* Четвртата клаузула ја регулира размената на заробениците.
Овој договор се покажал исклучително корисен за Бугарија, бидејќи земјата имала потреба од мир. Војската била изморена, престолнината [[Плиска]] се наоѓала во урнатини, а и самата [[Византија]] не претставувала повеќе закана за БугаритеПрабугарите. Договорот бил склучен за период од 30 години и бил почитуван и од двете страни. Истиот бил обновен со доаѓањето на новиот византиски император [[Михаил II (Византија)|Михаил II]]. Тоа можеби било продиктувано од размената на заклетвените ритуали меѓу двајцата владетели (Лав V требало да се заколне на паганските обичаи, а Омуртаг - по христијанските). Во [[823]] година избувнал бунтот на византискиот војсководец [[Тома Славјанинот]] кој започнал со опсада [[Константинопол]] со војниците со цел да се искачи на византискиот престол. Омуртаг му дал воена помош на царот Михаил II и ги нападнал бунтовничките трупи во грб. Активностите на бугарскиот владетел се или во согласност со клаузула од склучениот во [[816]] година мировен договор, или на лична иницијатива на ханот.
