Борба на македонскиот народ против Цариградската патријаршија: Разлика помеѓу преработките
[проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с →Почеток: Правописна исправка, replaced: престав → претстав |
с Правописна исправка |
||
Ред 1:
'''Борбата против Цариградската патријаршија''' започнала во средината на [[19 век]], таа била водена од страна на населението во [[Македонија]] со цел да се отстрани црковната власт на [[
==Барања==
Најстарата пропаганда во [[Македонија]] била [[Грчка пропаганда во Македонија|Грчката пропагнада]] која во почетокот била предводена од [[Цариградската
{{Цитатник|''Барањето на словенсите владици било заменето со барање на владици од домашно, македонско потекло'' <ref name="SDIM" />}}
Ред 9:
Барањата во однос на просветата се прошириле. Било барано да се воведе македонскиот јазик наместо во училиштата, а црковно - словенскиот во богослужбата. Бидејќи овие барања не биле исполнети, македонските општини истапиле со порадикални барања, се побарало обнова на [[Охридска архиепископија|Охридската архиепископија]].
Меѓутоа овие настапувања и барања не биле единствени, а најрадикалниот чекор кој Македонците го презеле против [[Цариградска
==Почеток==
Ред 19:
{{Цитатник|''Ако површно се посматра документацијата во врска со борбата на македонскиот народ за еманципација од Цариградската патријаршија и грцизмот, може да се дојде до погрешен заклучок дека таа исклучиво се водела против владиците како личности. Меѓутоа, ако на таа борба се гледа како процес, веднаш ќе се забележи дека молбите и жалбите на македонскиот народ, што биле упатувани против овој или оној владика по име, всушност било само легално средство да се постигне повисока цел: преку сукцесивно сменување на грчките владици со домородни да се создадат објективни услови за полна еманципација од Патријаршијата и создавање на сопствена црква. Владиците Македонци би го обединиле македонскиот народ на ниво на епархии, би го претставувале пред турските власти и би имале можност во поволен момент да се отцепат од Патријаршијата и да ја обноват Охридската архиепископија'' <ref name="SDIM" />}}
Во [[1859]] година Димица напишал една книга на грчки јазик во која го истакнал незаконското укинување на [[Охридска архиепископија|Охридската архиепископија]] притоа побрал неселението да се откаже од [[
Борбата за обнова на [[Охридска архиепископија|Охридската архиепископија]] особено била силна во Охрид и охридско бидејќи таму биле силни сеќавањата за една автохтона црква. На чело на овие борби во Охрид застанал учителот [[Јанаки Стрезов]] и струшкиот учител [[Димитар Миладинов]]. Миладинов иако бил учител во Струга сепак тој успеал да ја добие наклонетоста на охридските еснафи но набргу во [[1861]] година Миладинов бил наклеветен дека е агент на [[Русија]] и дека го повикувала населението на бунт против турската власт, поради тоа бил затворен во [[Цариград]].
По неговото затварање Македонците кој живееле во [[Цариград]] се обиделе да влезат во зградата на [[Цариградска
Во [[јануари]] [[1862]] година Димитар и неговиот брат [[Константин Миладинов]] кој дошол да го ослободи, а потоа и тој затворен, умреле во затворот во [[Цариград]].
Истовремено борби против [[Цариградска
Штипјани престанале да го спомнуваат името на својот митрополит во црквите, а се обиделе да ги убедат и Кратовчани да го направат истото. Велешани на својот митрополит му забраниле да го користи грчкиот јазик во богослужбата и му одредиле фиксна плата од 25 000 гроша. Скопските граѓани имале слични барања со дополнување да се прекинат врските со [[Цариградска
== Кулминација ==
Кон крајот на 60 - тите години на [[19 век]] борбата против [[Цариградска
Оние општини кои се отцепиле од [[Цариградска
{{Цитатник|''... како словенски народ, треба да има своја црква, која во 1767 година ја укинал султанот Мустафа III, со што Високата порта ќе исправи една неправда'' <ref name="SDIM" /><ref name="CARIVEST">''Цариградски вестник, 26 март 1860, бр. 470; 2 април 1860, бр. 472; 7 мај 1860, бр. 482''</ref>}}
Ред 43:
{{Цитатник|''Вера без народ не може, а народ без вера може. Ако верата не е добра ќе ја пресечеме и ќе си најдеме друга вера''<ref name="KRUM">''Крум Тошев, Гоце Делчев, София, 1955''</ref> }}
Односно дел од населението во [[Македонија]] прибегнало кон унијата за да се зачува од погрчувањето кое го носела [[Цариградска
{{Цитатник|''... унијатството било само средство да се дојде до архиепископ, односно создавање на самостојна црква под покровителство на Римокатоличката црква'' <ref name="SDIM" />}}
Во [[1866]] година антифанариотските борби се прошириле и во Неврокопската каза. Најпрво селото [[Гајтаниново]], а потоа и самиот [[Неврокоп]] се откажале од [[Цариградска
По смрта на браќата Миладиновици на чело на антигрчкото движење во Охрид застанал [[Григор Прличев]]. Тој држел говори пред охриѓани во кој ги нападнал грчките митрополити, напишал една песма за [[Охридска архиепископија]], а успеал да ги убеди и тамошните еснафи да се содаде посебна каса која требало да ја финансира антифанариотската борба. Во [[1867]] година Охрид и охридско ги прекинале врските со [[Цариградска
Во тој период од [[Цариградска
== Крај на борбите ==
Ред 59:
Отука бил подготвен проект за создавање на оделна бугарска црква. Со вмешувањето на [[Висока порта|Високата порта]] во црковното прашање тоа излегло од рамките на црковен спор.
Притоа биле понудени два проекта: создавање на бугарска автономна црква надвор од [[Цариградска
{{Цитатник|''... македонскиот народ создал збрка околу судбината на Македонија, бидејќи црковното прашање на некој начин се идентификувало со националното прашање. Сите градски слоеви, вклучувајќи го и селанството, не можеле да останат рамнодушни кон таквото решавање на црковното прашање, бидејќи и при евентуално останување под патријаршиската јурисдикција или, пак, присоединување кон Бугарската црква, тоа би значело пропаѓање на борбата на македонскиот народ што со децении ја води за еманципација на црковен план '' <ref name="SDIM" /> }}
|