Римски император (титула)

Стар Рим

Политика на и управување во Стариот Рим

Римско Кралство 753 п.н.е. – 510 п.н.е. Римска Република 510 п.н.е. – 27 п.н.е. Римско Царство 27 п.н.е. – 476 Принципат Западно царство Доминат Источно царство

Редовни магистрати

Конзул Претор Квестор Промагистрат Едил Трибун Цензор Управник

Вонредни магистрати

Диктатор Магистер еквитум Конзуларен трибун Рекс Триумвири Децемвири

Титули и почести

Цар Легат Дукс Официус Префект Викариј Вигинтисексвири Ликтор Магистер милитум Император Принцепс сенатус Понтифекс максимус Август Цезар Тетрарх

Политика и право

Сенат Курсус хонорум Римски собранија Колегијалност Римско право Римско граѓанство Аукторитас Курсус хонорум

Император (лат.: Imperator) е римска титула која првично претставувала еквивалент на титулата командант за време на Римската Република. Подоцна оваа титула станала дел од целосното име на римските цареви, како дел од нивниот когномен (прекар).

Англискиот збор emperor потекнува токму од латинскиот збор "imperator", добиен преку француската транскрипција empereur. Не постои директен латински еквивалент на англискиот збор emperor, сепак - римските цареви вообичаено користеле голема група на титули и позиции, наместо една единствена титула. Сепак, зборот imperator имал релативно константен статус низ историјата како дел од титулите на римските владетели во текот на принципатот (principate) (изведен од принцепс ("princeps"), од што пак е изведена титулата принц во англискиот јазик) и доминатот.

Женската форма на латинскиот збор "Imperator" е "Imperatrix", означувајќи женско владеење.