Политика на САД

Соединетите Американски Држави се федерална уставна република, во која претседателот на САД (главен во државата и на чело на владата), Конгресот и судството ја делат власта која е резервирана за националната влада и федералната влада која го дели суверенитетот со државните влади. Со извршната власт раководи претседателот, но таа е независна од законодавната власт. Носители на законодавната власт се двете комори на Конгресот, Сенатот и Претставничкиот дом. Судството е составено од Врховниот суд и пониски федерални судови кои ја извршуваат судската моќ. Функција на судството е да го спроведува Уставот на Соеднинетите Американски Држави, федералните закони и регулации. Ова вклучува и решавање на спорови помеѓу извршната и законодавната власт. Изгледот на федералната власт е објаснет во Уставот. Две политички партии, Демократската партија и Републиканската партија, доминираа во Американската политика уште од Американската Граѓанска Војна, иако постојат и други партии. Има големи разлики помеѓу политичкиот систем на САД и оној на другите развиени демократии. Ова вклучува поголема моќ на горниот дом од законодавството, поголем спектар на моќта на Врховиот суд, поделба на моќта помеќу законодавната и извршната власт и доминација на само две партии. Третите партии имаат помало политичко влијание во САД за разлика од другите развиени демократски земји. Федералното лице создадео од Уставот на САД е доминантен облик во Американскиот владин систем. Сепак, многу лица исто така се дел од државната власт и сите тие се предмет на различни единици од локалната влада. Последниве вклучуваат земји, општини и специјални единици. Ова мноштво на надлежности ја одразува историјата на земјата. Федералната влада е создадена од државите кои како колонии посебно се создадени и управувани самите по себе, независно од другите. Единиците на локалната самоуправа се создадени од колонии за ефикасно извршување на различни државни функции. Како што се ширела земјата, така таа признавала нови држави создадени по моделот на веќе постоечките.

Политичка култура

Потекло на колониите

Американската политичка култура е длабоко вкоренета во колонијалното исклуство и Американската револуција. Колониите биле исклучителни во европскиот свет, за својата живописна политичка култура, која привлече многу талентирани и абициозни луѓе во политиката. Прво, правото на глас било најпопуларно во светот, бидејќи секој човек што поседувал одредено парче земја имал дозвола да гласа. Додека помалку од 1% од британските мажи можеле да гласаат, поголемиот дел од Американските мажи биле квалификувани за гласање. Иако корените на демократијата биле очигледни, сепак одбраната типично покажала дека социјални елити има и во колонијалните избори. Таа одбрана нагло се намали со Американската револуција. Второ, во секоја колонија широкиот спектар на јавниот и приватен бизнис бил одлучен од страна на избраните тела, особено од собранијата и окружните влади. Тема на главната загриженост и дебатата вклучуваа додатоци за земјиштето, комерцијални субвенции и оданочување, како и надзор на патиштата, сиромашниот релјеф, таверните и училиштата.Поголем дел од времето американците го поминувале во суд, бидејќи многу чести биле приватните тужби. Правните дела се разгледувале од локалните судии и пороти со централна улога за обучување на правниците. Ова ја промовираше брзата експанзија на правната професија, а доминантната улога на адвокатите во политиката била очигледна во 1770-тите, за што потврдуваат кариерите на Џон Адамс, Томас Џеферсон и многу други. Како трето, американските колонии беа исклучителни во контекстот на светот, поради растот на застапеноста на различните интересни групи. За разлика од Европа, каде што кралскиот суд, аристократските фамилии и осованите цркви беа под контрола, американската политичка култура беше отворена за трговци, сопственици на земја, ситни земјоделци, занаетчии, англиканци, презвитеријанци, квакери, Германци, ирци од Шкотска, Јенки, Јоркчири и многу други препознатливи групи. Над 90% од избраните репрезентативци на законодавството, живееа во нивните области, за разлика од Англија каде што често имаше членови на парламентот и отсутни членови на парламентот. Конечно, и најдраматично, Американците беа фасцинирани од републиканизмот и сè повеќе ги усвојуваа неговите политички вредности, кои ги истакнуваа еднаквите права, потребата за доблесни граѓани и злото на корупцијата, луксузот и аристократијата. Ниту една од колониите имаше политички партии од типот на партиите кои беа основани во 1790-тите, но секоа од нив имаше променливи фракции што се натпревадуваа за моќ.

Американска идеологија

Републиканизмот, заедно со еден вид класичен либерализам останаа доминантна идеологија. Во главните документи се вклучени Декларацијата за независност (1776 година), Уставот (1787 година), Федералните документи (1788 година), Законот за правото (1791 година) и меѓу другите ,, Гетсбург Адрес” на Линколн (1863 година). Меѓу клучните постулати на оваа идеологија се следниве: • Граѓанска должност:граѓаните имаат одговорност да ја разбираат и поддржуваат владата, да учествуваат на изборите, да плаќаат даноци и да служат војска. • Да се спротивставуваат на политичка корупција. • Демократија: власта е одговорна пред граѓаните, кои можат да ги менуваат претставниците на избори. • Еднаквост пред законот: законот не треба да им дава посебна привилегија на некои граѓани. Владините претставници се одговорни пред законот исто како и останатите. • Слобода на религијата: власта не смее да поддржува или да и се спротивставува на некоја религија. • Слобода на говор: власта не смее преку закон или акции да ги ограничува луѓето, треба да има ненасилни говори со граѓаните и да има пазар на идеи.

За време на основањето на САД, економијата претежно се засновала на земјоделството или мали приватни бизниси, а државните власти ги оставале социјалните прашања на приватната или локална иницијатива. Оваа идеологија на напуштање во голема мера беше дискредитирана за време на Големата депресија. Помеѓу 1930 и 1970-тите, фискалната политика се одликуваше со консензусот Кејнс, време во кое модерниот американски либерализам доминираше без конкуренција во економската политика. Сепак, кон крајот на 1970-тите и почетокот на 1980-тите идеологијата на напуштање, како што е објаснето особено од страна на Милтон Фридман, станала уште помоќна сила во американската политика. И додека американската социјална држава се прошити за трипати по Втората светска војна, таа кон крајот на 1970-тите се здоби со БДП од 20%. Денес, модерниот американски либерализам и модерниот американски конзервативизам се ангажирани во една континуирана политичка битка која како што опишува Економист се одликува со поголема делба и блискост, но и горка борба на изборите.

Право на глас

Правото на глас е универзално кај сите граѓани на возраст од 18 години или постари. Сите држави и областа Колумбија придонесуваат на изборите каде што се гласа за претседател. Сепак, округот, а и другите американски територии како што се Порторико и Гвам, имаат недостаток во застапеноста во Конгресот. Овие изборни единици немаат право да избираат некоја друга политичка фигура надвор од нивните области. Секоја заедница, територија или област можат само да изберат делегат без гласање кој ќе работи во Претставничкиот дом. Правото на глас кај жените стана важно прашање по Граѓанската војна во Америка. По петнаесеттиот амандман од Уставот на САД кој беше ратификуван во 1870 година, со кој им се даде право на афроамериканските мажи да гласаат, неколку женски групи исто така сакаа да гласаат. Се формираа две поголеми групи на интерес. Првата група беше Националното здружение за право на глас кај жените, формирано од страна на Сузан Б. Антониј и Елизабет Кеди Стентот, кои сакаа да добијат право да гласаат на федерално нибо и да извршат притисок за да се направат поголеми владини промени кои ќе им гарантираат на мажените жени да добијат право да имаат и сопствен имот. Втората група беше Американското здружение за право на глас кај жените, формирано од Луси Стоун чија цел беше жените да добијат право да гласаат. Во 1890 година двете групи се споија во Американското национално здружение за право на глас кај жените. Тогаш здружението се мобилизира за да добие поддршка од држава, по држава и до 1920 година деветнаесеттиот амандман од Уставот на Обединетите Нации беше ратификуван и жените добија право да гласаат.

Државна власт

Државната власт има моќ да донесува закони кои не се дадени на федералната влада или одбиени од државите според уставот и тоа за сите граѓани. Ова ги вклучува образованието, законот за семејство, законот за облигациони односи и повеќето видови злосторства. За разлика од федералната власт, која има моќ само за оние работи што и се доделени со Уставот, државната власт има наследено моќ која и дозволува да дејствува освен ако нема ограничување од одредбите на една држава или од националниот Устав. Како и федералната власт, така и државната власт е поделена на три дела и тоа: извршна, законодавна и судска. Извршното лице на една држава е гувернерот избран со гласање, кој најчесто има мандат од четири години (иако во некои држави тој има мандат од само две години). Со исклучок на Небраска, која има еднодомна законодавна власт, сите други држави имаат дводомна законодавна власт со горниот дом кој најчесто се нарекува Сенат и долниот дом наречен Претставнички дом, Домот на делегати, Собрание или нешто слично. Во повеќето држави, сенаторите имаат мандат од четири години, а членовите од Долниот дом имаат мандат од две години. Уставите кај државите се разликуваат со некои мали детали, но генерално го следат моделот кој е сличен на оној од федералниот Устав, вклучувајќи ја и изјавата за правата на луѓето и плановите за организирањето на власта. Сепак, државните Устави генерално се многу подетални.

Локална власт

Има 89 500 локални власти, кои вклучуваат 3 033 земји, 19 492 општини, 16 500 месни заедници, 13 000 училишни окрузи и 37 000 други посебни области кои се занимаваат со проблеми како што е заштитата од пожар. Локалните власти директно им служат на потребите на луѓето, обезбедувајќи им се од полиција и противпожарна заштита до санитарни кодови, здравствени прописи, образование, јавен транспорт и домување. Локалните избори обично се непартиски, за време на кампањите и владеењето локалните активисти не работат во корист на својата партија. Околу 28%од луѓето живеат во градовите или околу 100 000 или повеќе. Градските власти се најмени од страна на државите, а нивните задолженија ги детализираат целите и овластувањата на општинските власти. За повеќето од големите градови, соработката со државните и федералните организации е од суштинско значење за задоволување на потребите на нивните жители. Различни видови на градските власти варираат во голема мера во целиот народ. Сепак, речиси сите имаат централен совет, избран од страна на гласачите, како и извршно тело кое со помош на разни шефови на оддели управува со градот. Градовите на запад и на југ обично имаат непартиска локална политика. Постојат три општи типови на градските власти и тоа: градоначалник-совет, комисијата и совет-менаџер. Ова се чисти форми , а во многу градови се развиени комбинации од две или три вакви форми.

Градоначалник-Совет

Ова е најстарата форма на градската власт во САД, а до почетокот на 20 век, оваа форма беше искористена од речиси сите градови во САД. Нејзината структура е иста како онаа на државните и националните власти, со избран градоначалник како шеф на извршната власт и избран совет кој ги претставува различните населби и ја формира законодавната власт. Градоначалникот со одобрување од советот ги назначува раководителите на одделни сектори од градот и другите официјални претставници. Тој или таа има право на вето над некои прописи (закони на градот) и често е одговорен за подготвувањето на буџетот на градот. Советот ги донесува одредбите на градот, ја поставува даночната стапка за имот и ги распределува парите низ различните сектори на градот. Како што градовите се зголемуваат, местата во советот се исполнуваат со претставници од повеќе населби.

Комисијата

Ова ги комбинира законодавните и извршните функции во една група на функционери, најчесто по тројца или повеќе, избрани од сите делови во градот. Секој комесар ја надгледува равотата на еден или повеќе градски оддели. Исто така комесарите ги одредуваат политиките и правилата според кои ќе работи градот. Еден од нив е именуван за претседател на органот и најчесто се нарекува градоначалник, иако неговата или нејзината моќ е еднаква како и онаа на другите членови на комисијата.

Совет-Менаџер

Градскиот менаџер е одговорно лице за зголемувањето на комплексноста на урбанистичките проблеми на кои им треба способно управување кое честопати не е во сопственост на избраните јавни функционери. Одговорот на ова е да се довери поголемиот дел од извршната власт, вклучувајќи го и спроведувањето на законите и обезбедувањето на услуги, на градски менаџер кој е обучен и искусен професионалец. Планот за градски менаџер е усвоен од поголемиот дел од граѓаните. Според овој план, избраниот совет ги составува законите на градот и ја спроведува политиката, но ангажира и платен администратот кој е наречен градски менаџер за да ги спроведува одлуките. Менаџерот изготвува градски буџет и ги надгледува поголемиот дел од секторите. Најчесто, нема определен мандат за него, менаџерот служи сè додека советот е задоволен од неговата/нејзината работа.

Власта во окрузите

Државата е поделена на окрузи, и понекогаш (но не и секогаш) тие се составени од две или повеќе месни заедници како и неколку села. Њујорк е толку голем град, што е поделен во пет одделни реони и секој има свои посебни окрузи. Од друга страна, Арлингтон Каунти и Вирџинија се најмалите окрузи во САД кои се сместени покрај реката Потомак од Вашингтон Д.Ц. и се урбанизирани и во приградска околина, управувана од унитарна администрација на округот. Во другите градови властите на градовите и окрузите се споени и создаваат консолидирана влада на градот и округот. Во повеќето од окрузите во САД, еден град има посебно означени окрузи и тоа се места каде што владините канцеларии се сместени и каде што се среќаваат одборите на комесарите или супервизорите. Во малите окрузи, одборите се избрани токму од нив, а додека пак во големите окрузи супервизорите се претставници на одделни области или градови. Одборот собира даноци за државата и локалната власт, позајмува и призвојува пари, ги утврдува платите на вработените во округот, ги надгледува изборите, гради и одржува автопати и мостови, раководи со националните, државните и окрузните социјални програми. Во сите мали окрузи, извршната и законодавната власт можат во целост да му бидат доделени на комесарот кој е поддржан од одборот за да ги надгледува даноците и изборите. Во некои ново англиски држави, окрузите немаат никаква владина функција и едноставно претставуваат поделба на земјата.

Власта во градовите и селата

Илјадници од надлежностите на општините се премногу мали за да се квалификуваат како градска власт. Овие се основани како градови и села и се справуваат со локалните потреби како што се поплочување и осветлување на улиците, снабдување со вода, обезбедување полициска и противпожарна заштита како и управување со отпадот. Во многу од државите во САД, терминот град нема никакво посебно значење. Тоа само е едноставен и неформален термин кој се применува за населените места (за инкорпорирани и неинкорпорирани општини). И покрај тоа, во некои држави, терминот град е еквивалент на терминот градски месни заедници што се користи во други држави. Власта обично му е доверена на еден избран одбор или совет, кој може да биде познат под различни имиња, градски или селски совет, селектиран одбор, одбор на супервизори, одбор на комесари. Одборот може да има шеф или претседател кој ќе ја има функцијата на извршно лице, или може да има избран градоначалник. Вработените во владата можат да вклучуваат еден службеник, благајник, полициски и противпожарни офицери, и здравствени и социјали работници. Еден единствен аспект на локалната самоуправа кој претежно се наоѓа во ново англискиот регион во САД е градскиот состанок. Еднаш годишно, понекогаш и повеќепати ако е потребно, регистрираните гласачи се среќаваат на отворена седница за избор на офицери, дебатираат за локалните прашања и усвојуваат закони за работата на владата. Како тело, тие одлучуваат за изградбата и поправката на патиштата, за изградбата на јавни згради и објекти, даночните стапки, како и градскиот буџет. Состаноците на градот, кои во некои места постојат повеќе од три века, често се наведува како најчиста форма на директна демократија во која државната власт не е делегирана, но се остварува директно и редовно од страна на сите луѓе.

Финансирање на кампањите

Успешното учество, особено во федералните избори, бара голема количина на пари особено за телевизиско рекламирање. Многу е тешко овие пари да те соберат преку апели до масовната база, иако на изборите од 2008 година, кандидатите и од двете партии имаа успех при собирањето на пари од граѓаните преку интернет, како што Хауард Дин успеа со своите апели по интернет. Двете страни генерално зависат од богатите дарители и организации, традиционално Демократите зависеа од донации од организираната работна силе, додека пак републиканците се потпираа на бизнис донациите. Оваа зависонст од дарителите е контраверзна и тоа доведе до ограничување на трошење на политичките кампањи преку донесените закони. Противниците на фифансирањето на кампањите го цитираат првиот амандман за слободата на говорот, и го предизвикуваат законите за финансирањето на кампањите, бидејќи тие се обидуваат да ги заобиколат уставно загарантираните права на народот. Дури и со донесувањето на законот, компликациите при усогласувањето со првиот амандман имаат потреба од внимателно и претпазливо подготвување на законската легислатива, што доведува до законите кои сè уште се прилично ограничени, особено кога ќе се споредат со оие закони во другите земји како Велика Британија, Франција или Канада. Собирањето на финансиски средства игра голема улога во избирањето на кандидати за јавните функции. Без поголема сума на пари, еден кандидат има многу мали шанси за да ја оствари својата цел. На генералните избори во 2004 година, 95% од Домашните трки и 91% од трките во Сенатот беа освоени од страна на кандидат кои потрошија најмногу за нивните кампањи. Обидите да се ограничи влијанието на парите врз американските политички кампањи потекнува уште од 1860-тите. Неодамна, Конгресот усвои легислатива која бара од кандидатите да ги откријат изворите на своите донации, начинот на кој се потрошени парите од кампањата и како се регулира употребата на ситните придонеси. Во 2012 година, претседателската кампања бавно се развиваше и кај двајцата кандидати, а и во собирањето на пари. На пример, на крајот од септември, финансиската позиција на Републиканските кандидати се влоши во тој циклус многу повеќе од ситуацијата на демократите во кампањата во 2004 година.

Политички партии и избори

Уставот на Соединетите Американски Држави никогаш не го посвети своето внимание на прашањето во врска со политичките партии, главно затоа што основоположниците не планираа американската политика да биде партиска. Во Федералистичките документи број 9 и број 10, Александар Хамилтон и Џејмс Медисон, пишуваа само за опасностите од домашните политички фракции. Покрај тоа, првиот претседател на САД, Џорџ Вашингтон, не бил член на ниту една политичка партија за време на изботите и за време на неговиот мандат како претседател. Исто така, тој се надевал дека нема да се формира политичка партија, бидејќи стравувал од конфликт и стагнација. Сепак, почетоците на американскиот дво партиски систем, произлегоа од неговиот потесен круг на советници, вклучувајќи ги Хамилтон и Медисон. Во партиските избори, кандидатите се номинирани од страна на политичката партија, или пак се бараат на јавната функција како независни. Секоја држава има значајна дискреција во одлучувањето како ќе бидат номинирани кандидатите и кои од нив ќе се појават на гласачкото ливче. Вообичаено, голем број на партиските кандидати првично се избрани од партијата или од конвенција, додека пак малите партии и независните кандидати мора да го поминат процесот со петиција.

Политички партии

Модерниот политички партиски систем во САД е дво-партискиот политички систем, во кој доминираат Демократската партија и Републиканската партија. Овие две партии ги имаат добиено сите претседателски избори во САД уште од 1852 година и имаат контрола над Конгресот во САД уште од 1856 година. неколку други трети партии одвреме навреме имаат мала претставеност на национално и државно ниво. Помеѓу овие две партии, Демократската партија има место како лева или централна партија во Американската политика и го поддржува американскиот либерализам, додека пак Републиканската партија е познат како десница и го поддржува американскиот конзервативизам.

Избори

За разлика од некои други парламентарни системи, Американците гласаат директно за некој одреден кандидат наместо да избираат цела политичка партија. Преку федералната власт, претставниците се избрани на федерално, државно и локално ниво. На федерално ниво, претседателот индиректно е избран од народот, преку изборен колеџ. Во поморедно време, изборите практично секогаш гласаат со мнозинско гласање во нивната држава. Сите членови на Конгресот, и претставниците на државно и локално ниво директно се избираат. Федералните и државните закони ги регулираат изборите. Уставот на Обединетите нации одредува како ќе бидат одржани федералните избори, според Член 1 и Член 2, како и некои амандмани. Државниот закон одредува каков ќе биде изборниот закон, вклучувајќи ја примарната подробност на гласачите, работата на секој државен изборен колеџ и текот на државните и локалите избори.

Организација на Американските политички партии

Американските политички партии многу полабаво се организирани во споредба со партиите во другите земји. Двете најголеми партии немаат формална организација на национално ниво кое го контролира членството, активностите или политичките позиции како што прават некои филијали во некои држави. Така, ако за еден американец се каже дека тој или таа е член на Демократската или Републиканската партија тоа е нешто сосема различно од тоа кога за еден Британец се наведува дека е член на Конзервативната или Лабуристичката партија. Во САД секој често може да стане член на една партија. Во некои држави во САД, еден гласач може да се регистрира како член на една партија а на гласањето тој да гласа за спротивната партија. Таквото учество на никаков начин не ги ограничува изборите. Исто така, на ниту едно лице не му дава некакво особено право или обврски во рамки на партијата, освен тоа што им дозволува да гласаат на прелиминарните избори во партијата. Едно лице може да избере да присуствува на состаноците на еден локален партиски комитет еден ден, а следниот ден да учествува на друга партиска комисија. Единствен фактор што ги носи за една ,,акција поблиску” е квантитетот и квалитетот на учеството во партиските активности и способноста да ги убедат другите да доделуваат одговорности. Идентификацијата на партијата на некој начин станува формализирана кога едно лице се бори за партиска функција. Во повеќето држави, тоа значи дека себеси се прогласува за кандидат при номинациите од одредена партија и се обидува да влезе во првичните избори за претставник на таа партија. Партискиот комитет може да избере да го подржи еден или друг кандидат од оние кои бараат номинација, но на крајот сепак сè се сведува на оние кои гласаат, и често е тешко да им се каже што да прават при гласањето. Резултатот е тоа што американските политички партии имаат слаба централна организација и малку централна идеологија, освен по пат на консензус. Партијата не може да го спречи некое лице кое не се согласува со поголемиот дел од позициите во партијата, или кое активно работи против целите на партијата, да се кандидира за членство, сè додека гласачите кои се одбрани да гласаат на прелиминарните избори го избираат тоа лице. Ако еднаш влезе во канцеларија, избраното лице може да ја промени партијата едноставно ако изјави дека таква му е намерата. На федерално ниво, секоја од двете големи партии има национален комитет кој работи како центар за собирање на финансиски средства, особено во претседателските кампањи. Точниот состав на овие комисии е различен за секоа партија, но тие претежно се составени од претставници од државните партии и придружните организации и од други важни партии. Сепак, националните комитети немаат моќ за директно насочување на активностите на членовите на партијата. Двете партии исто така имаат и посебни комитети за кампањи, кои работат на одбирање на кандидати на одредено ниво. Најзначајни од нив се Хил комисиите, кои работат на избирање на кандидати за секоја од домовите на Конгресот. Државните партии постојат во сите педесет земји иако нивните структури се разликуваат во согласност со државниот закон, како и според правилата на партиите на национално и државно ниво. И покрај оваа слаба организација, изборите сè уште се претставуваат како национални трки помеѓу политичките партии. Во она што е познато како претседателски коалиции, кандидатите на претседателските избори станаа де факто водачи на нивните партии, а со тоа ги наведуваат поддржувачите на другите партии да гласаат за нивните кандидати. Од друга страна, федералните среднорочни избори ( каде што се избира само Кногресот, не и претседател) обично се сметаат како референдуми за работата на седницата на претседателот, со гласачи во или надвор од партијата на кандидатот за претседател кој помага на следната сесија на Конгресот да се помине или да се блокира претседателската агенда.

Генерален развој

Повеќето од основоположниците ги отфрлија политичките партии како раздорни и непоштени. Сепак, до 1790-тите, повеќето граѓани се приклучија на една од двете партии, а до 1830-тите партиите беа прифатени како центри на демократијата. До 1790-тите, првиот партиски систем се роди. Луѓето кои имаа спротивни ставови ја зајакнаа нивната кауза со идентификување и организирање на мажи кои размслуваа како нив. Следбениците на Александар Хамилтон беа наречени ,,федералисти”, и тие се залафаа за силна централна влада која ќе ги подржи интересите на националната одбрана, трговија и индустрија. Следбениците на Томас Џеферсон, Џеферсионистите го зедоа името републиканци и претпочитаа една децентрализирана аграрна република во која федералната власт би имала огранилена моќ. Во 1828 година, првиот партиски систем пропадна. Се појавиа две нови партии од остатоците на Џеферсоновата демократија, формирајќи втор партиски систем со Вигс, оживеан во опозицијата на претседателот Ендрју Џексон и неговата Демократска партија. Силата на Џексоновата демократија, врз основа на урбаните работници, јужните сиромашни белци и западните земјоделци доминираа во ерата. Во 1850-тите прашањето на ропството беше во центар на вниманието, со несогласување особено во текот на прашањето дали ропството треба да се дозволи во новите територии на Запад. Партијата Виг се борела за овој проблем и потонала кон својата смрт по големиот изборен пораз од Френклин Пирс на претседателските избори во 1852 година. поранешните Вингс се приклучија на новоформираната Републиканска партија. Иако партијата Нот Ноу беше со краток век, републиканците ќе ја преживеат напнатата политика што ќе ги доведе до Граѓанската војна. Примарната политика на републиканците е ропството да биде исклучено од сите територии. Само шест години подоцна, оваа партија го зароби претседателското место кога Абрахам Линколн победи на изборите во 1860 година. дотогаш, партиите беа основани како доминантна политичка организација во земјата, а партиската верност станала важен дел од свеста на повеќето граѓани. Лојалноста на партиите се пренесуваше од татко на син, а партиските активности, вклучувајќи ги и спектакуларните кампањи, исполнети со групи кои маршираат и паради со факели, беа дел од социјалниот живот на многу заедници. До 1920-тите години, овој весел фолклор се намали. Општинските реформи, реформите во државните служби, корумпираните правни акти и претседателските прелиминарни избори, ја заменија моќта на политичарите на националните конвенции и помогнаа да се исчисти политиката.

Развој на двопартискиот систем во САД

Уште од 1790-тите, земјата беше водена од двете најголеми партии. Во тоа време се појавија и многу мали или трети партии. Тие имаа тенденција да служат како средство што ќе ги застапува политиките кои на крајот се усвоени од страна на двете големи политички партии. Во различни времиња, Социјалистичката партија, партијата на фармерите и лабоуристите и Популаристичката партија имаа значителна локална сила во период од неколку години, а потоа таа избледи иако во Минесота, партијата на фармерите и лабоуристите се спои со Демократската партија која сега е официјално позната како Демократска, фармерска и лабоуристичка партија. Во моментов, Либертанската партија е една од најуспешните трети партии. Државата Њујорк има голем број на дополнителни трети страни, кои понекогаш успеваат да ги доведат своите кандидати до избори за некоја функција, но понекогаш ги номинираат кандидатите на некоја од двете големи партии. Во Дистриктот Колумбија, партијата Стејтхолд служеше како силна трета партија веднаш зад Демократската и Републиканската партија. Повеќето официјални лица во Америка избираат по еден член од единиците и добиваат канцеларии со победа над своите противници во систем за утврдување на победниците кој се нарекува прв-последователен-последен, а оној кој ќе го добие мнозинството ќе победи. Ова го охрабри двопартискиот систем. Во отсуство на повеќето членови во конгресните окрузи, можна е пропорционалсна застапеност и третите партии не можат да напредуваат. Иако на изборите во Сенатот се избираат по двајца сенатори по изборна единица (држава), а скалестите мандати делотворно резултираат со по една изборна единица на изборите за Сенатот.

Друг критичен фактор е пристапот кон гласачкото ливче со закон. На почетокот, гласачите кои излегуваа на избори јавно кажуваа кој кандидат го поддржуваат. Подоцна ова се разви во процес каде што политичката партија создава свое гласање и на тој начин глсачот своето гласачко ливче на партијата го става во гласачка кутија. Во доцниот XIX век, државите започнаа да го усвојуваат Австралискиот метод на тајно гласање, а тоа на крајот стана и стандардно во САД. Методот на тајно гласање гарантира дека приватноста на граѓаните ќе биде загарантирана и секоја држава посебно ќе биде одговорна за создавање на официјално гласање. Фактот дека државните законодавни тела беа доминирани од страна на демократите и републиканците им даде шанса на овие партии да ги усвојат дискриминирачките закони против малите политички партии, но таквите закони не се појавиа сè до првото Ред Скеар што ја погоди Америка по Првата светска војна. Законодавството почна да донесува тешки закони кои им ја отежнаа шанската на помалите политички партии да кандидираат кандидати за функции со барање на потписи за петиција од граѓаните и намалување на времето за кое таа петиција може да се прошири. Исто така треба да се напомене дека и покрај тоа што често не го прават, сепак партиските членови се редат во линија и ги поддржуваат политиките на нивната партија, тие се слободни да гласаат и против нивната партија и да гласаат за опозицијата ако тоа го сакаат. Во Америка, истите политички етикети (Демократите и Републиканците), ги покриваат речиси сите области, и затоа повеќето од гласачите се мобилизирани ви име на овие две партии, вели Нелсон Б. Полсби, професор по политички науки, во книгата Нови Федералистички Трудови: Есеи во одбрана на Уставот. Сепак, демократите и републиканците не се исти насекаде. Варијации во 50 политички култури на државите даваат значителни разлики во севкупното она што значи да се биде, или да се гласа за демократите или републиканците. Овие разлики покажуваат дека се може да биде оправдано осврнувајќи се на американскиот дво-партиски систем како маска за нешто повеќе од сто-партискиот систем.

Групи под политички притисок

Специјални групи на интерес се залагаат за потребите на нивните специфични изборни единици. Бизнис организациите ќе ги форсираат ниските корпоративни даноци и ограничувања на павото на штрајкови, а синдикатите ќе го поддржат законодавството за минималните плати и заштитата на колективно договарање. Другите приватни групи на интерес како што се црквите и етничките групи, повеќе се загрижени за пошироките прашања во врска со политиката која може да влијае на нивните организации и нивните верувања. Еден тип на група со приватен интерес која прерасна во голема влијателна група во последните години е политичката комисија за акции или ПОК. Ова се независни групи, организирани околу едно прашање или збир на прашања кои придонесуваат пари на политичките кампање за американскиот Конгрес или за претседателската функција. ПОК се ограничени во износите и тие директно можат да придонесат за кандидатите на федералните избори. Сепак, не постојат ограничувања во однос на сумите кои може да се потрошат независно и да се залагаат за еден став или за еден кандидат да добие некаква функција. ПОК денес има неколку илјади членови. Бројот на групи на интерес има многу голем пораст и повеќето од нив работат во Вашингтон и се претставуваат себеси директно пред Конгресот и федералните агенции, вели Мајкал Шудсон во книгата Добар домаќин од 1998 година, Историја на американскиот граѓански живот. Многу организации што внимаваат на Вашингтон бараат финансиска и морална поддршка од обичните граѓани. Бидејќи многу од нив се фокусираат на тесен сет на загриженост, па дури и на емотивни проблеми и честопати едно прашање со огромна емотивна тежина, па така тие се натпреваруваат со партиите за пари, време и страст. Износот на потрошените пари од страна на овие посебни интереси продолжува да расте, како што кампањите стануваат се поскапи и поскапи. Многу американци имаат чувство дека овие богати интереси, било да се корпорации, здруженија или слично, се многу по моќни од обичните граѓани и само малку можат да сторат за да би ги отстраниле нивните влијанија.