Лоренцо Лото
Лоренцо Лото (* Тревизо, околу 1480 - Лорето, 1556) — северноиталијански сликар, цртач и илустратор. Ѝ припаѓал на школата за венецијанското сликарство. Сликал главно олтарни слики, портрети и библиски сцени. Во времето на неговото творештво, кое е ерата на високата ренесанса, неговото сликарство претставува, со своите нервозни и ексцентрични врамувања и изобличувања, преодна фаза помеѓу Фирентинската ренесанса и римскиот маниризам од XVI век.
| Лоренцо Лото Lorenzo Lotto | |
|---|---|
_presumably_self_portrait_31862-p.jpg) Можен автопортрет припишан на Лоренцо Лото, 1540-ти, Музеј Тисен-Борнемиса[1] | |
| Роден(а) | Лоренцо Лото околу 1480 Венеција, Италија |
| Починал(а) | 1556/57[2] Лорето, Марке, Италија |
| Националност | Италијанец |
| Познат(а) по | сликарство |
| Значајни дела | Полиптих во Сан Доминго |
| Правец | висока ренесанса |
;_Lorenzo_Lotto.JPG)
Животопис и работа уреди
Венецијанец по раѓање, тој работел во Тревизо ( 1503-1506), Марке (1506 - 1508), Рим (1508 - 1510), Бергамо (1513 - 1525), Венеција (1525 - 1549), Анкона (1549) и конечно како доминикански фратар, последните денови од неговиот живот во Лорето (1549 - 1556).
Школување уреди
До денес, речиси и не се знае многу за неговото образование. Како Венецијанец, тој бил под влијание на Џовани Белини, исто така е очигледно дека добро ги познавал делата на современите венецијански сликари. За него, Вазари во својот „Витас“ рекол дека на почетокот го имитирал Белини, а потоа Џорџоне.[3] Иако Белини не бил негов директен учител, неговото влијание е целосно видливо во неговото рано сликање на Богородица и Младенецот и Свети Јероним (1506) (Национална галерија на Шкотска, Единбург). Меѓутоа, во неговите портрети и слики, како што се Алегорија на доблеста и развратот (1505) (Национална галерија, Вашингтон) го покажува влијанието на натурализмот на Џорџоне. Како што станувал постар, се менувал и неговиот стил, од натурализмот на Џорџоне до драматиката што потсетува на неговиот современик од Парма, Кореџо.
Работа во Тревизо (1503-1506) уреди
Лото многу брзо ја напуштил Венеција и отишол во блискиот Тревизо, бидејќи било многу тешко за еден млад сликар да најде работа покрај имиња како Џорџоне, Палма Постариот и Тицијан.
Во тогашниот процут на Тревизо, градот дошол под покровителство на бискупот на градот, Бернардино де Росио. Од тоа раздобје на неговата работа, знаеме за Портретот на бискупот, 1505 година (сега во музејот Каподимонте, Неапол) и сликата на Свети Јероним во пустината (1500 или 1506 година) (Лувр, Париз). На овие слики го гледаме неговото младешко неискуство во цртањето, но и неговата способност многу драматично да ја наслика позадината на сцената (камењар) и на тој начин да ја нагласи црвената облека на светецот. Во исто време, тој има одлично чувство за минијатурни детали на сликата.
Потоа ги насликал своите први олтарни слики. За парохиската црква Кристина ал Тивероне (1505) и крстилницата на катедралата Асоло (1506), од кои и двете се наоѓаат во гореспоменатите цркви.
Полиптих Реканати (1506-1508) уреди
Во 1508 година, почнал да работи на полиптихот за олтарот на црквата Сан Доменико, во малиот град Реканати (Марке). Овој конвенционален двокатен полиптих има шест панели. Неговата позната слика Портрет на млад човек на бели завеси (1508) е исто така од тоа време (денес во Уметничкоисторискиот музеј, Виена).
Работа во Рим (1508-1510) уреди
Како што му растел угледот како сликар, го привлекол вниманието на Браманте, папскиот архитект, кој тогаш минувал низ Лорето, на поклонение во блискиот Реканати. Браманте го поканил Лоренцо Лото да оди во Рим и да го наслика станот на папата.
Меѓутоа денес не постои ништо од неговата работа, бидејќи била отстранета само неколку години по неговото создавање. Најверојатно затоа што сакал да го подражава Рафаел, големата сликарска ѕвезда во папските очи. На некој начин, тој веќе го имал направено ова порано во Преображение, еден од панелите за полиптихот во Реканати.
Работа во Марке (1511-1513) уреди
Во 1511 година, тој работел за братството Буон Гесу во Јеси, сликајќи ја Гробницата (Pïnacoteca Civica, Јеси). Набргу потоа, ги насликал олтарните панели за полиптихот во Реканати, Преображение (1512 ?) (Денес во Pinacoteca Comunale, Реканати) и фреската на Св. Винсент за црквата Сан Доменико.
Работа во Бергамо (1513-1525) уреди
Раздобјето во Бергамо, најзападниот град на Република Венеција, било едно од најплодните раздобја од неговиот живот. Во Бергамо добил бројни нарачки од богати трговци, добро образовани интелектуалци и месната аристократија. Овде неговото сликарство станало богато со бои, а цртежот станал префинет. Бил особено љубител на портрети, во кои го развил својот концепт на психолошки портрети, откривајќи ги мислите и чувствата на неговите нарачатели. На некој начин, Лото ја продолжил работата што ја започнал Антонело да Месина. Добар пример за ова е неговиот Портрет на млад човек со книга (сега во Галеријата на Академијата, Венеција).
Во 1513 година, започнал да работи на монументалниот олтар на Мартиненго во Доминиканската црква Сан Стефано во Бергамо. Оваа олтарна слика ја нарачал грофот Алесандро Мартиненго-Колеони, внук на познатиот кондотјер Бартоломео Колеони. Тој ја завршил палатата во 1516 година, на неа се видливи влијанијата на Браманте и Џорџоне. Неговата следна голема работа било украсувањето на црквата Сан Бернардино и Сан Алесандро во Колона, со фрески и слики. Во тоа раздобје, насликал и пет олтарни слики помеѓу 1521 и 1523 година .
Во 1523 година, накратко отишол во Марке, со цел да организира изработка на неколку олтарни слики, кои ги насликал во Венеција.
Неговите следни дела биле главно фрески. Во 1524 година насликал низа фрески со мотиви од житијата на светците, како што е Св. Клара за капелата Суарди во гратчето Трескоре (во близина на Бергамо).
Во 1524 година, насликал картони со мотиви од Стариот завет, врз основа на кои е изведена интарзија на хорските седишта во црквата Сан Марија Маџоре во Бергамо.
Од тоа раздобје датираат повеќе од дваесет приватни слики. Тие се главно од верски и побожен карактер, како што се Богородица или Положување во гробот, и се користеле за богослужба дома. Овие слики биле насликани во добра конзервативна класична традиција, но Лото на нив ја додал својата посебност во силни емоции, користејќи контрастни пози и спротивставени движења, ја прекинал традиционалната симетрија на таквите сцени, како што е Богородица опкружена со ангели и светци.
Работа во Венеција (1525 – 1532) уреди
Лото за прв пат влегол кај доминиканците во манастирот Сан Џовани е Паоло. Но, тој морал да ги напушти само по неколку месеци по судирот со фратарот Дамјано Замбели. Бидејќи не можел да исполни бројни нарачки, основал ботега (сликарска работилница). Неговата ботега испорачала пет олтарни слики за црквите во Марке и една за црквата Санта Марија Асунта во Селано (близу Бергамо). Изработиле уште еден панел за венецијанската црква Санта Марија деи Кармини, портретирајќи го Св. Никола од Бари во слава.
Бидејќи Венеција била многу богат град, а неговата популарност како сликар значително се зголемила, добивал многу нарачки од приватни нарачатели, особено за портрети. Така ги насликал: Портрет на млад човек (Гемелдегалери, Берлин), Портрет на Андреа Одони (Кралска уметничка збирка, Хемптон Корт) ( 1527), овој портрет влијаел на познатиот Тицијанов Портрет на Јакопо Страда (1568) (Уметничкоисториски музеј, Виена). Но, во Венеција, сè повеќе растела ѕвездата на Тицијан, кој целосно го засенил, па тој ја напуштил Венеција и повторно се преселил како на почетокот на своето патување во Тревизо во 1532 година.
Работа во Венеција, Венето и Марке (1532-1556) уреди
Во последното раздобје од животот, Лоренцо Лото често се преселувал од град во град, во потрага по нарачатели и работа. Така, во 1532 година, отишол во Тревизо. Потоа поминал околу седум години во Марке (Анкона, Мачерата и Јеси), а потоа се вратил во Венеција во 1540 година. Потоа се преселил во Тревизо во 1542 година, а потоа се вратил во Венеција во 1545 година. На крајот од својот живот, тој повторно отишол во Анкона во 1549 година.
Тоа било многу продуктивно раздобје во неговиот живот, за време на кој насликал неколку портрети и олтарни слики:
- Света Луција пред судењето, 1532 година, Јеси, општинска Пинакотека
- Заспаниот Исус со Св. Марија, Св. Јосиф и Св. Катерина Александриска, 1533 година, Бергамо, Академија Карара
- Венецијанка како Лукреција, 1533 година, Национална галерија, Лондон
- Светото семејство со Свети Јероним, Ана и Јоаким, 1534 година, Фиренца, Уфици
- Светото семејство, околу 1537 година, Париз, Лувр
- Портрет на млад човек, Фиренца, Уфици
- Распетие, Монте Сан Џусто, црква Св. Марија во Телусијано
- Пресвета Богородица со бројници, 1539 година, Цинголи, црква Сан Николо
- Портрет на човек, 1541 година, Отава, Национална галерија на Канада
- Биста на брадест човек, 1541 година, нему припишано, Сан Франциско, Музеј на ликовни уметности
- Милосрдие на Св. Антон , 1542 година, Венеција, црква Сан Џовани е Паоло
- Богородица со четири светци, 1546 година, Венеција, црква Сан Џакомо дел Орио
- Портрет на фратарот Грегорио Бел од Виченца, 1548 година, Њујорк, музеј Метрополитен Успение на Пресвета Богородица, 1550 година, Анкона, црква Сан Франческо ал Скала
- Човек со самострел, 1551 година, Рим, Пинакотека Капитолина
- Портрет на старец, (припишан) околу 1552 година, Санкт Петербург, Ермитаж
- Појавување во храмот, 1555 година, Лорето, Палацо Апостолико
Кон крајот на животот му било речиси невозможно да заработи за живот. Бил тешко погоден кога неговото дело било неуспешно продадено во Анкона во 1550 година. Тој настан многу педантно го запишал во својата книга со лични сметки, тоа длабоко го разочарало. Цел живот бил длабоко религиозен човек, па во 1552 година им се придружил на доминиканците во Лорето како брат лаик. За време на својот верски живот ја украсил базиликата Св. Марија и ја насликал Воведение во храмот за Палацо Апостолико во Лорето.
Починал во 1556 година и бил погребан, на негово лично барање, според доминикански обред.
Џорџо Вазари го вклучил животописот на Лото во третиот том од неговата позната Вита. Лото зад себе остави многу писма и многу детален бележник за трошоци (Libro di spese diverse, 1538 – 1556), од која можеме да прочитаме многу за неговиот живот и околности во таа доба. Со својата работа влијаел на многу сликари, а најмногу најверојатно на Џовани Бузио.
Лоренцо Лото денес уреди
Набргу по смртта, Лото паднал во заборав и бил целосно непознат. Неговото сликарство било повторно откриено на крајот на 19 век од американскиот историчар на уметност Бернард Беренсон. Ова било проследено со повторно запознавање со Лото, голема изложба во Венеција во 1953 година, и кон крајаот на 20 век одржаниот Лоренцо Лото: Ренесансниот мајстор повторно откриен во Националната галерија на уметност, Вашингтон (ноември 1997 - март 1998 година).
Литература уреди
- Benezit E. Dictionnaire des Peintres, Sculpteurs, Dessinateurs et Graveurs; Librairie Gründ, Pariz, 1976; ISBN 2-7000-0156-7 (француски)
- Berenson, Bernard - Lorenzo Lotto; The Phaidon Press (англиски)
Наводи уреди
- ↑ Види статија на веб-страницата Museo Thyssen Bornemisza
- ↑ „Lorenzo Lotto“. Nationalgallery.org.uk. Посетено на 7 April 2018.
- ↑ Giorgio Vasari, Vite de' più eccellenti pittori, scultori e architetti
Надворешни врски уреди
Лоренцо Лото на Ризницата ?- Слики на Лото во различни светски музеи
- Лоренцо Лото: Повторно откриен голем мајстор на ренесансата Архивирано на 25 ноември 2005 г. Верзија на изворната страница Архивирана на 25 ноември 2005 година.
