Википедија

Србо Игњатовиќ

Србо Игњатовиќ, крстено Србољуб (Књажевац, 11 април 1946) е српски писател, литературен критичар, поет и раскажувач. Тој бил претседател на Друштвото на писателите на Србија до 2010 година, на Управниот одбор на УКС во 2012 година предложен е за дописен член на Српската академија на науките и уметностите.[1] Тој е главен уредник на списанието Современик и уредник на Апостроф.

Срба Игњатовиќ
Србо Игњатовиќ

Член е и основач на Здружението за култура, уметност и меѓународна соработка „Адлигат“, од 2010 година.

Дела (библиографија) уреди

 
Србо Игњатовиќ, цртеж Момчило Голубовиќ.
 
Србо Игњатовиќ, цртеж во боја на Јавор Рашајски.

Срба Игњатовиќ е роден на 11 април 1946 година во Књажевац, каде што завршил основно училиште и гимназија. Дипломирал, а потоа магистрирал на Филолошкиот факултет на Универзитетот во Белград.

Игњатовиќ е присутен во културниот живот уште од младоста. Како средношколец пишувал за училишниот весник Наши погледи, кој го уредувал, а за десетгодишнината на трудот ја подготвил збирката „Четиринаесет песни“.[2] Во текот на својата долга и значајна кариера бил уредник на Младински новини, Книжевни зборови, и е еден од основачите на библиотеката на првите книги Пегаз, списанието Односи, но и уредник-соработник во повеќе издавачки куќи и стручно лице, уредник во книжевните весници НИРО .

Игњатовиќ се занимавал и со книжевна критика и повремено пишувал критики за Политика, Илустрована политика, Вечерње новости. Бил и колумнист во Книжевни новини, Ослободување и други значајни весници, објавувајќи литературни текстови во весници и списанија на целиот поранешен југословенски културен простор. До денес има објавено деветнаесет книги со критики, есеи и студии.

Србо Игњатовиќ, освен како литературен критичар, е познат и како поет и раскажувач. Првата поетска книга ја објавил во 1971 година под наслов „Оние што немаат душа“, а до денес има објавено вкупно единаесет. Претставителниот избор од поезијата на Игњатовиќ „Варварите на Понтот“ го објавила белградска „ Просвета 2000“ година, а во 2012 г. Игњатовиќ подготвил и објавил избор од неговите песни „Голем вид“ (Вук, Лозница) и „Слободен пад“ (Српско книжевно друштво, Белград). Поезијата на Игњатовиќ е преведена на романски, бугарски, македонски, чешки, италијански, германски и англиски јазик и е застапена во голем број домашни и странски антологии поезија. Има напишано и осум книги прозни, главно раскази.

Од 1965 година Игњатовиќ има статус на слободен уметник, а од 1970 г. тој е член на Друштвото на писателите на Србија, каде што долги години бил претседател. Тој е член на Академијата АСЛА во Орадеа (Романија) и на Словенечката академија за литература и уметност во Варна (Бугарија). Покрај тоа, член е и основач на Здружението за култура, уметност и меѓународна соработка „Адлигат“, чие создавање несебично го поддржувал од самиот почеток. Своето наследство го формирал веднаш по повторното отворање на библиотеката Лазиќ 2009/2010 година, две години пред Здружението да биде официјално регистрирано и со тоа значително да помогне во развојот на проектот.

Во 2010 година прогласен е за почесен граѓанин на Књажевац, каде со годините често им помагал на локалните автори, а значително придонел за обликувањето на књажевачката книжевна сцена.[2] По повод отворањето на фестивалот за младинска култура во Књажевац на Србија, тој го напишал сценариото, а повремено бил и во поетското жири на фестивалот.[2]

Србо Игњатовиќ моментално работи како главен и одговорен уредник на списанието Савременик и уредник на Апостроф, чиј основач е и тој. Член е на редакцијата на списанието „ Исток “, кое излегува во Књажевац.

Признанија уреди

Игњатовиќ е добитник на повеќе книжевни награди:

  • Големиот печат на градот Сремски Карловац ,
  • Награда Исидора Секулиќ
  • Наградата „Љубиша Јоциќ“
  • Награда Милан Богдановиќ
  • Златни беочуг КПУ Белград
  • Кондир косовски девојки
  • Награда Милан Ракиќ
  • Наградата „Србољуб Митиќ“
  • Награда Змај Огнени Вук
  • Златен Орфеј
  • Морава повелба
  • Рамонда Србица
  • Награда Миодраг Ќупиќ
  • Вукова награда
  • Награда Ѓурински шешир
  • Троношки родослов и многу други.

Во Романија му биле врачени:

  • Гран при Никита Станеску (1995),
  • Големата награда на Лучијан Блага (1997),
  • Награда Лучијан Блага на Романската академија (2005) и
  • Голема базјашка повелба (2008). Нему му била доделена во Чешка

Во Чешка, тој бил награден со европски медал „Франц Кафка“ (Прага, 2003), а исто така и добитник на медалот „Никола Тесла“ на Раум унд Цајт (2009) и Големата награда „Летечки пердув“ на Меѓународниот Поетски фестивал Словенски загрљај (Варна, 2010).

Добитник е на специјална награда од Владата на Република Србија за исклучителен придонес во националната култура (2007) и Повелба за животно дело на Друштвото на писателите на Србија (2019).

Дела (библиографија) уреди

Книжевна критика, есеи, студии уреди

Тој напишал (заедно со Синиша Ристиќ) воведна студија за монографијата Поврзувачки бранови со ѕвездите: лирски опсези од Милена Павловиќ Барили (Белград, 1998), како и уметничката монографија Драган Савиќ (1990).

Поезија уреди

Проза уреди

Драма уреди

  • Фарсата што излегува на штиците на тројца кралеви од Данска била вклучена во Современа српска драма 5, 1999 година.

Преводи на странски јазици уреди

Преведен е на повеќе странски јазици.

Библиофилски илустрирани изданија уреди

  • Десетто коло, одвоено од списанието Знак бр. 2-3, Белград, 1972 г.
  • Распространето меко море од соништата, избор на стихови, графики и објавено од Сенадин Турсиќ, Белград, 1980 година.
  • Расљар, цртежи на Драган Пешиќ, текстови на Србе Игњатовиќ, каталог-плоча, издадена од Галеријата на графичкиот колектив, Белград, 1991 г.
  • Жива книга, избор на проза во заедницата со Дејан Богојевиќ, Књажевац, 2007 г.

Зборник на трудови уреди

  • Читајќи го Србо Игњатовиќ, збирка осврти и критики за литературното дело на Игњатовиќ е објавена во издание на Апостроф, Белград, 2013 година.

Наследството на Србо Игњатовиќ уреди

 
Србо Игњатовиќ при донацијата на книги за оставнината.

Наследството на Србо Игњатовиќ се наоѓа во Здружението за култура, уметност и меѓународна соработка „Адлигат“ во Белград, а ја содржи неговата лична библиотека, ракописи, фотографии, лични предмети, но и целата архива на издавачката куќа Апостроф, чиј основач е тој., архивата на списанието Савременик и документацијата УКС од периодот кога тој бил негов претседател.[3] Наследството го вклучува и првиот примерок од неговата прва книга, која ја подарил на своите родители, а по нивната смрт на Здружението Адлигат, како и десетици први изданија на српски книги со неговите белешки и посвети и стотици книги со посвета на неговите колеги. Дополнително, на Здружението му ја врачил и наградата „Ѓурин шешир“ и барелефот што го добил со неа, што Србо го добил за необјавената стихозбирка Синабар.[4] Наследството на Игњатовиќ содржи и избрана збирка публикации за животот и делото на Никола Радошевиќ, близок пријател на Србо, и значајна збирка книги, предмети и посвети поврзани со романската литература.

Од формирањето на оставината во 2010 година до денес, Игњатовиќ на Здружението му подарил повеќе од 15.000 книги со повеќе од 1.500 посвети и потписи на домашни и странски колеги.

Галерија уреди

  •  
  •  
  •  
    Дел од библиотеката, книги и лични предмети
  •  
    Некои од книгите на Србо Игњатовиќ во неговата оставина

Наводи уреди

  1. ↑ „За дописне чланове САНУ предложено 18 књижевника“ (ср). Радио-телевизија Републике Српске. 30. 3. 2012. Посетено на 31. 3. 2012. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate=, |date= (help)CS1-одржување: непрепознаен јазик (link)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 „Игњатовић, Срба – Завичајни појмовник“ (српски). Посетено на 2020-07-24.
  3. ↑ „Легат Србе Игњатовића“ (англиски). Посетено на 2020-07-24.
  4. ↑ „Ђурин и Србин шешир“. Србија међу књигама. 7–18: 13. 2018. ISSN 2620-1801 – преку Удружењe за културу, уметности и међународну сарадњу „Адлигат”.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Србо_Игњатовиќ&oldid=4803078“