Кредибилитет ги опфаќа објективните и субјективните компоненти на веродостојноста на изворот или пораката.

Научниците кои се доктори на науки, се сметаат за веродостојни извори од нивната област

Кредибилитетот има две клучни компоненти: доверливост и експертиза, кои имаат објективни и субјективни компоненти. Доверливоста се заснова повеќе на субјективни фактори, но може да вклучи објективни мерења како што е воспоставената сигурност. Експертизата може да биде слично субјективно опфатена, но исто така вклучува и релативно објективни одлики на изворот или пораката (на пример, квалификации, сертификација или квалитет на информации).[1] Средните компоненти на кредибилитетот вклучуваат изворна динамика (харизма) и физичка привлечност.

Наводи

уреди
  1. Flanagin and Metzger (2008), Digital media and youth: Unparalleled opportunity and unprecedented responsibility. In M. Metzger, & A. Flanagin (Editors), Digital media, youth, and credibility (pp. 5–28). Cambridge, MA: The MIT Press.