Државна регулација: Разлика помеѓу преработките

 

==Регулација на банките==

Со оглед на обемноста на операцииите кои ги извршуваат, [[Ризик|ризиците]] кои ги преземаат при нивното работење, и нивното значење за [[економија]]та, сосема природно, комерцијалните [[Банка|банки]] се едни од најрегулираните [[финансиски институции]], а воедно и банкарството е најрегулирана активност од сите [[бизнис]]и. Банките имаат посебно место во рамките на економскиот систем, и затоа [[држава]]та настојува да го спречи нивното можно неразумно однесување, со кое тие би се ангажирале во премногу ризични активности. Имено државата е заинтересирана да го заштити [[финансиски систем|финансискиот систем]] од нестабилност и е заинтересирана за благосостојбата на на своите граѓани.<ref>Горан Петревски, ''Управување со банките'', Економски факултет, Скопје, 2008, стр. 48.</ref>

Банките се регулирани од проста причина што, набљудувано низ историјата, комбинацијата на заеми финансирани со [[депозит]]и отсекогаш водела кон банкарска паника. Имено, доколку банкарскиот систем стане инсолвентен се раѓаат потенцијално високи трошоци, бидејќи кредиторите стануваат [[Ликвидност|неликвидни]] и [[информации]]те за заемобарателите се изгубени. Инсолвентноста на банкарскиот систем резултира од банкарската паника, настан кога голем број штедачи масовно си ги подигнуваат своите депозити од банката. Бидејќи банката веќе ги инвестирала тие средства во подолгорочни кредити, кои не се толку ликвидни, таа не е во можност веднаш да им ги исплати депозитите и доаѓа до тешка ситуација, каде што мора да побара државна помош или да пропадне. Токму затоа, банкарската регулација е една од најбитните аспекти во банкарскиот сектор.<ref>Gary Corton, „Bank regulation when ’banks’ and ‘banking’ are not the same“, ''Oxford review of economic policy'', Vol. 10, No. 4.</ref>

===Причини за регулација на банките===

„Слободен за натпревар“ значи исто што и „слобода за пропаст“, барем кога станува збор за банкарскиот сектор. Бидејќи неуспехот на која било финансиска институција води кон рушење на довербата на јавнста во системот, потои потенцијален конфликт помеѓу две цели на регулацијата: натпреварот и ефикасноста, и сигурноста и стабилноста на системот. Регулаторните власти се обидуваат да ги балансираат овие цели , преку издавање на голем број регулативни мерки, преку кои ги контролираат банките и другите финансиски институции.<ref>Burton Lombra, „Free to compete means free to fail“, во: ''The Financial System and the economy - principles of money and banking'', 2006.</ref>

Во банкарскиот сектор постои силна пазарна [[конкуренција]], која уште повеќе врши притисок врз банките за остварувње на што подобри резултати. Без пруденцијалната контрола и [[супервизија]] на банките и другите финансиски институции, дерегулацијата во сферата на банкарството и финансиите би можела да доведе до системски банкарски и [[Финансиска криза|финансиски кризи]]. [[Системски ризик|Системскиот ризик]] во банкарството ја претставува опасноста од прелевање на загубите од една банка во целиот банкарски сектор, или пошироко, од една земја во други земји во светот. Имено, банкарството на една поголема банка може да доведе до верижна реакција и потрес и да го размрда целиот финансиски и банкарски систем. Притоа, постои опасност кризата на банкарскиот систем да се пренесе во реалиот сектор на економијата.

Значи, кога некоја банка е лошо раководена и кога нејзината финансиска состојба е сериозно влошена, таа треба да ја плати цената на неуспешното работење, т.е. регулаторите не треба да се обидуваат да ја спасат.<ref>Горан Петревски, ''Управување со банките'', Скопје 2008, стр. 51.</ref> Сепак, ова треба да се сфати релативно, затоа што регулаторите веднаш реагираат доколу стане збор за голема и влијателна банка, чие пропаѓање би можело да доведе до системска [[банкарска криза]]. Во оваа смисла е формулиран слоганот „too big to fail“ („премногу голема да пропадне“), што значи дека одредени средни и големи банки намерно влегуваат во [[морален хазард]], т.е преземаат поголеми ризици во своето работење поради тоа што се убедени дека во случај на неуспех, државата ќе ги спаси.<ref>Milutin Ćirović, ''Bankarstvo'', Beograd, 2001, стр. 364.</ref> Поради ова, постои прудентна [[супервизија]] на банките и редовен оперативен мониторинг на нивното работење од страна на специјални државни институции, со цел банките да се однесуваат во склад со правилата и да се спречи нивното претерано преземање [[Ризик|ризици]].

 

 

[[Категорија:Економија]]

[[Категорија:Регулација на банките]]