Dajanadajana2

Џовани Агостино Пасколи

Giovanni Agostino Placido Pascoli (San Mauro di Romagna, 31 dicembre 1855 – Bologna, 6 aprile 1912) è stato un poeta e accademico italiano e una figura emblematica della letteratura italiana di fine Ottocento. Pascoli, malgrado la sua formazione eminentemente positivistica, è, insieme a Gabriele D'Annunzio, il maggior poeta decadente italiano Giovanni Pascoli nacque il 31 dicembre 1855 a San Mauro di Romagna (oggi San Mauro Pascoli in suo onore), in una famiglia agiata, quarto dei dieci figli - due dei quali morti molto piccoli - diRuggero Pascoli, amministratore della tenuta La Torre della famiglia dei principi Torlonia, e di Caterina Vincenzi Alloccatelli. I suoi familiari lo chiamavano affettuosamente "Zvanì".

Il 10 agosto 1867, quando Giovanni aveva quasi dodici anni, il padre Ruggero venne assassinato con una fucilata mentre sul proprio calesse tornava a casa da Cesena. Le ragioni del delitto, forse di natura politica o forse dovute a contrasti di lavoro, non furono mai chiarite e i responsabili rimasero per sempre oscuri, nonostante tre processi celebrati e nonostante la famiglia avesse forti sospetti sull'identità dell'assassino, come traspare evidentemente nella poesiaLa cavalla storna: il probabile mandante fu infatti il malavitoso Pietro Cacciaguerra (al quale Pascoli fa riferimento, senza nominarlo, nella lirica Tra San Mauro e Savignano), possidente e contrabbandiere, che voleva succedere a Ruggero nell'incarico, mentre i due sicari furono Luigi Pagliarani detto Bigecca(probabilmente colui che è invece sottinteso come assassino ne La cavalla storna), e il suo complice Michele Dellarocca, estremisti politici che lo consideravano un "servo dei padroni", oltre a essere entrambi coinvolti in affari illeciti nella zona della Torre.[1][2] Il trauma lasciò segni profondi nella vita del poeta. La famiglia cominciò dapprima a perdere gradualmente il proprio stato economico e successivamente a subire una serie impressionante di lutti, disgregandosi: costretti a lasciare la tenuta, l'anno successivo morirono la madre, per un attacco cardiaco e la sorella Margherita, di tifo, nel 1871 il fratello Luigi, colpito da meningite, e, successivamente, nel 1876, il fratello maggiore Giacomo, anche lui di tifo, che aveva tentato inutilmente di ricostituire il nucleo familiare a Rimini. Le due sorelle Ida e Maria furono messe dal tutore, uno zio, a studiare nel collegio del convento delle monache agostiniane, a Sogliano al Rubicone, dove rimangono dieci anni, mentre i quattro fratelli vivranno insieme, e Giovanni studierà a Urbino dagli Scolopi, grazie a un assegno per gli studi concesso dai Torlonia, che danno anche a Giacomo la possibilità futura di divenire un loro agente. Nella biografia scritta dalla sorella Maria, Lungo la vita di Giovanni Pascoli, il futuro poeta viene presentato come un ragazzo solido e vivace, il cui carattere non è stato alterato dalle disgrazie; per anni, infatti, le sue reazioni parvero essere volitive e tenaci, nell'impegno a terminare il liceo e a cercare i mezzi per proseguire gli studi universitari, nonché nel puntiglio, sempre frustrato, nel ricercare e perseguire l'assassino del padre. Nel 1871, all'età di sedici anni e dopo la morte del fratello Luigi avvenuta per meningite il 19 ottobre dello stesso anno, Pascoli dovette lasciare il collegio Raffaello dei padri Scolopi di Urbino[3], e si trasferì a Rimini, per frequentare il liceo classico Giulio Cesare; giunse a Rimini assieme ai suoi cinque fratelli: Giacomo (19 anni), Raffaele (14), Alessandro Giuseppe, (12), Ida (8), Maria (6, chiamata affettuosamente Mariù). Pascoli terminò infine gli studi liceali a Cesena dopo aver fallito l'esame di licenza a Firenze. L'esperienza poetica pascoliana si inserisce, con tratti originalissimi, nel panorama del decadentismo europeo e segna in maniera indelebile la poesia italiana: essa affonda le radici in una visione pessimistica della vita in cui si riflette la scomparsa della fiducia, propria del Positivismo, e in una conoscenza in grado di spiegare compiutamente la realtà. Il mondo appare all'autore come un insieme misterioso e indecifrabile tanto che il poeta tende a rappresentare la realtà con una pennellata impressionistica che colga solo un determinato particolare del reale, non essendo possibile per l'autore avere una concreta visione d'insieme. Coerentemente con la visione decadente, il poeta si configura come un "veggente", mediatore di una conoscenza aurorale, in grado di spingere lo sguardo oltre il mondo sensibile: nel Fanciullino, Pascoli afferma quanto il poeta fanciullino sappia dare il nome alle cose, scoprendole nella loro freschezza originaria, in maniera immaginosa e alogica. Per Pascoli la poesia ha natura irrazionale e con essa si può giungere alla verità di tutte le cose; il poeta deve essere un poeta-fanciullo che arriva a questa verità mediante l'irrazionalità e l'intuizione. Rifiuta quindi la ragione e, di conseguenza, rifiuta il Positivismo (che era l'esaltazione della ragione stessa e del progresso), approdando, come si è detto, al decadentismo. La poesia diventa così analogica, cioè senza apparente connessione tra due o più realtà che vengono rappresentate. I motivi principali di questa poesia devono essere "umili cose": cose della vita quotidiana, cose modeste o familiari. A questo si unisce il ricordo ossessivo dei suoi morti, le cui presenze aleggiano continuamente nel “nido”, riproponendo il passato di lutti e di dolori, inibendo al poeta ogni rapporto con la realtà esterna, ogni vita di relazione, che viene sentita come un tradimento nei confronti dei legami oscuri, viscerali del “nido”. Anche se l'ultima fase della produzione pascoliana è ricca di tematiche socio-politiche (Odi e inni del 1906, i Poemi italici del 1911 e i Poemi del Risorgimento postumi; nonché il celebre discorso La grande Proletaria si è mossa tenuto nel 1911 in occasione di una manifestazione a favore dei feriti della guerra di Libia), non c'è dubbio che la sua opera più significativa è rappresentata dai volumi poetici che comprendono le raccolte di Myricae e dei Canti di Castelvecchio (1903), nei quali il poeta trae spunto dall'ambiente a lui familiare come la ferrovia della Garfagnana ("In viaggio"), nonché parte deiPoemetti. Il "mondo" di Pascoli è tutto lì: la natura come luogo dell'anima dal quale contemplare la morte come ricordo dei lutti privati.] Pascoli disintegra la forma tradizionale del linguaggio poetico: con lui la poesia italiana perde il suo tradizionale supporto logico, procede per simboli ed immagini, con frasi brevi, musicali e suggestive. Il linguaggio è fonosimbolico con un frequente uso di onomatopee, metafore,sinestesie, allitterazioni, anafore, vocaboli delle lingue speciali .

Pascoli fu anche commentatore e critico dell'opera di Dante e diresse inoltre la collana editoriale "Biblioteca dei Popoli". Il limite della poesia del Pascoli è costituito dall'ostentata pateticità e dall'eccessiva ricerca dell'effetto commovente. D'altro canto, il merito maggiore attribuibile al Pascoli fu quello di essere riuscito nell'impresa di far uscire la poesia italiana dall'eccessiva aulicità e retoricità non solo del Carducci e del Leopardi, ma anche del suo contemporaneo D'Annunzio. In altre parole, fu in grado di creare finalmente un legame diretto con la poesia d'Oltralpe e di respiro europeo.

ЏОВАНИ ПАСКОЛИ

Џовани Агостино Плачидо Пасколи ( Сан Мауро ди Ромања, 31 декември 1855- Болоња , 6 април 1912г.) бил италијаснки поет и академик и една фигура која што служела за пример во италијанската литература до крајот на Деветнаесетти век. Пасколи, и покрај својот значително позитивистички став, заедно со Габриеле Данунзио претставува најголемиот поет на италијанскиот декадентизам. Џовани Пасколи е роден на 31 декември 1855г. во Сан Мауро ди Ромања (денес Сан Мауро Пасколи во негова чест), во една богата фамилија, четврт од десетте деца, од кои две умреле многу мали, од татко Руџеро Пасколи, администратор во резидензијата “Кулата” на принцевите Торлониа, и од мајка Катерина Винченци Алокатели. Неговите најблиски нагалено го нарекувале Џани. На 10 август 1867 коха Џовани имал речиси 12 години, таткото Руџеро бил убиен со еден истрел додека се враќал дома од Чесена во својата двоколка. Причините за злосторството, можеби од политичка природа или можеби поради недоразбирања на работа, не биле никогаш разјаснети и виновниците останале засекогаш неоткриени, и покрај славните судски процесии покрај тоа што фамилијата имала силни сомневања за идентитетот на убиецот, како што јасно се гледа во песната “Потиштената кобила”, и најверојатно иницијатор бил разбојникот Пиетро Качигуера( на кој Пасколи му се обраќа без да го именува во песната Меѓу Сан Мауро и Савињано), земјопоседник и шверцер што сакал да му ја преземе должноста на Руџеро, додека двајцата атентатори биле Лујџи Паљарани нарекуван Бигека ( најверојатно оној што е претставен како убиец во Потиштената кобила) и неговиот соучесник Миќеле Деларока, политички екстремисти што го сметале како “ слуга на газдите” и освен тоа и двајцата се вкучени во нелегалнте бизниси во областа на Кулата. Траумата оставила длабоки траги во животот на поетот. Отпрвин фамилијата започнала постепено да ја губи својот економска состојба и последователно да трпат една импресионантна серија на жалости, распаѓајќи се, принудени да го напуштата имотот, истата година умираат мајката, од срцев удар и сестрата Магерита од тифус, во 1871 братото Лујџи, од менингитис I потоа vo 1876 постариот брат Џакомо, исто така од тифус, кој што залудно се обидувал да ја реконструира семејната куќа во Римини. Двете сестри Ида и Марија биле пратени од страна на туторот, еден чичко, да студираат во еден манастир за агустинијански монахињи во Сољано ал Рубиконе, каде што останале десет години, додека четворујцата браќа живееле заедно, и Џовани студирал во Урбино ди Скополи, благодарение на една студентска стипендија доделена од страна на семејствотоТорлониа што истот така и на Џакомо му дале можност да стане нивен агент. Во биографијата напишана од страна на сестрата Марија, “Низ животот на Џовани Пасколи”, идниот поет бил претставен како едно солидно и енергично момче, чиј какрактер не е изменет од несреќите, всушност, со години, неговите реакции се чинеле дека се донесени со силна волја и дека се упорни, во обидот да го заврши средното училиште и да најде средства за да се запише на факултет, освен што бил тврдоглав , секогаш фрустриран, во потрагата и следењето на убиецот на татко му. Во 1871 , на седумнаесет години и после смртта на братот Лујџи , како последица на менгитис на 19 октомври истата година, Пасколи ке мора да го напушти колеџот “Рафаело на татковците Сцолопи од Убрино”, и да се пресели во Римини, за да го посетува средното училиште Јулиј Цезар, ќе пристигне во римини заедно со своите пет браќа Џакомо(19) , Рафаеле (14), Алесандро Џузепе (12), Ида (8), Марија (6, виканата нагалено Мариу). Пасколи а крај ќе го заврши средното училиште во Чезена откако ќе падне на државната матура во Фиренца. Поетското искуство на Пасколи се вклопува, со толку оригинални зборови во панорамата на декадентизмот во Европа и на неизбришлив начин ја обележува италијанската поезија,таа пушта корени во една песимистичка визија на животот во која се одразува исчезнувањето на довербата, токму онаа од Позитивизмот, и во способност до степен потполно да се опише реалноста. Поетот го замислува светот како една мистериозна и недишифрирана целина, толку што поетот се стреми да ја претстави реалноста со една импресинистичка четка за боење што доловува само одреден дел на реалното, неможејќи авоторот да има една конкретна визија на целината. Истовремено со декадентаната визија, поетот се претставува како јасновидец, посредник на едно почетно сознание, до степен да го оттргне погледот од светот на чуствата, во Детенцето, Пасколи потврдува колку поетот детенце знае да им даде имиња на нештата, откривајќи ги во нивната оригинална свежина, на имагинарен и нелогичен начин. За Пасколи поезијата има нерационална природа и со таа може да се дојде до вистната на сите нешта, поетот треба да биде поет- детенце што доаѓа до таа вистина преку ирационалност и интуиција. Значи ги одбива разумот, последицата, го одбива Позитивизмот ( што бил величење на самиот разум и на напредокот), достигнувајќи до декадентизмот. Поезијата станува толку аналогична, т.е. без очигледна врска меѓу две или повеќе реалности што се застапени. Главните мотиви на оваа поезија би требале да бидат “ситните нешта”, нештата од секојдневниот живот, скромните и фамилијарните нешта. На ова се надоврзува опсесивниот спомен на неговите блиски што се починати, чии присуства постојано лебдат во фамилијарното гнездо,одново враќајќи го во минатото со жалост и болка, спречувајќи му на поетот секакв врска со надворешната реалност, секаква врска со личност, која што се сфаќа како предавство на мрачните сеќавања вкоренети во гнездото. Иако последната фаза на продукцијата на Пасколи е богата со социо-политички тематики ( Оди и химни од 1906, и Италијански поеми од 1911 и Посмртни поеми на Преродбата, како и познатиот говор “Големиот пролетер” одржан во 1911 по повод една манифестација во чест на повредените во војната во Либија), нема сомнеж дека неговото најпознато дело е претставено од страна на поетски групи ги собрале збирките “Мирикае” и “Песните на Стариот замок” (1903), во кои поетот ја црпи инспирацијата од според него, фамилијарниот амбиент, како железничката Гарфањана ( На пат) , како и дел од “Поеметите” Светот на Пaсколи е целиот таму, природата како место на душата од кое се набљудува смртта како спомен на нашите тагувања.

Пасколи ќе ја обдие традиционалната форма на поетскиот јазик, со него италијаснката поезија ја губи својата традиционалана логичка подршка, продолжува со симболи и слики,со кратки музикални и суѓестивни реченици.

Јазикот е фоносимболичен со проследно користење на ономатопеи, метафори, синестезии, алитерации,анафори, зборови од специјални јазици. Пасколи бил исто така и коментатор и критичар на делото на Данте и меѓудругото ја напишал серијата Библиотека на народите. Границата на поезијата на Пасколи е составена од прекумерната патетичност и потрагата на движечкот ефект. Од друга страна, најголемата заслуга на Пасколи била онаа што успеал да ја изнесе италијаснката поезија од прекумерниот возвишен стил и реторичност не само до Кардучи и од Леопарди, но исто така од својот современик Данунцио. Со други зборови, бил во состојба да создаде една директна врска со поезијата на Олтралпе и со европскиот дух.