Википедија

Светораче

село во Општина Кичево

Светораче (познато и како Светорача) — мало село во областа Рабетинкол, во Општина Кичево, во околината на градот Кичево.

Светораче
Светорача

Куќи во селото Светораче

Светораче во рамките на Македонија
Светораче
Местоположба на Светораче во Македонија
Светораче на карта

Карта

Координати 41°31′38″N 21°4′12″E / 41.52722° СГШ; 21.07000° ИГД / 41.52722; 21.07000
Регион  Југозападен
Општина  Кичево
Област Рабетинкол
Население 9 жит.
(поп. 2021)[1]

Пошт. бр. 6258
Повик. бр. 045
Шифра на КО 12065
Надм. вис. 889 м
Слава Свети Кузман и Дамјан
Светораче на општинската карта

Атарот на Светораче во рамките на општината
Светораче на Ризницата

Селото било познато и како Световраче, Световрачи или Свети Врач.

Етимологија уреди

Се претпоставува дека името на селото дошло од некогашниот раносредновековен манастир „Св. Кузман и Дамјан“ („Св. Врачи“), кој се наоѓал во селото.[2]

Географија и местоположба уреди

 
Куќи во Горното Маало

Селото се наоѓа во областа Рабетинкол, во Кичевската Котлина, во источниот дел на Општина Кичево.[3] Селото е ридско, на надморска височина од 890 метри. Од градот Кичево е оддалечено 20 километри.[3]

Куќите на ова мало село се наоѓаат во самата долина на Рабетинска Река. Околни села се: Речани, Крушица, Козичино, Дупјани и Рабетино.[2] Селото се наоѓа помеѓу планините Челоица и Песјак.

Месностите во атарот на селото ги носат следниве имиња: Лаки, Вељјарен, Веско Гроб, Бучејца, Стари Куќи, Чуки, Зад Црква, Тумба, Вртиште, Зад Ќулевци, Мелои, Солишта, Калуѓерово, Саџана Ливада, Кижево Нивче, Средњак, Турски Рид, Подвалајца, Чаушица, Фанзојца, Турчинов Камен, Влашки Камен, Зла Осојница, Јачмишта, Марковец, Копилоо Камче, Чистина, Столец, Вис, Орманоец, Велче, Ралеи Трла и Умишта.[2]

Селото е поделено на две маала, Горно и Долно, кои се оддалечени околу 300 метри. Долното Маало е поголемо и позначајно.[2]

Историја уреди

 
Споменик за загинатите борци во НОБ од Светораче, но и од околните села во областа

Светораче е старо село во Кичевската Котлина. Под истото име се споменува во турските пописни дефтери во втората половина на XV век, кога имало 59 словенско-христијански семејства.[2]

На местото на селото некогаш се наоѓа средновековниот манастир „Св. Врачи“, кој ја заземал скоро целата земја во сливот на Рабетинска Река. Манастирот поседувал многу кози, овци, пчелни кошници, обработлива земја, како и шума. Козите биле чувани во Козичино, овците во месноста Шилеговац (денес маало на Козичино), додека пчеларниците се наоѓале во месноста Уљјаник во Речани. Манастирот бил уништен за време на отоманскиот период, но не се знае кога и како. По неговото уништување биле основани помали села, а дел од земјата ја зазеле и кичевските аги.[2]

Денешното село било обновено по уништувањето на манастирот. Прво се населиле три домаќинства во месноста Стари Куќи на левиот брег на реката. Од тие домаќинства потекнуваат денешните родови во Долното Маало (Кижевци, Богдановци и Ѓулевци). Но, ја напуштиле таа положба по поплава од реката. Горното Маало е основано од помлади доселеници.[2]

Во XIX век, Светораче било село во Кичевската каза на Отоманското Царство.

Во учебната година 1900/1901 година во селото учителствувал македонскиот револуционер Ѓорѓи Сугарев.

Во 1903 година селото било запалено од муслиманите во Кичевско, откако еден Арбанас Рамазан од Гарани зазел некои ниви во атарот на селото и бил убиен од комита.[2]

Стопанство уреди

 
Амбар во Горно Маало

Атарот зафаќа простор од 5,3 км2. На него преовладуваат шумите на површина од 364 хектари, на обработливото земјиште отпаѓаат 86 хектари, а на пасиштата 68 хектари.[3]

За време на отоманската власт, обработливото земјиште било во посед на селаните, односно немало чифлици.[2]

Население уреди

Население во минатото
ГодинаНас.±%
1948152—    
1953145−4.6%
1961106−26.9%
197169−34.9%
198143−37.7%
ГодинаНас.±%
199113−69.8%
199410−23.1%
20026−40.0%
20219+50.0%

Според податоците од 1873 година, селото имало 22 домаќинства со 94 жители христијани (Македонци).[4]

Според податоците на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) од 1900 година, во селото Светораче имало 225 жители, сите Македонци.[5] Според егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“), во 1905 година во Светораче имало 240 жители, под врховенството на Бугарската егзархија.[6]

На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Световрач се води како чисто македонско село во Кичевската каза на Битолскиот санџак со 30 куќи.[7]

Според германска карта издадена во 1941 година, а заснована на пописот на Кралство Југославија во 1931 година, селото имало 150 Македонци.[8]

Селото е мало, во фаза на наполно раселување, населено со македонско население. Тоа, во 1961 година броело 106 жители, а во 1994 година само 10 жители.[3]

Според пописот од 2002 година, во селото Светораче живееле 6 жители, сите Македонци.[9]

Според последниот попис од 2021 година, во селото живееле 9 жители, сите Македонци.

Во табелата во продолжение е направен преглед на населението во сите пописни години:

Година 1900 1905 1948 1953 1961 1971 1981 1991 1994 2002 2021
Население 225 240 152 145 106 69 43 13 10 6 9
Извор за 1900 г.: Македонија. Етнографија и статистика.[10]; за 1905 г.: La Macédoine et sa Population Chrétienne.[11]; за 1948-2002 г.: Државен завод за статистика на РМ.[12]; за 2021 г.: Државен завод за статистика на РМ.[13]

Родови уреди

Во селото Светораче живеат Македонци од православна вероисповед. Селото има и староседелци и доселеници.[2]

Според истражувањата на Јован Трифуноски во 1960-тите години родови во селото се:

  • Староседелци: Кижевци (12 к.), потекнуваат од „манастирски работници“ на планината Песјак. Во атарот на селото постои месност Кижево Нивче. Кижевци се познат род во источниот дел на Кичево, предците Апостол и Ѓоргија биле големи сточари и имале околу 500 овци и исто толку кози. Во Битола имале касапница. Куќите во селото им се наоѓаат во Долно Маало и Богдановци (5 к.), и тие потекнуваат од „манастирски работници“ куќите исто така им се наоѓаат во Долно Маало.
  • Доселеници: Шоповци (5 к.), доселени се од некое сега албанско село во Зајашка жупа. Населението од селата од Зајас нагоре во минатото биле нарекувани Шопски, оттука и името Шоповци и Ѓулевци (1 к.), потекнуваат од некој Ѓуптин (Ром). Овој род отсекогаш имал едно домаќинство.

Според истражувањата пак на Тома Смиљаниќ во периодот од 1921-1926 година родови во селото се:[14]

  • Горно Маало: Марковци (1 к.), Мареновци (3 к.), Димовци (2 к.), Мишковци (1 к.) и Мицковци (1 к.);
  • Долно Маало: Ѓуревци (10 к.), Степановци (3 к.) и Кижевци (3 к.).

Општествени установи уреди

 
Поранешното основно училиште „Иво Лола Рибар“
  • Месна заедница
  • Поранешно основно училиште „Иво Лола Рибар“

Самоуправа и политика уреди

Селото влегува во рамките на Општина Кичево, која била проширена по новата територијална поделба на Македонија во 2013 година. Во периодот од 1996-2013 година, селото се наоѓало во некогашната Општина Вранештица.

Во периодот од 1965 до 1996 година, селото се наоѓало во рамките на големата општина Кичево. Селото припаѓало на некогашната општина Кичево во периодот од 1955 до 1965 година.

Во периодот 1952-1955, селото било дел од тогашната Општина Орланци, во која покрај селото Светораче, се наоѓале и селата Дупјани, Козичино, Крушица, Миокази, Орланци, Патец, Рабетино, Речани и Челопеци. Светораче во периодот 1950-1952 било седиште на некогашната Општина Светораче, во која тогаш влегувале селата: Дупјани, Козичино, Крушица, Речани, Рабетино, Светораче и Патец.

Избирачко место уреди

Во селото се наоѓа избирачкото место бр. 0811 според Државната изборна комисија, сместено во месната заедница. Во ова избирачко место е опфатено и селото Крушица.[15]

На претседателските избори во 2019 година, на ова избирачко место биле запишани вкупно 12 гласачи.[16]

На парламентарните избори во 2020 година, на ова избирачко место биле запишани вкупно 12 гласачи.[17]

Личности уреди

Личности родени во Светораче:

Културни и природни знаменитости уреди

 
Главната селска црква „Св. Кузман и Дамјан“
Археолошки наоѓалишта[18]
Цркви[19]

Во минатото во селото постоел и манастирот „Св. Кузман и Дамјан“ („Св. Врачи“). Исто така, Јован Трифуноски наведува и средновековна црква „Св. Атанас“, веднаш до главната селска црква.

Споменици
Реки[20]

Редовни настани уреди

  • Св. Кузман и Дамјан — главна селска и црковна слава

Иселеништво уреди

Родот Маренкови се иселил во Кичево и во Белград, а живееле во Горно Маало. Се знае за 28 иселени домаќинства, главно во Белград.[2]

Галерија уреди

  •  
    Горно Светораче
  •  
    Куќи во селото
  •  
    Влезот во некогашното училиште
  •  
    Рабетинска Река во селото
  •  
    Сокак во Горно Светораче

Наводи уреди

  1. ↑ „Пописна слика на населените места во Македонија, Попис 2021“. Државен завод за статистика. Посетено на 22 декември 2022.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Трифуноски, Јован (1968). Кичевска котлина: Селски населби и население. Белград: Српска академија на науките и уметностите. стр. 14–15.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Панов, Митко (1998). Енциклопедија на селата во Република Македонија (PDF). Скопје: Патрија. стр. 266. Посетено на 5 декември 2020.
  4. ↑ „Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г.“ Македонски научен институт, София, 1995, стр. 90-91.
  5. ↑ Васил К’нчов. „Македонија. Етнографија и статистика“. Софија, 1900, стр. 257.
  6. ↑ D.M.Brancoff. "La Macédoine et sa Population Chrétienne". Paris, 1905, рр. 156-157.
  7. ↑ Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 35.
  8. ↑ „200K Volkstumskarte Jugoslawien“.
  9. ↑ „Попис на Македонија“ (PDF). Завод за статистика на Македонија. 2002. Посетено на 20 декември 2020.
  10. ↑ К’нчов, Васил. „Македонија. Етнографија и статистика“. Софија, 1900
  11. ↑ Brancoff, D.M. „La Macédoine et sa Population Chrétienne“. Paris, 1905.
  12. ↑ „Население по возраст и по пол, по населени места, според пописите спроведени во Република Македонија по Втората светска војна“. Државен завод за статистика.
  13. ↑ „Вкупно резидентно население на Република Северна Македонија според етничката припадност, по населени места, Попис, 2021“. Државен завод за статистика.
  14. ↑ Смиљанић, Тома, (1935) Кичевија, Насеља и порекло становништва. Београд, САНУ
  15. ↑ „Описи на ИМ“. Архивирано од изворникот на 2023-08-17. Посетено на 20 декември 2020.
  16. ↑ „Претседателски избори 2019“. Посетено на 3 ноември 2019.
  17. ↑ „Предвремени избори за пратеници 2020“. Посетено на 5 декември 2020.
  18. ↑ Коцо, Димче (1996). Археолошка картаг на Република Македонија. Скопје: МАНУ. ISBN 9789989101069
  19. ↑ Јелена Павловска, Наташа Ниќифоровиќ и Огнен Коцевски (2011). Валентина Божиновска (уред.). Карта на верски објекти во Македонија. Менора - Скопје: Комисија за односи во верските заедници и религиозните групи. ISBN 978-608-65143-2-7.
  20. ↑ Петрушевски, Илија; Маркоски, Благоја (2014). Реките во Република Македонија (PDF). Скопје: Геомап. стр. 54. ISBN 978-9989-2117-6-8.

Поврзано уреди

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Светораче&oldid=5169375“