Википедија

Вроден долг QT синдром

Вроден долг QT синдром (LQTS) е состојба во која е засегната реполаризација на срцето по отчукувањата на срцето. Тоа резултира со зголемен ризик од неправилно чукање на срцето што може да доведе до несвестица, давење, напади или ненадејна смрт. Овие епизоди може да се активираат со вежбање или стрес. Некои ретки форми на LQTS се поврзани со други симптоми и знаци, вклучувајќи глувост и периоди на мускулна слабост .

Синдромот на долг QT може да биде присутен од раѓање или да се развие подоцна во животот. Наследната форма може да се појави сама по себе или како дел од поголемо генетско нарушување. Подоцна во животот може да биде резултат на одредени лекови, низок калиум во крвта, низок калциум во крвта или срцева слабост. Лековите кои се вмешани вклучуваат одредени антиаритмици, антибиотици и антипсихотици. LQTS може да се дијагностицира со помош на електрокардиограм (ЕКГ) ако се најде коригиран QT интервал поголем од 480-500 милисекунди, но клиничките наоди, другите одлики на ЕКГ и генетското тестирање може да ја потврдат дијагнозата со пократки QT интервали.

Менаџментот може да вклучи избегнување напорни вежби, не внесување доволно калиум во исхраната, употреба на бета блокатори или имплантиран срцев дефибрилатор. Со соодветен третман ова се намалува на помалку од 1% во текот на 20 години.

Се проценувало дека синдромот на долг QT влијаел на 1 од 7000 луѓе. Жените биле почесто погодени од овој синдром од машката популација. Повеќето луѓе со оваа состојба развиваат симптоми пред да наполнат 40 години. Во САД тоа резултира со околу 3500 смртни случаи годишно.[1] 

Знаци и симптоми уреди

 
Стекнат долг QT синдром

Многу луѓе со вроден долг QT синдром немаат знаци или симптоми. Кога се појавуваат симптоми, тие генерално се предизвикани од абнормален срцев ритам (аритмии), најчесто форма на вентрикуларна тахикардија наречена Torsades de pointes (TdP). Ако аритмијата се врати во нормален ритам спонтано, засегнатото лице може да доживее зашеметеност (позната како пресинкопа) или несвестица, на што може да му претходи чувство на треперење во градите. Ако аритмијата продолжи, засегнатото лице може да доживее срцев удар, кој ако не се лекува може да доведе до ненадејна смрт. Оние луѓе со LQTS, исто така, може да доживеат активност слична на напади (неепилептичен напад) како резултат на намален проток на крв во мозокот за време на аритмија.[2] Епилепсијата е исто така поврзана со одредени типови на долг QT синдром.

Аритмиите што доведуваат до несвестици и ненадејна смрт се со поголема веројатност да се појават во специфични околности, делумно определени со тоа која генетска варијанта е присутна. Додека аритмиите може да се појават во секое време, во некои форми на LQTS аритмиите почесто се забележуваат како одговор на вежбање или ментален стрес (LQT1), во други форми по ненадеен гласен шум (LQT2) и во некои форми за време на спиењето или веднаш по будење (LQT3).[3]

Некои ретки форми на синдромот на долг QT влијаат на другите делови од телото, што доведува до глувост во Џервел и Ланге-Нилсен облик на состојбата и периодична парализа во формата Андерсен-Тавил (LQT7).

Луѓето со овој синдром имаат продолжен QT-интервал на електрокардиограмите. Симптомите се појавуваат само кога пациентот развива епизода на опасна вентрикуларна тахикардија, и симптомите зависат од времетраењето на аритмијата. Повремената вртоглавица може да биде единствениот симптом. Ако трае повеќе од 10 секунди, се јавува синкопа, т.е. краткотраен губиток на свест, па сè до ненадејна срцева смрт на пациентот во рок од неколку минути, доколку нема непосредна медицинска помош. Ова е првиот симптом кај 1 од 10 пациенти заболени со долгиот QT-синдром. Симптомите можат да почнат за време на првата година од животот и да станат почести за време на школска возраст. Машките деца обично ќе ја искусат првата епизода на синкопа на просечна возраст од 11 години, а девојчињата на 16-годишна возраст. Срцевите епизоди во контекст на овој синдром, можат да бидат предизвикани од физички и емоционален стрес (вежбање, лутина, страв, радост, возбуда, скокање во вода, нуркање, и сл.). Некои од тие епизоди се појавиле кај индивидуални пациенти за време на спиење или одмор.[1]

Ризик за аритмии уреди

Додека оние со долг QT синдром имаат зголемен ризик од развој на абнормален срцев ритам, апсолутниот ризик од аритмии е многу променлив. Најсилниот предиктор за тоа дали некој ќе развие TdP е дали ја доживеал оваа аритмија или друга форма на срцев удар во минатото. Оние со LQTS кои доживеале синкопа без во тоа време евидентирано ЕКГ се исто така изложени на поголем ризик, бидејќи синкопата во овие случаи често се должи на недокументирана само-завршувачка аритмија.

Покрај историјата на аритмии, степенот до кој QT е продолжен го предвидува ризикот. Додека некои имаат QT интервали кои се многу продолжени, други имаат само мало продолжување на QT, или дури и нормален QT интервал во мирување (скриен LQTS). Оние со најдолги QT интервали имаат поголема веројатност да доживеат TdP, а коригиран QT интервал поголем од 500 ms се смета дека ги претставува оние со поголем ризик. И покрај ова, оние со само суптилно продолжување на QT или скриен LQTS сè уште имаат одреден ризик од аритмии. Севкупно, секое зголемување од 10 ms во коригираниот QT интервал е поврзано со 5% зголемување на аритмискиот ризик. Со оглед на тоа што ефектите на продолжување на QT на двете генетски варијанти и стекнати причини за LQTS се адитивни, оние со наследен LQTS имаат поголема веројатност да доживеат TdP ако им се дадат лекови за продолжување на QT или ако имаат проблеми со електролитите, како што се ниски нивоа на низок калиум во крвта (хипокалемија). Слично на тоа, оние кои земаат лекови за продолжување на QT имаат поголема веројатност да доживеат TdP ако имаат генетска тенденција за продолжен QT интервал, дури и ако оваа тенденција е скриена. Ризикот од аритмии е исто така поголем ако лицето кое го прима лекот има срцева слабост, зема дигиталис или неодамна е кардиовертирано од атријална фибрилација .

Причини уреди

Постојат неколку поттипови на долг QT синдром. Тие можат да бидат широко поделени на оние предизвикани од генетски мутации со кои засегнатите се родени, ги носат во текот на нивниот живот и може да се пренесат на нивните деца (наследен или вроден долг QT синдром), и оние предизвикани од други фактори кои не можат да се пренесат и често се реверзибилни (стекнат долг QT синдром). 

Идентификувани се неколку гени кои влијаат на QT-интервалот, така што постојат неколку варијанти на овој синдром. Фамилијарните форми на долгиот QT-синдром, кои се поврзани со висока инциденца на опасни аритмии, ненадејна смрт и кои често се јавуваат кај неколку членови на едно семејство, го вклучуваат синдромот Јервел-Ланге-Нилсен, кој се наследува на автосомно рецесивен начин и во повеќето случаи е поврзан со вродена загуба на слухот. Синдромот на Романо-Вард е почест и следи по автосомно доминантно наследство, и исто така е фамилијарна форма.

Наследен уреди

 
Електрокардиограми од едно семејство кои покажуваат незасегнат член на семејството (горе), синдром Романо Вард (во средината) и синдром Џервел и Ланге-Нилсен (долу).

Наследен, или вроден долг QT синдром, е предизвикан од генетски абнормалности. LQTS може да произлезе од варијанти на неколку гени, што во некои случаи доведува до сосема различни одлики. Предложени се системи за класификација за да се направи разлика помеѓу поттиповите на состојбата врз основа на клиничките одлики (и именувани по оние кои први ја опишале состојбата) и поделени со основната генетска варијанта. Поретко забележан облик е синдромот Џервел и Ланге-Нилсен, автосомно рецесивна форма на LQTS која комбинира продолжен QT интервал со вродена глувост. Други ретки форми вклучуваат Андерсон-Тавил синдром (LQT7) со одлики вклучувајќи продолжен QT интервал, периодична парализа и абнормалности на лицето и скелетот; и Тимоти синдром (LQT8) кај кој продолжениот QT интервал е поврзан со абнормалности во структурата на срцето и нарушување на спектарот на аутизам.[1]

Романо-Вард синдром уреди

LQT1 е најчестиот поттип на Романо-Ворд синдром, одговорен за 30 до 35% од сите случаи. Одговорниот ген, KCNQ1, е изолиран во хромозомот 11p 15.5 и ја шифрира алфа подединицата на калиумовиот канал KvLQT1. Оваа подединица е во интеракција со други белковини (особено, minK бета подединица) за да го создаде каналот, кој ја носи одложената струја на исправувачот на калиум I одговорна за фазата на реполаризација на срцевиот дејствен потенцијал .Варијантите во KCNQ1 кои го намалуваат I (загуба на функционални варијанти) ја забавуваат реполаризацијата на дејствениот потенцијал. Ова предизвикува LQT1 поттип на Романо-Вард синдром кога се наследува една копија од варијантата (хетерозиготно, автосомно доминантно наследување). Наследувањето на две копии од варијантата (хомозиготно, автосомно рецесивно наследување) води до потешкиот синдром Џервел и Ланге-Нилсен. Спротивно на тоа, варијантите во KCNQ1 кои го зголемуваат I доведуваат до побрза реполаризација и краток QT синдром .[4]

Поттипот LQT2 е втората најчеста форма на синдромот Романо-Ворд, одговорен за 25 до 30% од сите случаи. Таа е предизвикана од варијанти на генот KCNH2 (исто така познат како hERG ) на хромозомот 7 кој го кодира калиумовиот канал кој ја носи брзата навнатре исправувачка струја I. Оваа струја придонесува за терминалната фаза на реполаризација на срцевиот дејствен потенцијал, а со тоа и должината на QT интервалот.

Поттипот LQT3 на синдромот Романо-Ворд е предизвикан од варијанти во генот SCN5A сместен на хромозомот 3p21-24. SCN5A ја кодира алфа-подединицата на срцевиот натриумски канал, Na 1.5, одговорна за натриумската струја I која ги деполаризира срцевите клетки на почетокот на дејствениот потенцијал. Срцевите натриумови канали вообичаено брзо се онеспособуваат, но мутациите вклучени во LQT3 го забавуваат нивното онеспособување што доведува до мала одржлива „доцна“ натриумова струја. Оваа континуирана струја навнатре го продолжува дејствениот потенцијал, а со тоа и интервалот QT. Додека некои варијанти во SCN5A предизвикуваат LQT3, други варијанти може да предизвикаат сосема различни состојби. Варијантите кои предизвикуваат намалување на раната врвна струја може да предизвикаат синдром Бругада и болест на срцевата спроводливост, додека други варијанти се поврзани со дилатациона кардиомиопатија . Некои варијанти кои влијаат и на раната и на доцната натриумова струја може да предизвикаат синдроми на преклопување кои ги комбинираат аспектите на синдромот LQT3 и Бругада.

Ретки поттипови Romano-Ward (LQT4-6 и LQT9-16) уреди

LQT5 е предизвикан од варијанти на генот KCNE1 одговорен за бета подединицата MinK на калиумовиот канал. Оваа подединица, во врска со алфа-подединицата кодирана од KCNQ1, е одговорна за струјата на калиум I Ks која е намалена во LQTS.[5] LQT6 е предизвикан од варијанти во генот KCNE2 одговорен за бета-подединицата на калиумовиот канал MiRP1 која ја генерира калиумовата струја.[5] Варијантите кои ја намалуваат оваа струја се поврзани со продолжување на QT интервалот.[6] Сепак, последователните докази како што е релативно вообичаениот наод на варијанти во генот кај оние без долг QT синдром и општата потреба за присуство на втор стресор како што е хипокалемија за да се открие продолжувањето на QT-от, сугерира дека овој ген наместо тоа претставува модификатор на подложност на продолжување на QT интервалот.[7] Затоа, некои оспоруваат дали варијантите на KCNE2 се доволни сами да предизвикаат синдром Романо-Ворд.[7]

LQT9 е предизвикан од варијанти на мембранската структурна белковина, кавеолин -3.[5] Кавеолините формираат специфични мембрански домени наречени кавеоли во кои седат натриумови канали затворени со напон. Слично на LQT3, овие варијанти на кавеолин ја зголемуваат доцната одржлива натриумова струја, што ја нарушува клеточната реполаризација.[5]

LQT10 е исклучително редок поттип, предизвикан од варијанти на генот SCN4B. Производот на овој ген е помошна бета-подединица (Na V β4) која формира срцеви натриумови канали, варијанти во кои се зголемува доцната одржлива натриумова струја.[5] LQT13 е предизвикан од варијанти на GIRK4, белковина вклучена во парасимпатичката модулација на срцето.[5] Клинички, пациентите се одликуваат со само умерено продолжување на QT, но зголемена склоност кон атријални аритмии. LQT14, LQT15 и LQT16 се предизвикани од варијанти на гените одговорни за калмодулин ( CALM1, CALM2 и CALM3 соодветно).[5] Калмодулин е во интеракција со неколку јонски канали и неговите улоги вклучуваат модулација на L-тип на калциумова струја како одговор на концентрациите на калциум и трговија со белковини произведени од KCNQ1 и со тоа влијание врз калиумовите струи.[5] Прецизните механизми со кои овие генетски варијанти го продолжуваат QT интервалот остануваат неизвесни.[5]

Џервел и Ланге-Нилсен синдром уреди

Синдромот на Џервел и Ланге-Нилсен (JLNS) е ретка форма на LQTS наследен на автосомно рецесивен начин. Покрај сериозното продолжување на QT интервалот, засегнатите се раѓаат со тешка сензоневрална глувост која ги зафаќа двете уши. Синдромот е предизвикан од наследување на две копии на одредена варијанта во гените KCNE1 или KCNQ1. Истите генетски варијанти водат до формите LQT1 и LQT5 на синдромот Романо-Ворд доколку се наследи само една копија од варијантата.[8] JLNS е генерално поврзан со поголем ризик од аритмии од повеќето други форми на LQTS.[9]

Андерсен-Тавил синдром (LQT7) уреди

LQT7, исто така познат како синдром Андерсен-Тавил, се одликува со тријада на одлики - покрај продолжениот QT интервал, засегнатите може да доживеат повремена слабост што често се јавува во моменти кога концентрациите на калиум во крвта се ниски (хипокалемична периодична парализа) и карактеристични абнормалности на лицето и скелетот, како што се мала долна вилица ( микрогнатија ), ниски поставени уши и споени или ненормално наведнати прсти на рацете и нозете ( синдактилија и клинодактилија ). Состојбата се наследува на автосомно-доминантен начин и често е поврзана со мутации во генот KCNJ2 кој ја кодира белковината на калиумовиот канал.[10]

Тимотеј синдром (LQT8) уреди

LQT8, исто така познат како Тимотеј синдром комбинира продолжен QT интервал со споени прсти или прсти (синдактилија). Најчесто се забележуваат абнормалности на структурата на срцето, вклучувајќи вентрикуларен септален дефект, тетралогија на Фало и хипертрофична кардиомиопатија.[11][12] Состојбата се манифестира рано во животот и просечниот животен век е 2,5 години со смрт најчесто предизвикана од вентрикуларни аритмии. Многу деца со Тимотеј синдром кои преживуваат подолго од ова имаат одлики на нарушување на спектарот на аутизам. Синдромот на Тимотеј е предизвикан од варијанти на калциумовиот канал Cav1.2 кодиран од генот CACNA1c.[13]

Табела на поврзани гени уреди

Следното е список на гени поврзани со синдромот на долг QT:

Тип ОМИМ ген Белешки
LQT1 <i id="mwAWY">KCNQ1</i> Ја кодира α-подединицата на бавниот одложен исправувач на калиумовиот канал K V 7.1 што ја носи калиумовата струја I Ks.[7]
LQT2 <i id="mwAXM">KCNH2</i> Исто така познат како hERG. Ја кодира α-подединицата на брзиот одложен исправувач калиумовиот канал K V 11.1 што ја носи калиумовата струја I Kr.[7]
LQT3 SCN5A Ја шифрира α-подединицата на срцевиот натриумски канал Na V 1.5 што ја носи натриумовата струја I Na.[7]
LQT4 <i id="mwAY0">ANK2</i> Кодира Ankyrin B кој ги закотвува јонските канали во ќелијата. Спорно дали навистина предизвикува болест наспроти мал QT ген за чувствителност.[7]
LQT5 KCNE1 Кодира MinK, β-подединица на калиумовиот канал. Хетерозиготното наследување предизвикува Романо-Вард, хомозиготното наследување предизвикува синдром Џервел и Ланге-Нилсен.[7]
LQT6 KCNE2 Кодира MiRP1, β-подединица на калиумовиот канал. Спорно дали навистина предизвикува болест наспроти мал QT ген за чувствителност.[7]
LQT7 KCNJ2 Кодира навнатре исправувачка калиумова струја K ir 2.1 што ја носи калиумовата струја I K1 . Предизвикува синдром Андерсен-Тавил.[7]
LQT8 CACNA1c Ја шифрира α-подединицата Ca V 1.2 на калциумовиот канал Cav1.2 што ја носи струјата на калциум I Ca(L). Предизвикува Тимотеј синдром.[7]
LQT9 <i id="mwAcg">CAV3</i> Кодира Caveolin-3, одговорен за формирање мембрански кесички познати како caveolae. Мутациите во овој ген може да ја зголемат доцната натриумова струја I Na.[7]
LQT10 SCN4B Ја кодира β4-подединицата на срцевиот натриумови канали.[7]
LQT11 AKAP9 Кодира белковина поврзана со А-киназа кој е во интеракција со K V 7.1.[7]
LQT12 SNTA1 Кодира синтрофин-α1. Мутациите во овој ген може да ја зголемат доцната натриумова струја I Na.[7]
LQT13 КЦНЈ5 Исто така познат како GIRK4, ги кодира каналите на калиум кои внатрешно исправуваат чувствителни на G белковина (K ir 3.4) кои ја носат калиумовата струја I K(ACh).[7]
LQT14 МИРЕН 1 Кодира калмодулин-1, белковина гласник што го врзува калциумот кој е во интеракција со струјата на калциум I Ca(L).[7]
LQT15 МИРЕН2 Кодира калмодулин-2, белковина гласник што го врзува калциумот кој е во интеракција со струјата на калциум I Ca(L).[7]
LQT16 МИРЕН3 Кодира калмодулин-3, белковина гласник што го врзува калциумот кој е во интеракција со струјата на калциум I Ca(L).[7]

Стекнати уреди

 Иако долго QT синдром е често генетска состојба, продолжен QT интервал поврзан со зголемен ризик од абнормален срцев ритам, исто така, може да се појави кај луѓе без генетска абнормалност, најчесто поради несакан ефект на лекови. Продолжувањето на QT интервалот предизвикано од лекови често е резултат на третман со антиаритмични лекови како што се амиодарон и соталол, антибиотици како еритромицин или антихистаминици како што е терфенадин . Други лекови кои го продолжуваат QT интервалот вклучуваат некои антипсихотици како што се халоперидол и зипразидон, и антидепресив циталопрам.[14] Списоците на лекови поврзани со продолжување на QT интервалот, како што е базата на податоци на CredibleMeds, може да се најдат на интернет.[15]

Други причини за стекнат LQTS вклучуваат абнормално ниски нивоа на калиум (хипокалемија) или магнезиум (хипомагнеземија) во крвта. Ова може да се влоши по ненадејно намалување на снабдувањето со крв во срцето (миокарден инфаркт), ниски нивоа на тироиден хормон (хипотироидизам) и бавен пулс (брадикардија).

Анорексија- нервоза е поврзана со ненадејна смрт, веројатно поради продолжување на QT интервалот. Неисхранетоста забележана во оваа состојба понекогаш може да влијае на концентрацијата на соли во крвта, како што е калиумот, потенцијално да доведе до стекнат синдром на долг QT, за возврат да предизвика ненадејна срцева смрт. Неисхранетоста и поврзаните промени во балансот на сол се развиваат во подолг временски период, а брзото повторно хранење може дополнително да го наруши нерамнотежата на солта, зголемувајќи го ризикот од аритмии. Затоа мора да се внимава да се следат нивоата на електролити за да се избегнат компликациите од синдромот на повторно хранење.

Факторите кои го продолжуваат QT интервалот се адитивни, што значи дека комбинацијата на фактори (како што е земање лек што го продолжува QT и ниско ниво на калиум) може да предизвика поголем степен на продолжување на QT од секој фактор сам. Ова исто така важи и за некои генетски варијанти кои сами по себе само минимално го продолжуваат QT интервалот, но може да ги направат луѓето поподложни на значително продолжување на QT-индуцирана од лекови.

Механизми уреди

 
Клеточни механизми кои водат до аритмии кај долг QT синдром

Различните форми на долг QT синдром, вродени и стекнати, предизвикуваат абнормален срцев ритам (аритмии) со влијание на електричните сигнали што се користат за координирање на поединечните срцеви клетки. Вообичаената тема е продолжување на срцевиот дејствен потенцијал - карактеристична шема на промени на напонот низ клеточната мембрана што се јавуваат при секое отчукување на срцето. Срцевите клетки кога се опуштени нормално имаат помалку позитивно наелектризирани јони на внатрешната страна на нивната клеточна мембрана отколку на надворешната страна, наречена мембрана што се поларизира . Кога срцевите клетки се собираат, позитивно наелектризираните јони како натриум и калциум влегуваат во клетката, изедначувајќи го или менувајќи го овој поларитет или деполаризирајќи ја клетката. Откако ќе се случи контракција, клетката го враќа својот поларитет (или реполаризира) дозволувајќи им на позитивно наелектризираните јони како што е калиумот да ја напуштат клетката, враќајќи ја мембраната во нејзината опуштена, поларизирана состојба. Кај синдромот на долг QT потребно е подолго време за да се појави оваа реполаризација, прикажана во поединечните клетки како подолг дејствен потенцијал додека на површинскиот ЕКГ е означен како долг QT интервал.

Продолжените акциони потенцијали може да доведат до аритмии преку неколку механизми. Аритмијата карактеристична за синдромот на долг QT, Torsades de Pointes, започнува кога почетниот дејствен потенцијал предизвикува понатамошни абнормални дејствени потенцијали во форма на последеполаризации . Раните последеполаризации, кои се случуваат пред клетката целосно да се реполаризира, особено е веројатно да се забележат кога акционите потенцијали се пролонгирани и се јавуваат поради реактивирање на калциумовите и натриумовите канали кои вообичаено би се исклучувале додека не се појави следното отчукување на срцето. Раните последеполаризации кои предизвикуваат аритмии кај синдромот на долг QT имаат тенденција да произлезат од Пуркиниевите влакна на системот на срцева спроводливост. Раните последеполаризации може да се појават како единечни настани, но може да се појавуваат постојано што доведува до повеќекратни брзи активирања на клетката.

Некои истражувања сугерираат дека одложените последеполаризации, настанати по завршувањето на реполаризацијата, исто така може да играат улога во синдромот на долг QT. Оваа форма на последеполаризација потекнува од спонтано ослободување на калциум од внатреклеточната складиште на калциум, позната како саркоплазматичен ретикулум, принудувајќи го калциумот надвор од клетката преку натриумовиот разменувач на калциум во замена за натриум, генерирајќи нето струја навнатре.

Иако постојат силни докази дека предизвикувачот за Torsades de Pointes доаѓа од последеполаризација, помалку е сигурно што ја одржува оваа аритмија. Некои докази сугерираат дека повторените последеполаризации од многу извори придонесуваат за продолжување на аритмијата. Сепак, некои сугерираат дека аритмијата се одржува преку механизам познат како повторен влез. Според овој модел, продолжувањето на дејствениот потенцијал се јавува во променлива мера во различни слоеви на срцевиот мускул со подолги дејствени потенцијали во некои слоеви од другите. Како одговор на поттикнувачкиот импулс, брановите на деполаризација ќе се шират низ регионите со пократки акциони потенцијали, но блокирани во региони со подолги акциони потенцијали. Ова ѝ овозможува на деполаризирачката бранова предница да се наведнува околу областите на блокот, потенцијално формирајќи целосна јамка и самоовековечување. Моделот на извртување на ЕКГ може да се објасни со движење на јадрото на колото за повторно влегување во форма на меандриран спирален бран.

Дијагноза уреди

 
Мерење на QT интервалот со нормални и продолжени QT интервали
 
Опсегот на QT интервали се очекува кај здрави мажи, здрави жени и кај оние со долг QT синдром.

Дијагностицирањето на синдромот на долг QT е предизвик. Додека белегот на LQTS е продолжување на QT интервалот, QT интервалот е многу променлив и кај оние кои се здрави и кај оние кои имаат LQTS. Ова води до преклопување помеѓу QT интервалите на оние со и без LQTS. 2,5% од оние со генетски докажан LQTS имаат QT интервал во нормалниот опсег.[6] Спротивно на тоа, со оглед на нормалната распределба на QT интервали, дел од здрави луѓе ќе имаат подолг QT интервал од кој било произволен прекин.[6] Други фактори надвор од интервалот QT затоа треба да се земат предвид при поставување на дијагнозата, од кои некои се вградени во системите за бодување.[9]

 
Карактеристични модели на ЕКГ поврзани со трите главни поттипови на наследен долг QT синдром

Синдромот на долг QT главно се дијагностицира со мерење на интервалот QT коригиран за срцевиот ритам (QTc) на електрокардиограм со 12 води (ЕКГ). Синдромот на долг QT е поврзан со продолжен QTc, иако во некои генетски докажани случаи на LQTS ова продолжување може да биде скриено, познато како скриен LQTS.[6] QTc е помал од 450 ms кај 95% од нормалните мажи и помалку од 460 ms кај 95% од нормалните жени. LQTS се предлага ако QTc е подолг од овие прекини. Меѓутоа, бидејќи 5% од нормалните луѓе исто така спаѓаат во оваа категорија, некои предлагаат прекини од 470 и 480 ms за мажи и жени соодветно, што одговара на 99-те центили на нормалните вредности.[6]

Главните поттипови на наследен LQTS се поврзани со специфични одлики на ЕКГ. LQT1 е типично поврзан со широки Т-бранови, додека Т-брановите во LQT2 се засечени и со помала амплитуда, додека кај LQT3 Т-брановите често се доцна, а пред нив има долг изоелектричен сегмент.[6]

Резултат на Шварц уреди

 
Алтернани на Т-бранови кај поединец со долг QT синдром

Скорот на Шварц е предложен како метод за комбинирање на клинички и ЕКГ фактори за да се процени колку е веројатно поединецот да има наследна форма на LQTS.[16] Табелата подолу ги наведува критериумите што се користат за пресметување на резултатот.

Шварц резултат за да помогне во дијагнозата на наследниот долг QT синдром.[17]
Поправен QT интервал (QTc) ≥ 480 ms 3 поени QTc дефиниран според Базетовата корекција
460–470 ms 2 поени
450 ms и машки пол 1 поен
Torsades de pointes 2 поени
Алтернани на Т-бранови 1 поен
Засечени Т-бранови во најмалку 3 одводи 1 поен
Низок пулс за возраста (деца) 0,5 поени
Синкопа со стрес 2 поени Не можам да примам поени и за синкопа и за торсади
без стрес 1 поен
Вродена глувост 0,5 поени
Семејна историја Друг член на семејството со потврден LQTS 1 поен Истиот член на семејството не може да се смета за LQTS и ненадејна смрт
Ненадејна срцева смрт кај член на потесното семејство на возраст <30 0,5 поени

Други истраги уреди

Во случаи на дијагностичка несигурност, други испитувања може да бидат корисни за да се открие продолжениот QT. Покрај продолжувањето на QT интервалот во мирување, LQTS може да влијае на тоа како QT се менува како одговор на вежбање и стимулација од катехоламините како што е адреналинот. Тестовите за провокација, во форма на тестови за толеранција на вежбање или директна инфузија на адреналин, може да се користат за откривање на овие абнормални одговори.[18] Овие испитувања се најкорисни за идентификување на оние со скриен вроден тип 1 LQTS 1 (LQT1) кои имаат нормален QT интервал во мирување. Додека кај здравите лица QT интервалот се скратува за време на вежбањето, кај оние со скриено вежбање LQT1 или адреналинска инфузија може да доведе до парадоксално продолжување на QT интервалот, откривајќи ја основната состојба.[6]

Пресеци на насоки уреди

Меѓународните упатства за консензус се разликуваат за степенот на продолжување на QT интервалот потребен за дијагностицирање на LQTS. Европското здружение за кардиологија препорачува дека, со или без симптоми или други испитувања, LQTS може да се дијагностицира ако коригираниот QT интервал е подолг од 480ms. Тие препорачуваат дека дијагнозата може да се разгледа во присуство на QTc поголем од 460 ms ако се појавила необјаснета синкопа.[9] Упатствата на Здружението за срцев ритам се построги, препорачуваат прекин на QTc поголем од 500 ms во отсуство на други фактори кои го продолжуваат QT или поголем од 480 ms со синкопа.[19] И двете групи на упатства се согласуваат дека LQTS може да се дијагностицира и ако поединецот има Schwartz резултат поголем од 3 или ако е идентификувана патогена генетска варијанта поврзана со LQTS, без оглед на QT интервалот.[9][19]

Третман уреди

На оние на кои им е дијагностициран LQTS обично им се советува да избегнуваат лекови кои можат дополнително да го продолжат QT интервалот или да го намалат прагот за TDP, чии списоци може да се најдат во онлајн базите на податоци за јавен пристап.[20] Дополнително на ова, познати се две интервентни опции за лицата со LQTS: превенција на аритмија и прекинување на аритмијата.

На луѓето со долг QT-синдром им се препорачува да ги ограничат своите активности на спортови со низок интензитет, доколку имаат историја на губење на свеста, т.е. синкопа, или ресусцитација од срцев удар, како и во случаи кога QT-интервалите се многу пролонгирани (470 m/sec кај мажи, 480 m/sec кај жени). Многу пациенти со овој синдром се третираат со бета-блокатори. Некои антиаритмички лекови, антидепресиви, антибиотици, како што се еритромицин, кларитромицин еритромицин и азитромицин, често го продолжуваат QT-интервалот. Од таа причина треба да се избегнуваат овие лекови кои предизвикуваат продолжен QT-интервал. За повеќето пациенти, најдобриот третман е имплантабилниот дефибрилатор. Овој уред треба да се користи кај пациенти кои преживеале срцев удар и кај пациенти кои имале синкопа поради самиот QT-синдром, особено ако се појави синкопа додека веќе се третираат со бета-блокатори. За оние коишто не можат да толерираат бета-блокатори или кои сè уште имаат срцеви епизоди додека се на терапија, може да се изврши лева кардио-симпатична денервација. Пренаталната дијагноза треба да се земе предвид кога еден од родителите има долг QT-синдром и треба да се понуди генетско советување на погодените семејства.

Превенција на аритмија уреди

Потиснувањето на аритмијата вклучува употреба на лекови или хируршки процедури кои ја напаѓаат основната причина за аритмиите поврзани со LQTS. Бидејќи причината за аритмиите кај LQTS се раните последеполаризации (EADs) и тие се зголемени во состојби на адренергична стимулација, може да се преземат чекори за тапа адренергична стимулација кај овие лица. Тие вклучуваат администрација на агенси за блокирање на бета рецептори, што го намалува ризикот од аритмии предизвикани од стрес. Бета блокаторите се ефикасен третман за LQTS предизвикан од LQT1 и LQT2.

Генотипот и времетраењето на интервалот QT се независни предиктори за повторување на опасни по живот настани за време на терапијата со бета-блокатори. Да бидеме конкретни, присуството на QTc >500 ms и LQT2 и LQT3 генотипот се поврзани со највисока инциденца на повторување. Кај овие пациенти може да се земе предвид примарна превенција со употреба на имплантирани кардиовертер-дефибрилатори.

  • Дополнување на калиум: Ако содржината на калиум во крвта се зголемува, дејствениот потенцијал се скратува, така што зголемувањето на концентрацијата на калиум може да ја минимизира појавата на аритмии. Најдобро би требало да делува во LQT2, бидејќи каналот hERG е особено чувствителен на концентрацијата на калиум, но употребата е експериментална и не се заснова на докази.
  • Лековите за блокирање на натриумови канали, како што е мексилетин, се користени за да се спречат аритмии кај долг QT синдром. Додека најубедливата индикација е за оние чиј долг QT синдром е предизвикан од неисправни натриумови канали кои произведуваат одржлива доцна струја (LQT3), мексилетинот исто така го скратува QT интервалот кај другите форми на долг QT синдром вклучувајќи ги LQT1, LQT2 и LQT8. Бидејќи доминантното дејство на мексилетин е на раниот врв на натриумова струја, постојат теоретски причини зошто лековите кои преференцијално ја потиснуваат доцната натриумова струја, како што е ранолазин, може да бидат поефикасни, иако доказите дека тоа е така во пракса се ограничени.
  • Ампутација на цервикалниот симпатичен синџир (лева стелектомија ). Оваа терапија обично е резервирана за LQTS предизвикана од JLNS, но може да се користи како дополнителна терапија на бета блокатори во одредени случаи. Во повеќето случаи, модерната терапија фаворизира имплантација на МКБ доколку терапијата со бета блокатори не успее.

Прекин на аритмија уреди

Прекинувањето на аритмијата вклучува запирање на аритмија опасна по живот откако таа веќе се појавила. Една делотворна форма на прекинување на аритмијата кај индивидуи со LQTS е поставување на имплантиран кардиовертер-дефибрилатор (ICD). Исто така, надворешната дефибрилација може да се користи за враќање на синусниот ритам. МКБ најчесто се користат кај пациенти со епизоди на несвестица и покрај терапијата со бета блокатори и кај пациенти кои доживеале срцев удар.

Со подобро познавање на генетиката во основата на LQTS, се надеваме дека ќе станат достапни попрецизни третмани.[21]

Резултати уреди

За луѓето кои доживеале срцев удар или несвестица предизвикана од LQTS и кои не се лекуваат, ризикот од смрт во рок од 15 години е околу 50%.Со внимателен третман, ова се намалува на помалку од 1% во текот на 20 години. Оние кои покажуваат симптоми пред 18-годишна возраст имаат поголема веројатност да доживеат срцев удар.

Епидемиологија уреди

Се проценува дека наследениот LQTS влијае помеѓу еден од 2.500 и 7.000 луѓе.

Историја уреди

Првиот документиран случај на LQTS бил опишан во Лајпциг од страна на Мајснер во 1856 година, кога глуво девојче починало откако нејзиниот учител и викал. Набргу откако биле известени, родителите на девојчето пријавиле дека нејзиниот постар брат, исто така глув, претходно починал по страшна страв. Ова беше неколку децении пред да се измисли ЕКГ, но веројатно е првиот опишан случај на синдромот Џервел и Ланге-Нилсен. Во 1957 година, првиот случај документиран со ЕКГ беше опишан од Антон Џервел и Фред Ланге-Нилсен, кои работеа во Тонсберг, Норвешка.[22] Италијанскиот педијатар Цезарино Романо, во 1963 година,[23] и ирскиот педијатар Овен Конор Вард, во 1964 година,[24] одделно ја опишаа почестата варијанта на LQTS со нормален слух, подоцна наречена Романо-Ворд синдром. Воспоставувањето на Меѓународниот регистар за синдром на долг QT во 1979 година овозможи многубројните педигре да се проценат на сеопфатен начин. Ова помогна во откривањето на многу од бројните вклучени гени.[25] Трансгенските животински модели на LQTS помогнаа да се дефинираат улогите на различните вклучени гени и хормони,[26] а неодамна беа објавени експериментални фармаколошки терапии за нормализирање на абнормалната реполаризација кај животните.[1][27][28]

Наводи уреди

  • Goldman, Lee (2011). Goldman's Cecil Medicine (24th. изд.). Philadelphia: Elsevier Saunders. стр. 1196. ISBN 978-1437727883.
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Ги запознаваме ретките болести
  2. ↑ McMillan, Julia A.; Feigin, Ralph D.; DeAngelis, Catherine; Jones, M. Douglas (2006). Oski's Pediatrics: Principles & Practice (англиски). Lippincott Williams & Wilkins. стр. 1677. ISBN 978-0-7817-3894-1.
  3. ↑ „Unveiling specific triggers and precipitating factors for fatal cardiac events in inherited arrhythmia syndromes“. Circulation Journal. 79 (6): 1185–92. 2015. doi:10.1253/circj.CJ-15-0322. PMID 25925977.
  4. ↑ „Diagnosis and management of short QT syndrome“. Heart Rhythm. 15 (8): 1261–1267. August 2018. doi:10.1016/j.hrthm.2018.02.034. PMID 29501667.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 „Molecular Pathophysiology of Congenital Long QT Syndrome“. Physiological Reviews. 97 (1): 89–134. January 2017. doi:10.1152/physrev.00008.2016. PMC 5539372. PMID 27807201.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 „Genotype- and phenotype-guided management of congenital long QT syndrome“. Current Problems in Cardiology. 38 (10): 417–55. October 2013. doi:10.1016/j.cpcardiol.2013.08.001. PMC 3940076. PMID 24093767.
  7. ↑ 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 7,12 7,13 7,14 7,15 7,16 7,17 „The genetic architecture of long QT syndrome: A critical reappraisal“. Trends in Cardiovascular Medicine. 28 (7): 453–464. October 2018. doi:10.1016/j.tcm.2018.03.003. PMC 6590899. PMID 29661707.
  8. ↑ Tester DJ, Schwartz PJ, Ackerman MJ (2013). „Congenital Long QT Syndrome“. Во Gussak I, Antzelevitch C (уред.). Electrical Diseases of the Heart. London: Springer. стр. 439–468. doi:10.1007/978-1-4471-4881-4_27. ISBN 978-1-4471-4881-4.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 „2015 ESC Guidelines for the management of patients with ventricular arrhythmias and the prevention of sudden cardiac death: The Task Force for the Management of Patients with Ventricular Arrhythmias and the Prevention of Sudden Cardiac Death of the European Society of Cardiology (ESC)Endorsed by: Association for European Paediatric and Congenital Cardiology (AEPC)“. Europace. 17 (11): 1601–87. November 2015. doi:10.1093/europace/euv319. PMID 26318695.CS1-одржување: display-автори (link)
  10. ↑ „Andersen-Tawil syndrome: clinical and molecular aspects“. International Journal of Cardiology. 170 (1): 1–16. December 2013. doi:10.1016/j.ijcard.2013.10.010. PMID 24383070.
  11. ↑ Adam MP, Ardinger HH, Pagon RA, Wallace SE, Bean LJ, Stephens K, и др. (February 2006). „Timothy Syndrome“. GeneReviews. Seattle (WA): University of Washington, Seattle. PMID 20301577.
  12. ↑ Napolitano, C.; Timothy, K. W.; Bloise, R.; Priori, S. G.; Adam, M. P.; Ardinger, H. H.; Pagon, R. A.; Wallace, S. E.; Bean LJH (1993). „Timothy Syndrome“. PMID 20301577. Наводот journal бара |journal= (help)
  13. ↑ Tristani-Firouzi, Martin; Etheridge, Susan P. (2013). Gussak, Ihor; Antzelevitch, Charles (уред.). Andersen–Tawil and Timothy Syndromes. Electrical Diseases of the Heart. Springer London. стр. 561–567. doi:10.1007/978-1-4471-4881-4_32. ISBN 978-1-4471-4880-7.
  14. ↑ „QTc prolongation, torsades de pointes, and psychotropic medications“. Psychosomatics. 54 (1): 1–13. January 2013. doi:10.1016/j.psym.2012.11.001. PMID 23295003.
  15. ↑ „CredibleMeds.org: What does it offer?“ (PDF). Trends in Cardiovascular Medicine. 28 (2): 94–99. February 2018. doi:10.1016/j.tcm.2017.07.010. PMID 28801207. |hdl-access= бара |hdl= (help)
  16. ↑ „Congenital long QT syndrome: considerations for primary care physicians“. Cleveland Clinic Journal of Medicine. 75 (8): 591–600. August 2008. doi:10.3949/ccjm.75.8.591. PMID 18756841.
  17. ↑ „Diagnostic criteria for the long QT syndrome. An update“. Circulation. 88 (2): 782–4. August 1993. doi:10.1161/01.CIR.88.2.782. PMID 8339437.
  18. ↑ „How to perform and interpret provocative testing for the diagnosis of Brugada syndrome, long-QT syndrome, and catecholaminergic polymorphic ventricular tachycardia“. Circulation: Arrhythmia and Electrophysiology. 4 (6): 958–64. December 2011. doi:10.1161/CIRCEP.111.965947. PMID 22203660.CS1-одржување: display-автори (link)
  19. ↑ 19,0 19,1 „Executive summary: HRS/EHRA/APHRS expert consensus statement on the diagnosis and management of patients with inherited primary arrhythmia syndromes“. Europace. 15 (10): 1389–406. October 2013. doi:10.1093/europace/eut272. PMID 23994779.CS1-одржување: display-автори (link)
  20. ↑ „QT Drug List by Risk Groups“. Arizona Center for Education and Research on Therapeutics. Архивирано од изворникот на 2010-12-24. Посетено на 2010-07-04.
  21. ↑ „Genetically defined therapy of inherited long-QT syndrome. Correction of abnormal repolarization by potassium“. Circulation. 94 (5): 1018–22. September 1996. doi:10.1161/01.CIR.94.5.1018. PMID 8790040. Архивирано од изворникот на 2012-07-08. Посетено на 2022-01-16.CS1-одржување: display-автори (link)
  22. ↑ „Congenital deaf-mutism, functional heart disease with prolongation of the Q-T interval and sudden death“. American Heart Journal. 54 (1): 59–68. July 1957. doi:10.1016/0002-8703(57)90079-0. PMID 13435203.
  23. ↑ „[Arrythmias of the Pediatric Age. II. Syncopal Attacks Due to Paroxysmal Ventricular Fibrillation. (Presentation of 1st Case in Italian Pediatric Literature]“. La Clinica Pediatrica (италијански). 45: 656–83. September 1963. PMID 14158288.
  24. ↑ „A New Familial Cardiac Syndrome in Children“. Journal of the Irish Medical Association. 54: 103–6. April 1964. PMID 14136838.
  25. ↑ „25th anniversary of the International Long-QT Syndrome Registry: an ongoing quest to uncover the secrets of long-QT syndrome“. Circulation. 111 (9): 1199–201. March 2005. doi:10.1161/01.CIR.0000157069.91834.DA. PMID 15753228.
  26. ↑ Hornyik, Tibor; Rieder, Marina; Castiglione, Alessandro; Major, Peter; Baczko, Istvan; Brunner, Michael; Koren, Gideon; Odening, Katja E. (10 May 2021). „Transgenic rabbit models for cardiac disease research“ (PDF). British Journal of Pharmacology: bph.15484. doi:10.1111/bph.15484. PMID 33822374 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
  27. ↑ Bentzen, Bo Hjorth; Bahrke, Sophia; Wu, Kezhong; Larsen, Anders Peter; Odening, Katja E; Franke, Gerlind; van´s Gravesande, Karin Storm; Biermann, Jürgen; Peng, Xuwen (February 2011). „Pharmacological Activation of Kv11.1 in Transgenic Long QT-1 Rabbits“. Journal of Cardiovascular Pharmacology. 57 (2): 223–230. doi:10.1097/FJC.0b013e318203a44d. PMID 21135701.
  28. ↑ Castiglione, Alessandro; Hornyik, Tibor; Wülfers, Eike M; Giammarino, Lucilla; Edler, Iask; Jowais, Jessica J; Rieder, Marina; Perez-Feliz, Stefanie; Koren, Gideon (3 October 2021). „Docosahexaenoic acid normalizes QT interval in long QT type 2 transgenic rabbit models in a genotype-specific fashion“. EP Europace: euab228. doi:10.1093/europace/euab228. PMID 34601592 Проверете ја вредноста |pmid= (help).
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Вроден_долг_QT_синдром&oldid=5125081“