Естер Дифло: Разлика помеѓу преработките

Анализирајќи ја [[сиромаштија]]та во помалку развиените земји, Дифло забележува дека ниската [[продуктивност]] во овие земји е резултат на големите внатрешни разлики во продуктивноста, т.е. на големиот број фирми и поединци кои употребуваат нископродуктивни начини на производство. Во соработка со нејзиниот сопруг [[Абиџит Банерџи]], Дифло ги истражувала ефектите од ангажирањето наставни асистенти кои работеле со слабите ученици во [[Училиште|училиштата]] во [[Индија]]. Нивните експерименти покажале дека ангажирањето вакви асистенти (тутори) имало значаен позитивен ефект врз зголемувањето на резултатите на децата од сиромашните заедници. Понатаму, во соработка со [[Мајкл Кремер]], Дифло ги испитувала и причините на недоволната мотивација на учителите во Индија при што дошле до следниве сознанија: ангажирањето дополнителни учители кои работеле по договор (привремено вработување) значително ги подобрило резултатите на учениците; намалувањето на бројот на учениците по еден учител немало позитивен ефект врз резултатите од учењето. Дифло и Банерџи ги анализирале и ефектите од воведувањето мобилни клиники за [[вакцинација]] при што покажале дека тоа предизвикало пораст на стапката на вакцинирање од 6% на 18%, а доделувањето бесплатни кесички со [[леќа]] на родителите довеле до зголемување на стапката на вакцинација на 39%.<ref>Владимир Филиповски, „Нобеловци по економија за 2019 година: Иновативна методологија на истражување на проблемите на сиромаштијата и економскиот развој“, ''Економија и бизнис'', година 21, број 255, ноември 2019, стр. 29.</ref>

 

 

Дифло и Банерџи го истражувале и пошироките развојни ефекти на програмите за [[микрокредитирање]]. Нивните [[експеримент]]и во индискиот град [[Хајдерабад]] покажале дека микрокредитите предизвикуваат мали ефекти во однос на [[потрошувачка]]та по глава на жител и во поглед на издатоците за здравствена заштита и [[образование]] на децата на сиромашните луѓе. Исто така, експериментите покажале дека микрокредитите најчесто се користеле за финансирање на постојните бизниси, а помалку за отворање нови [[бизнис]]и. Така, тие заклучиле дека микрокредитите не се основниот мотор за поттикнување на [[Економски развој|економскиот развој]] во сиромашните заедници.<ref>Владимир Филиповски, „Нобеловци по економија за 2019 година: Иновативна методологија на истражување на проблемите на сиромаштијата и економскиот развој“, ''Економија и бизнис'', година 21, број 255, ноември 2019, стр. 31.</ref>