Центромер: Разлика помеѓу преработките

Според ова, центромерите служат како поврзувачи на сестринските хроматиди, но и како места за закачување на микротубулите од митотското вретено. Тие се состојат од специфични ДНК секвенци за кои се поврзани неколку центромерни [[протеин]]и, при што формираат специјализирана структура наречена [[кинетохор]]. Со врзувањето на микротубулите за кинетохорните протеинибелковини се насочуваат хромозомите кон митотското вретено. Овие протеинибелковини потоа дејствуваат како "молекуларни мотори" кои ги движат хромозомите долж влакната на вретеното, поделувајќи ги истите на ќеркините јадра.

Центромерите кај луѓето и останатите [[цицачи]] сè уште не се опишани со функционални проучувања, но се идентификувани по врзувањето со центромерните протеинибелковини. Мамалиските центромери се карактеризираат со издолжени региони на хетерохроматин изграден од силно повторувачки сателитски ДНК секвенци. Кај луѓето и другите [[примати]], примарната центромерна секвенца е α сателитска ДНК, која е составена од 171 базен пар пореден во тандемни повторувања, протегајќи се долж милиони базни парови. Меѓутоа, точната функција на α сателитската ДНК, како и можните улоги на другите секвенци кај мамалиските центромери не се проучени. Соодветно на нивната големина, центромерите кај цицачите образуваат големи кинетохори за кои се врзуваат од 30 до 40 микротубули, додека само единечни микротубули се врзуваат за центромерите кај ''S. cerevisiae''.