Википедија

Финале на Европското првенство во фудбал 2020

Финалето на Европското првенство 2020 бил фудбалски натпревар одигран на 11 јули 2021 година на Вембли во Лондон, Англија, со кој се одредил победникот на Европското првенство 2020.

Финале на Евро 2020
ПрвенствоЕвропско првенство 2020
Италија Англија
Италија Англија
1 1
После продолженија
Италија победила со 3–2 на пенали
Датум11 јули 2020 (2020-07-11)
СтадионВембли, Лондон
Играч на
натпреварот		Леонардо Бонучи (Италија)[1]
СудијаХоландија Бјорн Кајперс
Гледачи67,173[2]
Временски приликиОблачно
19 °C (66 °F)
68% влажност
← 2016
2024 →

Во ова, 16-то по ред финале во историјата на Европските првенства, играле Италија и Англија.[3]

Италија победила со 3-2 по изведувањето на пенали, откако натпреварот во регуларниот дел и продолженијата завршил нерешено 1-1;[4] Англија повела уште во 2-рата минута со голот на Лук Шо, а Италија изедначила во 67-мата минута со голот на Леонардо Бонучи, па откако не биле видени други голови се стигнало до пеналите каде италијанците биле поуспешни.

Со тоа, Италија ја освоила својата втора титула на Европските првенства, прва по единствената нивна претходно освоена уште во 1968 година.[5][6]

Стадион уреди

Главна статија: Вембли

Финалето ќе се одржи на Стадионот Вембли во Лондон, Англија, сместен во Вембли, округот на Брент. На 6 декември 2012 година, УЕФА објавила дека турнирот ќе се одржи во повеќе градови низ Европа по повод 60-годишнината од одржувањето на турнирот, без екипи домаќини кои ќе се квалификуваат автоматски.[7][8] Вембли бил избран да биде домаќин на полуфиналето и финалето на турнирот од страна на Извршниот комитет на УЕФА на 19 септември 2014 година, откако кандидатурата за финалниот пакет на Алијанц Арена во Минхен била повлечена.[9] По добивањето на правата за домаќинство, лондонската стандардна понуда за пакетот натпревари во групната фаза и претходниот нокаут натпревар била повлечена.[10] Сепак, Извршниот комитет на УЕФА го отстранил Брисел како град домаќин на 7 декември 2017 година, поради доцнење со изградбата на Евростадион. Четирите натпревари (три во групната фаза, едно осминафинале) првично биле предвидени да се одржат во Брисел, но биле преселени во Лондон, оставајќи го Вембли со седум натпревари на турнирот.[11] Ова подоцна било зголемено на осум натпревари, бидејќи Даблин исто така бил отстранет од групата на градови-домаќини на 23 април 2021 година, не можејќи да обезбедат присуство на гледачи поради пандемијата на КОВИД-19, па предвиденото осминафинале таму било преместено на Вембли.[12]

 
Внатрешноста на Вембли

Тековната инкарнација на стадионот Вембли била отворена во 2007 година на местото на оригиналниот стадион, кој бил урнат во периодот 2002-2003 година.[13][14] Стадионот е во сопственост на Фудбалскиот сојуз на Англија и служи како национален стадион на англиската репрезентација. Оригиналниот стадион, порано познат како Стадион „Империја“, бил отворен во 1923 година и бил домаќин на неколку натпревари на Светското првенство 1966, вклучувајќи го и финалето во кое домаќинот Англија ја победила Западна Германија со 4–2 по продолженијата, и на Европското првенство 1996, вклучувајќи го и финалето во кое Германија ја совладала Чешка со 2-1 по продолженија, преку сега веќе непостоечкото правило - златен гол. Вембли, исто така, бил домаќин на сите финалиња во ФА Купот од финалето во 1923 година (со исклучок на периодот 2001-2006, кога стадионот се обновувал). Домаќинството на Вембли на полуфиналето и на финалето останало предмет на расправа на УЕФА и владата на Велика Британија да постигнат договор околу карантинските правила за навивачите. Пушкаш Арена во Будимпешта се сметала за главен кандидат да го замени Вембли, доколку не можел да ги исполни условите да биде домаќин на финалето. И покрај ова, УЕФА останала сигурна дека Вембли може да биде домаќин на финалето.[15] На 22 јуни, Владата на Велика Британија ги изменила ограничувањата за КОВИД-19 во Лондон за да дозволи 75% од капацитетот на стадионот да се користат, што значи дека на финалето се очекува да бидат присутни 60,000 гледачи, доколку прикажат доказ дека биле тестирани или целосно вакцинирани.[16] Дадена е и специјална дозвола за околу 1.000 навивачи да летаат од Италија за да го гледаат натпреварот. Посебни услови, вклучително и тестирање за КОВИД-19 пред пристигнувањето, непрестојување во земјата подолго од 12 часа, користење на посветен превоз и сместување во одделени места на Вембли, применети за приврзаниците од Италија.[17]

Патот до финалето уреди

Италија Рунда Англија
Противници Резултат Групна фаза Противници Резултат
  Турција 3–0 Натпревар 1   Хрватска 1–0
  Швајцарија 3–0 Натпревар 2   Шкотска 0–0
  Велс 1–0 Натпревар 3   Чешка 1–0
Победник на Група A
Поз. Репрезентација ОН Бод
1.   Италија 3 9
2.   Велс 3 4
3.   Швајцарија 3 4
4.   Турција 3 0
Завршен поредок Победник на Група Д
Поз. Репрезентација ОН Бод
1.   Англија 3 7
2.   Хрватска 3 4
3.   Чешка 3 4
4.   Шкотска 3 1
Противници Резултат Нокаут фаза Противници Резултат
  Австрија 2–1 (прод.) Осминафинале   Германија 2–0
  Белгија 2–1 Четвртфинале   Украина 4–0
  Шпанија 1–1 (прод.) (4–2 п) Полуфинале   Данска 2–1 (прод.)

Италија уреди

Италија се квалификуваше за Европското првенство како победник во групата Ј од квалификациите со совршен учинок од десет победи во десет натпревари, и биле извлечени на ждрепката во групата А, заедно уште со репрезентациите на Швајцарија, Турција и Велс; со оглед на тоа што била една од нациите домаќини, Италија ги одиграла сите три натпревари во групната фаза пред домашната публика на стадионот Олимпико во Рим. Италија го отворила турнирот со победа од 3-0 над Турција, кога турскиот дефанзивец Мерих Демирал си постигнал автогол за водство на италијанците во 53-тата минута, пред Чиро Имобиле и Лоренцо Инсиње да ја потврдат победата на Aѕурите.[18][19] Италија потоа ја совладала и Швајцарија со нов триумф од 3-0, со головите (два) на Мануел Локатели и на Чиро Имобиле со што си обезбедиле место во осминафиналето,[20][21] а во последниот натпревар од групата биле подобри и од Велс со 1-0 со голот на Матео Песина за максимален учинок во групната фаза.[22][23]

Во осминафиналето играно на Вембли, Италија се сретнала со мотивираната и дисциплинирана репрезентација на Австрија, која завршила на второто место во групата Ц. Австрискиот репрезентативец Марко Арнаутовиќ постигнал гол во 67-мата минута, кој бил поништен поради офсајд, па откако регуларните 90 минути завршиле без голови 0-0 натпреварот стигнал до продолженија каде италијанските играчи кои влегле од клупата за резерви Федерико Кјеза и Песина постигнале голови за водство на Италија од 2-0. И покрај тоа, што замената и кај австриската репрезентација, Саша Калајџиќ, постигнал погодок за надеж на својата репрезентација во второто продолжение (првиот гол што италијанците го примиле на турнирот), Италија го задржала водството до крај и се пласирала во четвртфиналето.[24][25]

Четвртфиналето донело средба на Италија со најдобро рангираната репрезентација на ранг-листата на ФФФА, Белгија, играна на Алијанц Арена во Минхен. Натпреварот бил одбележан од силна доминација на Италија, која дошла во водство преку Николо Барела во 31-вата минута, пред Инсиње да го удвои водството на Италија во 44-тата минута со прекрасен гол; белгискиот репрезентативец Ромелу Лукаку потоа реализирал од пенал за да ја намали негативата пред крајот на првото полувреме. И покрај тоа што италијанците го загубиле во остатокот од турнирот еден од најдобро оценетите фудбалери на првенството, левиот бек Леонардо Спинацола, поради повреда на ахиловата тетива,[26] тие уште еднаш покажале дека знаат да го оддржат резултатот и откако тој не се сменил до крајот ги елиминирале белгијците.[27][28]

Полуфиналето ги одвело италијанците назад на Вембли, каде се соочиле со Шпанија, за ова да биде четврто последователно Европско првенство на кое се сретнале двете репрезентации. Во тесен натпревар, Италија го направила пробивот отворајќи го резултатот преку Кјеза по шеесет минути; сепак, дваесет минути подоцна Алваро Мората го постигнал израмнувачкиот гол за Шпанија со што натпреварот по 90 минути завршил 1-1. Резултатот не се сменил ниту во продолженијата, што резултирало со изведување на пенали; Локатели и Дани Олмо не успеале да ги реализираат првите пенали за своите екипи, пред Џанлујџи Донарума да го одбрани четвртиот пенал на шпанците кој го извел Мората. Жоржињо, потоа го постигнал следниот пенал за да ја однесе Италија во нивното прво европско финале од 2012.[29][30]

Англија уреди

Англија се квалификувала за првенството завршувајќи прва во квалификациската група А, победувајќи во седум и загубиле само еден од осумте квалификациски натпревари. Тие биле извлечени во групата Д, и како и Италија, исто така ги одиграле своите три натпревари во групата на нивниот стадион, Вембли. Англија играла во групата Д со Шкотска, Чешка и Хрватска. Англичаните започнале со тешка победа од 1-0 над Хрватска; голот на Рахим Стерлинг ја направил разликата во 57-мата минута, носејќи и ги на Англија првите три бода на турнирот. Тоа било исто така првпат Англија да го добие воведниот натпревар од групната фаза на Европско првенство.[31][32] Во вториот натпревар, Англија играла против Шкотска и не успеала да постигне гол така што натпреварот завршил нерешено 0-0; освојувањето на четвртиот бод на Англичаните им го загарантирал пласманот во осминафиналето пред нивниот последен натпревар во групата, благодарение на останатите резултати.[33][34] Првото место во групата било потврдено со победата над Чешка со 1-0, со голот повторно на Стерлинг на почетокот на натпреварот. Стекнувајќи седум бода, Англија обезбедила да остане на Вембли во осминафиналето, но својот противник не го дознале сè до крајот на групната фаза.[35][36]

Во осминафиналето, Англија се сретнала со второпласираната репрезентација од групата Ф, Германија. Новото поглавје во долготрајното соперништво меѓу двете репрезентации, било отворено во 75-тата минута кога Стерлинг со својот трет гол на првенството ја донел Англија во водство од 1-0. Англија потоа преживеала стопроцентна можност за Германија, кога Томас Милер излегол сам испред англискиот голман, но шутирал неколку сантиметри покрај целта, пред Хари Кејн да стане вториот играч на Англија кој погодил на турнирот за да ја запечати историската победа на англичаните од 2-0; прва против за германците во нокаут фазата на голем турнир уште од финалето на Светското првенство 1966.[37][38]

Четвртфиналето, одиграно на Олимпико во Рим (нивниот единствен натпревар надвор од Вембли на целиот турнир), донело лесна победа за Англија на Украина со 4-0; во листата на стрелците се запишале Кејн кој постигнал два гола и Хари Мегвар и Џордан Хендерсон (со неговиот прв репрезентативен погодок). На тој начин, Англија ја забележала највисоката победа досега на завршните турнири на Европското првенство.[39][40]

Во полуфиналето Англија ја победила Данска со 2-1 по продолженија. Данците први повеле со голот од слободен удар на Микел Дамсгор, што бил првиот гол кој Англија го примила на првенството. Гордиот Албион изедначил на 1-1 пред крајот на првото полувреме со автоголот на Симон Кјер и откако немало повеќе голови, натпреварот отишол во продолженија. Клучниот момент се случил во првото продолжение кога Стерлинг бил фаулиран во данскиот шеснаесеттник за пенал за Англија; ударот од белата точка на Хари Кејн го одбранил Каспер Шмајхел, но Кејн бил прецизен натрчувајќи на одбиената топка со што ја испратил својата земја во првото финале на Европско првенство во историјата на репрезентацијата.

Натпреварот уреди

Преглед уреди

Детали уреди

11 јули 2021 (2021-07-11) Италија   1–1 (прод.)
(3–2 пен.) 		  Англија Лондон
21:00 (20:00 UTC+1)
Извештај
Стадион: Вембли
Гледачи: 67,173[2]
Судија:   Бјорн Кајперс
    Пенали
 


 
 
 
 
 
 
 
 
Италија[41]
 
 
 
 
 
 
 
Англија[41]
GK 21 Џанлујџи Донарума
RB 2 Џовани Ди Лоренцо
CB 19 Леонардо Бонучи   55'
CB 3 Џорџо Кјелини     90+6'
LB 13 Емерсон   118'
DM 8 Жоржињо   114'
CM 18 Николо Барела   47'   54'
CM 6 Марко Верати   96'
RW 14 Федерико Кјеза   86'
LW 10 Лоренцо Инсиње   84'   91'
CF 17 Чиро Имобиле   54'
Замени:
MF 16 Брајан Кристанте   54'
FW 11 Доменико Берарди   54'
MF 20 Федерико Бернардески   86'
FW 9 Андреја Белоти   91'
MF 5 Мануел Локатели   96'
DF 24 Алесандро Флоренци   118'
Селектор:
Роберто Манчини
 
GK 1 Џордан Пикфорд
CB 2 Кајл Вокер   120'
CB 5 Џон Стоунс
CB 6 Хари Мегваер   106'
RWB 12 Киеран Трипиер   70'
LWB 3 Лук Шо
CM 14 Калвин Филипс
CM 4 Деклан Рајс   74'
RW 19 Мејсон Маунт   99'
LW 10 Рахим Стерлинг
CF 9 Хари Кејн  
Замени:
MF 25 Букајо Сака   70'
MF 8 Џордан Хендерсон   74'   120'
MF 7 Џек Грилиш   99'
FW 11 Маркус Рашфорд   120'
MF 17 Џејдон Санчо   120'
Селектор:
Гарет Саутгејт

Играч на натпреварот:
Леонардо Бонучи (Италија)[1]

Помошни судии:[42]
  Сандер ван Рекел
  Ервин Зинстра)
Четврти судија:
  Карлос дел Серо Гранде
Резервен помошен судија:
  Хуан Карлос Хименес
Video assistant referee:
  Бастијан Данкерт
Помошни video assistant referees:
  Пол ван Бекел
  Кристијан Гителман
  Марко Фриц

Правила[43]

  • 90 минути
  • 30 минути продолженија ако е потребно
  • Изведување пенали ако резултатот е нерешен
  • Најмногу дванаесет резервни фудбалери се дозволени
  • Максимално се дозволени пет замени, со можност за шеста ако натпреварот стигне до продолженија

Статистика уреди

Прво полувреме[44]
Статистика Италија Англија
Постигнати голови 0 1
Вкупно удари 6 1
Удари во рамка 1 1
Одбрани 0 1
Посед на топка 62% 38%
Корнери 1 2
Извршени прекршоци 6 5
Офсајди 2 1
Жолти картони 0 0
Црвени картони 0 0

Второ полувреме[44]
Статистика Италија Англија
Постигнати голови 1 0
Вкупно удари 9 3
Удари во рамка 4 0
Одбрани 0 3
Посед на топка 65% 35%
Корнери 1 2
Извршени прекршоци 10 2
Офсајди 0 0
Жолти картони 4 0
Црвени картони 0 0

Продолженија[44]
Статистика Италија Англија
Постигнати голови 0 0
Вкупно удари 5 2
Удари во рамка 1 0
Одбрани 0 1
Поседи на топка 57% 43%
Корнери 1 1
Извршени прекршоци 5 6
Офсајди 3 0
Жолти картони 1 1
Црвени картони 0 0

Вкупно[44]
Статистика Италија Англија
Постигнати голови 1 1
Вкупно удари 20 6
Удари во рамка 6 1
Одбрани 0 5
Посед на топка 62% 38%
Корнери 3 5
Извршени прекршоци 21 13
Офсајди 5 1
Жолти картони 5 1
Црвени картони 0 0

Наводи уреди

  1. ↑ 1,0 1,1 „Every EURO 2020 Star of the Match“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 11 June 2021. Посетено на 11 July 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 „Full Time Summary – Italy v England“ (PDF). UEFA.com. Union of European Football Associations. 11 July 2021. Посетено на 11 July 2021.
  3. ↑ „UEFA Euro 2020: 2021 match schedule“ (PDF). UEFA.com. Union of European Football Associations. May 2021. Архивирано од изворникот (PDF) на 2021-05-07. Посетено на 12 May 2021.
  4. ↑ „Italy 1–1 England, aet (3–2 on pens): Donnarumma the hero as Azzurri win EURO 2020!“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 11 July 2021. Посетено на 11 July 2021.
  5. ↑ Mustafa, DJ Kamal (2021-07-12). „Italy wins on penalties UEFA EURO 2020 Final, Italy vs England highlights:“. Europe, Africa, Middle East, Tribune, Breaking News, World News (англиски). Посетено на 2021-07-12.
  6. ↑ „England vs. Italy UEFA Euro 2020 final score: Italians win the title in dramatic penalty shootout“. CBSSports.com (англиски). Посетено на 2021-07-12.
  7. ↑ „UEFA EURO 2020 to be held across continent“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 6 December 2012.
  8. ↑ „European Championship: Uefa to hold 2020 finals across continent“. BBC Sport. 6 December 2012. Посетено на 7 December 2012.
  9. ↑ „Wembley to stage UEFA EURO 2020 final“. UEFA.com. 19 September 2014.
  10. ↑ „Wembley welcomed as UEFA EURO 2020 final“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 19 September 2014. Посетено на 26 October 2019.
  11. ↑ „EURO 2020 to open in Rome, more London games, venues paired“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 7 December 2017. Посетено на 7 December 2017.
  12. ↑ „Change of venues for some UEFA EURO 2020 matches announced“. UEFA. 23 April 2021. Посетено на 23 April 2021.
  13. ↑ „Final whistle for Wembley's towers“. BBC News. 1 September 2016.
  14. ↑ „Gates' Microsoft Becomes Wembley Stadium Backer“. Forbes. 20 October 2005.
  15. ↑ Scott, Laura. „Euro 2020: Uefa 'confident' over Wembley games but has 'contingency plan'“. BBC Sport. Посетено на 18 June 2021.
  16. ↑ „Wembley to have crowd of 60,000 for Euro semis and final - UK govt“. Reuters. 22 June 2021.
  17. ↑ Burford, Rachael (9 July 2021). „1,000 Italy fans will fly to London for Euros final without isolating“. www.standard.co.uk.
  18. ↑ „Turkey 0–3 Italy: Azzurri begin with a bang“. UEFA.com. 11 June 2021.
  19. ↑ „Italy ease past Turkey in Euros opener“. BBC Sport.
  20. ↑ „Italy 3–0 Switzerland: Imperious Azzurri cruise into last 16“. UEFA.com. 16 June 2021.
  21. ↑ „Italy beat Switzerland to reach last 16“. BBC Sport.
  22. ↑ „Italy 1–0 Wales: Pessina scores Azzurri winner but both teams into last 16“. UEFA.com. 20 June 2021.
  23. ↑ „Wales into last 16 despite Italy defeat“. BBC Sport.
  24. ↑ „Italy 2–1 Austria: Mancini's subs squeeze Azzurri through“. UEFA.com. 26 June 2021.
  25. ↑ „Italy need extra time to beat Austria“. BBC Sport.
  26. ↑ „Euro 2020: Italy's Leonardo Spinazzola undergoes Achilles operation“. BBC Sport. 5 July 2021.
  27. ↑ „Belgium-Italy | UEFA EURO 2020“. UEFA.com.
  28. ↑ „Italy edge Belgium to set up Spain semi“. BBC Sport.
  29. ↑ „Italy 1–1 Spain (pens: 4–2): Azzurri hold nerve to reach EURO final“. UEFA.com. 6 July 2021.
  30. ↑ „Italy beat Spain on penalties to reach final“. BBC Sport.
  31. ↑ „England 1–0 Croatia: Sterling edges Three Lions to victory“. UEFA.com. 13 June 2021.
  32. ↑ „Sterling goal seals opening win for England“. BBC Sport.
  33. ↑ „England 0–0 Scotland: honours even at Wembley“. UEFA.com. 18 June 2021.
  34. ↑ „Scotland frustrate England at Wembley“. BBC Sport.
  35. ↑ „Czech Republic 0–1 England: Sterling seals group supremacy“. UEFA.com. 22 June 2021.
  36. ↑ „England beat Czech Republic to win group“. BBC Sport.
  37. ↑ „England 2–0 Germany: Sterling and Kane send Three Lions through“. UEFA.com. 29 June 2021.
  38. ↑ „'What a time to be alive!' - Relive England's iconic Wembley win over Germany“. BBC Sport.
  39. ↑ „Ukraine 0–4 England: Kane strikes twice as England cut loose“. UEFA.com. 3 July 2021.
  40. ↑ „England thrash Ukraine to make last four“. BBC Sport.
  41. ↑ 41,0 41,1 „Tactical Line-ups – Italy v England“ (PDF). UEFA.com. Union of European Football Associations. 11 July 2021. Посетено на 11 July 2021.
  42. ↑ „Björn Kuipers to referee UEFA EURO 2020 final“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 8 July 2021. Посетено на 8 July 2021.
  43. ↑ „Regulations of the UEFA European Football Championship 2018–20“. UEFA.com. Union of European Football Associations. 9 March 2018. Архивирано од изворникот 11 May 2021. Посетено на 11 May 2021.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 „Team statistics“ (PDF). UEFA.com. Union of European Football Associations. 11 July 2021. Посетено на 11 July 2021.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Финале_на_Европското_првенство_во_фудбал_2020&oldid=5091427“