Пјер Булез: Разлика помеѓу преработките

По ''Le marteau sans maître'', Булез започнува да ја зајакнува својата позиција на музичката сцена преку диригирањето и изедувањето на дела од втората половина на 20ти век. Започнува да применува нови концепти во неговите композиции. Со ''Pli selon pli'' за оркестар и соло [[сопран]], Булез користи техники на [[импровизирање]] и нецелосно детерминирани фрази. Се осврнува и на можноста диригентот да импровизира на неконкретни нотации. Ја превзема и идејата на Штокхаузен околу [[поливалентните форми]], каде композиторот ја остава можноста на изведувачот да го одреди редоследот на деловите во композицијата. Булез истражува и на полето на алеаториката <ref>Boulez 1991c and 1986.</ref>, каде неговата "контролирана шанса" се наоѓа веќе од ''Третата Соната за Пијано'' од 1957 и ''Éclat'' (1965), ''Domaines'' (1961-68) и ''Rituel in Memoriam Bruno Maderna'' (1974–75), кои што за разлика од [[Џон Кејџ]] каде изведувачите се слободни да импровизираат со непредвидливи звуци, Булез ја дава слободата на изведувачот само да избере можности што ги нуди композиторот. Оваа структура Булез ја нарекува "мобилна форма".