Рихард Вагнер: Разлика помеѓу преработките

Вагнер, кој работел како [[диригент]] го доживеал првиот успех во 1842 г., во [[Дрезден]] со [[опера]]та „[[Риенци]]“, заснована на новелата од Едвард Булвер-Литон. Една година подоцна, во 1843 г., со „[[Летечкиот Холанѓанец]]“, напишана според легенда запишана од Хајне за Холанѓанецот-дух кој пловел преку морињата, сѐ додека не ја нашол вистинската љубов. „[[ТанхаузерТанхојзер]]“, во кој се зборува за средновековниот трубадур ТанхаузерТанхојзер, била изведена во [[Дрезден]] во 1845 г. Вагнеровата вмешаност во револуцијата од 1848 г. и бегството од Дрезден го довеле до следното драмско дело, „[[Лоенгрин]]“, во [[Вајмар]]. Четирите опери од тетралогијата „[[Прстенот на Нибелунзите]]“ - „[[Рајнско злато]]“, „[[Валкира]]“, „[[Самрак на боговите]]“ и „[[Зигфрид]]“ се ремек-дела на драмското и музичкото достигнување на Рихард Вагнер. Други негови драмски дела се „[[Тристан и Изолда]]“, „[[Нирнбершките мајстори-пејачи]]“, и последното дело, „[[Парсифал]]“.