Карл Маркс: Разлика помеѓу преработките

Во третиот том Маркс ја анализира појавната страна на капиталистичкиот економски процес, давајќи му наслов „Целокупниот процес на капиталистичкото производство”. Овде ce опфатени основните манифестации на капиталистичката распределба на вишокот на вредноста и законите на формирање на капиталистичките форми на доходи. Овие проблеми ce обработуваат во седум оддели: претворање на вишокот на вредноста во профит и стапката на вишокот на вредноста во профитна стапка, претворање на профитот во просечен профит, законот за тенденциско паѓање на профитната стапка, претворање на стоковниот и паричниот капитал во стоковнотрговски капитал и парично-трговски капитал, делење на профитот на интерес и претприемачка добивка и интересоносниот капитал,претворање на екстра профитот во земјишна рента и доходите.

 

Законот за тенденциско опаѓање на профитната стапка го формулира Маркс во III том на „Капиталот”, чијашто суштина ce состои во следново: Профитот е мотив за капиталистите да вложуваат капитал во стопанството. А, пак, ефикасноста на капиталот ce мери со висината на профитната стапка. Стремежот за екстра профит, од една страна, и опстанокот во конкурентската борба, од друга, ги тера капиталистите да акумулираат, и тоа мора да акумулираат со зголемен органски состав на капиталот. Согласно со тој процес расте општествената продуктивност, односно низ тој процес ce остварува техничко– технолошкиот прогрес и развојот на производните сили. Зголемувањето на органскиот состав на општествениот капитал и зголемувањето на општествената продуктивност на трудот, при иста стапка на вишокот на вредноста, доведува до обратен процес: до паѓање на општата профитна стапка. Меѓутоа, профитната стапка е индикатор за ефикасноста на капиталот, од која произлегува побудата за инвестирање. Ако профитната стапка паѓа, ce определуваат економските граници на капиталистичкиот начин на производство, бидејќи главниот лост врз кој тој ce потпира –откажува. Потребата од зголемување на органскиот состав на капиталот и опаѓањето на профитната стапка ги изразува економските противречности на капиталистичкиот начин на производство, неговата економска ограниченост и историска преодност. Значи, самиот капитал ги одредува границите на капиталистичкиот начин на производство.

 

Но, Маркс вооочи сили со спротивно дејство, што го спречуваат паѓањето на профитната стапка, не допуштаат да паѓа повеќе отколку што би требало да паѓа со оглед на прогресивното зголемување на органскиот состав на капиталот со развојот на капитализмот. Токму затоа, општиот закон за паѓање на профитната стапка добива карактер на тенденција, т. е. тој ce преобразува во закон за тенденциско паѓање на профитната стапка. Маркс наведува 5 фактори што дејствуваат во спротивен правец на паѓањето на профитната стапка: 1. наголемување на степенот на експлоатација на работната сила со зголемување на апсолутниот и релативниот вишок на вредноста што предизвикува пораст или спречување на паѓањето на профитната стапка; 2. снижување на наемнината под вредноста на работната сила; 3. поевтинување на елементите на постојаниот капитал; 4. релативната пренаселеност; 5. надворешната трговија.

 

Законот на вредноста – (анг. law of value; франц, loi de la valeur; шпан, ley del valor; гер. Wertgesetz, Arbeitswerttheorie; pyc. закон стоимости), е основен економски закон на стоковното производство, што на стихиен начин ги регулира економските односи во општествената репродукција, a ce состои во тоа што вредноста на стоката ce определува co работното време што е општествено потребно за нејзиното производство. Големината на вредноста на стоката не ce определува со индивидуално потрошениот, туку со општествено потребниот труд. Содржината на законот на вредноста ce состои во сведување на индивидуалните работни времиња во општествено потребно работно време, односно во сведување на индивидуалните вредности на еден вид стока во општествена, т. е. пазарна вредност. Тоа сведување станува низ пазарните односи, низ конкуренцијата. Вредноста ce создава во областа на производството, меѓутоа, доаѓа до израз на пазарот преку нејзината цена.

 

Тој ja коригира, ja дополни и натаму ja разви трудовата теорија на вредноста. Од неа Маркс ja изведе теоријата за вишокот на вредноста (a co тоа теоријата за експлоатацијата).

 

Вишок на вредноста - (српхрв. вишак вредности, рус. прибавочная стоимость, анг. surplus value, фр. plus value, итал. plusvalore, гер. Mehrwert), основна категорија во Марксовата економска теорија. Претставува дел од новосоздадената вредност на стоката што останува над вредноста на работната сила, a e резултат на присвојување на вишокот на трудот на наемните работници од страна на капиталистите сопственици на средствата за производство.