Википедија

Џој Сингарајер

Џој Саргита Сингарајер (родена на 23 септември 1976 година) е британски климатски научник и професорка по палеоклиматологија на Универзитетот во Рединг, каде била заеднички раководител на Одделот за метеорологија.[1] Дала придонес во разбирањето на минатите климатски промени (особено квартарните) и го искористила тоа знаење за да ги ограничи сегашните и идните промени во животната средина. Нејзината работа се ориентира околу интеракциите помеѓу луѓето, земјената покривка и нејзиното користење и климата, и идните импликации за земјоделството и водните ресурси.

Образование и истражувачка кариера

уреди

Сингарајер завршила магистер по физика на Империал колеџот во Лондон во 1998. Потоа на Универзитетот во Оксфорд завршила докторат во 2002 година на тема „Линеарно модулирана оптички стимулирана луминисценција на седиментниот кварц: физички механизми и импликации за датирање“ заедно со Ричард Бејли. Потоа се префрлила на Факултетот за географски науки на Универзитетот во Бристол, каде предавала, а подоцна станала и виш предавач. Сингарајер потоа преминала на Катедрата за метеорологија на Универзитетот во Ридинг во 2013 година.[2]

Истражувањето на Сингарајер може да се подели на две главни области: употреба на пристапи за моделирање за да се разберат механизмите на промените во животната средина и промените на површината на земјата (антропогени и природни) и нивните интеракции со климата. Нејзината работа на катастрофалното ослободување на свежа вода за време на крајот на последното ледено доба покажало какво влијание може да има врз морската струја, што имало импликации врз идното губење на ледените плочи на Гренланд и на Антарктикот.[3][4][5] Сингарајер покажала како морскиот мраз ја регулирал климата на Земјата порано, и преку рефлексија на сончевата светлина и спречување на топлината што излегува од топлиот океан во атмосферата.[6][7] Користејќи климатски симулации, Сингарајер покажала дека емисиите на метан од последниот глацијален циклус може да бидат резултат на промени во орбиталата на Земјата, а не на човечка активност.[8][9] Сингарајер, исто така, ги квантифицирала климатските импликации од промената на користењето на земјиштето во земјоделството, вклучително и проценка на био-геоинженерските придобивки од префрлањето на култури со висока рефлексија.[10][11][12][13]

Медиуми и презентирање

уреди

Сингарајер е вклучена во голем број научни активности за комуникација со јавноста. Во 2009 година, дејствувала во советодавно својство[14] за шест-делниот документарец на Би-би-си „Неверојатното човечко патување“, истражувајќи ги доказите за теоријата за раната човечка миграција надвор од Африка, презентирана од Алис Робертс. Истата година, претставила четири епизоди од серијата „Човек на Земјата“ на Канал 4,[15] заедно со Тони Робинсон и Јаго Купер. Оваа серија го разгледувала ефектот на климатските промени во текот на 200.000 години човечка историја.

Сингарајер, исто така, дава коментари за историските вести поврзани со климата.[16]

Наводи

уреди
  1. ↑ „University of Reading presented with Queen's Anniversary Prize for climate change work - Wokingham.Today“ (англиски). 2022-02-23. Посетено на 2022-02-28.
  2. ↑ „About“. Joy Singarayer (англиски). Посетено на 9 March 2022.
  3. ↑ Glasser, Neil F.; Jansson, Krister N.; Duller, Geoffrey A. T.; Singarayer, Joy; Holloway, Max; Harrison, Stephan (2016-02-12). „Glacial lake drainage in Patagonia (13-8 kyr) and response of the adjacent Pacific Ocean“. Scientific Reports (англиски). 6 (1): 21064. Bibcode:2016NatSR...621064G. doi:10.1038/srep21064. ISSN 2045-2322. PMC 4751529. PMID 26869235.
  4. ↑ „Catastrophic failure of South American Ice Age dam changed Pacific Ocean circulation and climate“. ScienceDaily (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  5. ↑ Bristol, University of. „February: Catastrophic failure of ice age dam | News and features | University of Bristol“. www.bristol.ac.uk (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  6. ↑ Survey, British Antarctic. „New Antarctic ice discovery aids future climate predictions“. phys.org (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  7. ↑ Holloway, Max D.; Sime, Louise C.; Singarayer, Joy S.; Tindall, Julia C.; Bunch, Pete; Valdes, Paul J. (2016-08-16). „Antarctic last interglacial isotope peak in response to sea ice retreat not ice-sheet collapse“. Nature Communications (англиски). 7 (1): 12293. Bibcode:2016NatCo...712293H. doi:10.1038/ncomms12293. ISSN 2041-1723. PMC 4990695. PMID 27526639.
  8. ↑ Singarayer, Joy S.; Valdes, Paul J.; Friedlingstein, Pierre; Nelson, Sarah; Beerling, David J. (February 2011). „Late Holocene methane rise caused by orbitally controlled increase in tropical sources“. Nature (англиски). 470 (7332): 82–85. Bibcode:2011Natur.470...82S. doi:10.1038/nature09739. ISSN 1476-4687. PMID 21293375.
  9. ↑ „Orbital mechanics affect methane levels - ABC sydney - Australian Broadcasting Corporation“. www.abc.net.au (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  10. ↑ Singarayer, Joy S; Ridgwell, Andy; Irvine, Peter (October 2009). „Assessing the benefits of crop albedo bio-geoengineering“. Environmental Research Letters (англиски). 4 (4): 045110. Bibcode:2009ERL.....4d5110S. doi:10.1088/1748-9326/4/4/045110. ISSN 1748-9326.
  11. ↑ „'Crops could keep Earth cool' say scientists“. BBC News (англиски). 2010-11-11. Посетено на 2022-02-28.
  12. ↑ „Cooling the world with crops | Royal Society“. royalsociety.org. Посетено на 2022-02-28.
  13. ↑ „Reflective Crops Could Cool the Planet“. NBC News (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  14. ↑ Bristol, University of. „2009: The Incredible Human Journey | News and features | University of Bristol“. www.bristol.ac.uk (англиски). Посетено на 2022-02-28.
  15. ↑ Simon, Jane (2009-12-07). „Man on Earth“. mirror (англиски). Посетено на 2022-03-04.
  16. ↑ „COP26: Climate change graph 'needs more colours' as world gets hotter“. BBC News (англиски). 2021-11-02. Посетено на 2022-02-28.

Надворешни врски

уреди


Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џој_Сингарајер&oldid=5209684“