Маслар
Маслар (грчки: Αρέθουσα, Аретуса) — село во Општина Бешик во Солунски округ, Егејска Македонија, денес во областа Централна Македонија, Грција.[2]. Пред реформата на локалната власт во 2011 година Аниксија бил дел од општина Маслар[2].
| Маслар Αρέθουσα | |
|---|---|
  Маслар | |
|
Местоположба во областа   Маслар | |
| Координати: 40°44′N 23°35′E / 40.733° СГШ; 23.583° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Централна Македонија |
| Округ | Солунски округ |
| Општина | Општина Бешик |
| Општ. единица | Маслар |
| Надм. вис. | 374 м |
| Население (2011)[1] | |
| • Вкупно | 748[1] |
| Часовен појас | EET (UTC+2) |
| • Лете (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
| Пошт. бр. | 570 02 |
| Повик. бр. | +30-2393-xxx-xxx |
Географија и местоположба уреди
Селото се наоѓа на 17 километри северозападно од Ставрос и 79 километри источно од Солун, во северниот дел на Халкидик. Селото се наоѓа на надморска височина од 374 метри во јужните делови на Богданска Планина, над Бешичкото Езеро (Волви).
Маслар опфаќа површина од 57 квадратни километри[3].
Историја уреди
Во XIX век Маслар било село во Лагадинската каза во рамките на Отоманското Царство.
Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 година селото имало 180 жители Турци и 350 Грци[4]. Селото било под влијание на Цариградската патријаршија. Според податоците на секретарот на егзархијата Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 година во селото живееле 600 Грци и во селото работело грчко училиште.
По крајот на Балканските војни, селото било вклучено во составот на Грција. Во 1913 година, во селото живееле 483 лица[5]. По потпишувањето на Лозанскиот договор во 1923 година помеѓу Турција и Грција, во селото се населиле грчки бегалци од Анадолија додека муслиманското население било принудено да ги напушти своите домови.
Според царската наредба од 28 јули 1918 година, селото претставувало самостојна општина во Лагадинската околина. Во негов состав влегувало уште и селото Кавак.
Во 1927 година селото било преименувано во Аретуса. Бидејќи селото се наоѓа на рамнина, тоа е прилично богато. Неговите жители главно се занимаваат со производство на памук, тутун и овошје.
Демографија уреди
Во 1928 година селото било чисто бегалско село со 73 семејства и со 267 жители.[6] додека во 1940 година селото броело 936 жители. Селото во пописот од 1951 година броело 1056 жители, на пописот од 1961 година во селото живееле 1269 жители, во 1971 година имало 1072 жители, во 1981 година имало 1067 жители, додека во 1991 година имало 993 жители[7] а во 2001 имало 929 жители[8]. Денеска, населението на селото е 748 жители според пописот од 2011 година.
Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
| Година | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 | 2021 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 936 | 1056 | 1269 | 1072 | 1067 | 993 | 929 | 748 |
- Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Знаменитости уреди
- Црква „Св. Димитриј“ од 1819 г., прогласен за споменик на културата
Наводи уреди
- ↑ 1,0 1,1 „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
- ↑ 2,0 2,1 Kallikratis law Архивирано на 27 април 2017 г. Greece Ministry of Interior (грчки)
- ↑ „Population & housing census 2001 (incl. area and average elevation)“ (PDF) (грчки). National Statistical Service of Greece.
- ↑ Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 170.
- ↑ „Απαρίθμηση των κατοίκων των νέων επαρχιών της Ελλάδος του έτους 1913. Μακεδονία“. Архивирано од изворникот 2012-07-31. Посетено на 2012-07-31.
- ↑ „Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών της Μακεδονίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) έτος 1928“. Архивирано од изворникот 20 јуни 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
- ↑ Симовски, Тодор Христов; Здружение на децата бегалци од Егејскиот дел на Македонија (1998). Населените места во Егејска Македонија Д. 2. Скопје: Печатница „Гоце Делчев”.
- ↑ „Folketeljing 2011, revidert“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2015-09-24. Посетено на 2017-03-09.