Движење од 1968 година во Италија

Движењето од 1968 година во Италија или Сесантото било инспирирано од одвратноста кон традиционалното италијанско општество и меѓународните протести. Во мај 1968 година, сите универзитети, освен Бокони, биле окупирани. Во истиот месец сто уметници, меѓу кои и Џо Помодоро, Арналдо Помодоро, Ернесто Трекани и Џани Дова 15 дена го окупирале Триеналето на Палацо дела.

Движење '68

Позадината на движењето потекнува од ново трансформираната економија на Италија. Земјата неодамна ја зголемила индустријализацијата и почнала да се развива нова модерна култура. Движењето имало свои корени во штрајковите и универзитетските окупации во 1960-тите, заедно со меѓународните наслови за социјалистичките политички триумфи во Студената војна.

Студентите од работно или селанско потекло главно го поттикнале движењето во обид да го променат традиционалното капиталистичко и патријархално општество. Новиот образовен систем овозможил големото население да се образува и, со такво образование, да ги доведе во прашање општествените функции. Немирите започнале со студентски протести кои првично биле потценети од политичарите и печатот; ова набрзо се претворило во „борба на работниците“.

Во првите моменти од студентскиот протест, десницата на универзитетите била меѓу лидерите на движењето. Битката кај Вале Џулија на Универзитетот во Рим на 1 март 1968 година била последната акција во која левичарските и десничарските студенти биле заедно бидејќи на 16 март по нападот на Универзитетот Ла Сапиенца, имало јаз меѓу „движечките“ и реакционерите. Левицата дошла да доминира во движењето и десничарските дебати за тоа кои активности треба да се искористат за да се продолжи движењето.

Последици

Контракултурните ставови на движењето завршиле со создавање конфликти во италијанската левица. Движењето навистина донело форма на солидарност меѓу младите и се создало нова политизирана генерација. Се расправа за тоа кога и како се формирала нова политичка генерација.