Римска религија: Разлика помеѓу преработките

'''Римската религија''' била комбинација од неколку различни [[култ (религија)|култникултови]] обичаи и практикувала неколку вида на обичаи. [[Стар Рим|Римјаните]] првобитно ја следеле руралната [[анимизам|анимистичка]] традиција, во која многу разни [[дух]]ови биле одговорни за рљазниразни сфери одна живеењето, како да речеме орање. Раните римјани овие богови ги нарекувале ''[[нумен]]и''. Друг аспект на ова анимистичко верување било обожувањето на предците, со тоа што секое семејство ги обожувало своите предци со сопствени обреди.

Римската религија била [[Сличности помеѓу римската, грчакагрчката и етрурската митологија|главно заснована]] на [[Грчка митологија|грчката]] и [[Етрурска митологија|Етрурскатаетрурската митологија]]. Таа прифатила и стотици други религии, содзавајќи богата и комплексна [[Римска митологија|митологија]].

Римската култура и религија се развиле во контест на [[Етрурска митологија|етрурската митологија]]. Архаичната римска „[[митологија]]“, барем што се однесува до боговите, не била сочинета од приказни, туку од комплексна корелација помеќу боговите и луѓето. За разлика од [[Грчка митологија|грчката митологија]] боговите не биле персонифицирани. Римјаните исто така верувале дека секој човек, место или нешто има свој [[Гениј (митологија)|гениј]] (како домашнидомашните духови или „[[Ларес Фамилијарес]]“ -кои семејнитебиле семејни духови-заштитници). Затоа, раноримскиот култ може да се каже дека бил колку ''полидемонизам'' толку и [[политеизам]].

Според германскиот историчар Георг Висова римјаните разликувале две класи на богови: ''di indigetes'' и ''de novensides'' или ''novensiles.'' ''Indigetes'' биле поранешните богови на римската држава (видете [[Листа на Ди Индигетес]]). ''Novensides'' биле подоцнежните богови чии култови биле донесени подоцна, обичнаобично како одговор на извесна криза или потреба.

На врвот на најраниот [[пантеон (богови)|пантеон]] била тријадата составена од [[Јупитер (бог)|Јупитер]], [[Марс (бог)|Марс]] и [[Квирин]]. Нивните свештеници, или [[фламен]]и, биле по ранг погоре од другите. Подоцна оваа тројка била надмината од [[Капитолска тријадаТријада|Капитолската тријадаТријада]], [[Јупитер (бог)|Јупитер]], [[Јунона]] и [[Минерва]].

За време на [[Римска република|Римската република]], постоел строг систем на свештенички функции под водство на [[Колегијат на Понтифи|Колегијатот на Понтифите]], на аначие чело на колегијатот стоел [[Понтифекс максимус]] кој бил главата на религијата. [[Фламен]]ите се грижеле за култовите након разните богови, додека [[авгур]]ите биле оние кои ги гледале [[предзнак|предзнаците]]. [[Жртвен крал|Жртвениот крал]], (''rex sacrorum'') ја играл религиозната улога која порано ја имале кралевите.

Како што римјаните сè повеќе контактирале со грците, влијанието на [[Гршка религија|грчката леригија]] пончнало сè повеќе да се чувствува. Старите римски богови се поистоветувале, а некогаш и [[синкретизам|синкретизирале]] со грчки богови. Така [[Јупитер (бог)|Јупитер]] бил сметан за исто што и [[Зевс]]. [[Марс (бог)|Марс]] за [[Арес]] и [[Посејдон|Нептун]] за [[Посејдон]]. Се разбира, вистината е дека Јупитер имал изразени италски особини кои Зевс ги немал, и [[Јунона]] ја задржала нејзината етрурска воздржаност исто толку колку што примила од [[Хера]]. Грешка е да се мисли дека римските богови тотално се асимилирале восо грчките, иако тие навистина биле поврзувани со нив.

Пренесувањето на антропоморфните особини од грчките на римските богови, и распространетоста на грчката философија меѓу образуваните римјани, донеле сè поголемо запоставување на старите обичаи. Во [[1 век п.н.е.]] религиозната важност на старите свештенички функции раиднорапидно се намалила, иако нивното граѓанско и политичко значење останало големо. Римската религија за време на царството имала тенденција да се концентрира на царската власт; неколку императори биле зодигнати до степен на божество по нивната смрт.

За време на [[Римско царство|царството]] религијата во Рим еволуирала на многу начини. Мноштво странски култови добиле на популарност, како на пример обожувањето на египетската божица [[Изида]] и [[Иран|персискиот]] бог [[Митра]]. Важноста на царскиот култ постојано се наголемувалазголемувала, достигнувајќи го својот зенит за време на [[Кризи во третиот век|третиот век]]. Исто така, [[христијанство]]то почнало да се шири низ царството, нагло забрзувајќи се во вториот век. И покрај прогонствата, христијанството постојано добивало свои следбеници. За време на [[Константин I]] тоа станува официјална религија. Во [[391]] сите култови освен христијанството биле забранети со закон од царот [[Теодосиј I]]. МежутоаМеѓутоа, дури и во четвртиот и петтиот век, римското паганство успеало добро да се одржи. [[Римски храм|Храмовите]] биле сеуште лесто посетувани често, и така старите верувања и обичаи живеелепродолжиле да живеат.