Фјалсатерн
Фјалсатерн е мала планина во јужна Удевала, Шведска. Нејзиниот врв достигнува 105.9 метарs (347 ст) надморска височина според една проценка од 1950 година (претходната проценка од 1903 година ја ставила на 300 шведски стапки),[1] што ја прави втора највисока област во областа.[2] Таму локалниот политичар и публицист Туре Малмгрен (1851–1922) почнал да го гради својот грандиозен замок Туреборг, денес руина, во 1899 година. По должината на неговите падини, Малмгрен изградил неколку други структури, меѓу нив и лажната средновековна летна резиденција Фјалсатерн, и неговата сопствена гробница.[3] Областа некогаш беше целосно неплодна, но Малмгрен – кој се занимаваше со движењето за садење дрвја од тоа време – ѝ вети на својата сопруга Хилма дека еден ден ќе може да оди под дрвјата на Фјалсатерн и почна да ја засадува густата шума денес.[4] Природен резерват именуван по него, долините Туре, се наоѓа на источната страна на планината.
За време на Втората светска војна, Фјалсатерн го користеле шведските вооружени сили за воздушна одбрана на градот, како видиковец. Кога замокот Туреборг изгоре во 1950 година, висината на планината им отежна на пожарникарите да стигнат до огнот.[3] На Фјалсатерн не се познати историски остатоци кои датираат пред употребата на Туре Малмгрен на областа, но неколку локалитети од камено доба се наоѓаат покрај неговата нога,[5] и наставката „-сетер“ често укажува дека областа историски била користена за пасење добиток од шуми.[6]
Наводи
уреди- ↑ Hemgren, Karl (1903). „Promenader i staden och dess utkanter“. Bohusläningen Uddevalla 1878–1903 (шведски). Gothenburg: Bohusläningen. стр. 30.
- ↑ Olsson, Alban (27 November 1950). „Minnen från Tureborg i gammal och ny tid“. Bohusläningen (шведски). Uddevalla.
- ↑ 3,0 3,1 Hansson, Wilhelm (2002) [First published 1968]. Drömmarnas riddarborg (шведски) (3. изд.). Uddevalla: Villa Elfkullen Association.
- ↑ Sandberg, Torsten (1931). „Födelsedagsintervju med fru Hilma Malmgren“. Bohusläningen (шведски). Uddevalla.
- ↑ „Fornsök“. www.raa.se (шведски). Swedish National Heritage Board. Посетено на 22 April 2015.
- ↑ Pamp, Bengt (1988). Ortnamnen i Sverige (шведски). Lund: Studentlitteratur. стр. 50.