Европски монетарен систем: Разлика помеѓу преработките

На римсктот советување во[[ 1989]] година земјите во [[Европска унија|Европската унија]] формално се обврзаа да се движат кон [[монетрана унија]]. Спогодбта во [[Рим]], документ што го означи почетокот на [[Европска унија|Европската унија]] во [[1957 год]]ина, содржи одредби дека крајна цел на земјите потписнички е целосната економска и монетарна [[интеграција]]. Тоа беше дополнето во [[1992 год]]ина за да се вклучи одлуката донесена во [[Мастрихт]] за усвојувње на единствена [[валута]] најдоцна до [[јануари]] [[1999 год]]ина.

Првиот критериум ја истакнува мобилноста на факторите на производство или брзината со која капиталот, работната сила и другите фактори на производство можат да се пресметуваат на други локации. Исклучувајќи ги ограничувањата во врска со стпанственоста, физичкиот капитал е мошне мобилен. Со текот на времето инвестициите се акумулираат во вистинското место, а успехот на програмата на [[Европска унија|Европската унија]] од [[1992 год]]ина е потврда за тоа. Наспроти тоа, работната сила може да не биде толку мобилна. Најчесто истакнувана бариера за миграцијата е јазикот, како и различните обичаи, традиции и преференции. Владите можат и да применуваат политика што ја инхибира мобилноста на работната сила, преку регулирање на цените на станбениот простор и закупнините, субвенционирајќи индустрии во опсансот или давајќи бенефиции на невработените. Неефикасните пазари на недвижнини можат преместувањето да го направат скапо доколку тоа значи продавање и рефинансирање на недвижнините и деловните средства.

Договорот од [[Мастрихт]] [[1991 год]]ина и ратификуван од сите членки на [[Европска унија|Европската унија]], ја постави основата за процесот кој води кон европска [[монетарна унија]]. Договорот дефинира три фази. Првата фаза започна со отсртанување на постојната контрола врз движењето на капиталот во[[ јули]] [[1990 год]]ина. Зголеменета интеграција на [[Финансиски пазар|финансиските пазари]] требаше да доведе до преземање зголемена обврска за фиксните паритети во рамките на EMS и по можност до идно ограничување на дозволените маргини на флуктирање. Вотрата фаза започна [[1994 год]]ина со основањето на Европскиот монетарен институт во [[Франкфурт]]. EMI ги подготвува практичните чекори неопходни за воспоставување интегриран систем на [[европски централни банки]], вклучувајќи и делумно здружување на [[девизно резерви|девизните резерви]] и развој на заеднички оперативни процедури. Покрај комисијата во [[Брисел]], пролетта [[1998 год]]ина EMI им предложи на шефовите на држави листа на земји што се подготвени за влез во EMU на [[1 јануари]] [[1999 год]]ина. Последната трета фаза започна со неотповикливо фиксирање на девизните курсеви меѓу земјите примени во монетарната унија. Тоа е придружено со создавање европски систем на централни банки. Во центарот на овој систем е европската [[централна банка]], која одржува монетарна политика во рамките на EMU. Националните централни банки опсатнуваат како локлани банки подружници, главно задолжени за супервизија над банките и за оперативни аспекти.

Критериумите на конвергенција мораат да бидат задоволени пред било која земја да влезе во монетранта унија. Петте главни критериуми се:

# Инфлацијата на земјата членка не смее да го надмине просекот на стапките на [[инфлациј]]а на трите земји со најниска [[инфлација]] во EMS,зголемен за 1,5 %.

# Долгорочната каматна стапка не смее да го надмине просекот од трите земји со најниска стапка на [[инфлација]] зголемен за 2 %.

# Девизниот курс мора да биде во нормланите маргини на ERM без девалвација, барем во последните две години.

# [[Јавен долг|Јавниот долг]] не смее да надмине 60 % од [[БДП]]. 5.[[буџетски дефицит|Буџетскиот дефицит]] не смее да надмине 30 % од [[БДП]].