Лујџи Ноно: Разлика помеѓу преработките
[непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Луиџи Ноно преместена како Лујџи Ноно |
с с |
||
Ред 1:
'''
== Живот и дело ==
Од [[1943]] до [[1945]] учи композиција со [[Малипјеро]] на [[Конзерваториумот во Венеција]], во време кога музиката на [[Втората Виенска Школа]], [[Игор Стравински]] и [[Бела Барток]] се изучува во полн ек. Тоа врз Ноно ќе остави траги во музичката мисла, особено во првите години. Два фактори се многу важни во развојот на музичкиот јазик на Ноно: искуствата од [[Втората Светска Војна]] и познанството со [[Бруно Мадерна]]. Во [[1948]] тој и Ноно посетуваат курс по диригирање кај [[Херман Шеркен]] во [[Венеција]], кај кој подоцна ќе продолжат да ги изучуваат композиторските техники на [[Бах]], [[Бетовен]], [[Арнолд Шенберг]] и [[Антон Веберн]]. Токму Шеркен ќе биде оној кој ќе претстави едно од првите дела на Ноно ''[[Канонски Варијации на Серијата од оп. 41 на Шенберг]]'' (''Variazioni canoniche sulla serie dell’op.41 di Schönberg'') во [[Дармштад]]. Подоцна посетува предавања по композиција кај [[Едгар Варез]]. [[Дармштад]] го посетува сé до крајот на [[1950-ти]]те години каде многу негови дела биле за прв пат изведени, се жени за ќерката на [[Арнолд Шенберг]], Нурија Шенберг, а станува и професор. <br />Ноно го шири својот опус на пријателства со луѓе од различни области, меѓу кои најпродуктивни се оние со сликарот [[Емилио Ведова]] и архитектот [[Ренцо Пијано]]. Филозофското влијание од [[Сартр]], поезијата на [[Федерико Гарсија Лорка]], [[Елуард]], [[Павезе]] допринесуваат за неговиот сензибилитет кој е уникатен меѓу неговите современици. Текстот на прогонетите затвореници во делото ''[[Прекинатото Пеење]]'' (''Il Canto Sospeso'') од [[1955]]-[[1956]] година е фрагментиран и варира од јасно рецитирање до напластување на текстури во зависност од структурата. Ноно овој начин го искористува и во понатамошните композиции. <br />''[[Интолеранција 1960]]'' (''Intolleranza 1960'') е дело каде Ноно за прв пат целосно ја остварува идејата на [[музички театар]], во кој токму политичките идеологии и нивната звучна контекстуализација доаѓаат до конкретен резултат. Нереализираноста од ова дело го втурнува Ноно во поголемо користење на [[електронските звуци]]. ''[[La Fabbrica Illuminata]]'' од [[1964]], ''[[A floresta è jovem e cheja de vida]]'' од [[1966]] и ''[[Y entonces comprendió]]'' [[1969]]-[[1970]] се резултати од ова истражување на гласот и неговото "[[алтер его]]" - [[електронската музика]].<br />Во [[1979]] Ноно ја менува музичката мисла со [[гудачкиот квартет]] ''[[Fragmente–Stille, an Diotima]]'', творејќи на едно поапстрактно ниво. <br />
Музиката на
Ред 10:
* Nono, Luigi. 2007 “La Nostalgia del Futuro” ''Scritti scelti 1948-1986 a cura di Angela Ida de Benedectis e Veniero Rizzardi''. Milano: Il Saggiatore
{{DEFAULTSORT:Ноно,
[[Категорија:Италијански композитори]]
[[Категорија:Композитори на класична музика од 20
[[Категорија:Авангардни композитори]]
[[Категорија:Оперски композитори]]
[[Категорија:Родени 1924 година]]
[[Категорија:Починати 1990 година]]
[[da:Luigi Nono]]
[[de:Luigi Nono]]
[[et:Luigi Nono]]
[[en:Luigi Nono]]
[[es:Luigi Nono]]
[[eo:Luigi Nono]]
[[fr:Luigi Nono]]
[[ko:루이지 노노]]
[[it:Luigi Nono (compositore)]]
[[la:Aloysius Nono]]
[[nl:Luigi Nono]]
[[ja:ルイジ・ノーノ]]
[[pms:Luigi Nono]]
[[pl:Luigi Nono]]
[[pt:Luigi Nono]]
[[ru:Ноно, Луиджи]]
[[fi:Luigi Nono]]
[[sv:Luigi Nono]]
[[tr:Luigi Nono]]
[[zh:路易吉·诺诺]]
|