Некои го сакаат тоа жешко

Некои го сакаат тоа жешко (Some Like It Hot) - американски романтичен комичен филм од 1959 година, во режија на Били Вајлдер. Главните улоги ги толкуваат: Мерилин Монро, Тони Кертис, Џек Лемон, а споредните улоги ги толкуваат: Џорџ Рафт, Џо Е. Браун итн. Во 1960 година, филмот добил една награда „Оскар“, во категоријата за најдобри костуми, а бил номиниран во уште пет категории. Истата година, филмот добил три награди „Златен глобус“, и тоа за: најдобар филм - комедија, најдобра глумица во комедија или Мјузикл и најдобар глумец во комедија или мјузикл. Исто така, филмот се закитил и со една награда на БАФТА (Џек Лемон во категоријата „најдобар странски глумец“)[1]

„Некои го сакаат тоа жешко“
РежисерБили Вајлдер
ПродуцентБили Вајлдер
Главни улогиМерилин Монро
Тони Кертис
Џек Лемон
Џорџ Рафт
Џо Е. Браун
Пет O'Бриен
МузикаАдолф Дојч
КинематографијаЧарлс Ланг
МонтажаАртур П. Шмит
СтудиоMirisch Company
ДистрибутерUnited Artists
Премиерамарт 29 1959 (1959-03-29)
Времетраење121 минути
Земја САД
Јазиканглиски
Буџет$2.9 милиони
Бруто заработка$40 милиони

Содржина уреди

Дејството на филмот се случува во Чикаго и Флорида, во 1929 година. Џо (Тони Кертис) и Џери (Џек Лемон) се музичари кои едвај заработуваат за живот. Сосема случајно, тие се сведоци на масакрот на денот на св. Валентин, кога една група мафијаши безмилосно убиваат други мафијаши. Знаејќи дека шефот на убијците, Спатс Коломбо (Џорџ Рафт) лесно ќе ги пронајде во Чикаго, тие му се приклучуваат на еден женски оркестар при што се преправаат во жени при што Џо го зема името Џозефина, а Џери - името Дафне. Се разбира, тие имаат големи проблеми во нивната нова улога, зашто тешко можат да им одолеат на девојките со кои се дружат.
Тие исто така се запознават со пејачката Сугар Кејн (Мерлин Монро) и се заљубуват во неа. Тие стануваат добри пријатели со неа. Кога пристигаат во хотелот во Флорида, милионерот Озгуд Филдинг III (Џо Е. Браун) се вљубува во Џери (Дафне), додека Џо одлучува да ја освои Шугар Кејн. За таа цел, Џо изигрува дека е милионер од семејството кое го поседува нафтениот гигант „Шел“. Шугар Кејн е незадоволна од себе, зашто веќе имала неколку лоши искуства со разни саксофонисти, кои ја напуштиле. Џо првин глуми незаинтересираност за неа, а потоа ја кани на „својата“ јахта (всушност, тоа е јахтата на Озгуд Филдинг III), каде ѝ кажува измислена приказна дека по несреќниот случај во кој погинала неговата девојка, тој има ментален проблем и не чувствува ништо кон жените. Шугар Кејн сака да му помогне со серија бакнежи и почнува да успева.
А Дафне и Озгуд танцуваат танго до сабајле. Озгуд сака да се ожени со Дафне, но Џери има свој план за да земи пари од Озгуд, ама Џо го одрекува од тој план бидејќи Џери не може да се ожени со Озгуд. Проблемите настануваат кога во истиот хотел се собираат мафијашите на нивното годишно собрание, меѓу кои и Спатс Коломбо. Џери и Џо се припремаат за бегство, за таа цел, Џо му се јавува на Сугар Кејн и сè уште глумејќи го лажниот милионер Џуниор, вели дека мора да се ожени за жена по изборот на неговиот татко и да замине за Венецуела. При нивниот обид за бегство, мафијашите ги забележуваат и почнуваат да ги бркаат во хотелот. Џо и Џери се кријат под масата на која седнува Коломбо, кој за време на состанокот е убиен заедно со неговите момци. Сега, Џо и Џери, кои се повторно сведоци на убиство, се прогонети од другите мафијаши. Успеваат да ги избегнаат и овие мафијаши. Џо, облечен како Џозефина, ја здогледува Сугар како пее на сцена. Тој ја бакнува и си заминува, тогаш Сугар сфаќа дека Џо е всушност Џуниор и Џозефина. Џо и Џери потоа веднаш заминуваат за јахтата на Озгуд Филдинг III. Додека пловат во чамецот, Џо и Сугар си ја признаваат љубовта меѓу нив, а Џери се обидува да го убеди Озгуд дека не можат да се омажат, но му се здосадува и си ја вади периката, откривувајќи го својот вистински идентитет на Озгуд. Независно од тоа сознание, тој сака да се ожени со него.[2]

Глумци уреди

За филмот уреди

Били Вајлдер го напиша сценариото за филмот "Некои го сакаат тоа жешко". Содржината е заснована на сценариото на Роберт Торен и Мајкл Логан од францускиот филм "Фанфари на Љубовта" од 1935 година. Меѓутоа, оригиналната скрипта за "Фанфари на Љубовта" не можеше да биде откриена, па Валтер Мирих најде примерок од германскиот римејк од 1951 година, "Фанфари на Љубовта". Тој ги купил правата за сценариото и Вилдер работел со ова за да создаде нова приказна. Иако "Некои го сакаат тоа жешко" се гледа како римејк на "Фанфари на Љубов", бидејќи и двата филма ја следат приказната за двајца музичари во потрага по работа, Вилдер беше творецот на гангстерската под-содржина која ги држеше музичарите во бегство.

Студиото го ангажираше Барбет, познат женски имитатор, да ги тренира Лемон и Кертис на родовата илузија за филмот.

Мерлин Монро работеше за 10% од бруто износот од 4 милиони долари, Тони Кертис за 5% од бруто износот над 2 милиони долари и Били Вајлдер 17,5% од првите милиони по пауза и 20% потоа.

Инаку, Тони Кертис бил забележан од Били Вајлдер додека го снимал филмот Худини (1953), бидејќи мислел дека Тони ќе биде совршен за улогата на Џо. "Бев сигурен дека Тони беше коректен за тоа", објасни Вилдер ", бидејќи тој беше многу убав и кога му кажа на Мерлин дека е дел од Шел Оил семејството, таа мора да може да го поверува тоа". Првата идеја на Вилдер за улогата на Џери беше Френк Синатра, но тој никогаш не дојде на аудицијата. Џери Лјуис и Дени Кеј се сметаа за улогата на Џери. Конечно, Вилдер го виде Џек Лемон во комедијата Операција Луд Бол и го избра за улогата на Џери. Били Вајлдер и Џек Лемон направија бројни филмови заедно до 1981 година, меѓу нив Стан и неколку филмови со Волтер Матау.

Според Њујоршки филмски белешки, Били Вајлдер и И.А.Л. Дијамант не очекуваа таква голема ѕвезда како Мерлин Монро да ја земе улогата Шугар, всушност, Вилдер рече: "Мици Гајнор беше таа што ја имавме на ум. Дојде збор дека Мерлин ја сака улогата и потоа моравме да ја имаме Мерлин". Вајлдер и Монро веќе го направија филмот "Седумдесетте години заедно" во 1955 година.

Филмот беше снимен во Калифорнија во текот на летото и есента 1958 година. Многу сцени беа снимени во хотелот Дел Коронадо во Сан Диего, кој се појави како "Семиноле Риц Хотел" во Мајами во филмот. Хотелот во Сан Диего се вклопи во ерата на 1920-тите и беше во близина на Холивуд, па Вилдер го избра, иако не беше во Флорида.

Имаше многу проблеми со Мерлин Монро во текот на снимањето, која немаше концентрација и страдаше од зависност од апчиња. Таа не можеше да запамети многу од нејзините реплики и мораше 47 пати да се сними за да го добие "Јас сум, Сугар" точно, наместо тоа велејќи "Сугар, тоа сум јас" или "Јас сум Сугар, јас". Тони Кертис и Џек Лемон направија залози за време на снимањето колку многупати му се потребни на Мерлин за да го направи тоа точно. За сцената со Шел Џуниор и Сугар на плажата беа закажани три дена за снимање. Иако Мерлин имаше многу комплицирани реплики, целата сцена меѓу Шел Џуниор и Сугар беше целосно завршена за само 20 минути. Глумечката учителка на Монро, Паула Стразберг и сопругот на Монро, Артур Милер, се обиделе да влијаат на продукцијата, што Вилдер и другите членови на екипажот ги најдоа досадни.

Били Вајлдер изјави во 1959 година за снимање на друг филм со Мерлин Монро: "Разговарав со мојот лекар и со мојот психијатар и ми кажаа дека сум премногу стар и премногу богат за да го повторам ова". Но, Вајлдер, исто така, призна дека: "Мојата тетка Мини секогаш ќе биде точна и никогаш нема да задржи продукција, но кој ќе плати за да ја види мојата тетка Мини?" Тој исто така изјави дека Монро одлично ја изииграла својата улога.

Иконската заврна реплика на филмот, "Никој не е совршен (No one's perfect)" - се најде на 78-то место на списокот на "Холивуд репортер" за 100 омилени филмски реплики во Холивуд - никогаш не требаше да биде во финалниот филм. Дијамант и Вилдер ја ставија во сценариото додека не најдат нешто подобро, но никогаш не најдоа.

Во однос на дизајнот на звукот, во филмот постои "силен музички елемент". Има автентично џез чувство од 1920-тите, користејќи остри, сплетени жици за да создаде напнатост во одредени моменти, на пример кога се појавуваат гангстери на Спатс. Во однос на кинематографијата и естетиката, Били Вајлдер избра да го снима филмот во црно и бело бидејќи Џек Лемон и Тони Кертис не изгледаа добро во нивните костуми и шминки во раните тестови во боја.

Наводи уреди