Несреќа на островот Три Милји

Несреќата на Островот Три Милји се случила на 28 март 1979 година во Одделот 2 (воден реактор под притисок во производство на Babcock & Wilcox), од трите јадрени електрични централи на „Three Mile Island“, во округот Дофин, Пенсилванија, во близината на Харисбург, САД.[1] Тоа беше најголемата катастрофа во историјата на индустријата за јадрена енергија во САД, а резултат на тоа беше испуштање на 481 P Bq (113 милиони кјурии) на радиоктивни гасови, а помалку од 740 GBq (20 кјурии) на јод-131. Атомската централа била во сопственост и под раководство на „General Public Utilities“ и „Metropolitan Edison“ (Met Ed).

Претседателот на САД Џими Картер ја напушта атомската централа на 1 април 1979.

Несреќата се случила во 4 часот наутро во среда, 28 март 1979 година, со дефекти во нејадрениот секундарен систем, поклопецот на спроводниот вентил (PORV) во примарниот систем се заглавил, по што се излила голема количина од ладилникот на јадрениот реактор. Механичките дефекти настанале поради почетната неспособност на работниците на машините да ја оценат ситуацијата како несреќа поради излевање на ладилникот, како резултат на несоодветната обука и човечките фактори, како што се грешките во дизајнот на интеракцијата помеѓу луѓето и компјутерите кои се должат на индикаторите од двостраната контролна соба во интерфејсот на атомската централа. Во суштина, неможноста да се види затскриеното светло на индикаторот довело до тоа операторот да го игнорира автоматскиот систем за ладење кој се активира во итни случаи од реакторот, бидејќи операторот по грешка заклучил дека има поголема количина на вода во самиот реактор, што предизвикало да се ослободи притисокот од пареата.

Луѓето станале свесни за обемот и комплексноста на несреќата во текот на 5-те дена, откако вработените на „Met Ed“, државните службеници од Пенсилванија, како и членовите на Регулаторната јадрена комисија (NRC) се обиделе да го решат проблемот, да им ја објават ситуацијата во локалниот и општинскиот печат, да одлучат дали е потребна итна евакуација, за конечно да се стави крај на кризата. Овластувањето на NRC да ослободи 40.000 галони на радиоактивна отпадна вода директно во реката Саскехана, довело до тоа печатот и општината да изгубат доверба во нив.

На крајот, реакторот бил ставен под контрола, иако сè уште не биле откриени целосни детали од несреќата после подолго време, после неколкуте исцрпни истраги, спроведени од страна на претседателската комисија и NRC. Според извештајот на комисијата Кемени „Или нема да има случаи на рак, или бројот на заболените ќе биде толоку мал, што нема да биде возможно да се идентификуваат. Овој заклучок важи и за другите можни заболувања.“ Според неколку епидемиолошки студии направени после несреќата, исто така ослободеното зрачење нема видливи ефекти врз појавата на рак кај жителите покрај атомската централа, иако овие наоди подоцна се демантирани од страна на тим од истражувачи.

Наводи уреди

  1. Walker, p. 231

Литература уреди

  • Kemeny, John G. (1979). Report of The President's Commission on the Accident at Three Mile Island: The Need for Change: The Legacy of TMI (PDF). Washington, D.C.: The Commission. ISBN 0935758003. Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-04-09. Посетено на 2011-05-31.
  • Rogovin, Mitchell (1980). Three Mile Island: A report to the Commissioners and to the Public, Volume I (PDF). Nuclear Regulatory Commission, Special Inquiry Group. Архивирано од изворникот (PDF) на 2010-11-30. Посетено на 2011-05-31.
  • Walker, J. Samuel (2004). Three Mile Island: A Nuclear Crisis in Historical Perspective. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-23940-7. (Google Books)
  • Ford, Daniel (1982). Three Mile Island: Thirty Minutes to Meltdown. Penguin. ISBN 978-0140060485.
  • Osif, Bonnie A., Anthony Baratta, Thomas W. Conkling (2004). TMI 25 Years Later: The Three Mile Island Nuclear Power Plant Accident and Its Impact. Conkling. ISBN 027102383X.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)

Надворешни врски уреди