Окер
Окер (од латински ochra: беложолт од грч. ὤχρα, според ὠχρός : жолт; блед) — природен неоргански пигмент чија главна состојка, покрај поголемите примеси на (природна) глина, е хидриран железен (III) оксид (FeOOHx0,4 H 2 O), а содржи и некои соединенија на манган и калциум. Како што се зголемува содржината на железо (и манган), бојата на окер се менува од жолта во кафена и црвенокафеава. Ја менува бојата и со жарење; прво станува појак (поинтензивен), а потоа преминува во потемни нијанси со истовремено зголемување на моќта на покривање. Во праисторијата окерот се користел за боење и сликање, но и за обредни цели. Црвениот окер ја симболизира бојата на животот и античките народи му ја припишувале моќта на крвта. Веќе од старото камено време (палеолит) се користел за посипување на телото на покојникот или се прицврстувал на покојникот во гробот како грутка. Затоа некои праисториски заедници биле именувани по овој обичај, на пример културата на окер гробови. Подоцна се користел како важен пигмент за бои и лакови (боја), а денес е речиси целосно заменет со синтетички железни оксиди, па затоа жолтиот синтетички железен оксид се нарекува и окер.[1] Окерот е пигмент претежно темномат жолт (окер), но и жолтокафеав до црвенокафеав. Содржи различен дел од гетит и соединенија на манган и калциум со поголеми примеси на глина.[2]
| Окер | |
|---|---|
 Бојни координати | |
| Хекс. тројка | #CC7722 |
| Извор | [се бара извор] |
Неоргански обоени пигменти уреди
До денес познати се стотици различни неоргански обоени пигменти, кои се разликуваат едни од други по боја и други својства. Според хемискиот состав, како што обично се опишуваат пигментите, постојат четири главни групи пигменти: оксидни пигменти, сулфидни и селенидни пигменти, хроматни пигменти и цијанидни пигменти. Што се однесува до бојата, неорганските пигменти, со исклучок на белиот и црниот, може да се бројат како црвени, кафеави, портокалови, жолти, зелени и сини пигменти. Бојата и хемискиот состав не се директно поврзани. На пример, црвената боја ја добиваат, меѓу другото, железен оксид и кадмиум сулфоселенид, додека различни оксиди, дури и од ист метал, железо, можат да бидат црвена, кафеава, портокалова, жолта или црна, вклучувајќи ги и преодните тонови помеѓу овие бои.
Оксидни пигменти уреди
Во оксидни пигменти се вбројуваат едноставните оксиди и хидрираните оксиди на железо и хром, како и мешани пигменти со спинелна или рутилна структура. Групата оксидни пигменти е високо ценета поради нејзината издржливост на светлина, добра покривна моќ, инертност и отпорност на растворувачи и хемикалии и отпорност на температури до 500 °C (освен некои железни оксиди). Покрај овие својства, оксидните пигменти се исто така погодни поради нивната ниска цена.
Природни железни оксиди уреди
Природните железни оксиди се широко распространети во железните руди ширум светот, но релативно малку руди се доволно чисти за да биде исплатлива нивната употреба во производството на пигменти. Природните пигменти од железен оксид обично се именувани по депозитите на рудата. Познати се шпански црвени, персиски црвени, сиена жолти пигменти и така натаму. Што се однесува до хемискиот состав, природните пигменти од железен оксид содржат, со многу примеси, одредени хемиски соединенија на железо: железо (III) оксид (α Fe2O3) во црвените пигменти, т.е. хидриран железен (III) оксид, гетит (α FeOOH) во жолти пигменти. Првото соединение се наоѓа во железната руда хематит, а второто во рудата лимонит. За да се произведе пигмент од руди, тие се подложуваат на постапки кои зависат од составот на рудата и примесите што треба да се отстранат. Рудата се дроби, примесите се отстрануваат колку што е можно, потоа производот се суши, понекогаш се калцинира и се меле. Сушењето и калцинирањето се чувствителни постапки бидејќи загубата на вода, која се јавува во оваа прилика, може да ја промени нијансата на пигментот. Затоа, времетраењето и температурата на сушењето и жарењето се многу важни и треба внимателно да се контролираат. Добро познати природни пигменти од железо оксид се железно црвено, окер и умбер.