Пјеро (расказ)
„Пјеро“ (француски: Pierrot) ― расказ од францускиот писател Ги де Мопасан. Првично бил објавен на 1 октомври 1882 година во францускиот весник Le Gaulois. Една година подоцна, во 1883 година, се појавил во збирката раскази „Клукајдрвски песни“ (Contes de la bécasse).[1] Приказната била посветена на Анри Ружон, романописец и јавен службеник.[2]
| „Пјеро“ | |||
|---|---|---|---|
| од Ги де Мопасан | |||
 Фотографски портрет на Ги де Мопасан | |||
| Држава | Франција | ||
| Јазик | Француски | ||
| Серијал | Contes de la bécasse | ||
| Издаден во | Le Gaulois | ||
| Вид на публикација | Периодичен | ||
| Вид на медиум | Печатен | ||
| Датум на издавање | 1 октомври 1882 | ||
| Хронологија | |||
| |||
Заплет
уредиНа г-ѓа Лефевр, богата, скржава вдовица и се украдени десетина главици кромид од нејзината градина. Следејќи го советот на соседот, таа решава да купи мало куче. Пекарот и носи куче по име Пјеро. Кулето секогаш лае затоа што е гладно. Тоа дури и не го плаши крадецот.
Таа одбива да плати осум франци за животното и решава да го фрли Пјеро во Денехол, кој е бунар во кој завршуваат сите кучиња од областа. Тие полека умираат од глад и ги јадат оние што веќе умреле.
Го фрла Пјеро во бунарот, но кога ќе го слушне лаењето на кучето тоа и го кине срцето. Следните ноќи таа го гледа Пјеро во своите соништа, но таа продолжува да одбива да го плати данокот. За да ја смири својата грижа на совест, таа секој ден оди покрај дупката за да му фрли леб на Пјеро. Тогаш таа слуша второ куче во бунарот. Таа одбива да нахрани друго куче бидејќи било поголемо и посилно. Таа го остава Пјеро да умре.
Изданија
уреди- Пјеро, Мопасан, Контес и нови. Texte établi et annoté par Louis Forestier, Bibliothèque de la Pléiade, изданија Галимар, 1974
Наводи
уреди- ↑ Volume Maupassant, contes et nouvelles, p. 1464, Bibliothèque de la Pléiade
- ↑ Volume Maupassant, contes et nouvelles, p. 1465, Bibliothèque de la Pléiade