Пасифаина група

Пасифаина група — група повратни неправилни месечини на Јупитер кои следат слични орбити како онаа на месечината Пасифаја и се смета дека имаат заедничко потекло.

Нивните големи полуоски (оддалеченост од Јупитер) се движат помеѓу 22,8 и 24,1 милиони километри (ист опсег како Кармината група), орбиталните наклони им изнесуваат од 144,5° до 158,3°, а орбиталната занесеност им е од 0,25 до 0,43.

Основни членови на групата се следниве (негативниот период означува повратна орбита):^[1]

Име	Пречник (км)	Период (денови)	Белешка
Пасифаја	57,8	−722,34	најголем член и прототип
Синиопа	35	−777,29	црвена боја
Калироја	9,6	−787,43	црвеникава боја
Мегаклита	5	−747,09	црвеникава боја
Автоноја	4	−719,01
Евридома	3	−722,59
Спонда	2	−734,89

Меѓународниот астрономски сојуз ги задржува имињата кои завршуваат на -e (во меѓународен облик) за сите повратни месечини.

Потекло уреди

Се смета дека Пасифаината група настанала кога еден астероид бил зафатен од Јупитер и потоа распарчен кога се судрил. Првичниот астероид не бил многу пореметен: пресметано е дека тоа тело имло пречник од 60 км, што е приближно исто со Пасифаја; таа задржува 99 % од изворната маса. Меѓутоа, доколку во оваа група припаѓа и Синопа, тогаш соодносот би бил доста помал (87 %).^[2]

За разлика од Кармината и Ананкината група, теоријата за настанок со еден удар не е прифатена кај сите стручњаци. Ова е бидејќи Псаифаината група, иако слична по голема полуоска, е пошироко распрсната во наклонот.^{[note 1]} Друга можност е Синопа да не е дел од остатоците на тој судир, туку да била посебно зафатена.^[4] Различните бои на телата (сива кај Пасифаја, светлоцрвена кај Калироја и Мегаклита) исто така упатуваат на тоа дека групата има посложено потекло отколку еден удар.^[4]

Орбиталните елементи и релативните големини на основните членови на Пасифаината група. Хоризонталната оска е нивната просечна оддалеченост од Јупитер, вертикалната го означува орбиталниот наклон, а крукчињата се за големините.

Овој дијаграм ја споредува широката распрснатост на Пасифаината група (црвено) со позбиената Ананкина (сино) и Кармина (зелено) група.

Белешки уреди

↑ Несворни (Nesvorný 2003), иако ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група. Меѓутоа, секуларните резонанции на Пасифаја и Синопа може да ја обликуваат орбитата и да бидат образложение за поударното распрснување на орбиталните елементи.^[3]

Наводи уреди

↑ Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco Jupiter's outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, p. 263 - 280 Full text(pdf). Архивирано на 14 јуни 2007.
↑ Sheppard, Scott S. (5 мај 2003). „An abundant population of small irregular satellites around Jupiter“. Nature. 423 (6937): 261–263. Bibcode:2003Natur.423..261S. doi:10.1038/nature01584. PMID 12748634. S2CID 4424447. Меѓутоа, иако Несворни 2003 ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група
↑ David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Full text.
↑ ^4,0 ^4,1 Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33-45. Preprint

[4] Несворни (Nesvorný 2003), иако ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група. Меѓутоа, секуларните резонанции на Пасифаја и Синопа може да ја обликуваат орбитата и да бидат образложение за поударното распрснување на орбиталните елементи.^[3]

[SheppardJewittPorco2004-1] Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco Jupiter's outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, p. 263 - 280 Full text(pdf). Архивирано на 14 јуни 2007.

[2] Sheppard, Scott S. (5 мај 2003). „An abundant population of small irregular satellites around Jupiter“. Nature. 423 (6937): 261–263. Bibcode:2003Natur.423..261S. doi:10.1038/nature01584. PMID 12748634. S2CID 4424447. Меѓутоа, иако Несворни 2003 ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група

[Nesvorny2004-3] David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Full text.

[Grav2003-5] 4,0 ^4,1 Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33-45. Preprint

[1]

[2]

[note 1]

[4]

[3]