Литературен нихилизам

Нихилизам во литературата

Самиот збор нихилизам има историско потекло, ставот кој го застапува е НЕ, како што може да се види во последниот пасус на Шекспировиот Макбет-преку незборувањето на Макбет за универзалното пропаѓање ниту за експанзијата туку за животинскиот и моментален факт на човечката смрт.

Во културата на 19-сетиот век, на нихилизмот посебна моќ му дава рускиот писател Иван Тургењев во неговиот роман “Татковци и синови”(1862) за да ја опише точката на гледање на радикалната руска интелегенција, која се состоела од студенти од високата класа кои гајат илузии за бавниот од на реформистите. Првиот гласноговорник на оваа нова филозофија е Д. И. Писарев (1840-1868) кој артикулирал програма на револуционерни утилитарианисти и се залагаат за насилството како инструмент за социјални промени. Самиот збор нихилизам се користи на индицира група на филозофи кои немаат морален сензибилитет, не веруваат во вистина, убавина и љубов или каква било вредност на социалните конвенции. Делата на Алберт Ками може да се одликува како нихилистичко дело.

Во современата литература темите на нихилизмот може да се најдат кај Курт Вонегат, Чак Палахник, во неговото дело “Fight Club” од 1996 година, бидејќи главната цел во романот е “проектот mayhem” кој претставува уништување на модерната цивилизација за да се реизгради човештвото, иако авторот тврди дека не го промислил овој фокус на субјектот.