Смртна казна во Аргентина
Смртната казна во Аргентина е укината и повеќе не е законска казна во земјата. Аргентина ја укинала смртната казна за обични злосторства во 1984 година и ја укинала за сите злосторства во 2008 година, поддржана од тогашната претседателка, Кристина Фернандез де Киршнер.[1][2][3] Аргентина гласала за сите осум Мораториуми на ООН за укинување на смртната казна, во 2007, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016, 2018 и 2020 година. Аргентина го потпишала вториот факултативен протокол кон Меѓународниот пакт за граѓански и политички права на 20 декември 2006 година и го ратификувала на 2 септември 2008 година.[4]
Историја
уредиАргентина ја вратила и укинала смртната казна неколку пати помеѓу 1922 година и нејзиното конечно укинување (за обични злосторства) во 1984 година.[5][6][7][8][9][10][11][12]
Наводи
уреди- ↑ „Abolitionist and retentionist countries (as of July 2018)“. Amnesty International. 23 October 2018. Посетено на July 23, 2022.
- ↑ „Argentina abolishes the death penalty“. Amnesty International. 12 September 2008. Посетено на July 23, 2022.
- ↑ „Argentina definitively abolishes the death penalty“. World Coalition Against The Death Penalty. 17 September 2008. Посетено на July 23, 2022.
- ↑ „12. Second Optional Protocol to the International Covenant on Civil and Political Rights, aiming at the abolition of the death penalty“. United Nations Treaty Collection. Посетено на July 23, 2022.
- ↑ Canaletti, Ricardo (13 July 2016). „La historia reciente de la pena de muerte en la Argentina - Ricardo Canaletti“. Архивирано од изворникот на 5 March 2017. Посетено на 23 July 2022.
- ↑ „Decreto Ley 10.363/1956“. Boletín Oficial de la República Argentina. Nº 18,171: 2.
- ↑ „Decreto Ley 10.593/1956“. Sistema Argentino de Información Jurídica.
- ↑ „Ley 18,701“. Boletín Oficial de la República Argentina. Nº 21,941: 1.
- ↑ „Ley 18.701“. Sistema Argentino de Información Jurídica.
- ↑ „Ley 20.509“. Boletín Oficial de la República Argentina. Nº 22,674: 3.
- ↑ „Ley 21.338“. Boletín Oficial de la República Argentina. Nº 23,438: 2.
- ↑ „Ley 23,077“. InfoLEG.