Арнулф Милански
Арнолф Милански, или Арнулфус Медиоланенис (творел околу 1085 г.) бил средновековен хроничар на настани во Северна Италија. Тој бил внук на архиепископот Арнулф II Милански.[1]
Арнолф е познат по својата работа во пет книги, именувана како „Liber gestorum lastium“ („Книга на делата од неодамнешните времиња“) напишана 1072-1077. Арнолф го опишува својот труд во првата книга како „едноставен наратив, понуден во секојдневниот говор, за делата што ги оствариле нашите кралеви, нашите епископи и нашите сограѓани од Милано и пошироко, како и нашите сонародници во Кралството Италија, што и јас самиот сум го видел или некако го слушнав или од оние што ги видоа или од оние малку подоцна“.[2] За разлика од повеќето христијански хроничари од доцната антика и раниот среден век, Арнолф не започнал со Создавањето („И покрај тоа, оставајќи ги настрана антиката, да почнеме од неодамнешното сеќавање“) - „Liber gestorum lastium“ е современ извештај од неговите времиња, видена од гледиштето на Миланската Архиепископија.
Историјата на Арнулф започнува во 925 година, кога Хуго Арлески („Хуго на Бургундијците“) владеејќи како крал на Италија и го остварил своето право да назначи надбискуп на Милано. Ги опфаќа годините на Грегоријанските реформи, реформското движење на Миланскиот Патарени и Контроверзноста на Инвестициите. Завршува со кралството доделено на Рудолф фон Рајнфелд како против-крал на Германците (1077).
Белешки уреди
Наводи уреди
- Арнолф Милански, Liber gestorum lastium, ур. Клаудија Зеј, во Monumenta Germaniae Historica, Scriptores rerum Germanicarum, том 67 (Хановер: Хан, 1994). Преведено од В. Норт.