Галоиталски јазици

Галоиталските јазици се генетска група на романското јазично семејство. Сè уште се смета за спорна нивната точна припадност: дали спаѓаат во галороманската или во италодалматинската гранка. Венецијанскиот обично се смета за припадник на друга дијалектна група, но некои го сместуваат во галоиталските говори.

Галоиталски
Географска распространетост:	Италија, Сан Марино, Швајцарија, Монако
Класификација:	индоевропски италско романско западнороманско галороманско галоиталски
Гранки:	пиемонтски лигурски ломбардски емилискоромањолски

Географска распределба

Галоиталските јазици (нијанси на зелено)

Овие јазици традиционално се говорат во северна Италија, јужна Швајцарија, Сан Марино и Монако, иако денес во значајна мера се истиснати од италијанскиот јазик. Речиси сите говорници се двојазични. Истите се говорат поактивно од дијаспората, во земјите со северноиталијански доселеници. Во Монако, лигурскиот има пропишан законски статус заедно со моначкиот (негов дијалект).

Класификација

• Галоиталски јазици
  • пиемонтски
  • лигурски
  • ломбардски
    • западноломбардско наречје
    • источноломбардско наречје
  • емилискоромањолски јазици
    • емилиски
    • ромањолски

Поврзано

• Јазици во Италија
• Романски јазици
• Италски јазици

Библиографија

• Allasino, Enrico; Ferrier, Consuelo; Scamuzzi, Sergio; Telmon, Tullio (2007). (PDF). Quaderni di Ricerca (италијански). 113. Torino: IRES – Istituto di Ricerche Economico Sociali del Piemonte https://web.archive.org/web/20110810173222/http://213.254.4.222/cataloghi/pdfires/697.pdf. Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-08-10. Посетено на 2012-08-01.
• Индоевропски → Италски → Романски → Италозападни - Ethnologue (англиски)
• Jud, Jakob; Jaberg, Karl (1928). Sprach-und Sachatlas Italiens und der Südschweiz. Цофинген.
• Meyer-Lübke, Wilhelm (1920). Einführung in das Studium der romanischen Sprachwissenschaft (3. изд.). Хајделберг.
• Pellegrini, Giovan Battista (1975). „I cinque sistemi dell'italoromanzo“. Essays in Italian linguistics: history, structure, society. Торино: Boringhieri.
• Pellegrini, Giovan Battista (1977). Carta dei dialetti d'Italia. Пиза: Pacini Editore. Архивирано од изворникот на 2012-10-03. Посетено на 2012-08-01.
• Rohlfs, Gerhard. 1975. Rätoromanisch. Die Sonderstellung des Rätoromanischen zwischen Italienisch und Französisch. Eine kulturgeschichtliche und linguistische Einführung (Munich: C.H. Beek'sche, 1975), стр. 1–20.