Јужноегејски Вулкански Лак

Јужноегејскиот Вулкански Лак — вулкански лак на југот на Егејското Море, образуван од тектониката на плочите. Претходната причина била подвлекувањето на Африканската плоча под Евроазиската плоча, подигајќи го егејскиот лак преку сегашниот север на Егејско Море. Сè уште не било море, ниту лак, или барем не како што е денес, ниту пак имало синџир од вулкани. Во холоценот, започнал процесот на продолжување на задниот лак, веројатно стимулиран од притисокот од Арапската плоча што го компресирала регионот зад лакот. Екстензијата го деформирала регионот во неговата сегашна конфигурација. Прво, лакот се поместил на југ и ја заземал својата лачна конфигурација. Второ, Егејското Море се отворило зад лакот бидејќи кората таму била разредена и ослабена. Трето, магмата се пробила низ разредената кора и образувала втор лак составен од вулкански синџир. И конечно, Егејската морска плоча се отцепила од Евроазија во новата зона која се наоѓа на север.

Екстензијата е сè уште во тек. Сегашниот јужен Егеј е еден од регионите на Хималајско-Алпскиот планински појас кој најбрзо се деформира. Долг е приближно 450 километри, и широк од 20 до 40 километри. Се протега од Коринтската провлака на грчкото копно до полуостровот Бодрум на турското копно.

Развој на хеленската орогенеза

Оригиналниот поборник за приближувачка граница меѓу Африка и Евроазија, кој за таа цел ги смислил океанот Тетис и земјата Гондвана и ја измислил наставката -идес, Едуард Сус, замислил едно големо затворање на земјата Гондвана на Евроазија, кајсо планинскиот појас Алтаиди. Алтаидите, кои се протегале од море до море. Едноставноста и името не ја преживеале понатамошна проверка на карпите. Планинскиот синџир, последователно не-сусиските Алпиди, се покажало дека се акумулација на орогени во последователни бранови на напредување. Не сите паралелни синџири потекнуваат од истиот период или од истите карпи. Од сегашноста, постои виртуелен напредок со виртуелен добиен синџир, но ланецот е главно композит од последователни синџири.

Планините во Грција, или Хелениди се чини дека имале единствено потекло, површно наречено „хеленска орогенеза“. Ова се само услови за погодност за да се разликуваат „хеленски“ од планините на другите земји. Тие се акумулирани планински синџири кои произлегуваат од акумулираните орогени со текот на времето. Во моментов, може да се разликуваат три „бранови“ на орогена активност, што резултира со три „орогени појаси“.

Пред првиот бран, суперконтинентот, Пангеја, веќе се поделил на Лауразија и Гондвана. Помеѓу нив бил Палео-Тетис Океанот. Распадот бил предизвикан од поместување на струите во плаштот. Различна локација на нагорен столб поставила раздвојувачка граница на ново место, во овој случај на север и исток од Гондвана.

Теранот Кимерија почнал да се одвојува од Гондвана, затворајќи ја Палео-Тетис пред неа и отворајќи ја Нео-Тетида, или само Тетис, зад неа. Кимерија пловел преку океанот за да се смести против Евроазија, формирајќи ја Кимерија-Евроазија. Постојните Кимериди претставуваат најсеверните синџири на Алпидите. Понекогаш тие се нарекуваат Хунски терени, по земјата на Хуните. Тие го опфаќаат регионот на Црното Море, северниот дел на Егејот и источниот дел на Балканот. Нивниот најран датум е „пред-доцниот јура“.

Следната е двофазна алпска орогенија. Во фаза 1, морското дно на Тетис, откако го депонирал својот кимериски патник ослонет на Евроазија, продолжил да се спушта под Кимерија-Евроазија, издигнувајќи ги внатрешните Хелениди и Анатолидите. Фаза 2 е пристигнувањето на друг терен, Јадранската или Апулиската плоча од југозапад, која се навалува под Кимерија-Евроазија и ја подига својата маргина во Динаридите и надворешните Хелениди во еоценот и олигоценот.

Геолошката фаза била поставена за најновата орогена зона, која се развила во миоценот и плиоценот. Вообичаено е Тетис да се смета за исчезната, заменета со Месогејското море, плочата и орогенезата, кои биле преодни кон Медитеранот. Месогејската плоча е од Гондвана, односно претходникот на Африканската плоча. Оваа плоча, движејќи се на север додека Гондвана се приближувала до алпско-кимериско-евроазиската плоча, се спуштала под неа во предокот на Хеленскиот Ров. Резултатот бил подигање на предната страна и „ексхумација“ на Пелопонез и Крит. Почнал да мигрира на југ со проширување на заден лак, излегувајќи во Месогејското Море и станувајќи лачен. Оттука геолошката приказна станала попозната, и е спомната погоре.

Квартерниот период во Егејското Море бил време на раседи за да се прилагоди на сегашните притисоци. Во плиоценот, проширувањето било СИ-ЈЗ, предизвикувајќи „нормални дефекти со висок агол во тренд СЗ-ЈИ. Во кватернарот, насоката на продолжување се промени во С-Ј со раседи во тренд И-З.

Вулкани на лакот

Активниот дел Јужноегејскиот Вулкански Лак опфаќа голем број неактивни и историски вулкани, вклучувајќи ги Соусаки, Егина, Метана, Милош, Санторини и Колумбо, Кос, Нисирос и Јали и Акиарлар. Од сите тие, само Санторини, Колумбо и Нисирос, или еруптирале или покажале значителни докази за немири во текот на изминатите 100 години.

Една од најзабележаните вулкански ерупции од овој лак се случила на островот Санторини во II милениум п.н.е. За време на катастрофалната вулканска ерупција на Санторини, градот Акротири од бронзеното време бил уништен, а археолошките остатоци станале добро сочувани под вулканската пепел.

Поврзано

Наводи

Мунтракис, Д. (2005). „Терциерна и квартерна тектоника во Егејското подрачје“. Во Г. Е. Вугиукалакис; М. Фитикас (уред.). Јужноегејскиот активен вулкански лак: сегашно знаење и идни перспективи. Случувања во вулканологијата 7. Бурлингтон: Наука на Елсевиер. ISBN 9780080457574. OCLC 469386658.

Надворешни врски

Јужноегејски Вулкански Лак на Ризницата ^?