Википедија

Валтер Боте

Валтер Вилхелм Георг Боте (германски: Walther Wilhelm Georg Bothe; 8 јануари 1891 — 8 февруари 1957) — германски јадрен физичар, кој добил Нобелова награда за физика во 1954 година, заедно со Макс Борн.

Валтер Боте
Боте во 1950-тите
Роден(а)8 јануари 1891(1891-01-08)
Ораниенбург, Германско Царство
Починал(а)8 февруари 1957(1957-02-08) (возр. 66)
Хајделберг, Западна Германија
НационалностГерманија
Полињафизика, математика, хемија
УстановиБерлински универзитет
Гисенски универзитет
Хајделбершки универзитет
Макс Планков инситут за медицински истражувања
ОбразованиеБерлински универзитет
Докторски менторМакс Планк
ДокторандиХанс Ритер фон Бајер
Познат поСлучајно коло
Поважни наградиНобелова награда за физика (1954)
Медал Макс Планк (1953)

Во 1913 година, се приклучил на новосоздадената лабораторија за радиоактивност во Царскиот институт за физика и техника, каде што останал до 1930 година, а подоцна и неколку години како директор на лабораторијата. Тој служел војска за време на Првата светска војна од 1914 година и бил затвореник од страна на Русите и се вратил во Германија во 1920 година. После неговото враќање во лабораторијата ги развил и ги применил методите за совпаѓање во студијата за јадрени реакции, Комптон ефект, космички зраци и бран-честичка двојност на радиација и поради тоа ја добил Нобеловата награда за физика во 1954 година.

Во 1930 година станал редовен професор и директор на одделот за физика на Гисенскиот универзитет. Во 1932 година, тој станува директор на институтот за физика и радиологија на Хајделбершкиот универзитет. Тој бил симнат од оваа позиција од членовите на движењето „германска физика“. За да ја спречи својата емиграција од Германија, тој бил поставен за директор на одделот за физика на Институтот „Цар Вилхелм“ во Хајделберг. Таму тој го создал првиот оперативен циклотрон во Германија. Понатаму, тој станува водител на германскиот јадрен енергетски проект кој бил познат како Ураниум Клуб, кој започнал со работа во 1939 година под супервизија на војската.

Во 1946 година, од институтот за физика, тој бил преименуван како професор на Хајделбершкиот универзитет. Од 1956 до 1957, тој бил член на работната група за јадрена физика во Германија.

Една година по смртта на Боте, неговиот институт за физика бил издигнат во Макс Планков институт за јадрена физика. Понатаму тој наречен „Лабораторија Боте“.

Образование уреди

Боте бил син на Фридрих Боте и Шарлот Хартунг. Од 1908 до 1913, Бот студирал Friedrich-Wilhelms-Универзитет(денешен, Humboldt-Universität zu Berlin). Во 1913, тој бил асистент на Макс Планк. Тој доктирирал во 1914.[1][2]

Кариера уреди

Рани години уреди

Во 1913,Боте се приклучува кон Physikalisch-Technische Reichsanstalt (PTR,Reich Physical and Technical Institute; денешен Physikalisch-Technische Bundesanstalt), каде што останува до 1930.Ханс Гејгер бил поставен како дирктор на новата лабораторија за радиоактивност во 1912. На PTR, Боте бил асистент на Гејгер од 1913 до 1920, научен член на Генгеровиот тим од 1920 до 1927, и од 1927 до 1930 тој успеал Гејгер да го направи диркетор на лабораториајта за радиоактивност..[1][2][3][4]

Во мај 1914, Боте волонтерски служел на германската коњарица. Тој бил затоворен од русите и депортиран во Русија за 5 години. Таму тој го учел рускиот јазик и работел на теоретски физички проблеми поврзани со неговите докторски студии. Тој се вратил во Германија во 1920,со руска невеста.[3]

После неговото враќање од Русија, Боте продолжува со неговата работа во PTR под раководство на Ханс Гејгер во лабораторија за радиоактвност.Во 1924, Боте го објавува неговиот метод на совпаќање. Потоа во наредните години, тој го применува овој метод во експерименталните сутидии за јадрените рекации,Комптони ефекти и двојна бран-честичка на светлината. Бетеовиот метод на совпаѓање и неговата апликација му ја денесе ногвата Нобелова награда за физика во 1954.[4][5][6][7]

Во 1925, додека бил сè уште во PTR, Боте станува приватен доцент на универзитетот во Берлин, што значи дека тој ја има комплетирано неговата хабилитација и во 1929, тој станал ausserordentlicher Professor таму.[1][2]

Во 1927,Боте ја започнал студијата за транс мутација на светлосни елементи со алфа-честички. Од заединчкото истажување со Х. Франц и Хаинц Посе во 1928, Боте и Франц ги поврзале реакционите продукути од јадрените интеракции со јадрените енегетски нивоа.[3][4][7]

Во 1929, во соработка со Вернер Колхостер и Бруно Роси кои биле гости во Ботеловата лабораторија на PTR, Боте ја започнал студијата за космички зраци. Студијата за космичка радиација била спроведувана од страна Бота до крајот на негиовиот живот.[4][7]

Во 1930, тој станува ordentlicher Professor (редовен професор) и директор на оделот за физика во Justus Liebig-Universität Gießen. Таа година, работејќи со Херберт Бекер, Боте бомбардирал берилиум ,бор, и литиум со алфа четички од полониум и добил нова форма на пенетрирачка радиација. Во 1932,Џејмс Кадвик ова зрачење ја идентификувал како неутрон.[1][2][3]

Хајделберг уреди

 
Walther Bothe

Во 1932, Боте го назначил Филип Ленард за директор на Physikalische und Radiologische Institut (институот за физика и радиологија) на универзитетот во Хајделберг. Потоа Рудолф Флешман станал асистент на Боте. Кога Адолф Хитлер станал канцелар на Германија на 30 јануари 1933, концептот на Deutsche Physik станува главен фаворит; тој бил анти семитски и против теоретска физика,особено против модерната физика, вклучувајќи ја квантанта механика и атомската и јадрена физика.Како применета универзитетска наука, политичките фактори му дале приоритет на историски применет концепт во научните способности,[8] иако неговите најглавни поддржувачи биле Нобелови добитници за физика Филип Ленард [9] и Јоханес Старк.[10] Поддржувачите на Deutsche Physik го промовирале неправилниот напад против водечките теориски физичари. Иако Ленард бил пензиониран од универзитетот во Хајделберг, тој сè уште имал значајно влијание таму. Во 1934, Ленард успеал да му олесни на Боте за неговара позиција на директор во интституот за физика и радиологија на универзитетот во Хајделберг, после што Боте можел да стане директор во Institut für Physik (институот за физика) во Kaiser-Wilhelm Institut für medizinische Forschung (KWImF, Kaiser Wilhelm Institute for Medical Research; денешен, t Max-Planck Institut für medizinische Forschung) во Хајделберг.Лудолф Вон Керхл, директор на KWImF и Макс Планк,прецедател на Kaiser-Wilhelm Gesellschaft (KWG, Kaiser Wilhelm Society, денешен Max Planck Society),му понудил на Боте директорска функција за да може емигрира. Боте ја прифатил директорската функција во инстиутот за физика во KWImF сè до неговата смрт 1957. Додека во KWImF, Боте бил хонорарен професор во универзитетот во Хајделберг до 1946.Флешмен отишол кај Боте и работел со него до 1941. Како негов вработен, Боте ангажирал науичници вклучувајќи ги Волфганг Гентнер (1936–1945), Хајнц Маиер- Лејбниц (1936-?) кој го имаат направено неговиот докторат со Нобеловиот лауреат Џејмс Френк кој бил препорачан од Роберт Пол и Џорџ Џос, и Арнолд Фрамелсфилд (1939–1941).Исто така биле во неговиот тим биле вклучени Питер Јенсен и Ервин Фунфер.[1][2][3][11][12][13][14]

Во 1938, Боте и Гентнер го издале трудот за зависнот на енергија на јадрениот фото ефект. Ова било провота јасна евиденција дека јадрената апсорпција е кумулативна и конитунирарна, којшто ефект е познат како биполарен јадрен одговор. Ова било теоретски објаснето во наредната деценија од физирчарите J. Ханс D. Јенсен, Helmut Steinwedel, Peter Jensen, Michael Goldhaber, and Edward Teller.[3]

Првиот гремански циклотрон уреди

На крајот од 1937,забразниот успех на Боте и Гентер резултира со гредење и истражување на Ван де Графивиот генератор што ги одведе да го разгледаат изградувањето на циклотрон. Во ноември, извештајот бил испратен на прецедателот на Kaiser-Wilhelm Gesellschaft (KWG, Kaiser Wilhelm Society; денешен Mакс Планк здруженија), и Боте почнал да ги обезбедува средствата од Helmholtz-Gesellschaft (Helmholtz Society; денешен Helmholtz Association of German Research Centres),'Badischen Kultusministerium (Министерството за култура- Баден), I.G. Farben, KWG, и други истражувачко ореинтирани агенции. Почетните ветувања доведоа до нарачка на магнет од Сименс од септември 1938, меѓутоа понатамошното финасирање станало проблематично. Во тоа време, Гентенр продолжил со неговите истражувања на нукеларниот фото ефект, со помош на Ван де Графиовиот генератор,со чие надградување призвел енергии само 1 MeV. Кога неговто истражување било комплетирано со 7Li (p, gamma) и 11B (p, gamma) реакции, и на нукеларниот изомер 80Br, Гентер го посветил целиот негов напор на градење на планираниот циклотрон.[15]

За да ја подпомогне конструкцијата на цилотронот, кон крајот на 1938 и почетокот на 1939, со помош на Helmholtz-Gesellschaft, Гентер го пратил во лабораторијата за радиација на универзитот во Калифорнија ( денешен Лорес Беркли национална лабораторија) во Беркли Калифорнија. Како резултат на посетата, Гентнер формилирал коопералтивна соработка со Емилио Серџе и Доналт Кукси.[15]

После примријето на Франција и Германија во летото 1940, Боте и Гентнер ги примиле нарачките за го испитаат циклотронот на 

Frédéric Joliot-Curie кои го изградил во Париз. Додека тој бил граден, тој не бил оперативен. Во семептври 1940, Гентнер ги примил нарачките од група за да го стави циклотронот во функција. Херман Данзер од универзитетот во Франгфурт им помогнал во нивните вложувања. Додека во Париз, Гентнер можел да ги ослободи  Frédéric Joliot-Curie и Paul Langevin, кои биле затворени и осудени. Кон крајот во зимата од 1941/1942, циклотронот бил оперативен со  7-MeV од деутерони. Ураниум  и ториум

биле озрачени со снопови и нуспрозвод коишто биле пратени на Otto Hahn на Kaiser-Wilhelm Institut für Chemie(KWIC,Kaiser Wilhelm Institute for Chemistry, денешен Max Planck Institute for Chemistry)во Берлин. Во средината на 1942, Гентнеровиот успех во Париз, бил на Wolfgang Riezler од Бон .[15][16][17]

За време на 1941 кога Боте обезбедил се што е потребно за да ја комплтира констукцијата на циклотронот. Магнетот бил испратен во март 1943, и првиот сноп на деутрон бил емитиран во декември.Почесната церемнија за циклотрон била оджзана на 2 јуни 1944. Додека други циклотрони биле уште во констукција, Ботеовиот бил првиот оперативен циклотрон во Германија.[2][15]

Ураниум клуб уреди

Германсиот проект за јадрена енергија, почнал во пролет во 1939 под раководство на Reichsforschungsrat(RFR, Рич конзулат за истражување) од 'Reichserziehungsministerium (REM, Рич министерство за едукација). Од 1 септември Heereswaffenamt (HWA, Канцеларијата за борбена техника) го исклучил RFR и ја преземал одговорноста. Под конторла на HWA, Uranverein го имал својот прв состанок на 16 септември. Состанокот бил организиран од Kurt Diebner, советник на HWA и бил одржан во Берлин. Поканети биле Валтер Боте, Siegfried Flügge, Hans Geiger, Otto Hahn, Paul Harteck, Gerhard Hoffmann, Josef Mattauch, and Georg Stetter. Вторниот состанок бил одржан наскоро на кое што биле поканетиKlaus Clusius, Robert Döpel, Werner Heisenberg, and Carl Friedrich von Weizsäcker. Кога Боте станал еден од водителите, Wolfgang Gentner, Arnold Flammersfeld, Rudolf Fleischmann, Erwin Fünfer, и Peter Jensen станале члениво во Uranverein. Нивното истражување било објавено во Kernphysikalische Forschungsberichte (Истражувачки извештаи во нукларната физика). За Uranverein, Боте и уште 6 члена од неговиот тим во 1942, работеле на експериментално одредување на атомски константи, енергетско распредлување на разградени честички, и јадрени вкрстени делови. Ботеовите експериментални резулатати од апсорпцијата на неутроните во графит биле главни во германската одлука за фаворизирање на тешка вода како неутронски модератор.[18][19][20]

Кон крајот на 1941 било очигледно дека проектот за јадрена енергија не можел да го даде одлучувачкиот приднес до крајот на војната. HWA конторлата од Uranverein бил откажан од RFR во јули 1942. Проектот за јадрена енергија бил продожен како важен за војната од страна на војската.Проектот за германската јадрена сила бил поделен на следниве делови: производство на ураниум и тешка вода, оделување на изотопи на ураниум, и 'Uranmaschine (нукларни реактори). Овој проект бил во основа поделен во 9 институти каде што доминирале директори коишто ги имале своите сопствени планови. Ботеовиот Институт за физика бил еден од деветте инстиути. Другите 8 инстиути кои помагале биле: Институт за физичка хемија во Ludwig Maximilian University of Munich, HWA Versuchsstelle (станица за тестирање) во Готоу, Kaiser-Wilhelm-Institut für Chemie, Физичко хемиски одел во Универзитетот во Хамбург.[19][21][22][23]

Лично уреди

Како резултат на оденувањето во Русија за време на Прва светска војна, како воен затвреник, тој ја запознал Барбара Билоу, со која што се оженил во 1920. Тој имал 2 деца. Таа умрела пред него истата година.[7] Боте се занимавал со сликање и музика и свирел пијано.[7]

Награди уреди

На Боте му биле доделени повеќе награди:[7]

1952-Витез на Ордер за заслуги на науките и уметностите 1953-Макс-Планк-Медал на Deutsche Physikalische Gesellschaft 1954- Нобелова награда за физика "за метод на совпаѓање и неговите откритија поврзани со тоа". Боте ја примил пола награда; а пола награда му ја препуштил на Макс Борн.

Наводи уреди

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Hentschel, Appendix F; see the entry for Bothe.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Mehra, Jagdish, and Helmut Rechenberg (2001) The Historical Development of Quantum Theory. Volume 1 Part 2 The Quantum Theory of Planck, Einstein, Bohr and Sommerfeld 1900–1925: Its Foundation and the Rise of Its Difficulties. Springer, ISBN 0-387-95175-X. p. 608
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Walther Bothe and the Physics Institute: the Early Years of Nuclear Physics, Nobelprize.org.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Bothe, Walther (1954) The Coincidence Method, The Nobel Prize in Physics 1954, Nobelprize.org.
  5. ↑ Hentschel, Appendix F; see the entry for Geiger.
  6. ↑ Fick, Dieter and Kant, Horst Walther Bothe’s contributions to the particle-wave dualism of light. science.uu.nl
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Walther Bothe Biography, The Nobel Prize in Physics 1954, Nobelprize.org.
  8. ↑ Beyerchen, pp. 141–167.
  9. ↑ Beyerchen, pp. 79–102.
  10. ↑ Beyerchen, pp. 103–140.
  11. ↑ Hentschel, Appendix F; see the entry of Fleischmann.
  12. ↑ Das Physikalische und Radiologische Institut der Universität Heidelberg, Heidelberger Neueste Nachrichten Volume 56 (7 March 1913).
  13. ↑ States, David M. (28 June 2001) A History of the Kaiser Wilhelm Institute for Medical Research: 1929–1939: Walther Bothe and the Physics Institute: The Early Years of Nuclear Physics, Nobelprize.org.
  14. ↑ Landwehr, Gottfried (2002) Rudolf Fleischmann 1.5.1903 – 3.2.2002 Архивирано на 19 април 2012 г., Nachrufe – Auszug aus Jahrbuch pp. 326–328.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Ulrich Schmidt-Rohr Wolfgang Gentner: 1906–1980 (Universität Heidelberg Архивирано на 4 ноември 2007 г.).
  16. ↑ Jörg Kummer Hermann Dänzer: 1904–1987 Архивирано на 11 јануари 1998 г. (University of Frankfurt).
  17. ↑ Powers, Thomas (1993) Heisenberg's War: The Secret History of the German Bomb. Knopf. ISBN 0306810115. p. 357.
  18. ↑ Hentschel, pp. 363–364 and Appendix F; see the entries for Diebner and Döpel. See also the entry for the KWIP in Appendix A and the entry for the HWA in Appendix B.
  19. ↑ 19,0 19,1 Macrakis, Kristie (1993). Surviving the Swastika: Scientific Research in Nazi Germany. Oxford. стр. 164–169. ISBN 0195070100.
  20. ↑ Mehra, Jagdish and Rechenberg, Helmut (2001) The Historical Development of Quantum Theory. Volume 6. The Completion of Quantum Mechanics 1926–1941. Part 2. The Conceptual Completion and Extension of Quantum Mechanics 1932–1941. Epilogue: Aspects of the Further Development of Quantum Theory 1942–1999. Springer. ISBN 978-0-387-95086-0. pp. 1010–1011.
  21. ↑ Hentschel, see the entry for the KWIP in Appendix A and the entries for the HWA and the RFR in Appendix B. Also see p. 372 and footnote #50 on p. 372.
  22. ↑ Walker, pp. 49–53.
  23. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име kant.

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Валтер_Боте&oldid=4993469“