Сигет

град во Унгарија

Сигет (унгарски: Szigetvár - Сигетвар) — град во Унгарија. Сигет е еден од главните градови во рамките на округот Барања.

Замокот во Сигет

Според податоците од 2009 година во градот живеат 10.900 жители.

Географија уреди

Сигет се наоѓа во јужниот дел на Унгарија. Од главниот град Будимпешта градот е оддалечен околу 230 километри југозападно. Градот се наоѓа во западниот дел на Панонската Низина. Јужно од градот тече Драва, а на север се крева планината Мечек. Надморската височина на градот е околу 115 метри.

Историја уреди

Во времето на војните со Турците, Сигет била силна тврдина, на која Турците двапати биле опседнати: 1556 кога бил заштитен од екипажот со Марко Станчиќ и во почетокот на август 1566 година кога Сигет бил опседнат од Султан Сулејман ВеличествениотI, а го бранел Никола Зрињски со околу 2.500 луѓе.[1] Кралот Максимилијан II ги оставил бранителите на тврдината на милост и немилост на Турците, иако собрал значителна сила во Ѓер, Кошице и Штајерска . По отпорот од еден месец, преживеаните бранители на Сигит извршиле пробив од веќе изгорената тврдина на 7 септември, при што речиси сите ги изгубиле нивните животи заедно со Зрињски. Градот дефинитивно отишол во рацете на Австријците за време на Австриско-турската војна, во јануари 1689 година.[2]

Пред 1905 година, Сигет бил голема општина со исто име. Во 765 домови имало 5601 жител. Унгарците се доминантни, а Србите се многу малку; има само седум православни Срби со три куќи. Од српските јавни згради се споменува само Православната Црква. Во таа населба има пошта, телеграф и железничка станица.[3]

Во времето на Австроунгарија, Сигет бил дел од Шомоѓ.

Население уреди

Според проценките од 2017 година, во градот има 10.572 жители. Предлошка:ДемографијаМАЂ

Демографија
1990 2001 2011 2017
12 226 11 353 10 614 10 572

Во Сигет претежно живеат Унгарци (околу 93%), Хрвати (3%), Германци (2%) и Роми (1%).

Србите во Сигет уреди

Во 1731 година во градот биле 18 српски православни домови. Во 1744 година, Пантелија Калуш бил споменат како капетан Сигетски како пратеник во Црковниот- народен собор. Во 1745 година, оваа општина издвојувала 10 ф. годишно за одржување на српското училиште.[4] Во 1796 година, бројот на Србите во тој град бил 59 православни луѓе, а еден век подоцна во 1890 година, нивниот број паднал на само двајца.[5]

Во 1824 година имало училиште во Велики Сигет, каде што работел Стефан Новаковиќ.[6] Во 1826 година, поп Исак Јанковиќ бил запишан како администратор на месната парохија. Според извештајот на Витковиќ во градот Сигет во 1847 година, имало 63 Срби, а две децении подоцна во 1867 година, имало само 19.[2]

Според државниот шематизам на православното свештенство во Унгарија од 1846 година во Сигет, биле наведени 63 православни христијани. Православното парохиско знаење е основана во 1752 година, а црковната мартикула датира од 1777 година.

Во местото 1905 година, српскиот православен храм бил изграден во 1752 година. Посветен е на Раѓањето на Пресвета Богородица или на Малата дама. Храмот е во добра состојба, Црковната порта и гробиштата сочинуваат целина. Православната парохија е основана во 1779 година, црковните матрикули биле запишани во 1777 година. Црковната заедница на Сегед ја има избраната застапеност под претседателството на парохијата Поп Светозар Бољариќ.

Српското училиште од почетокот на 20 век не постои. Две деца посетуваат друго училиште во Сигет. Српската православна црква во Сигетвар беше уништена во 1956 година.[7]

Партнерски градови уреди

Наводи уреди

  1. "Пештанско-Будимски Скорочка", Пешта во 1843 година
  2. 2,0 2,1 "Гласник здруженија на српското славост", Белград 1872
  3. Мата Косовац: "Српски православен митрополит Карловац според податоците од 1905 година", Карловци во 1910 година
  4. "Образовен весник", Белград, 1886 година
  5. "Српски Сион", Карловци во 1895 година.
  6. Василиј Булиќ: "Землеописанје всеобщего", Будим во 1824 година
  7. "Нин", специјален додаток на Динко Давидов, Белград во 1990 година

Галерија уреди

Надворешни врски уреди