат и во нивната старост, подобро им е отколку на слободните работници во Европа и се избегнуваат конфликти помеѓу капиталот и работата според системот на робови. Предностите на ропството во овој поглед, заклучува тој, “се повеќе и повеќе ќе се манифестираат ако се остават без надворешно мешање како што земјата напредува во бројки и богатство”.

Други кои исто така се воделе по идејата од потребно зло до позитивно добро се Џејмс Хенри Хемонд и Џорџ Фицхју. Тие накусо презентираа неколку аргументи за да го одбранат ропството на Југ. Хамонд како и Калхун верува дека ропството е потребно за да се изгради и остатокот од општеството. Во говор пред Сенатот на 4 март 1858 година Хамонд ја развил неговата теорија Мусдил со која го брани ропството изјавувајќи “ваква класа мора да има или ќе немате класа која ќе води кон напредок, цивилизација и префинетост. Тоа го претставува калливиот праг на општеството и на политичката влада. Може да се обидеш да изградиш и куќа во воздух, или да изградиш нешто друго, но не на овој каллив праг”. Хамонд верува дека во секоја класа мора да постои група која ќе мора да ја врши секојдневната обврска бидејќи без нив не може да просперираат водачите во општеството. Тој вели дека и изнајмените работници на север се робови, “Разликата е во тоа што нашите робови се изнајмени за цел живот и имаат добар надомест. Не постои глад, нема молење ниту барања за работа”, додека оние на север постојано бараат работа. Џорџ Фицхју како и многу други луѓе во тоа време верувал во расизам и неговоро верување го користел за оправдување на ропството, пишувајќи дека “црнецот е големо дете и мора да се третира како такво”. Во Универзалниот закон за ропство, Фиџхју тврди дека ропството обезбедува сè што е потребно за живот и дека робовите не се способни да опстанат во слободниот свет бидејќи се мрзливи и не можат да се натпреваруваат со интелегентната Европска бела раса. Тој тврди дека робовите црнци на Југ се најсреќни и во некој смисол најслободните луѓе на светот. Без Југот тој (робот) ќе стане неиздржлив товар за општеството и општеството има право да го забрани тоа, но може да го направи само со подложување на домашно ропство.

Индијанци

За време на 16, XVII и XVIII век, индијанското ропство, поробувањето на домородното население од европските колонисти било многу често. Многу од овие домородци се извезувале во северните колонии и колониите на брегот, посебно во шеќерните острови на Карибите. Историчарот Алан Галеј смета од 1670 до 1715 година, британските трговци со робови продале околу 24 000 и 51 000 домородци на денешната јужна територија на САД.

Робувањето на индијанците се организирало во колониите и во Мексиканска Калифорнија преку француски мисионери на кои им биле доделени по десет години домашна работа, но во пракса нивното одржување на доживотна работа под нивна надлежност било повлечено во средината на 1830 година. Следејќи ја инвазијата на трупите на САД од 1847 до 1848 година, домородните калифорнијци биле поробени во новата држава од суверноста од 1850 до 1867 година. Ропството барало поставување на граници меѓу сопствениците на робови и поробените која се остварувала преку напади и четиримесечни слугувања поставени како казни за индијанските скитници.

Интер-племенско ропство

Индијанците Хаида и Тлингит кои живееле југоисточно од брегот на Алјаска традиционално се познати како жестоки воини и трговци со робови, кои војувале сè до Калифорнија. Ропството било наследно откако робовите биле земени како затвореници во војната. Помеѓу некои тихоокеански северозападни племиња, околу четвртина од населението биле робови. Други племиња кои поседувале робови во Северна Америка биле Команче од Тексас, Крек од Џорџија, рибарските заедници како што е Јурок кои живееле на брегот што денес е од Алјаска до Калифорнија, Павне и Кламат.

По 1800 година, Черокес и други цивилизирани племиња почнале да купуваат и да користат робови црнци за да добијат некаква корист од Европа, пракса која продолжиле да ја користат и откако биле преселени на индијанска територија во 1830 година.

Појавата на ропство во заедницата Черокес често била копирана од белите заедници кои имале робови. Законот забранувал мажење меѓу Чероките и поробените Афроамериканци. Чероките кои им помагале на робовите се казнувале со стотина камшици по грбот. Во заедницата на Чероките оние со афроамериканско потекло имале забрана за да поседуваат канцеладии дури иако имале мешана крв со Чероките, големо влијание и поседувале имот, дури и учењето на Афроамериканците да читаат и да пишуваат го направиле илегално.

Спротивно на тоа, Семинолите ги примале во нивната нација Афроамериканците кои успеале да избегаат од ропството.

Пост-еманципација за прокламација на ропството

Неколку заробеници од другите племиња кои биле користени како робови не биле ослободени кога афроамериканските робови биле еманципирани. Жена Уте, заробена од Арапахо и подоцна продадена на Чејен е еден таков пример.

Црни сопственици на робови

Некои од сопствениците на робови се црнци или имале некои предци црнци. Во 1830 година на Југ имало 3 775 такви сопственици на робови, а од нив 80% биле сместени во Луизијана, Јужна Каролина, Вирџинија и Мериленд. Имало економски разлики меѓу слободните црнци од горниот југ и од оние во долниот, кои биле и помалкубројни, но побогати што е типично за мешана раса. Половина од црните сопственици на робови живееле во градовите а не на село, а повеќето биле сместени во Њу Орлеанс и Чарлстаон. Њу Орлеанс посебно имал голем број, релативно богато слободно црно население составено од луѓе од мешана раса, кое стана трета класа заедно со белците и поробените црнци под француска и шпанска власт. Релативно малку сопственици на робови биле значајни плантажери. Од оние што биле, повеќето биле од мешана раса, честопати потпомогнати од татковците со малку земја и социјална важност. Историчарите Џон Хоуп Френклин и Лорен Швенингер напишаа:

Голем дел од црните сопственици на робови кои се ориентирани кон профитирање живееле во долниот југ. За повеќето тие биле луѓе со мешано расно потекло, честопати жени кои биле љубовници на бели мажи или мулати.... Обезбедени со земја и робови од белците, тие имале фарми и плантажи, работеле со ориз, памук и полиња со шеќер и како нивните противници го имале проблемот со бегањето.

Историчарот Ира Берлин напиша:

Во ропското општество речиси сите, слободни и робови, тежнееле да влезат во робовладетелската класа и брз база на некои причини некои поранешни робови прераснале во робовладетели. Нивното прифаќање било со тешко срце, бидејќи тие го носеле срамот од спојување на нивното потекло, во случајов американско ропство, по бојата на нивната кожа.

Некои робови се сфаќале како постојан симбол на закана за робовладетелите, предизвикувајќи ја идејата дека црн и роб се синоними. Слободните црнци се гледале како потенцијални сојузници на робовите бегалци и робовладетелите имале сведоци за нивниот страв и одвратноста од слободните црнци. За слободните црнци кои имале несигурна слобода, сопственоста на робови не била само економска удобност, но неопходен доказ за слободните црнци, одлука за да се раскине со ропското минато и нивното тивко прифаќање, ако не и одобрување на ропството.

Историчарот Џејмс Оак истакнува дека “Неопходен е доказот дека поголемото мнозинство на црни робовладетели беа слободни мажи кои земале членови на нивните фамилии или дејствувале без насилство”. По 1810 година јужните држави створиле многу тешкотии за кој и да било робовладетел да има робови. Честопати земањето на членови од фамилијата не оставало можност за избор, но го одржувало, на хартија, односот меѓу сопственикот и робот. Во 1850-тите имало зголемени напори да се забрани правото на кметови на териториите каде робовите треба да се чуваат подалеку од контролата само на белите луѓе. Во студијата на црните робовладетели ви Јужна Каролина од 1985 година, Лари Когер го предизвикал ова љубезно гледиште. Тој открил дека поголемиот дел од црните робовладетели имале робови како комерцијална одлука. На пример тој истакнува дека во 1850 година повеќе од 80% од црните робовладетели биле од мепана раса, но речиси 90% од нивните робови се сметале за црнци. Тој исто така истакнува и дека мал број на занаетчии во Чарлстаон имале робови за да им помогнат во бизнисите.

Дистрибуција на робови

Година Робови Слободни црнци Вкупен број На црнци Слободни црнци Вкупно Население Во САД Вкупен процент 1790 697,681 59,527 757,208 7.9% 3,929,214 19% 1800 893,602 108,435 1,002,037 10.8% 5,308,483 19% 1810 1,191,362 186,446 1,377,808 13.5% 7,239,881 19% 1820 1,538,022 233,634 1,771,656 13.2% 9,638,453 18% 1830 2,009,043 319,599 2,328,642 13.7% 12,860,702 18% 1840 2,487,355 386,293 2,873,648 13.4% 17,063,353 17% 1850 3,204,313 434,495 3,638,808 11.9% 23,191,876 16% 1860 3,953,760 488,070 4,441,830 11.0% 31,443,321 14% 1870 0 4,880,009 4,880,009 100% 38,558,371 13% Извор: Дистрибуција на робови во историјата на САД

Вкупно население во САД 1790-1860, по држави Година 1790 1800 1810 1820 1830 1840 1850 1860 Сите држави 694,207 887,612 1,130,781 1,529,012 1,987,428 2,482,798 3,200,600 3,950,546 Алабама – – – 47,449 117,549 253,532 342,844 435,080 Арканзас – – – – 4,576 19,935 47,100 111,115 Калифорнија – – – – – – – – Конектикат 2,648 951 310 97 25 54 – – Делвер 8,887 6,153 4,177 4,509 3,292 2,605 2,290 1,798 Флорида – – – – – 25,717 39,310 61,745 Џорџија 29,264 59,699 105,218 149,656 217,531 280,944 381,682 462,198 Илиноис – – – 917 747 331 – – Индијана – – – 190 3 3 – – Иова – – – – – 16 – – Канзас – – – – – – – 2 Кентаки 12,430 40,343 80,561 126,732 165,213 182,258 210,981 225,483 Луизијана – – – 69,064 109,588 168,452 244,809 331,726 Мајне – – – – 2 – – – Мериленд 103,036 105,635 111,502 107,398 102,994 89,737 90,368 87,189 Масачусетс – – – – 1 – – – Мичиген – – – – 32 – – – Минесота – – – – – – – – Мисисипи – – – 32,814 65,659 195,211 309,878 436,631 Мисури – – – 10,222 25,096 58,240 87,422 114,931 Небраска – – – – – – – 15 Невада – – – – – – – – Њу Хемпшајр

	157	8	–	–	3	1	–	–

Њу Џерси 11,423 12,422 10,851 7,557 2,254 674 236 18 Њујорк 21,193 20,613 15,017 10,088 75 4 – – Северна Каролина 100,783 133,296 168,824 205,017 245,601 245,817 288,548 331,059 Охајо – – – – 6 3 – – Орегон – – – – – – – – Пенсилванија 3,707 1,706 795 211 403 64 – – Род Ајленд 958 380 108 48 17 5 – – Јужна Каролина 107,094 146,151 196,365 251,783 315,401 327,038 384,984 402,406 Тенеси – 13,584 44,535 80,107 141,603 183,059 239,459 275,719 Тексас – – – – – – 58,161 182,566 Вермонт – – – – – – – – Вирџинија 292,627 346,671 392,518 425,153 469,757 449,087 472,528 490,865 Висконсин – – – – – 11 4 –

Дистрибуција на робовладетелите

Со пописот на населението во 1860 година може да се заклучат следниве статистики за робовладетелите:

Броејќи ги робовите по земја, 393 975 крстени луѓе имаат 3 950 546 некрстени робови, во процент по десет робови на човек. Бидејќи некои големи робовладетели имаат робови во голем број и групно се бројат, ова малку го преценува бројот на робовладетелите.

Исклучувајќи ги робовите, во 1860 година населението изнесувало 27 167 529, со 1 на 70 слободни луѓе кој е робовладетел. Од друга страа, броејќи ги само робовладетелите, ова го намалува бројот на луѓе кои просперираат од ропството и се во општество со сопственици на робови, т.е жени и деца на сопствениците. Само 8 % од сите американски фамилии имаат робови, додека пак на југ 33% од фамилиите имаат робови и 50% од војниците на конфедерацијата живеат во домаќинства кои имаат робови.

Дистрибуцијата на робовладетелите е многу нееднаква: сопствениците со 200 или повеќе робови, сочинувајќи помалку од 1% од сите американски сопственици на робови (помалку од 4000 лица, 1 во 7000 слободни луѓе или 0.015% од населението) имало во процент 20-30% од сите робови (800 000 до 1 200 000 робови).

Деветнаесет сопственици на 500 или повеќе робови се идентификувани. Најголемиот робовладетел е Џошуа Џон Вард од Џорџтаон, Јушна Каролина, кој во 1850 година имал 1 092 робови и чијшто наследници во 1860 година имале 1 130 или 1 131 робови, тој се сомневал за убиец на одгледувачите на памук и една од неговите плантажи е сега дел од Брукгрин градините.

Историографија

Историчарот Петар Колчин, пишувајќи во 1993 година, истакнува дека до скоро историчарите на ропството се концентрирале повеќе на однесувањето на робовладетелите отколку на робовите. Дел од ова се однесува на фактот дека повеќето робовладетели се писмени и може да се даде пишан запис за нивната перспектива. Повеќето робови биле неписмени и не боле во способност да остават пишани записи. Имало разлики меѓу интелектуалците дали ропството треба да се смета како љубезна или сурова институција.

Поголемиот дел од пишаниот приоритет на историјата во 1950 година имал различен расистички наклон. Сепак до 1970 и 1980 години, историчарите, користејќи археолошки докази, црн фолклор и статистички податоци биле во можност во детали да ја опишат и да ја нијансираат сликата за животот на робовите. Далеку од тоа робовите дека биле само жртви или предмет за задоволување, историчарите покажуваат дека робовите биле издршливи и автономни во многу од нивните активности. И покрај обидите за автономност и остварувањето живот во рамките на ропството, сегашните историчари ја признаваат несигурноста во состојбата на робовите. Историчари кои пишувале во тоа доба се Џон Бласингејм (Заедница на робовите), Евкениј Женовес (Рол,Џордан,Рол), Лесли Хауард Овенс (Овој вид на имот) и Херберт Гутман (Црната фамилија во ропство и слобода).

Исто така видете и:

• Абрахам Линколн за ропство

• Американски случаи за ропство на суд

• Blackpast.org

• Контраверзност за ослободениот Чероки

• Колонизација и основање на Либерија

• Говорот каментемелник

• Образование за време на ропскиот период

• Франсес Ан Кембел

• Историографија на ропството во САД

• Историја на ропството

• Историја на ропството во Мериленд

• Препродавањето на луѓе во Соединетите Држави

• Тајно засолниште

• Индустриски робови

• Список на плантажи

• Список на робови

• Список на државите во САД од историското население

• Романи во кои е вклучено ропството

• Partus sequitur ventrum

• Легла на робовите во САД

• Осигурање на робовите во САД

• Бунт на робовите

• Ропството на индијанска територија

• Ропство на брегот на Барбара

• Востината за привремениот престој

• Тутун и робови: Развојот на јужните култури во Чеспик

• Уставот на САД, дебата за ропството на Конвенцијата

• Белата вина

• Јорк (Луис и Кларк)

Историја на ропството во државите посебно

• Алабама

• Алјаска

• Калифорнија

• Џорџија

• Индијана

• Канзас

• Кентаки

• Луизијана

• Мериленд

• Масачусетс

• Мисури

• Небраска

• Њу Џерси

• Њујорк

• Пенсилванија

• Род Ајленд

• Тексас

• Вирџинија

• Западна Вирџинија

Белешки

Библиографија

Државни и компаративни студии

Берлин, Ира. Генерации на заробеништво: Историја на афроамериканските робови

Берлин, Ира. Илјадници заминаа: Двата први века на ропство во Северна Америка.

Берлин, Ира и Роналд Хофман. Ропството и слободата за време на Американската револуција, универзитетски прес во Вирџинија

Блекмон, Даглас А. Ропството под друго име: Повторното поробување на црните Американци од Граѓанската Војна до Втората светска војна

Бласингам, Џон В. Заедницата на робовите: Животот на плантажи во Југот

Дејвид, Пол А. и Темин, Петар. Ропство: Напредна институција? Весник за историјата на економијата

Дејвид Брајан Дејвис. Нечовечко поврзување: Порастот и падот на ропството во Новиот Свет

Елкинс, Стенли. Ропство: Проблем во Американскиот институционален и интелектуален живот.

Ференбачер, Дон Е. Ропство, закон и политики: Случајот на Дред Скот во историската перспектива

Фогел, Роберт В. Без согласност или договор: Пораст и пат на американското ропство

Фонер, Ерик (2005) Засекогаш слободен

Фонер, Ерик (2007) Дај ми слобода! Американска историја, Бостон, Масачусетс

Френклин, Џон Хоуп и Швенингер. Робови бегалци: Бунтовници на плантажите

Галеј, Алан. Индијанската трговија со робови (2002).

Џеновесе, Евегениј Д. Рол, Џордан, Рол: Светските книги за робови

Џеновесе, Евгениј Д. Политичката економија на ропството : Студии по економија и општество на јужните робови

Џеновесе, Евгениј Д. и Елизабет Фокс Џеновесе, Овошја на пазарот:

Хан, Стивен. Најголемиот бунт на робовите во модерната историја: Јужните робови во Американската граѓанска војна

Хогинботам, А. Леон, Јр. Прашање на боја: Расата и американскиот правен процес. Колонијалниот период.

Хортон, Џејмс Оливер и Хортон, Луис Е. Ропството и создавањето на Америка

Колчин, Петар. Американско ропство, 1619-1877 година Хил и Ванг

Литвак, Леон Ф. Невоља во умот: црнците од Југот во времето на Џим Кров.

Марбл, Манинг, Како се разви капитализмот во Црна Америка: проблеми во расата, политичката економија и јужното општество.

Мејсон, Метју. Ропството и политиката во раната американска република.

Мун, Данел, Ропство, статија во Енциклопедијата за силување, Мерил Д. Смит

Мур, Вилберт Елис, Американско црнечко ропство и укинување: Социологиска студија

Морган, Едмунд С. Американско ропство, Американска слобода: Ордел на колонијална Вирџинија

Морис, Томас Д. Јужно ропство и законот 1619-1860 Универзитет во Северна Каролина

Оак, Џејмс. Владејачката раса: историја на американските робовладетели

Рансом, Роџер Л. Дали навистина е толку добро да се биде роб?

Скарборо, Вилијам К. Набљудувач: Менаџмент со плантажите на стариот Југ

Стамп, Кенет М. Толкување на робовладетелите: преглед

Тадман, Мајкал. Шпекулатори и робови: Господари, трговци и робови на стариот Југ

Рајт, В. Д. Историчари и ропство: Критичка анализа на перспективата и иронијата во Американското ропство

Родригес, Хунес П. Енциклопедија на отпорот на робовите и бунтовите.

Родригес, Хунес П. Енциклопедија за еманципацијата и укинувањето во прекуокеанскиот свет.

Државни и локални студии

Филдс, Барбара Џ. Ропството и слободата на средната територија:Мериленд за време на деветнаесетти век

Клејтон Е. Џевет и Џон О. Ален, Ропството на Југ: Историја на држава по држава

Куликоф, Ален. Тутун и робови: Развојот на јужната култура во Чесапик

Мингес, Патрик Н. Ропството во Чероки:

Мор, Кларенс Л. На врвот на слободата: Господари и робови во Граѓанската војна

Монеј, Час Ц. Ропството во Тенеси

Олвел, Роберт. Господари, робови и предмети: Моќта на културата во Јужна Каролина

Рејди, Џозеф П. Од ропство до аграрен капитализм на плантажите со памук на Југ, централна Џорџија

Рипли, Ц. Петар. Робови и слободни луѓе во граѓанската војна во Луизијана, државен универзитет во Луизијана.

Риверс, Лери Еуген. Ропството во Флорида: Територијални деноци за еманципација, универзитетски прес од Флорида

Селер, Џејмс Бенсон, Ропството на Универзитетот во Алабама

Сиднор, Чарлс С. Ропството во Мисисипи

Такаги, Мидори. Ропството во Ричмонд, Вирџинија 1782-1865 година, универзитетски прес од Вирџинија

Тејлор, Џо Греј. Црнците робови во Луизијана. Историското општество во Луизијана 1963 година.

Вуд, Петар Х. Црното мнозинство: Црнците во колонијалната Јужна Калифорнија од 1670 година низ Стоно бунтот

Историографија

Ајер, Едвард Л. Американската граѓанска војна, еманципација и реконструкција на светско ниво

Берлин, Ира. Американското ропство низ историјата и меморијата и потрагата по општествена правда

Болс, Џон Б. и Евелин Т. Нолен, Толкување на јужната историја: Историографички есеј во чест на Санфорд

Браон, Винсент. Општествена смрт и политички живот во студијата за ропството, Американски историски преглед.

Кембел, Џин. Децата и ропството во Новиот Свет: преглед, Ропството и укинувањето

Дирк, Брајан. Промена на перспективата на Линколн, расата и ропството, историски весник

Фогел, Роберт В. Дебати за ропството 1952-1990 година. Ретроспектива

Фреј, Силвија Р. Видливата црква: историографија на афроамериканската религија, ропството и укинувањето

Хетел, Валанс. Белото општество на стариот југ: повторно разгледани литературни докази.

Кинг, Ричард Х. Марксизам и робовскиот југ, американска поделба

Колчин, Петар. Американските историчари и антибунтовничкото јужно ропство 1959-1984 година

Лори, Брус. Работници, аболитичари и историчари: историографска перспектива, Работна сила: студии за работната класа во американската историја, зимата 2008 година.

Нели, Јр, Марк Е. Линколн, ропството и нацијата, весник за американската историја, септември 2009 година

Париш, Петар Ј. Ропството: историја и историчари

Пенингрот, Дилан. Пишувајќи ја историјата на ропството, април 2009 година

Сидбури, Џејмс. Глобализација, геологизација и не толку малите институции, весник за јужната историја

Стаки, П. Стерлинг. Одраз на училиштата со Африканско потекло и влијанието врз американското ропство

Свит, Џон Вуд. Предметот на трговијата со робови:последни случувања во историјата на Атлантикот, Велика Британија и Западна Африка

Тадман, Мајкал. Репутацијата на трговците со робови во јужната историја и општествената меморија на Југот.

Тулок, Хаг. Дебата за американската граѓанска војна

Првични извори

• Алберт, Октавио В. Роџерс. Куќа на поврзувањето или Шарлот Брукс и другите робови, Универзитетот Оксфорд.

• Куќа на поврзувањето или шарлот Брукс и другите робови, оригинален и живописен текст од изданието во 1890 година, заедно со насловна, главни слики и бев локација.

• Берлин, Ира, Џозеф П. Рејди и Лесли С. Роланд, Слобода: Документарна историја на еманципацијата, 1861-1867 година.

• Берлин, Ира, Марк Фавре и Стивен Ф. Милер, Помнејќи го ропството: афроамериканско интервју за нивните лични искуства во ропството и еманципацијата. Новиот прес.

• Бласингам, Џон В. Сведочења за ропството: Два века со писма, говори, интервјуа и автобиографии.

• Брук, Дијана Мути, На границите на ропството: Малите сопственици на робови во Мисури 1815-1865 година.

• Де Токвил, Алексис. Демократија во Америка. (Издание од Алфред А. Кнопф)

• Раскажување за животот на Фредрик Даглас, Американски роб.

• Робови херои. Автобиографија за слободата. Издавач: Џулија Грифит Бостон

• Фредрик Даглас, Мојата врска и мојата слобода (1855 година)

• Фредрик Даглас, Животот и времето на Фредрик Даглас.

• Фредрик Даглас, Собрани информации од Фредрик Даглас, роб

• Фредрик, Даглас, Автобиографија од Фредрик Даглас, Хенри Луис Гејтс, Јр издавач. Комбинација од тројца

• Литвак, Леон, Да бидеш во бурата толку долго: Пресметување на ропството (1979 година).

• Литвак, Леон, Северот на ропството: Црнецот во слободните држави, 1790-1860 година. (Чикаго Универзитет).

• Документи: Листа чрнци во пролетната градина со познати години земени во јануари 1829 година . • Колекција од ропството во архивата на историскиот музеј во Мисури

• Равик, Џорџ П. Американски роб: составена автобиографија.

Дополнителна литература Усни истории на поранешни робови

• Пред ослободувањето што можев да запаметам: дваесет и седум усни истории на поранешни робови во Јужна Каролина.

• Пред ослободувањето: четириесет и осум усни истории на поранешни робови од Северна и Јужна Каролина.

• Господе убиј ме, Гласот на поранешниот роб Клифтон Х. Џонсон.

Литературни и културни критики

• Рајан, Тим А. повик и одговор: американски роман за ропството по Однесено со виорот. Батон Руж: универзитетски прес во Државата Луизијана

• Ван Дебург, Вилијам. Ропството и расите во Американската култура. Медисо: прес на Универзитетот во Висконскин, 1984 година.

Надворешни врски

• Роден во ропство: раскажувања на еден роб во проект на федерални писатели, 1936-1938 година, Американса меморија.

• Гласовите за време на ропството: снимани интервјуа на 23 поранешни робови.

• Ропството и создавањето на Америка.

• Вол, Џени. Ропството во САД, енциклопедија од Роберт Вапел.

• Североамерикански робови раскажувачи, Документи од Американскиот Југ, Универзитет во Северна Каролина.

• Ропството и Граѓанската војна, дигитална колекција, скенирани оригинални документи кои вклучуваат сметки од продавање, писма и сл.

• Податоци за слугите имигранти, 1607-1820 година.

• Како ропството навистина заврши, американски Њујорк Тајмс.