Ѓорѓи Абаџиев: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
Нема опис на уредувањето |
||
Ред 1:
Ѓорѓи Абаџиев е роден на 7 октомври 1910 во Дојран. Татко му Димитар(1882-1963) бил терзија и со својот занает тешко печалел за егзистенција на семејството. Мајка му Марионка(1890-1914), вредна и добра домаќинка(по моминско презиме Дончева), произлегува од револуционерно семејство. Нејзиниот татко Дионис Дончев бил активен учесник во национално-револуционерното движење во Македонија. Поголемиот син Александар бил роден 1908 година. Марика умира 1908 година на 25 годишна возраст. За време на Првата светска војна, поточно во 1916 година, со целосна исселување на Дојранци од страна на бугарските власти, а потоа и рушењето и палењето на Дојран, фамилијата на Ѓорѓи, односно Димитар со двајцата синови заминува во Неготино. Таму останува околу 2 години и во 1918 година емигрира во Грција во Гумурџина и Деде Агач, каде останува исто така 2 години. Во 1920 година Димитар се враќа од Француско заробеништво и со синовите пребегнува во Бугарија во градот Бургас кадешто работи како рибар. Во 1921 година се доселува во Плевен и работи како фурнаџија. Во Плевен е убиен поголемиот син Александар од "Михаиловистичките изроди", поради што Димитар веднаш се преселува во Горна Џумаја каде работи како градинар и аргат по тутунските ниви. Во Горна Џумаја(денешен Благоевград-Пиринска Македонија) живеат 8 години од 1924 до 1932 година. Ѓорѓи таму го завршува средното гимназиско образование. Во 1932 година се доселуваат во Софија. Неколку месеци Ѓорѓи бил без работа за најпосле да се вработи во каучуковата фабрика "Зебра" во Курилово, а подоцна доаѓа и татко му Димитар со три ќерки од бракот со Марија(Бугарка), за да работи во истата фабрика. Од 1934 до 1939 година Ѓорѓи студира на Правниот факултет. Во полетокот на 1939 година поради тоа што бил еден од организаторите на штрајкот во фабриката, бил отпуштен од работа. Затоа доаѓа во Скопје каде што се вработува како регистратор за пензиско одделение на Дирекцијата на државни долгови во Софија. На таа работа останува до 1 декември 1941 година. Во 1939 година во Софија Ѓорѓе се жени со Божија Дионисова накова од Солун(Македонка) и до тој брак им се раѓаат три деца: Соња, Искра и Димитар.▼
За време на неговото студирање зема активно учество во организацијата на прогресивната македонска емиграција и се оформува како активен деец на македонското-ослободително движење. Тој е еден од десетте основоположници-основачи на македонскиот литературен кружок во Софија кој работи од 1938 до 1941 година. Овој кружок постојано наоѓал поводи и форми за собирање на луѓето, пред се маледонските емигранти, за да ги пропагира прогресивните комунистички идеи, да се зборува за Македонија и за начините со кои таа може да се ослободи од туѓото ропство и да заживее самостоен државен и културен живот. Една таква средба е одржана за време на пречекот на новата 1940 година, на кој собир присуствувале повеќе сленови на кружокот или луѓе блиски на него: Тодор павлов, Павел Шатев, Михаил Герџиков, Ружа Делчева(сестра на Гоце Делчев), Туше Делииванов, Александра Хаџидимова, Александар Мартулов, Ристо Москов и други. Такви состаноци биле свикувани повеќепати на различни места како на пр. кафеаната на Туше Чоров(син на Ружа Делчева), на Пирин планина и.т.н. Исто така Ѓорѓи Абаџиев учествувал во редактирањето на весникот "Македонски вести" од 1935-1937 година кој остро ги застапувал правата и интересите на македонското национално ослободување. Во тие години, поточно 1936 година, ја објавува својата прва книга-проза "Труд и луѓе" со тема од животот на индустриските работници.▼
Во текот на Втората Светста Војна учествувал во илегалната работа против фашистичкиот режим на Бугарија. Бил член на привременото македонско претставништво во Софија, формирано од главниот штаб на НОБ и ПОМ во Македонија во 1844 година. Истовремено ја врши должноста секретар на националниот комитет на македонската емиграција во Бугарија. Бил член на Македонскиот Научен Институт во Софија (1946-1947г.). По паѓањето на фашистичкиот режим во Бугарија го редактира весникот "Македонско знаме". Во почетокот на 1948 година се враќа во својата татковина Македонија и се сели во Скопје, каде што работи како писател, публицист и историчар и како таков се залага за основањето на Институтот за национална историја. На 8-ми март 1953г. културното друштво "Матица на иселениците од Македонија" го оджува своето второгодишно собрание каде Ѓорѓи заедно со Владо Малески е избран за секретар на "Mатица" (всушност, еден од секретарите).▼
▲Ѓорѓи Абаџиев е роден на 7 октомври 1910 во Дојран. Татко му Димитар(1882-1963) бил терзија и со својот занает тешко печалел за егзистенција на семејството. Мајка му Марионка(1890-1914), вредна и добра домаќинка(по моминско презиме Дончева), произлегува од револуционерно семејство. Нејзиниот татко Дионис Дончев бил активен учесник во национално-револуционерното движење во Македонија. Поголемиот син Александар бил роден 1908 година. Марика умира 1908 година на 25 годишна возраст. За време на Првата светска војна, поточно во 1916 година, со целосна исселување на Дојранци од страна на бугарските власти, а потоа и рушењето и палењето на Дојран, фамилијата на Ѓорѓи, односно Димитар со двајцата синови заминува во Неготино. Таму останува околу 2 години и во 1918 година емигрира во Грција во Гумурџина и Деде Агач, каде останува исто така 2 години. Во 1920 година Димитар се враќа од Француско заробеништво и со синовите пребегнува во Бугарија во градот Бургас кадешто работи како рибар. Во 1921 година се доселува во Плевен и работи како фурнаџија. Во Плевен е убиен поголемиот син Александар од "Михаиловистичките изроди", поради што Димитар веднаш се преселува во Горна Џумаја каде работи како градинар и аргат по тутунските ниви. Во Горна Џумаја(денешен Благоевград-Пиринска Македонија) живеат 8 години од 1924 до 1932 година. Ѓорѓи таму го завршува средното гимназиско образование. Во 1932 година се доселуваат во Софија. Неколку месеци Ѓорѓи бил без работа за најпосле да се вработи во каучуковата фабрика "Зебра" во Курилово, а подоцна доаѓа и татко му Димитар со три ќерки од бракот со Марија(Бугарка), за да работи во истата фабрика. Од 1934 до 1939 година Ѓорѓи студира на Правниот факултет. Во полетокот на 1939 година поради тоа што бил еден од организаторите на штрајкот во фабриката, бил отпуштен од работа. Затоа доаѓа во Скопје каде што се вработува како регистратор за пензиско одделение на Дирекцијата на државни долгови во Софија. На таа работа останува до 1 декември 1941 година. Во 1939 година во Софија Ѓорѓе се жени со Божија Дионисова накова од Солун(Македонка) и до тој брак им се раѓаат три деца: Соња, Искра и Димитар.
▲ За време на неговото студирање зема активно учество во организацијата на прогресивната македонска емиграција и се оформува како активен деец на македонското-ослободително движење. Тој е еден од десетте основоположници-основачи на македонскиот литературен кружок во Софија кој работи од 1938 до 1941 година. Овој кружок постојано наоѓал поводи и форми за собирање на луѓето, пред се маледонските емигранти, за да ги пропагира прогресивните комунистички идеи, да се зборува за Македонија и за начините со кои таа може да се ослободи од туѓото ропство и да заживее самостоен државен и културен живот. Една таква средба е одржана за време на пречекот на новата 1940 година, на кој собир присуствувале повеќе сленови на кружокот или луѓе блиски на него: Тодор павлов, Павел Шатев, Михаил Герџиков, Ружа Делчева(сестра на Гоце Делчев), Туше Делииванов, Александра Хаџидимова, Александар Мартулов, Ристо Москов и други. Такви состаноци биле свикувани повеќепати на различни места како на пр. кафеаната на Туше Чоров(син на Ружа Делчева), на Пирин планина и.т.н. Исто така Ѓорѓи Абаџиев учествувал во редактирањето на весникот "Македонски вести" од 1935-1937 година кој остро ги застапувал правата и интересите на македонското национално ослободување. Во тие години, поточно 1936 година, ја објавува својата прва книга-проза "Труд и луѓе" со тема од животот на индустриските работници.
▲ Во текот на Втората Светста Војна учествувал во илегалната работа против фашистичкиот режим на Бугарија. Бил член на привременото македонско претставништво во Софија, формирано од главниот штаб на НОБ и ПОМ во Македонија во 1844 година. Истовремено ја врши должноста секретар на националниот комитет на македонската емиграција во Бугарија. Бил член на Македонскиот Научен Институт во Софија (1946-1947г.). По паѓањето на фашистичкиот режим во Бугарија го редактира весникот "Македонско знаме". Во почетокот на 1948 година се враќа во својата татковина Македонија и се сели во Скопје, каде што работи како писател, публицист и историчар и како таков се залага за основањето на Институтот за национална историја. На 8-ми март 1953г. културното друштво "Матица на иселениците од Македонија" го оджува своето второгодишно собрание каде Ѓорѓи заедно со Владо Малески е избран за секретар на "Mатица" (всушност, еден од секретарите).
Покрај сите негови дејности, главна преокупација му е пишувањето и за краток период ги пишува и издава следниве трудови:
Ред 17 ⟶ 15:
1962 година "Табакерата" во Скопје-раскази
Сценариото за филмот „Мис Стон“ (1958) е неговиот прв чекор во филмската уметност. Пишува и сценарија и радио драми, а неговите дела се преведувани на српски и албански јазик. За својот богат литературен опус во 1948 година е награден за проза од владата на НРМ, а во 1961 година е награден со октомвриската награда за романот "Пустина".
Животниот и писателскиот пат на Ѓорѓи Абаџиев завршува прерано. Во почетокот на шеесеттите година веќе разболен и поради скопскиот земјотрес од 26 јули 1963 година е евакуиран во Куманово. По случајност неговата смрт настапува на денот Илинден (2 август 1963г.) што ја исполнува смислата на целиот негов живот и писателството. Погребан е во Куманово. Во 1968г. на иницијатива на неговото семејство и со посредство на друштвото на писателите и Институтот за национална историја, неговите посмртни останки се пренесени на гробиштата "Бутел" во Скопје. При положувањето на последните останки за Ѓорѓи Абаџиев како личност, писател и историчар зборувал академикот Димитар Митрев.
| |||