Верска корпорација
Верска или Религиозна корпорација е вид на верска непрофитна организација, која е законски инкорпорирана. Често овие типови на корпорации се признати според законот на супнационално ниво, на пример, од страна на сојузна држава или покраинска влада. Владината агенција одговорна за регулирање на таквите корпорации вообичаено е официјален носител на евиденција, овој носител може да биде, на пример, државниот секретар. Во Соединетите Американски Држави, религиозните корпорации се формираат како и сите други непрофитни корпорации со поднесување членови за основање до државата. Статиите на верските корпорации треба да го имаат стандардниот јазик, кој е ослободен од даноци, што го бара Службата за внатрешни приходи (СВП, IRS).
Во САД, верските корпорации подлежат на помалку ригорозни државни и федерални барања за поднесување и известување од другите организации ослободени од данок, како што се непрофитните корпорации од заемна корист или непрофитните корпорации од јавен интерес.[1] Во зависност од државата во која се наоѓаат, тие исто така може да бидат ослободени од некои од инспекциите или стандардите според кои се регулирани нерелигиозните групи кои ги нудат истите услуги.[2]
Верски корпорации
Постојат четири различни форми на верски корпорации во однос на нивните закони и начинот на кој тие функционираат во рамките на владата. Четирите класи се „агрегатната корпорација, повереничка корпорација, модерната форма на корпорациските ѓони, и Римокатоличката црква.[3]
Римокатоличката црква е призната како корпорација врз основа на договор од 1898 година во Шпанија. Другите верски корпорации го добиваат својот статус од повелби кои им ги доделува државата. Сите верски, приватни и граѓански корпорации се создадени со цел да ги водат секуларните работи на црквата со која се поврзани. Црквата кога доаѓа до организација може да биде целосно независна од другите свештенички здруженија; или можеби подреден дел на некоја општа корпорација или деноминација во која има надредени министерски трибунали, со општа и крајна моќ на судството врз целото членство на општата организација.[3]
Според Генералната конференција од 1872 година, во согласност со понудената резолуцијата, по консултации, а потоа одобрена од Комитетот за проширување на црквата, бискупите добиле упатство „да назначат, во секоја држава и територија, и во дистриктот на Колумбија, по едно лице научени во законот, чија должност ќе биде бесплатно да му достави на Одборот на црковното проширување форма на акт (deed), форми на хипотеки (mortgages) и оставини (bequests), и обрасци за правно вградување на цркви, со писмени предлози во врска со тоа како што може да се смета дека е пожелно.“[3]
Законите на различните држави откриваат дека, покрај различноста на законските одредби кои се однесуваат на добротворни и верски корпорации, и корпорациите во различни држави имаат различни законски одредби.[4]
Секоја држава има свои закони во врска со добротворните организации, особено оние од верски природа. Секоја држава има општи насоки што мора да ги следи за да ја прогласи способноста на овие корпорации да бидат ослободени од даноци и да функционираат како корпорацијата.
Федералните даночни закони ги прикажуваат законите за верските организации и корпорации и откриваат даночни информации што треба да се земат предвид за даночно ослободување. Организацијата не смее да биде организирана или да функционира во корист на приватни интереси и ниту еден дел од нето заработката на член 501 организација не смее да се употребува во корист на кој било приватен акционер/поединец. Ако организацијата е вклучена во трансакција со вишок бенефиции со лице кое има значително влијание врз организацијата, може да се наметне акцизки данок на лицето како и на сите менаџери на организацијата кои се согласуваат со трансакцијата.
Црквите и корпорациите кои се асоцираат со нив автоматски се сметаат за ослободени од данок и не се обврзани да аплицираат и да добијат признавање од СВП. На донаторите им е дозволено да бараат добротворен одбиток за донации на црква што ги исполнува условите од секцијата 501(c)(3), и покрај тоа што црквата ниту побарала ниту добила признание од СВП, ослободувајќи ја од даноци. Дополнително, бидејќи црквите и одредени други религиозни организации не се обврзани да поднесат годишен извештај или известување до СВП, тие не подлежат на автоматско отповикување на ослободувањето ако не успеат да поднесат таков извештај.[5]
Корпорациски ѓон уреди
Верските корпорации имаат дозвола да назначат лице кое ќе дејствува во својство на корпорациски ѓон. Ова е лице кое делува како официјален носител на титулата на имотот, итн.
Поврзано уреди
Наводи уреди
- ↑ Tax Information for Churches and Religious Organizations
- ↑ Henriques, Diana B. (8 October 2006). „As Exemptions Grow, Religion Outweighs Regulation“. New York Times. Посетено на 29 May 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Zollmann, Carl (June 1915). „Powers of American Religious Corporations“. Michigan Law Review. 13 (8): 646. doi:10.2307/1275756.
- ↑ Kynett, Alpha Jefferson (1895). The Religion of the Republic, and Laws of Religious Corporations: A Treatise on the American Social Structure, Civil and Religious: Being a Concise Statement of the Relations of the States of the Union to the Federal Government, Constituting the United States of America, and of the Relations of the Christian Religion to Each and All; Together with the Laws of the Several States Concerning Religious Societies, Corporations, Title-deeds, Wills, Etc., and Forms in Harmony with the Laws (англиски). Cranston & Curts.
- ↑ „Churches, Integrated Auxiliaries, and Conventions or Associations of Churches | Internal Revenue Service“. www.irs.gov (англиски). Посетено на 2022-11-15.