Амплитудна модулација: Разлика помеѓу преработките

'''Амплитудната модулација''' е вид на [[модулација]] при која [[амплитуда]]та на сигналот на носечката [[фреквенцијачестота]] се менува пропорционално на сигналот на корисната [[информација]]. Централната носечка фреквенцијачестота се држи константна. Заедно со [[фреквенциска модулација|фреквенциската]] и [[фазна модулација|фазната модулација]] претставува една од трите основни модулации.

Ако информацискиот сигнал е аналоген сигнал (говор, музика), амплитудата на сигналот на носечката фреквенцијачестота ќе се менува континуирано во одреден амплитуден опсег. Ако информацискиот сигнал е дигитален сигнал, амплитудата на сигналот на носечката фреквенцијачестота може да има две или повеќе дискретни вредности. Во наједноставниот облик на [[импулсно-амплитудна модулација]] (ИАМ) (англ. Pulse Amplitude Modulation) амплитудата може да се одржува на една вредност за дигитална нула, а на друга за единицата.

* f = [[фреквенцијачестота]] (Hz)

Обичната амплитудна модулација, со синусоиден корисен сигнал на една фреквенцијачестота, со носечката фреквенцијачестота генерира горна и долна странична фреквенцијачестота. Со посебни начини се потиснуваат: носителот, долниот или горниот страничен опсег на фреквенцијатачестотата. Така при амплитудна модулација со еден страничен опсег (англ. Single Side Band, SSB) се пренесува еден страничен опсег. Во [[радиоприемник]]от за модулација со еден страничен опсег повторно се воспоставува носечка фреквенцијачестота со помош на посебен [[осцилатор]].

Амплитудната модулација спаѓа во таканаречените линеарни постапки. Тоа значи дека на излезот нема генерирање на нови спектрални компоненти во однос на влезот (она што го немаме на влезот нема да го имаме ниту на излезот). Амплитудната модулација се состои во транслација на оригиналниот модулирачки сигнал на фреквенцијачестота на носителот. Во реални ситуации фреквенцијатачестотата на носителот е многупати поголема од фреквенцијатачестотата на модулирачкиот сигнал. Информацијата која се пренесува сега е содржана во анвелопата (обвивката) на амплитудно модулираниот сигнал. Најважниот параметар на овој вид модулација е максималната вредност односно амплитудата на модулираниот сигнал.

Тогаш добиваме амплитудно модулиран сигнал со два странични опсези и со фреквенцијачестота на носителот:

:<math>A</math> е амплитуда на сигналот на носечката фреквенцијачестота,

:<math>\omega</math> е кружна фреквенцијачестота,

:<math>A\cdot \sin(\omega_c t)</math> е сигнал на носечката фреквенцијачестота како функција од времето,

каде <math>\Delta Im</math> е најголемата промена на амплитудата на вкупната струја кога нема модулација, а <math>ImN</math> амплитуда на струјата на носечката фреквенцијачестота кога нема модулирачки сигнал.

Доколку индексот на амплитудна модулација m е еднаков на нула, тогаш велиме дека не е извршена модулација и имаме само носител (носечка фреквенцијачестота). Исто така ако индексот на модулација m>1 велиме дека сигналот е премодулиран и за него не може да се изврши процес на демодулација (не можеме да го добиеме оригиналниот модулирачки сигнал). Што се однесува до електронските кола за реализација на амплитудна модулација, нив ги има повеќе и може да се реализираат на повеќе начини.

Функцискиот генератор VG2 претставува носите со синусоиден бранов облик со фреквенцијачестота од 200&nbsp;kHz и амплитуда 10 V, додека првиот функциски генератор VG1 претставува модулирачки сигнал за кој е земен едноставен синусоиден тест-тон со фреквенцијачестота од 1&nbsp;kHz и амплитуда од 10 V. Напонот на напојување Vcc изнесува 30 V. Биполарниот НПН транзистор Т1 ги засилува овие два сигнала. Еднонасочната компонента е отстранета со помош на кондензаторот С2 (кој претставува прекин за еднонасочниот сигнал). Амплитудно модулираниот сигнал се добива на отпорникот R3.