Википедија

Чиро Имобиле

италијански фудбалер

Чиро Имобиле (италијански изговор: [ˈtʃiːro imˈmɔːbile]; роден на 20 февруари 1990 година) — италијански фудбалер, напаѓач на Лацио и на италијанската репрезентација.

Чиро Имобиле
Лични податоци
Полно име Чиро Имобиле
Роден на 20 февруари 1990(1990-02-20) (34 г.)
Роден во Торе Анунцијата, Италија
Држава Италија Италија
Висина &100000000000001850000001,85 м
Позиција напад
Клупски податоци
Сегашен клуб Лацио Лацио
Број 17
Младинска кариера
2002–2008 Соренто Соренто
2008–2009 Јувентус Јувентус
Кариера*
Години Клуб Наст. (Гол.)
2008-2012 Јувентус Јувентус 3 (0)
2010-2011 →Сиена Сиена 4 (1)
2011 →Гросето Гросето 16 (1)
2011-2012 →Пескара Пескара 37 (28)
2012-2013 Џенова Џенова 33 (5)
2013-2014 Торино Торино 33 (22)
2014-2015 Борусија Дортмунд Борусија Дортмунд 24 (3)
2015-2016 Севиља Севиља 8 (2)
2016 →Торино Торино 14 (5)
2016- Лацио Лацио 177 (123)
Репрезентација ‡
2009-2010 Италија Италија 20 6 (0)
2009-2013 Италија Италија 21 16 (9)
2014- Италија Италија 46 (13)
*Настапи и голови само на првенствени натпревари, според податок од 6 јануари 2011
‡ Настапи и голови за репрезентација, според податок од 17 ноември 2010

Имобиле се развивал како фудбалер во младинските категории најпрво на Соренто, а потоа и на Јувентус. Потоа, бил позајмен во три различни клубови, каде најуспешен престој имал во Пескара со која изборил промоција во Серија А и бил најдобар стрелец во Серија Б во сезоната 2011-2012. Во летото 2012, Јувентус го продал играчот на Џенова, но по само една сезона во Лигурија во која не се снашол најдобро се вратил во Торино, потпишувајќи за градскиот соперник на Јувентус, ФК Торино,[1] каде одиграл одлична сезона, освојувајќи ја наградата Капоканониере - за најдобар стрелец во Серија А. Последователните авантури во странство (во Борусија Дортмунд и Севиља) не се покажале успешни за него и во јули 2016 година тој потпишал за Лацио, каде се етаблирал како еден од најдобрите италијански напаѓачи на неговата генерација.[1] Играјќи за клубот од Рим, тој уште двапати бил најдобар стрелец во Серија А (2017-2018 и 2019-2020) како и најдобар стрелец во УЕФА Лига Европа (2017-2018); со 150 постигнати гола тој моментално е најдобар стрелец во историјата на Лацио во официјални натпревари, оставајќи го зад себе Силвио Пјола.[2]

За време на сезоната 2019-2020, со 36 постигнати голови тој го изедначил рекордот за најмногу постигнати голови во Серија А во рамките на една сезона,[3] а подоцна таа бројка на голови му ја донела и наградата Златна копачка - за најдобар стрелец во европските фудбалски лиги.[4] Исто така, на индивидуално ниво, тој бил вклучен трипати во Серија А Тимот на годината (2014, 2018 и 2020) и еднаш во Тимот на годината во УЕФА Лига Европа (2018).

Имобиле ја претставувал Италија во репрезентациите под 20 години и под 21 година. Своето деби за сениорската италијанска репрезентација го имал во 2014 година во пријателски натпревар против Шпанија. Оттогаш, бил дел од репрезентацијата на Светското првенство 2014 и Европското првенство 2016.

Биографија уреди

Имобиле е роден Торе Анунцијата, како дете на Антонио и Микела Имобиле;[5] тој, исто така, има помал брат Лујџи.[5]

Во брак e со Џесика Мелена, по занимање модел, со која се запознал додека играл за Пескара.[5] Двојката стапила во брак на 17 мај 2015 и имаат три деца.[5][6]

Технички одлики уреди

Центарфор, кој може да биде поставен било каде во предни позиции, неговите главни предности се чувство за гол, дриблинг на мал простор и шут од прва од било која позиција со било која нога.[7][8] Опремен со добра основна техника[1] - "има застрашувачки добар удар од далечина дури и без да има беспрекорни основи"[9] - сепак, неговата моќна фигура, експлозивност и издржливост му овозможуваат да се истакне во тактичките системи што ги бараат овие одлики, т.е. насочени кон создавање на слободни простори зад грбот на противничката одбрана.[1] Така што може да се каже дека Имобиле, најдобро му користи на тимот кога игра како единствен централен напаѓач,[9] затоа што може да напаѓа вертикално;[1] спротивно на тоа, тој е помалку ефикасен ако биде принуден да игра како „пивот“ во казнениот простор или да разменува серија на брзи и блиски додавања.

По освојувањето на Златната копачка и рекордот за голови во една сезона во Серија А, и покрај критиките кој ги добил - главно од странскиот печат[10] - за можноста да се изрази максимално само благодарение на тоа што целиот тим игра за него,[11] имало и такви кои признаваат дека тој достигнал дефинитивна зрелост, откако научил „да го носи својот тим на рамениците“[10] како резултат и на тоа што станал поупорен и секогаш можел да го најде патот до мрежата, нешто што довело да биде прогласен за „најталентиран и најконзистентен италијански напаѓач“ во 2010-тите години.[12]

Клупска кариера уреди

Соренто и Јувентус уреди

Првите чекори ги направил во фудбалската школа Торе Анунцијата '88, а потоа се преселил во клубот Марија Роса и, конечно, во младинскиот погон на Салернитана, каде што сепак не успеал да се прослави.[13] Подоцна, тој се приклучил на младинската академија на Соренто,[14] каде во категоријата Алиеви во сезоната 2006-2007 постигнал 30 гола, вклучувајќи и два гола против врсниците од Торино со што ги импресионирал скаутите на Јувентус.[15]

Во 2007 година, на 17-годишна возраст, Имобиле бил купен од Јувентус за 80 илјади евра[16] на совет на Чиро Ферара,[17] приклучувајќи се на Примавера тимот на бјанконерите. На 23 февруари 2009 година, тој придонесол за освојувањето на Турнирот Вијареџо, постигнувајќи два гола во победата со 4-1 во финалето против Сампдорија.[18]

 
Имобиле во 2011 година, за време на тренинг со Јувентус.

Своето деби за првиот тим на Јувентус во Серија А го направил на 19-годишна возраст, на 14 март 2009 година, во натпреварот Јувентус-Болоња (4-1), влегувајќи од клупата за резерви на местото на Алесандро Дел Пјеро во судиското продолжение.[19] Следната сезона, тој исто така дебитирал во европските купови, повторно заменувајќи го Дел Пјеро во 68-та минута од натпреварот Бордо-Јувентус (2-0) одигран на 25 ноември 2009 година, во рамките на групната фаза од Лигата на шампионите;[20] во текот на сезоната 2009-2010, тој исто така дебитирал во Купот на Италија и остварил уште два настапи во Серија А.

На 15 февруари 2010, тој повторно го освоил Турнирот Вијареџо со Примавера тимот на Јувентус, овојпат постигнувајќи хет-трик во финалето добиено против Емполи (4-2):[21] тој исто така бил прогласен за најдобар играч на изданието, добивајќи ја наградата „Златното момче“ додека во исто време ја добил и титулата најдобар стрелец на турнирот со 10 погодоци. Во двете изданија на Вијареџо во кои учествувал, Имобиле постигнал вкупно 14 голови со што го изедначил рекордот на Ренцо Капеларо;[22] згора на тоа, со своите 10 гола на изданието во 2010 година, тој поставил рекорд за најмногу постигнати голови на едно издание на турнирот.

Сиена и Гросето уреди

На 1 јули 2010 година, тој заминал на позајмица во Сиена, во Серија Б, заедно со Лука Мароне.[23] Дебитирал за екипата од Тоскана на 13 август во натпреварот Сиена-Тернана (2-0), во вториот круг од Купот на Италија, појавувајќи се како замена на местото на Емануеле Калајо во 76-тата минута.[24] Дебито во првенството го направил во четвртото коло од сезоната против Читадела (завршило 3-1 за тосканците),[25] повторно заменувајќи го Калајо.[26] Својот прв гол меѓу професионалците го постигнал на 27 октомври 2010 против Лече (во поразот со 3-2), во натпревар од третото коло на Купот на Италија.[27] Првиот негов погодок во првенството, пак дошол на 20 ноември против Портогруаро во гостинската победа со 1-4.[28]

Не можејќи да најде доволно простор за игра во Сиена,[29] позајмицата на Имобиле таму била прекината и тој бил пратен на нов заем во истата лига, приклучувајќи му се на Гросето на 25 јануари 2011 година.[30] Тој дебитирал за црвено-белите четири дена подоцна во гостинскиот натпревар кој го добиле против Виченца (0-1), заменувајќи го Фердинандо Сфорцини во 64-тата минута.[31] Својот прв и единствен гол за Гросето го постигнал на 18 февруари во тосканското дерби против Емполи.[32]

Пескара уреди

Следната сезона, тој бил позајмен во Пескара на 17 август 2011, со што останал да се натпреварува во Серија Б.[33] Својот прв гол за екипата од Абруцо го постигнал во првото коло од сезоната против Верона во гостинската победа со 1-2.[34] Веќе во следниот натпревар, победата со 3-2 на домашен терен против Емполи, Имобиле постигнал уште два гола. По претходна сезона во која не можел да дојде до израз, се чинело дека Имобиле ја пронашол вистинската средина за себе: играјќи редовно во Пескара, тој постигнал 13 гола за клубот во првиот дел од сезоната во Серија Б.

Како резултат на добрите игри на Имобиле во Пескара, тој се нашол на мета на многу клубови и од Серија А. Конечно, на 30 јануари 2012 година, Јувентус и продал половина од договорот на Џенова за 4 милиони евра,[35] која пак одлучила да го остави младиот напаѓач на позајмица во Абруцо до крајот на сезоната.

Имобиле ја завршил сезоната 2011-2012 со 28 постигнати голови, благодарение на кои станал најдобар стрелец во првенството[36] како и играчот кој постигнал најмногу голови во историјата на Пескара во рамките на една сезона (надминувајќи го Стефано Ребонато кој постигнал 21 во Серија Б 1986-1987);[37] покрај тоа, неговите голови придонеле за враќањето на Пескара во Серија А по дваесет години отсуство.[38]

На 18 јуни 2012 година, партнерството помеѓу Џенова и Јувентус за услугите на Имобиле било обновено со спортски права во корист на грифоните.[39]

Џенова и Торино уреди

Дебитирал со екипата од Лигурија на 18 април 2012 година, во натпреварот од третото коло на Купот на Италија загубен по изведување пенали од Верона, појавувајќи се како замена во второто полувреме на местото на Давиде Бјондини.[40] Дебитирал во Серија А во дресот на Џенова, на 26 август 2012 година, против Каљари (победа со 2-0), постигнувајќи го својот прв гол во најсилната фудбалска лига во Италија на пет минути пред крајот на натпреварот против сардинијците.[41] Сезоната ја завршил со вкупно 34 настапи и 5 постигнати голови во сите натпреварувања.

 
Имобиле со Торино во 2014.

На 12 јули 2013 година, Јувентус го решил партнерството со Џенова во своја корист, стекнувајќи ги одново целосно правата над Имобиле откако ја откупиле втората половина на договорот за 2.75 милиони евра.[42] Меѓутоа, веќе истиот ден по добивањето на целосната сопственост, бјанконерите продале половината од договорот на својот градски соперник Торино, како и спортските правата во корист на биковите.[43]

На 17 август 2013 година, тој дебитирал за Торино во поразот на домашен терен од Пескара (1-2) во Купот Италија, и во истата прилика погодил за првпат во дресот на Торо во 53-тата минута. На 25 август 2013, го направил своето деби во првенството во натпреаврот Торино - Сасуоло (2-0), забележувајќи притоа асистенција за првиот гол на својата екипа. На својот прв првенствен гол чекал до седмото коло од првенството, кога погодил во ремито 2-2 против Сампдорија. Со овој гол ја прекинал својата суша од 10 месеци без гол во Серија А, што му донело голема самодоверба и одлична форма во продолжение: тој постигнал уште 12 погодоци на следните 15 натпревари, вклучувајќи ги и двата гола (првпат во кариерата постигнал два гола на еден натпревар во Серија А) во победата со 4-1 над Кјево во декември.

На 22 март 2014 година, Имобиле го постигнал својот прв хет-трик во Серија А, во победата со 3-1 против Ливорно.[44] Сезоната 2013-2014, била мошне успешна за младиот центарфор, кој - заедно со својот партнер во нападот Алесио Черчи - го води клубот трениран од Џампјеро Вентура до пласман во Лига Европа по 20-годишно отсуство од европските турнири. Со 22 гола во 33 настапи, Имобиле бил најдобар стрелец во Серија А за сезоната 2013-2014: тој станал првиот играч на Торино што го сторил тоа уште од Франческо Грацијани во сезоната 1976-1977, како и тринаесеттиот играч во историјата на италијанскиот фудбал кој бил најдобар стрелец и во Серија А и Серија Б.

На крајот на сезоната, Торино го откупил целиот договор на играчот од Јувентус за 8 милиони евра.[45]

Борусија Дортмунд уреди

 
Имобиле во акција со Борусија Дортмунд во летото 2014.

На 2 јуни 2014 година, бил официјализиран трансферот на Имобиле во германскиот гигант Борусија Дортмунд[46] за 19,4 милиони евра;[47] Дебитирал на 13 август, во натпреварот од Суперкупот на Германија против Бајерн Минхен, кој завршил со победа на милионерите од 2-0.[48]

Дебито во Бундеслигата го имал на 23 истиот месец, играјќи како стартер во поразот со 0-2 од Бајер Леверкузен.[49] На 16 септември, во својот само втор натпревар во Лигата на шампиони во кариерата (првиот со жолто-црните, а првиот воопшто го имал со Јувентус во 2009 година), тој го постигнал својот прв гол за Борусија во победата од 2-0 против Арсенал во групната фаза.[50] На 27 септември, тој му помогнал на својот тим да го избегне поразот постигнувајќи гол во 86-тата минута, прв за него во Бундеслигата, со кој ги поставил конечните 2-2 против Штутгарт.[51] На 28 октомври, тој се запишал во листата на стрелците во Купот на Германија, при победата со 3-0 на гости кај Ст. Паули, исто така обезбедувајќи асистенција за голот на Марко Ројс во истиот натпревар.[52]

На 3 март 2015 година, повторно во Купот на Германија, тој постигнал два гола во еден натпревар за првпат во дресот на Борусија во победата со 2-0 на гостувањето против Динамо Дрезден; оваа победа ги одвела жолто-црните во четвртфиналето.[53] Имобиле ја завршил сезоната, која што ќе се испостави неговата единствена во Германија, со 10 постигнати гола во првенството и купот, од кои само 3 во Бундеслигата, каде што, во најголемиот дел од сезоната се наоѓа на клупата; многу различна е неговата статистика во Лигата на шампионите каде напаѓачот постигнал 4 гола на 6 натпревари за Борусија,[54] која била елиминиран во осминафиналето од Јувентус.

Севиља и Торино уреди

 
Имобиле со Севиља во август 2015, пред почетокот на натпреварот од Суперкупот на УЕФА

После една сезона во Германија со повеќе темни отколку светли моменти, диктирани од средината во која се нашол,[55][56] на 12 јули 2015 година, Имобиле се преселил во Севиља на позајмица до крајот на сезоната 2015-2016, со обврска за откуп за шпанците по истекувањето на позајмицата.[57] По потпишувањето за Севиља, Имобиле признал дека една од главните причини за неуспехот во Борусија биле потешкотиите со јазикот и комуникацијата со тренерот и соиграчите, изјавувајќи дека: речиси не разговарал со никого во клубот, и ја смета Севиља добро место за нов почеток.[55]

Имобиле дебитирал за андалусијците на 11 август, во натпреварот од Суперкупот на УЕФА кој неговата екипа го загубила со 5-4 по продолженија од Барселона; тој се појавил како замена во второто полувреме и обезбедил асистенција за голот на Евгени Коноплјанка за израмнување на 4-4.[58] Својот прв гол за шпанскиот клуб го постигнал на 8 ноември, во победата со 3-2 над Реал Мадрид во првенството, ставајќи крај на својата голгетерска суша која траела осум месеци.[59]

Сепак, дури и во Шпанија напаѓачот не бил во состојба да се изрази на задоволително ниво,[60] така, завшрувајќи ја својата авантура таму со само 15 настапи и 4 гола, на 14 јануари 2016, тој се вратил во својата родна Италија на позајмица, и тоа во клубот каде што се искачил на врвот на својата кариера само осумнаесет месеци порано, Торино.[61] Само два дена поцона, на 16 јануари 2016, тој го одбележил своето враќање во Торо со погодок, резлизирајќи пенал со кој го отворил резултатот во победата со 4-2 над Фрозиноне.[62] До крајот на сезоната тој се запишал во листата на стрелците уште четири пати, постигнувајќи по два гола во натпреварите против Палермо (победа 1-3),[63] и Џенова (пораз 3-2).[64]

Лацио уреди

На 27 јули 2016 година, Севиља објавиле на својата матична страница дека го продале Имобиле на Лацио.[65][66] Сумата за трансферот на напаѓачот која римската екипа ја платила на Севиља изнесувала 8.75 милиони евра.[67] На 21 август, дебитирал за Лацио, постигнувајќи го притоа и првиот гол за својот нов клуб во гостинската победа со 3-4, против Аталанта во Бергамо. Враќањето во Серија А значително влијаело во подобрувањето на перформансите на Имобиле во споредба со игрите кој тој ги прикажувал во странските клубови. Во месец октомври 2016, тој постигнал гол во секој од петте натпревари на Лацио во лигата, постигнувајќи вкупно 7 голови. На 1 март 2017 година, го постигнал својот прв гол во римското дерби во полуфиналето од Купот на Италија во кое Лација ја победил Рома со 2-0;[68] тој играл и во финалето на 17 мај, каде неговиот тим бил поразен од Јувентус со 2-0. Позитивната сезона со бјанкочелестите, ја завршил со вкупно 26 гола во сите натпреварувања, од кои 23 во Серија А со кои го подобрил својот личен рекорд во лигата од сезоната 2013-2014 (кога со 22 гола бил најдобар стрелец во лигата).

 
Имобиле (лево) со Лацио во 2018, во натпреварот од Лигата на Европа против Салцбуг.

На 13 август 2017 година, на почетокот на следната сезона, тој постигнал два гола против Јувентус во натпреварот од Суперкупот на Италија 2017, придонесувајќи за победата над бјанконерите со 2-3.[69] Со таа победа, тој го освоил својот прв клупски трофеј во Италија во својата кариера. На 10 септември, тој го постигнал својот прв хет-трик за Лацио во домашната победа против Милан со 4-1.[70] Четири дена подоцна, тој го постигнал и својот прв гол во светло-синиот дрес во европските натпреварувања, тресејќи ја мрежата на холандскиот Витесе во гостинската победа со 2-3. На 6 јануари 2018 година, за првпат во својата кариера постигнал четири гола во еден натпревар, во победата со 2-5 против СПАЛ.[71] Следниот месец, на 22 февруари тој го реализирал својот прв хет-трик во меѓународен натпревар во успехот со 5-1 на Олимпико против Стеауа Букурешт. Во текот на сезоната, неговата најплодна во дотогашната кариера, тој влегол во „топ десет“ стрелци за Лацио на сите времиња,[72] исто така, станувајќи и играчот со најмногу постигнати голови (41) во рамките на една сезона во историјата на клубот од главниот град, сметајќи ги головите постигнати во сите натпреварувања.[73] и конечно играчот кој постигнал најмногу голови за Лацио во една првенствена сезона (со 29 голови).[74] Со 8 гола, тој бил најдобар стрелец во Лига Европа, заедно со Ариц Адурис, а исто така, бил вклучен и во идеалниот тим на турнирот.[75] На 20 мај, со завршувањето на сезоната во Серија А, тој исто така бил најдобар стрелец и таму со вкупно 29 гола, колку што постигнал и играчот на Интер Мауро Икарди, освојувајќи го својот втор наслов Капоканониере во кариерата;[76] претходно само Златан Ибрахимовиќ и Лука Тони успеале да станат најдобри стрелци во Серија А со две различни екипи. Својата втора сезона со „бјанкочелестите“ ја завршил со 47 настапи и 41 погодок.

На 25 октомври 2018, тој го одиграл својот 100-ти натпревар во дресот на Лацио, во победата со 1-3, против францускиот Олимпик Марсеј. За време на сезоната 2018-2019, Имобиле не бил во можност да ја повтори својата статистика од претходната сезона; сепак со освојувањето на Купот на Италија, тој го подигнал неговиот втор трофеј во дресот на Лацио, придонесувајќи со 3 гола во 5 натпревари во оваа конкуренција. Сезоната ја завршил со 15 постигнати голови во првенството.[77]

На 25 август 2019 година, во првиот официјален натпревар од сезоната 2019-2020 (неговата четврта во Рим), тој постигнал два гола во победата со 3-0 на гостувањето кај Сампдорија што му овозможила да стигне до бројката од 100 гола во Серија А.[78] На 3 ноември истата година, отворајќи го резултатот во победата од 2-1 на Сан Сиро над Милан, го одбележил својот јубилеен 100-ти погодок во дресот на Лацио.[79] На 22 декември 2019, тој започнал како стартер во натпреварот од Суперкупот на Италија во Ријад против Јувентус, во кој лацијалите славеле победа од 3-1,[80] која му овозможува и на Имобиле да се израдува на третиот трофеј со клубот. На половината од сезоната во Серија А тој постигнал 23 гола: нешто во што подобар од него бил само еден играч, Антонио Анџелило за време на сезоната 1958-1959.[81] Првенството го затворил со 36 погодоци на 37 натпревари, што покрај тоа што му донело по трет пат во кариерата да биде најдобар стрелец во италијанското првенство, му овозможиле да го изедначи приматот на головите во рамките на една сезона од Серија А играна во „една група“,[3] поставен четири години порано од страна на Гонсало Игуаин, и пред се да ја освои Златната копачка како најдобар стрелец во европската фудбалска сезона,[4] трет италијанец по Лука Тони и Франческо Тоти.

Репрезентативна кариера уреди

Младински репрезентации уреди

На 25 март 2009 година, тој дебитирал за репрезентацијата под 21 година под водството на селекторот Пјерлујџи Казираги, во пријателскиот натпревар Австрија - Италија (2-2) игран во Виена.[82] Истата година тој исто така се приклучил на репрезентацијата под 20 години на Франческо Рока, со која учествувал на Средоземните игри 2009 во Пескара.

Во репрезентацијата под 21 година се враќа три години подоцна по неговото деби, на 25 април 2012 година, постигнувајќи го својот прв гол со дресот на аѕурините во пријателскиот натпревар против Шкотска, завршен со победа на Италија од 4-1. Следната година, Имобиле бил избран од селекторот Девис Манџија да учествува на Европското првенство под 21 година 2013 во Израел, каде одиграл 4 натпревари и постигнал еден гол и тоа во финалето загубено со 4-2 од Шпанија.[83]

Сениорска репрезентација уреди

 
Имобиле (десно) играјќи за италијанската репрезентација во 2015 година, заедно со португалецот Рикардо Кварежма.

На 2 март 2014 година, Имобиле го добил првиот повик во сениорската репрезентација од селекторот Чезаре Прандели.[84][85] Дебитирал на 5 март 2014 година, на 24-годишна возраст, во пријателски натпревар против Шпанија кој aѕурите го загубиле со 1-0 во Мадрид.[86] Одличните игри кои ги прикажал во неговата прва сезона со Торино, проследени со последователната победа на листата на стрелците во Серија А, го натерале селекторот да го повика за Светското првенство 2014 во Бразил.[87][88] После влегувањето како замена во првиот натпревар на турнирот, победата со 2-1 против Англија,[89] тој играл од почетокот во последниот натпревар од групата против Уругвај, загубен со 1-0, што довело до елиминација на Италија.[90]

На 4 септември 2014, го постигнал својот прв гол за репрезентацијата, во дебито на новиот селектор Антонио Конте, отворајќи го резултатот во пријателскиот натпревар игран во Бари во кој италијанците биле подобри со 2-0 од Холандија.[91] На првите натпревари од квалификациите за Европското првенство 2016, тој бил постојан стартер играјќи во тандем во нападот заедно со Симоне Ѕаѕа; подоцна двајцата тие ќе бидат претекнати во хиерархијата од Едер и Грацијано Пеле.[92] Имобиле бил повикан од Конте и за завршницата на Европското првенство во Франција, каде добил два настапи, двата во групната фаза, против Белгија[93] и Ирска.[94]

По Европското првенство и заминувањето на Конте, Имобиле повторно бил стартер во репрезентацијата под раководството на новиот селектор Џанпјеро Вентура, кој веќе бил негов тренер од времето додека настапувал за Торино. На 9 октомври 2016 година, за време на натпреварот од квалификациите за Светското првенство одигран во Скопје против Македонија, Имобиле постигнал два гола во синиот дрес, со што и овозможил на Италија да дојде до кам-бек победа од 3-2.[95] Со 6 гола во десет натпревари, тој бил најдобар стрелец во групата Г од мундијалските квалификации, кои Италија ги затворила на второто место зад Шпанија: тоа значело дека во ноември 2017 ќе играат бараж од два натпревари за пласман на првенството против Шведска, која била подобра од „аѕурите“ со вкупен резултат 1-0 што значело дека Италија не успеала да се квалификува за Светското првенство, 60 години подоцна по единствениот претходен ваков неуспех.[96]

Тој останал потврден во репрезентацијата и на почетокот на циклусот на Роберто Манчини, кој во текот на своето водство ќе го стави Имобиле во директна конкуренција со Андреја Белоти, менувајќи ги двајцата на позицијата централен напаѓач во формацијата 4-3-3.[97][98] На 10 септември 2018 година, во поразот со 1-0 во Лисабон против Португалија во новороденото натпреварување УЕФА Лигата на нации, тој за првпат во својата кариера излегол на терен како капитен на репрезентацијата.[99] Во следните квалификации за Европското првенство 2020 тој остварил четири настапи и постигнал 3 гола: посебно значаен бил оној што го отклучил резултатот во победата со 2-1 над Финска на 8 септември 2019 година, со кој ја прекинал сушата во синиот дрес по речиси две години.[100]

Хронологија на репрезентативните настапи уреди

Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија
Дата Град Домашни Резултат Гости Натпреварување Голови Инфо Детали
5-3-2014 Мадрид Шпанија   1 – 0   Италија Пријателска -   69'
31-5-2014 Лондон Италија   0 – 0   Ирска Пријателска -   56'
14-6-2014 Манаус Англија   1 – 2   Италија СП 2014 - Прва фаза -   73'
24-6-2014 Натал Италија   0 – 1   Уругвај СП 2014 - Прва фаза -   71'
4-9-2014 Бари Италија   2 – 0   Холандија Пријателска 1   77'
9-9-2014 Осло Норвешка   0 – 2   Италија Квал. за Евро 2016 -
10-10-2014 Палермо Италија   2 – 1   Азербејџан Квал. за Евро 2016 -
13-10-2014 Та Кали Малта   0 – 1   Италија Квал. за Евро 2016 -   65'
16-11-2014 Милано Италија   1 – 1   Хрватска Квал. за Евро 2016 -   47',   52'
28-3-2015 Софија Бугарија   2 – 2   Италија Квал. за Евро 2016 -   83'
31-3-2015 Торино Италија   1 – 1   Англија Пријателска -   61'
16-6-2015 Женева Италија   0 – 1   Португалија Пријателска -   73'
6-6-2016 Верона Италија   2 – 0   Финска Пријателска -
13-6-2016 Лион Белгија   0 – 2   Италија Евро 2016 - Прва фаза -   75'
22-6-2016 Лил Италија   0 – 1   Ирска Евро 2016 - Прва фаза -   74'
5-9-2016 Хаифа Израел   1 – 3   Италија Квал. за СП 2018 1   70'
6-10-2016 Торино Италија   1 – 1   Шпанија Квал. за СП 2018 -   60'
9-10-2016 Скопје Македонија   2 – 3   Италија Квал. за СП 2018 2
12-11-2016 Вадуц Лихтенштајн   0 – 4   Италија Квал. за СП 2018 1   81'
15-11-2016 Милано Италија   0 – 0   Германија Пријателска -   89'
24-3-2017 Палермо Италија   2 – 0   Албанија Квал. за СП 2018 1
28-3-2017 Амстердам Холандија   1 – 2   Италија Пријателска -   53'
7-6-2017 Ница Италија   3 – 0   Уругвај Пријателска -   40',   82'
11-6-2017 Удине Италија   5 – 0   Лихтенштајн Квал. за СП 2018 -   67'
2-9-2017 Мадрид Шпанија   3 – 0   Италија Квал. за СП 2018 -   78'
5-9-2017 Реџо Емилија Италија   1 – 0   Израел Квал. за СП 2018 1   86'
6-10-2017 Торино Италија   1 – 1   Македонија Квал. за СП 2018 -
9-10-2017 Скадар Албанија   0 – 1   Италија Квал. за СП 2018 -
10-11-2017 Солна Шведска   1 – 0   Италија Квал. за СП 2018 -
13-11-2017 Милано Италија   0 – 0   Шведска Квал. за СП 2018 -   90+2'
23-3-2018 Манчестер Аргентина   2 – 0   Италија Пријателска -   74'
27-3-2018 Лондон Англија   1 – 1   Италија Пријателска -   64'
10-9-2018 Лисабон Португалија   1 – 0   Италија УЕФА Лига на нации 2018-2019 - Прва фаза -     59'
10-10-2018 Џенова Италија   1 – 1   Украина Пријателска -   57'
17-11-2018 Милано Италија   0 – 0   Португалија УЕФА Лига на нации 2018-2019 - Прва фаза -   74'
23-3-2019 Удине Италија   2 – 0   Финска Квал. за Евро 2020 -   80'
8-9-2019 Тампере Финска   1 – 2   Италија Квал. за Евро 2020 1   76'
12-10-2019 Рим Италија   2 – 0   Грција Квал. за Евро 2020 -   80'
18-11-2019 Палермо Италија   9 – 1   Ерменија Квал. за Евро 2020 2
4-9-2020 Фиренца Италија   1 – 1   Босна и Херцеговина УЕФА Лига на нации 2020-2021 - Прва фаза -   73'
7-9-2020 Амстердам Холандија   0 – 1   Италија УЕФА Лига на нации 2020-2021 - Прва фаза -
14-10-2020 Бергамо Италија   1 – 1   Холандија УЕФА Лига на нации 2020-2021 - Прва фаза -
25-3-2021 Парма Италија   2 – 0   Северна Ирска Квал. за СП 2022 1
28-3-2021 Софија Бугарија   0 – 2   Италија Квал. за СП 2022 -   75'
31-3-2021 Вилниус Литванија   0 – 2   Италија Квал. за СП 2022 1  
4-6-2021 Болоња Италија   4 – 0   Чешка Пријателска 1   77'
11-6-2021 Рим Турција   0 – 3   Италија Евро 2020 - Прва фаза 1   81'
16-6-2021 Рим Италија   3 – 0   Швајцарија Евро 2020 - Прва фаза 1
Вкупно Настапи 48 Голови (18. место) 15

Статистика на кариерата уреди

Клупска статистика уреди

Статистиката е ажурирана на 14 јуни 2021.

Сезона Клуб Првенство Национален куп Континентален куп Останати купови Вкупно
Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Лига Наст Гол Наст Гол
2008-2009   Јувентус А 1 0 КИ 0 0 ЛШ 0 0 - - - 1 0
2009-2010 А 2 0 КИ 1 0 ЛШ 1 0 - - - 4 0
Вкупно Јувентус 3 0 1 0 1 0 - - 5 0
2010-јан. 2011   Сиена Б 4 1 КИ 2 1 - - - - - - 6 2
јан.-јун. 2011   Гросето Б 16 1 КИ 0 0 - - - - - - 16 1
2011-2012   Пескара Б 37 28 КИ 0 0 - - - - - - 37 28
2012-2013   Џенова А 33 5 КИ 1 0 - - - - - - 34 5
2013-2014   Торино А 33 22 КИ 1 1 - - - - - - 34 23
2014-2015   Борусија Дортмунд БЛ 24 3 КГ 3 3 ЛШ 6 4 СГ 1 0 34 10
2015-јан. 2016   Севиља ПД 8 2 КШ 3 2 ЛШ 3 0 СУ 1 0 15 4
јан.-јун. 2016   Торино А 14 5 КИ 0 0 - - - - - - 14 5
Вкупно Торино 47 27 1 1 - - - - 48 28
2016-2017   Лацио А 36 23 КИ 5 3 - - - - - - 41 26
2017-2018 А 33 29 КИ 4 2 ЛЕ 9 8 СИ 1 2 47 41
2018-2019 А 36 15 КИ 5 3 ЛЕ 5 1 - - - 46 19
2019-2020 А 37 36 КИ 2 1 ЛЕ 4 2 СИ 1 0 44 39
2020-2021 A 35 20 КИ 1 0 ЛЕ 5 5 - - 41 25
Вкупно Лацио 177 123 17 9 23 16 2 2 219 150
Вкупно во кариерата 348 190 28 16 33 20 4 2 413 228

Репрезентативна статистика уреди

Обновено на 11 јуни 2021
Италија
Година Настапи Голови
2014 9 1
2015 3 0
2016 8 4
2017 10 2
2018 5 0
2019 4 3
2020 3 0
2021 5 4
Вкупно 47 14

Рекорди уреди

Лацио уреди

  • Играч со најголем број постигнати голови во сите официјални натпреварувања: 150

Индивидуални уреди

Хет-трикови уреди

Во својата кариера Имобиле постигнал 6 хет-трика. Во 5 од нив постигнал три гола, а еднаш постигнал и четири гола на еден натпревар што е негов личен рекорд во кариерата, правејќи го тоа во гостинската победа над СПАЛ со 2-5 во Серија А 2017-2018. Иако во кариерата променил поголем број на клубови, интересно е тоа што хет-трик успеал да оствари само со две екипи Торино (1) и Лацио (5).

Титули уреди

Клупски уреди

  Јувентус уреди

2009, 2010

  Пескара уреди

2011-2012

  Борусија Дортмунд уреди

2014

  Лацио уреди

2018-2019
2017, 2019

Индивидуални уреди

2010 (10 голa)
2010
2011-2012 (28 голa)
Фудбалер на годината во Серија Б: 2012
Серија А Тим на годината: 2014, 2018, 2020
2013-2014 (22 гола), 2017-2018 (29 гола, изедначен со Мауро Икарди), 2019-2020 (36 гола)
2017-2018 (8 гола, изедначен со Ариц Адурис)
2017-2018
Најдобар напаѓач: 2019-2020
2019-2020

Наводи уреди

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Alfonso Fasano (28 август 2019). „Grandezza e limiti di Ciro Immobile“.
  2. ↑ Севкупно, Имобиле е на второто место зад Силвио Пјола, најдобриот стрелец во историјата на Лацио со 159 гола; сепак, 10-те голови постигнати од страна на Пјола во Купот на Центална Европа, натпреварување кое не е признато од УЕФА, се одземаат при пребројувањето на постигнатите голови во официјалните натпревари.Simone Pace (2 мај 2021). „Lazio: Immobile miglior bomber di sempre, raggiunto Piola a quota 149 gol“.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 „Immobile eguaglia il record di Higuain: capocannoniere della Serie A con 36 goal“. 1 август 2020.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Ora è ufficiale: Ciro Immobile vince la Scarpa d'Oro 2020“. 1 август 2020.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 „Ciro Immobile Childhood story plus untold biography facts“.
  6. ↑ „Immobile di nuovo papà: è nato Mattia“. 17 август 2019.
  7. ↑ „Ciro Immobile dalla Juventus al Pescara per imporsi con Zeman“. 31 agosto 2011. Посетено на 21 giugno 2014. Проверете ги датумските вредности во: |access-date=, |date= (help)
  8. ↑ „Generazione di Fenomeni - Ciro Immobile, l'ultimo goleador esploso con Zeman“. 18 јануари 2012. Посетено на 21 јуни 2014.
  9. ↑ 9,0 9,1 Diego Mariottini (17 февруари 2020). „Ciro Immobile non è pop“.
  10. ↑ 10,0 10,1 „Focus — Ciro Immobile“. 19 септември 2020.
  11. ↑ Nicky Bandini (30 јули 2020). „Ciro Immobile: 'Goldilocks' footballer or deserved goal record-chaser?“ (англиски).
  12. ↑ Daniele Manusia (4 agosto 2020). „La stagione d'oro di Ciro Immobile“. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  13. ↑ „Da guardalinee a bomber, ecco la storia di Ciro Immobile“. 16 febbraio 2010. Архивирано од изворникот на 2014-11-08. Посетено на 8 ноември 2014. Занемарен непознатиот параметар |urlarchive= (help); Занемарен непознатиот параметар |datearchive= (help); Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  14. ↑ „Immobile a CM: 'Zeman gioca come piace a me'“. 13 септември 2011. Архивирано од изворникот на 2017-08-21. Посетено на 21 јуни 2014.
  15. ↑ „Esclusiva spaziojuve: un giorno con Ciro Immobile“. 29 јуни 2011. Посетено на 21 јуни 2014.
  16. ↑ „Quando l'Inter scartò Immobile per Balotelli...“. 26 март 2014. Архивирано од изворникот на 2014-06-09. Посетено на 9 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |urlarchive= (help); Занемарен непознатиот параметар |datearchive= (help)
  17. ↑ „Danilo Pagni: "Ecco come la Juve soffiò Immobile all'Inter"“. 15 мај 2012. Посетено на 21 јуни 2014.
  18. ↑ „Juventus 4-1 Sampdoria“. 23 февруари 2009. Посетено на 9 јуни 2014.
  19. ↑ „Juve - Bologna 4-1: Giovinco scatenato, nella ripresa bianconeri travolgenti“. 14 март 2009. Архивирано од изворникот на 2014-02-03. Посетено на 9 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |urlarchive= (help); Занемарен непознатиот параметар |datearchive= (help)
  20. ↑ „Bordeaux–Juventus 2-0“. 26 novembre 2009. Посетено на 9 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |dataarchive= (help); Занемарен непознатиот параметар |urlarchive= (help); Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  21. ↑ „Viareggio Cup: i bianconeri si aggiudicano il trofeo dominando l'Empoli“. 16 февруари 2010. Архивирано од изворникот на 9 јули 2012. Посетено на 2 февруари 2015. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  22. ↑ „Pescara, ai piedi del Re Ciro. La stagione della consacrazione per Immobile“. 7 март 2012. Посетено на 9 јуни 2014.
  23. ↑ „Ufficiale: Scambio Juventus-Siena, Immobile e Marrone in Toscana“. 1 јули 2010. Посетено на 2 февруари 2015.
  24. ↑ „Coppa Italia, Siena-Ternana 2-0: ai bianconeri l'anticipo del secondo turno, Conte ha ritrovato un Reginaldo devastante“. 13 agosto 2010. Посетено на 24 април 2014. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  25. ↑ „Siena 3-1 Cittadella“. 12 септември 2010. Архивирано од изворникот на 7 ноември 2014. Посетено на 21 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  26. ↑ „Siena-Cittadella 3-1, tutto facile per i bianconeri“. 11 септември 2010. Архивирано од изворникот на 2021-06-12. Посетено на 21 јуни 2014.
  27. ↑ „Lecce-Siena 3-2“. 27 октомври 2010. Архивирано од изворникот на 12 септември 2014. Посетено на 21 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  28. ↑ „Portogruaro 1-4 Siena“. 20 ноември 2010. Архивирано од изворникот на 7 ноември 2014. Посетено на 21 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  29. ↑ „Immobile via da Siena: tre pretendenti“. 17 ноември 2010. Посетено на 2 февруари 2015.
  30. ↑ „Ufficiale: Grosseto, arriva Immobile“. 25 јануари 2011. Посетено на 23 април 2014.
  31. ↑ „Vicenza 0-1 Grosseto“. 29 јануари 2011. Архивирано од изворникот на 14 март 2014. Посетено на 21 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  32. ↑ „Grosseto 2-1 Empoli“. 18 февруари 2011. Архивирано од изворникот на 14 март 2014. Посетено на 21 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)
  33. ↑ „Speciale Calciomercato: Immobile in biancazzurro“. 17 август 2011. Архивирано од изворникот на 4 јануари 2014. Посетено на 20 aprile 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help); Проверете ги датумските вредности во: |access-date= (help)
  34. ↑ . 26 август 2011 https://web.archive.org/web/20140104204550/http://www.legaserieb.it/it/serie-b/campionato/matchreport/-/match-report/Hellas%20Verona-Pescara/35592. Архивирано од изворникот на 4 јануари 2014. Посетено на 9 јуни 2014. Занемарен непознатиот параметар |titolo= (се препорачува |title=) (help); Занемарен непознатиот параметар |urlmorto= (help); Отсутно или празно |title= (help)
  35. ↑ „Accordo con la società Genoa C.F.C. relativo al calciatore Ciro Immobile“ (PDF). 30 јануари 2012. Посетено на 19 април 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help)[мртва врска]
  36. ↑ „Serie B 2011-2012: la classifica marcatori finale“. 27 мај 2012. Архивирано од изворникот на 2014-04-20. Посетено на 19 април 2014.
  37. ↑ „Immobile nella storia del Pescara, superato il record di Rebonato“. 7 marzo 2012. Архивирано од изворникот на 4 јануари 2014. Посетено на 19 aprile 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help); Проверете ги датумските вредности во: |access-date=, |date= (help)
  38. ↑ „Il Pescara torna in Serie A: dopo Foggia, è di nuovo Zemanlandia“. 20 мај 2012. Посетено на 2 февруари 2015.
  39. ↑ „Partecipazioni“ (PDF). 18 giugno 2012. Архивирано од изворникот (PDF) на 26 јуни 2013. Посетено на 8 ноември 2014. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  40. ↑ „Hellas Verona di rigore, eliminato il Genoa“. 18 август 2012. Архивирано од изворникот на 2021-06-12. Посетено на 2 февруари 2015.
  41. ↑ „Genoa 2-0 Cagliari“. 26 август 2012. Архивирано од изворникот на 2015-02-02. Посетено на 19 април 2014.
  42. ↑ „Official: Immobile to Torino“. Football Italia. 12 July 2013. Посетено на 2 June 2014.
  43. ↑ „Ciro Immobile ceduto al Torino“. 12 јули 2013. Посетено на 13 февруари 2020.
  44. ↑ „TORINO LIVORNO 3–1“. legaseriea.it. Lega Serie A. Архивирано од изворникот на 2014-03-22. Посетено на 23 March 2014.
  45. ↑ „Accordi con il Torino“. 18 јуни 2014.
  46. ↑ „Ciro Immobile wechselt zum BVB“ (германски). 2 јуни 2014. Посетено на 9 јуни 2014.
  47. ↑ „Nazionale, Immobile ha firmato con il Borussia Dortmund“. 2 јуни 2014. Посетено на 7 февруари 2016.
  48. ↑ „Supercoppa tedesca al Borussia Dortmund: 2-0 al Bayern“. 13 август 2014. Посетено на 7 декември 2014.
  49. ↑ „Bundesliga, esordio amaro per Immobile: Borussia Dortmund ko in casa con il Leverkusen“. 23 agosto 2014. Архивирано од изворникот на 6 октомври 2014. Посетено на 8 ноември 2014. Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help); Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  50. ↑ „Champions, gruppo D: Dortmund-Arsenal 2-0, Galatasaray-Anderlecht 1-1“. 16 септември 2014. Посетено на 7 декември 2014.
  51. ↑ „Bundesliga, Dortmund-Stoccarda 2-2: Immobile salva il Borussia all'86'“. 24 септември 2014. Посетено на 7 декември 2014.
  52. ↑ „Balotelli salva il Liverpool. E sui tabloid torna Super Mario“. 28 септември 2014. Посетено на 8 ноември 2014.
  53. ↑ „Il Dortmund si gode Immobile, ma è ansia per l'infortunio di Reus“. 3 март 2015. Посетено на 4 март 2015.
  54. ↑ „Borussia Dortmund, Immobile che carattere: Erdmann lo insulta, ma la risposta è da leader“. 11 март 2015. Посетено на 28 мај 2015.
  55. ↑ 55,0 55,1 „Siviglia, Immobile: "Al Borussia non parlavo con nessuno, sono pronto a rilanciarmi“. 18 јули 2015.
  56. ↑ „Germania, la 'Bild' contro Immobile: "Uno dei più grandi errori del Borussia"“. 13 август 2015.
  57. ↑ „Ufficiale: Immobile al Siviglia. Parte la nuova vita di Ciro“. 12 јули 2015. Посетено на 12 јули 2015.
  58. ↑ Ivan Palumbo (11 август 2015). „Supercoppa europea al Barcellona: 5-4 al Siviglia, ai supplementari gol di Pedro“.
  59. ↑ Adriano Seu (8 ноември 2015). „Immobile, primo gol nella Liga. E il Siviglia stende il Real Madrid“.
  60. ↑ „Il Siviglia scarica Immobile, torna in Italia?“. 24 декември 2015.
  61. ↑ „Bentornato Ciro!“. 14 јануари 2016. Архивирано од изворникот на 2021-10-15. Посетено на 7 февруари 2016.
  62. ↑ „Torino 4-2 Frosinone“. 16 јануари 2016.
  63. ↑ „Palermo 1-3 Torino“. 14 февруари 2016.
  64. ↑ „Genoa 3-2 Torino“. 13 март 2016.
  65. ↑ „Ciro Immobile, traspasado a la SS Lazio“ (шпански). Посетено на 27 luglio 2016. Занемарен непознатиот параметар |data= (се препорачува |date=) (help); Проверете ги датумските вредности во: |access-date= (help)
  66. ↑ „Benvenuto Ciro“. Архивирано од изворникот на 2016-07-27. Посетено на 28 јули 2016.
  67. ↑ „RELAZIONE FINANZIARIA SEMESTRALE CONSOLIDATA AL 31 DICEMBRE 2016“ (PDF) (италијански). S.S. Lazio. 30 March 2017. Архивирано од изворникот (PDF) на 2017-04-02. Посетено на 2 April 2017.
  68. ↑ Enrico Turcato (1 март 2017). „Milinković-Immobile: la Lazio surclassa la Roma, 2-0 nel match d'andata“. Посетено на 1 март 2017.
  69. ↑ Jacopo Gerna (13 август 2017). „Juventus-Lazio 2-3: Murgia al 94' decide la Supercoppa“. Посетено на 13 август 2017.
  70. ↑ Nicola Berardino (10 септември 2017). „Lazio-Milan 4-1: Immobile tripletta, Luis Alberto e Montolivo in gol“. Посетено на 11 септември 2017.
  71. ↑ Stefano Cieri (6 јануари 2018). „Spal-Lazio 2-5: Immobile segna 4 gol“.
  72. ↑ Giulia Bassi (22 февруари 2018). „Europa League, Lazio-Steaua 5-1: biancocelesti agli ottavi“.
  73. ↑ Претходниот рекорд му припаѓал на Џорџо Кинаља, автор на 34 гола за време на сезоната 1973-1974, cfr. „Immobile supera Chinaglia“. 1 април 2018. Архивирано од изворникот на 2020-08-02. Посетено на 2021-06-12.
  74. ↑ Претходниот рекорд им припаѓал на Џузепе Сињори и Ернан Креспо, автори на 26 гола за време на сезоната 1992-1993 и 2000-2001, cfr. „Immobile nella storia della Lazio: 27 goal in un solo campionato“. 8 април 2018.
  75. ↑ „Europa League 2017-2018, Bonucci e Immobile nella squadra dell'anno“. 17 мај 2018.
  76. ↑ „Marcatori Serie A: Immobile e Icardi capocannonieri a 29 reti“. 20 мај 2018.
  77. ↑ „Classifica marcatori Serie A 2018/2019“. Посетено на 9 септември 2019.
  78. ↑ Marco Gaetani (25 август 2019). „Sampdoria-Lazio 0-3, Immobile sfonda il muro dei 100 gol“.
  79. ↑ „Immobile, fa a Milan gol n.100 con Lazio“. 3 ноември 2019.
  80. ↑ „Alla Lazio la Coca-Cola Supercup“. 22 декември 2019. Архивирано од изворникот на 2019-12-28. Посетено на 2021-06-12.
  81. ↑ „Lazio e Immobile, passo da record! Se continuasse così, chiuderebbe a 46 gol...“. 18 јануари 2020.
  82. ↑ „Ariaudo, poi Paloschi - Quest'Italia sa lottare“. 26 март 2009. Посетено на 24 декември 2013. Занемарен непознатиот параметар |pubblicazione= (help)
  83. ↑ „Europeo U21, Spagna-Italia 4-2: Furie Rosse troppo forti per gli azzurri“. 18 јуни 2013.
  84. ↑ „Paletta and Immobile Get Surprise Italy Call-ups“ (англиски). Архивирано од изворникот на 2014-10-06. Посетено на 2 февруари 2015. Занемарен непознатиот параметар |urlarchivio= (се препорачува |archive-url=) (help); Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help); Занемарен непознатиот параметар |datе= (help)
  85. ↑ „Amichevole con la Spagna: prima convocazione per Immobile e Paletta“. 2 marzo 2014. Архивирано од изворникот на 2014-04-10. Посетено на 2 февруари 2015. Занемарен непознатиот параметар |dataarchivio= (се препорачува |archive-date=) (help); Занемарен непознатиот параметар |urlarchivio= (се препорачува |archive-url=) (help); Занемарен непознатиот параметар |deadlink= (се препорачува |url-status=) (help); Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  86. ↑ „Spagna-Italia 1-0: gol di Pedro nella ripresa. Ottimo l'esordio di Paletta“. 5 март 2014. Посетено на 6 септември 2016.
  87. ↑ „Prandelli: "Italia da finale. Totti? Ci avevo pensato, Immobile come Pablito"“. 16 мај 2014. Посетено на 6 септември 2016.
  88. ↑ „Brasile 2014, Immobile: "Voglio il Borussia". Toro e Juve ci pensano“. 21 maggio 2014. Посетено на 6 септември 2016. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  89. ↑ „Inghilterra-Italia 1-2: gol di Marchisio, Sturridge e Balotelli“. 15 giugno 2014. Посетено на 6 септември 2016. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  90. ↑ „Mondiali, Italia-Uruguay 0-1: gol decisivo di Godin, espulso Marchisio“. 24 јуни 2014. Посетено на 6 септември 2016.
  91. ↑ „Nazionale, Italia-Olanda 2-0. Gol di Immobile e De Rossi su rigore“. 4 септември 2014. Посетено на 8 ноември 2014.
  92. ↑ „Conte stravolge l'attacco: Eder-Pellè contro l'Inghilterra“. 31 март 2015. Архивирано од изворникот на 2021-04-17. Посетено на 6 септември 2016.
  93. ↑ „Euro 2016, Belgio-Italia 0-2: Giaccherini e Pellè, gol, Conte in testa al girone“. 13 јуни 2016. Посетено на 6 септември 2016.
  94. ↑ „Euro 2016, Italia-Irlanda 0-1: decide Brady, anche i verdi agli ottavi“. 22 јуни 2016. Посетено на 6 септември 2016.
  95. ↑ „Immobile salva la faccia dell'Italia al 93'. Gli azzurri vincono 3-2 con la Macedonia“. 9 октомври 2016. Архивирано од изворникот на 2018-09-11. Посетено на 2021-06-12.
  96. ↑ Stefano Cantalupi (13 ноември 2017). „Italia-Svezia 0-0: Azzurri fuori dal Mondiale“.
  97. ↑ „Nazionale, Immobile: "La concorrenza con Belotti? Io mi sento un titolare"“. 2 септември 2020.
  98. ↑ Alberto Dalla Palma (13 октомври 2020). „Immobile o Belotti: Mancini faccia la sua scelta“.
  99. ↑ Jacopo Simonelli (10 септември 2018). „Immobile capitano degli Azzurri. L'ultima volta di un laziale risaliva al 2005...“.
  100. ↑ „L'Italia non si ferma più! Con la Finlandia arriva il 6° successo, l'Europeo è sempre più vicino“. 8 септември 2019. Посетено на 26 март 2021.

Надворешни врски уреди

  Портал „Биографија“
  Портал „Фудбал“
  Портал „Италија“
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Чиро_Имобиле&oldid=5120903“